غرب دندان فاشیست ها را در اوکرایین تیز کرد

ولادیمیر مالیشیف، بنیاد فرهنگ استراتیژیک

پورتال یونانی « newsbeast.gr » می نویسد، موضع عدم مداخله در درگیری های مسلحانه که جهان قدیم از زمان پایان جنگ جهانی دوم به آن پایبند بوده است  در جریان عملیات نظامی در اوکرایین به شدت تغییر کرده است. این روزنامه خاطرنشان می کند که برای اولین بار در تاریخ اتحادیه اروپا از یک کشور شرکت کننده در یک درگیری نظامی حمایت می کند و این حمایت را با تسلیحات انجام می دهد. اتحادیه اروپا و ناتو به طور فعال در حال انتقال سلاح به اوکرایین هستند. این پورتال لیست طولانی از « تامین کننده گان مرگ » را در زیر ارایه می دهـد:

المان :

 ۱۰۰۰ قبضه اسلحه ضد تانک ، ۵۰۰ راکت استینگر، ۱۰۰۰۰ تن سوخت. برلین همچنین مجوز انتقال ۴۰۰ اسلحه ضد تانک ساخت المان به هلند و ۹ توپ به استونیا را صادر کرد.

فرانسه :

سیستم های ضد هوایی، سلاح های دیجیتال ومواذ سوخت.

انگلستان:

۲۰۰۰ راکت ضد تانک، واسکت، کلاه ایمنی و چکمه.

بلجیم:

 ۲۰۰۰ ماشیندار و ۳۸۰۰ تن مواد سوخت.

هالند:

۲۰۰ راکت استینگر، سلاح و کلاه ایمنی.

پرتگال:

 تفنگ G۳، بم دستی، مهمات، واسکت های ضد گلوله، کلاه ایمنی، دوربین های دید در شب، ایستگاه های رادیویی قابل حمل.

سویدن:

۵۰۰۰ تفنگ ضد تانک ، ۵۰۰۰ کلاه ایمنی، ۵۰۰۰ واسکت ضد گلوله و ۱۳۵۰۰۰ جیره غذا.

جمهوری چک:

هزاران ماشیندار، تفنگ های تهاجمی، تفنگهای تک تیرانداز، تفنگچه و مهمات به ارزش 6/7 میلیون ایرو.

یونان:

تجهیزات نظامی و کمک های بشردوستانه.

استونیا، لیتوانیا، لتویا:

تفنگ های ضد تانک و ضد هوایی جاولین و استینگر در توافق با ایالات متحده امریکا

سلواکیا:

مهمات و مواد سوخت در مجموع ۱۱ میلیون ایرو.

رومانیا:

واسکت های ضد گلوله، کلاه ایمنی.

بلغاریا:

بدون ذکر جزییات از ارسال کمک های نظامی و بشردوستانه خبر داد.

هزاران تفنگ ضد تانک توسط سوید بی طرف (در گذشته؟) به اوکرایین فرستاده شد.

شورای دولتی فینلاند نیز بیطرف (در گذشته؟) در یک جلسه اضطراری به استونی اجازه داد هویتزرهای ۱۲۲ میلی متری کیف را تامین کند.

دو هواپیمای باربری  C-۱۳۰ نیروی هوایی یونان با کلاشینکف و پرتابگرهای راکت در پاسخ به درخواست این کشور و در توافق با متحدان ناتو به سمت اوکرایین پرواز کردند. در محفظه بار اولین هواپیما ـ واسکت های ضد گلوله، ماشیندار، پرتاب گرهای راکت. در دومین کمک های بشردوستانه   C-۱۳۰. این هواپیماها را نیکوس هاردالیاس، معاون وزیر دفاع یونان همراهی می کرد.

همانطور که بن والاس، وزیر دفاع بریتانیا در ۲۸ فبروری اطلاع داد، بریتانیا پس از آغاز عملیات نظامی روسیه توانست تسلیحات اوکرایین را تامین کند. وزیر دفاع بریتانیا از افشای جزییات نحوه تحویل « به دلایل امنیتی » خودداری کرد. مشخص است که سخن در مورد سیستم های مدرن سلاح های ضد تانک قال حمل « NLAW » (سلاح ضد تانک سبک نسل بعدی) است. اعتقاد بر این است که بیش از هزار مجتمع از این قبیل تسلیحات به اوکرایین منتقل شده است.

در ۲۷ فبروری ، ینس استولتنبرگ، سرمنشی ناتو از افزایش ارسال تسلیحات به اوکرایین به طور مستقیم از طریق ناتو خبر داد.

حامی اصلی تسلیحات اوکرایین ایالات متحده امریکاست. آنها مدتها پیش شروع به تسلیح کیف کردند. بر اساس آمار رسمی، کیف در سال ‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ ترسایی ، ۱۱۹ میلیون دلار کمک دریافت کرد. اعتقاد بر این بود که این پول صرف خرید تجهیزات می شود: لباس و بوت های نظامی، کلاه ایمنی، بیش از دو هزار واسکت های ضد گلوله، سیستم های تخلیه، داروها، جیره های خشک. با این وجود، چندی بعد خدمات آنلاین محبوب برای خرید و فروش با پیشنهادات کاربران اوکرایینی برای خرید کالاهای امریکایی تکمیل شد. یعنی ۱۱۹ میلیون دلار را در اوکرایین حیف و میل کردند. از سال ۲۰۱۵ ترسایی ایالات متحده آمریکا ارایه کمک به کیف را به ابزارهای فنی تغییر داد.

ارتش اوکرایین شروع به دریافت رادارهای ضد باتری « AN / TPQ-۴۸A حدود دوجین» کرد (رادار ضد باتری سیستمی راداری است که پرتابه های توپخانه ای را که توسط یک یا چند اسلحه ، هویتزر ، خمپاره انداز یا راکت انداز شلیک می شود ، ردیابی می کند. مترجم ). تقریبا دوصد وسیله نقلیه زرهی ، معروف به «هامر ». بیش از ۵۰۰ ایستگاه رادیویی، ۲۴ پهپاد RQ-۱۱B Raven، چندین هزار دوربین های دید در شب، دستگاه های جنگ الکترونیک و مین یاب نیز دریافت کرد. توجه بیشتری به تغییر ساختار ارتش اوکرایین مطابق با استانداردهای ناتو معطوف شد. در منطقه  Lviv، سربازان و افسران نیروهای مسلح اوکرایین به طور منظم توسط مشاوران غربی آموزش می دیدند. و در نهایت، در واشنگتن آنها شروع به صحبت در مورد امکان ارایه سلاح های کشنده به کیف کردند. در سال ۲۰۲۱ ترسایی ایالات متحده امریکا کمک نظامی به اوکرایین را به ۳۰۰ میلیون دلار افزایش داد. این مبلغ شامل قراردادهای ایجاد کشتی های نظامی برای قوای بحری اوکرایینی نمی شود. و این بیش از ۶۰۰ میلیون دلار است. اندکی قبل از شروع عملیات نظامی ویژه توسط نیروهای روسی،امریکایی ها بخش بزرگی از راکت های ضد تانک «جاولین» را به نیروهای مسلح اوکرایین تحویل دادند. و یک روز دیگر، دولت بایدن از کنگره درخواست کرد که علاوه بر کمک هایی که قبلا ارایه شده بود، ۴/۶ میلیارد دلار « برای بحران اوکرایین » را تصویب کند. در روزهای اخیر، عرضه تسلیحات به نیروهای مسلح اوکرایین از اروپا به طور چشمگیری افزایش یافته است.

بر اساس گزارش رسانه ها، المان، اسپانیا و بریتانیا کارکنان حمل و نقل نظامی خود را به یکی از میدانهای هوایی پولند که مرز اوکرایین در ۱۰۰ کیلومتری آن است، منتقل می کنند. در مجموع، اخیراً طیاراتی با بار تسلیحات از ۱۶ کشور به اوکرایین پرواز می کنند. تسلیحات از طریق راه آهن نیز تحویل داده می شود. همانطور که لیز تراس، وزیر امور خارجه بریتانیا پس از نشست روز یکشنبه وزرای خارجه گروه ۷ اعلام کرد، « ما توافق کردیم که تحویل تسلیحات و تجهیزات دفاعی به اوکرایین را ادامه و همچنین تحریم ها را برای تضعیف اقتصاد روسیه افزایش دهیم».

جوزپ بورل، کمیسرعالی اتحادیه اروپا در امور خارجی و سیاست امنیت دیپلوماسی ، این اطلاعات را تصریح کرد: به گفته وی، کشورهای عضو اتحادیه اروپا با ارسال تسلیحات مرگبار به ارزش ۴۵۰ میلیون ایرو به اوکرایین موافقت کردند و ۵۰ میلیون ایرو دیگر نیز برای کمک های غیرمهلک، سوخت و تجهیزات حفاظتی اختصاص خواهند داد.

اورزولا فون درلاین، رییس کمیسیون اروپا گفت این اولین بار است که اتحادیه اروپا چنین اقدامی را انجام می دهد. او گفت که : « این یک نقطه عطف است ». غرب همواره رژیم کیف را متقاعد می کند که تا آخرین اوکرایینی با روسیه بجنگـد. به همین دلیل مهم است که «باند معتادان به مواد مخدر و نیونازی ها » را در اسرع وقت مجبور به تسلیم کنیم. / راه توده

Foto: Vadim Ghirda/dpa/ap

بامـداد ـ دیدگاه ـ ۱/ ۲۲ـ ۱۰۰۳

مضمون اندیشه و نظر نویسنده را بازتاب می دهـد. دیدگاه های حزب آبادی افغانستان دراسناد و اعلامیه های رسمی آن انعکاس یافته است .

Copyright ©bamdaad 2022

وقتی رسانه‌ ها بر طبل جنگ می‌ کوبند

« پوتین برنامه‌های بزرگی برای آخر هفته دارد: اول، او قراراست جریان برق و سوخت در اوکرایین را قطع کند، نیروی دریایی و نیروی هوایی اوکرایین را از پای درآورد، کارمندان را بکشد و با حمله سایبری ضربه نهایی خود را وارد کند. سپس رییس‌ جمهوری مورد حمایت خود را در کیف بر سرکار بیاورد و در صورت تسلیم‌ نشدن اوکرایین، تهاجم نظامی تمام‌عیار روسیه انجام می‌ شود».

در روزهای اخیر به لطف سخنان مقام‌ های ایالات متحده امریکا ، از‌جمله جو بایدن، رییس‌ جمهوری، انتونی بلینکن، وزیر خارجه و لیندا گرینفیلد، سفیر ایالات متحده امریکا در سازمان ملل متحد متحد، تیتر رسانه‌ها باز هم بر «حمله قریب‌ الوقوع» روسیه به اوکرایین متمرکز بود. در نتیجه در رسانه ‌های اجتماعی هم با این گمانه ‌زنی که ممکن است هر لحظه جنگ شروع شود، جوی ملهتب داشتند. پوشش رسانه ‌ای بحران اوکرایین در چند ماه گذشته به‌ طور فزاینده‌ای هیجان ‌انگیز و نفس ‌گیر بوده است. در این مدت بسیاری از بدبینانه ‌ترین گزارش رسانه ‌های غربی در حوزه سیاست خارجی، از پذیرش چشم‌ و‌گوش‌ بسته ادعاهای دولت بایدن درباره جدی ‌بودن احتمال حمله روسیه به اوکرایین تا هشدار رقم ‌خوردن بدترین سناریوی ممکن را نظاره‌ گر بودیم. برخی از تحلیل ‌های مربوط به بحران اوکرایین جنبه مثبتی نداشته ‌اند، زیرا کارشناسان و اندیشکده‌ها تیوری‌های دور از ذهنی را مطرح کرده‌ اند تا بر این نکته تاکید کنند که قدرت ‌نمایی حال حاضر روسیه به دلیل خروج ایالات متحده امریکا از افغانستان است. گزارش‌های خبری هم این خط استدلال ‌های جعلی و بی‌اعتبار را بدون ارایه مستندات و شواهد تکرار کرده‌اند. در‌این ‌میان و با وجود تفاوت‌ های مهم بین اوکرایین و تایوان، تاکید رسانه‌ها بر این موضوع که موفقیت احتمالی روسیه در کنترول بر اوکرایین می ‌تواند زمینه‌ ساز اقدام چین علیه تایوان شود، باعث شده تا افکار عمومی نیز درمورد اینکه چگونه بحران در شرق اروپا می ‌تواند منجر به درگیری در شرق آسیا شود، با گمانه ‌زنی‌هایی مواجه شده است.
هیچ‌ کدام از این‌گونه تحلیل ‌ها کمکی برای درک دقیق بحران جاری نخواهد کرد و از انجا که منجر به تشدید تنش‌ها می ‌شود، تنش ‌زدایی میان غرب و روسیه را دشوارتر می‌ کند. بسیاری از گزارش‌های خبری غربی بدترین سناریوهای پیش ‌رو را به ‌درستی نقل می ‌کنند، از‌جمله ادعاهایی مبنی بر اینکه پیشروی روسیه به سمت کیف می ‌تواند دولت اوکرایین را در چند روز ساقط کند. برخی از نشریات هم هر روز به تاریخ‌ها و زمان‌ های جدیدی که قرار است این تهاجم  آغاز شود، می ‌پردازند. انتشار این مطالب هشداردهنده بیش از هر چیز به اقتصاد اوکرایین آسیب رسانده و بازار سهام این کشور را به وحشت انداخته و این امر باعث بروز چالش بزرگ دیگری برای دولت اوکرایین شده است.

داوید اراخامیا، رهبر حزب حاکم مردم در پارلمان اوکرایین، به‌ تازه گی از انچه ضرر اقتصادی ناشی از انچه تشنج و هیجان رسانه ‌های غربی نامیده، انتقاد کرده و تخمین زده است که ادامه این وضعیت هر ماه دو تا سه میلیارد دلار به اقتصاد اوکرایین ضربه می ‌زند.
همدستی سیاست‌مداران و رسانه‌ ها
گاهی اوقات رسانه ‌ها در نحوه گزارش اطلاعاتی که از مقام‌ های دولتی دریافت می‌ کنند، اشتباهات مهلک‌ تری هم مرتکب شده‌اند. در روزهای گذشته پایگاه خبری امریکایی PBS با انتشار گزارشی به نقل از دولت بایدن اعلام کرد که روسیه تصمیم خود برای حمله به اوکرایین را گرفته و از جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی بایدن خواسته است نسبت به اظهارات خود درباره آماده ‌شدن روس‌ها برای حمله در روز ۱۱  فبروری توضیح بیشتری ارایه دهد. این اقدام PBS بسیار دیر و پس از آن انجام شد که خبرگزاری ‌های مهم اظهارات سالیوان را به طور گسترده منتشر کرده بودند:

جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی ایالات متحده امریکا گفته است که روسیه به اندازه کافی نیرو جمع آوری کرده است تا یک تهاجم بزرگ به اوکرایین را آغاز کند، بنابراین از هر امریکایی در اوکرایین می ‌خواهیم تا طی ۴۸  ساعت این کشور را ترک کند».
قبل از شفاف ‌سازی سالیوان درمورد اظهارات خود، برخی رسانه‌ها حتا سناریوهای مد‌نظر پوتین برای اوکرایین را منتشر کرده بودند:

« پوتین برنامه‌های بزرگی برای اخر هفته دارد: اول، او قرار است جریان برق و سوخت در اوکرایین را قطع کند، نیروی دریایی و نیروی هوایی اوکرایین را از پای درآورد، کارمندان را بکشد و با حمله سایبری ضربه نهایی خود را وارد کند. سپس رییس‌ جمهوری مورد حمایت خود را در کیف بر سر کار بیاورد و در صورت تسلیم‌ نشدن اوکرایین، تهاجم نظامی تمام‌عیار روسیه انجام می‌شود». در نمونه‌ ای دیگر چندین رسانه اظهارات ولودیمیر زلنسکی، رییس‌ جمهوری اوکرایین، درمورد تاریخ احتمالی ۱۶ فبروری برای تهاجم روسیه را به اشتباه گزارش کردند. به نظر می ‌رسید زلنسکی قصد دارد تعیین تاریخ‌ های متعدد برای حمله روسیه به کشورش را به سخره بگیرد، اما اظهارات او به‌عنوان هشداری جدی منتشر شد. یکی از استثناها درمورد اعتبار رسانه‌ ها درباره ادعا های مقام ‌های رسمی درباره حمله روسیه به اوکرایین، در یک جلسه توجیهی وزارت خارجه امریکا و زمانی رخ داد که مت لی، خبرنگار اسوشیتدپرس، اظهارات ند پرایس، سخنگوی این وزارتخانه را به چالش کشید و از او خواست درباره ادعاهایش مبنی بر اینکه دولت روسیه در حال تولید یک ویدیوی دقیق صحنه ‌سازی‌شده است تا بهانه‌ ای برای حمله داشته باشد، مستندات بیشتری ارایه دهد. در نهایت هم پرایس حاضر نشد فراتر از این جمله که « دولت بایدن اعتبار این گزارش‌ها را تایید کرده است» توضیح بیشتری ارایه دهد.
تفسیرهای نادرست از علل بحران اوکرایین هم بارها منتشر شده است. بسیاری از نشریات اصرار دارند که بحران اوکرایین پیامد مستقیم خروج امریکا از افغانستان است. اگر فقط به زمان ‌بندی این دو تحول نگاه کنیم، بی‌اعتباری آن روشن می‌ شود: بحران اوکرایین از اوایل سال ۲۰۲۱ ترسایی و قبل از تصمیم بایدن برای عقب ‌نشینی از افغانستان شروع شده است. برت استفنز، ستون ‌نویس روزنامه نیویورک ‌تایمز، ماه گذشته این ادعا را مطرح کرد که « بحران کنونی اوکرایین به همان اندازه ماحصل شکست بایدن در افغانستان است که آخرین بحران اوکرایین نتیجه شکست اوباما در سوریه بود».
البته فاجعه سوریه که استفنز به آن اشاره می‌ کند، زمانی بود که اوباما تصمیم گرفت حمله غیرقانونی به کشور دیگری را انجام ندهد. تلاش برای پیوند ‌دادن چشم‌ پوشی اوباما از «خط قرمز» خود در سوریه به رویدادهای اوکرایین در سال ۲۰۱۴ ترسایی به همان اندازه پوچ است که تلاش برای گره ‌زدن تحولات افغانستان به بحران کنونی اوکرایین.

فقط ذهن‌های ایدیولوگ هستند که این تحولات را به هم ربط می‌دهند./شرق

بامـداد ـ دیدگاه ـ ۳/ ۲۲ـ ۲۲۰۲

مضمون اندیشه و نظر نویسنده را بازتاب می دهـد. دیدگاه های حزب آبادی افغانستان دراسناد و اعلامیه های رسمی آن انعکاس یافته است .

Copyright ©bamdaad 2022

دوستان پوتین در بحران اوکرایین

محمود فاضلی

ولادیمیر پوتین که استقلال جمهوری‌های خود خوانده دونتسک و لوهانسک در دنباس را به‌ رسمیت شناخته است، بخشی از یک ایتلاف نظامی قدرتمند مشابه ناتو نیست، اما می ‌تواند از حمایت سیاسی قوی برخوردار باشد و شرکای اقتصادی روسیه در مناطق مختلف جهان به کمک او بشتابند. برخی از این کشورها متعهد شده ‌اند که در صورت بروز درگیری از مسکو حمایت کنند.

روابط شی جین ‌پینگ، رییس ‌جمهوری چین، با پوتین بسیار قوی است، یک متحد استراتیژیک در عملکرد ضد امریکایی، اما غولی که خطر استفاده از قدرت اقتصادی- نظامی را فقط در راستای منافعش دنبال می‌ کند و پوتین را می ‌تواند در آغوش خفه‌ کننده‌اش بفشارد.
پوتین و شی جین ‌پینگ آخرین بار در اوایل فبروری و به‌ مناسبت افتتاحیه المپیک زمستانی پیکنگ با یکدیگر دیدار کردند. این نشست با هدف تقویت تعهد حمایت متقابل، به ‌ویژه با توجه به‌ مخالفت مشترک با امریکا انجام شد. روسیه با حمایت صریح از مواضع پیکنگ درمورد تایوان موافقت کرده و چین نیز اهداف توسعه‌ طلبانه ناتو در اروپای شرقی را محکوم می‌ کند. در صورت لزوم، این توافق از نظر اقتصادی نیز به روسیه کمک خواهد کرد. پیکنگ آماده حمایت مالی از مسکو در تحریم‌ های اقتصادی جدید علیه روسیه در رابطه با بحران اوکرایین است. پوتین نیز به امضای توافق ‌نامه تجاری با چین امیدوار است تا بتواند صادرات گاز روسیه به چین را افزایش دهد.
چین از توصیف وقایع اوکرایین به ‌عنوان « تهاجم روسیه » خودداری و تحولات اوکرایین را واقعه‌ ای تاریخی می ‌داند. بیانیه روسیه درمورد به‌ رسمیت‌ شناختن جمهوری‌ های خود خوانده دونتسک و لوهانسک از سوی پیکنگ با درخواست خویشتن‌ داری و مصالحه مورد استقبال قرار گرفت. از سوی دیگر، « تجزیه ‌طلبی » موضوع چالشی برای پیکنگ است که در منطقه سین ‌کیانگ هر لحظه می ‌تواند شعله‌ ور شود. پیکنگ مجبور است در لبه تیز تعادل نامطمین بین غرب و شریک روسیه راه برود و تمایلی به ایجاد سر‌و‌صدا در موضع‌ گیری در چنین موضوع حساسی ندارد. وانگ یی، وزیر خارجه چین، در کنفرانس امنیتی مونشن، به‌ طور ضمنی مخالفت پیکنگ با تهاجم به اوکرایین را تکرار و احترام به حاکمیت، استقلال و تمامیت ارضی همه کشورها را مورد تأکید قرار داد.
از‌ جمله کشورهایی که روسیه با آنها روابط دفاعی متقابل برقرار کرده است، اعضای سازمان پیمان امنیت جمعی CSTO هستند. اتحاد دفاعی که در ۱۵ می‌ ۱۹۹۲ با پیوستن شش کشور مشترک ‌المنافع متولد شد و شامل روسیه، ارمنستان، بلاروس، قزاقستان، قرقیزستان و تاجیکستان می ‌شود. در صورت بروز درگیری جهانی، مسکو می ‌تواند طبق اساسنامه سازمان روی حمایت آنها حساب کند. طبق یکی از اصول این پیمان، « حفاظت جمعی در صورت تهدید امنیت، ثبات، تمامیت ارضی و حاکمیتی »  کشورهای عضو پیش ‌بینی شده است. کشورهای CTSO می ‌توانند بر یک نیروی نظامی متشکل از ۲۵ هزار نفر تکیه کنند، اگرچه اساسنامه روشن کرده در راستای انطباق با اهداف سازمان، اعضای آن باید ابزارهای سیاسی و دیپلوماسی را ترجیح دهند.
رژیم الکساندر لوکاشنکو، رییس‌ جمهوری بلاروس، متحد نزدیک پوتین، این روزها کاملا در کنار مسکو قرار دارد، تمرینات نظامی مشترک که به کرملین اجازه می‌ داد ده‌ها هزار سرباز و وسایط نقلیه را به خاک بلاروس اعزام کند و برای مدت نامحدودی تمدید شد. بسیاری از تحلیلگران و ناظران، بلاروس را بسیار بیشتر از یک کشور اقماری فدراسیون روسیه می ‌دانند و حتا معتقد بودند که حمله روسیه به اوکرایین می ‌توانست از بلاروس شروع شود. لوکاشنکو در حال آماده ‌شدن برای اعطای حق به پوتین برای استقرار بخشی از زرادخانه هسته‌ای خود در بلاروس است تا اروپای شرقی را از نزدیک ‌تر تهدید کند.
هند نیز می ‌تواند به‌ عنوان متحد بالقوه مسکو تعریف شود. با وجود عضویت هند در پیمان چهارجانبه امریکا، جاپان و استرالیا در مقابل چین، پوتین هند را به‌ عنوان « یک قدرت بزرگ، یک ملت دوست، یک دوستی اثبات ‌شده» تعریف می ‌کند. هند بخشی از بریکس و سازمان همکاری شانگهای است و تمرینات نظامی مشترکی را با مسکو انجام می ‌دهد. علاوه‌ بر‌این، دهلی نو به‌ طور مرتب خریدار تجهیزات نظامی از روسیه است (۶۰ درصد تسلیحات هند ساخت روسیه است). دوستی با مسکو دیگر « پیوند بسیار ویژه »‌ای نیست که توسط ایندیرا گاندی و لیونید برژنف ایجاد شده و باید با تهدیدات ژیوپولیتیک و استراتیژیک جدید مقابله کند. با ظهور چین که روابط مهمی ‌با روسیه دارد، پیکنگ چالشی بزرگ و واقعی برای دهلی نو است. نارندرا مودی به‌ دوستی پوتین اهمیت می ‌دهد، اولویت این است که تحت سلطه خودکامه گی چین قرار نگیرد.
از سویی طرطوس سوریه تنها بندر نظامی روسیه در دریای مدیترانه است. مسکو یکی از تامین‌ کنندگان اصلی تسلیحات برای دولت سوریه است و بارها به تحریم‌ های سازمان ملل متحد علیه دمشق رای منفی داده است. در ۲۴ جنوری، دو کشور گشت هوایی مشترک در منطقه جنوب غربی خاک سوریه را اعلام کردند. روسیه در اوایل سپتامبر ۲۰۱۵ ترسایی پس از اینکه قدرت بشار اسد با شروع جنگ داخلی سوریه در مارچ ۲۰۱۱ به چالش کشیده شد، در کنار اسد قرار گرفت. سوریه متحد مهم منطقه‌ ای روسیه است و به‌ همین ‌دلیل دمشق از تصمیم پوتین برای به‌ رسمیت شناختن جمهوری‌های دونتسک و لوهانسک حمایت کرد.
روابط مسکو و انقره ابهاماتی دارد، ترکیه خود را به‌ عنوان میانجی در بحران روسیه و اوکرایین معرفی کرده و روسای جمهوری دو کشور را برای « حل ‌وفصل اختلافات » به انقره دعوت کرده است. تماس دو کشور از نظر نظامی اهمیت ویژه‌ای دارد. در این زمینه، خرید موشک ‌های اس- ۴۰۰ روسی از سوی انقره ، و ساخت نیروگاه هسته ‌ای مرسین از دیگر موضوعات همکاری دو طرف است.
متحد بزرگ روسیه در آن سوی اقیانوس، قطعا نیکلاس مادورو، رییس ‌جمهوری ونزویلا است. اگرچه مادورو در سال‌های اخیر با بحران‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، مالی و بهداشتی روبه‌ رو بود، اما هرگز حمایت خود را از رهبر کرملین پنهان نکرده است. مسکو بارها بر گسترش حضور نظامی در ونزویلا، کوبا و نیکاراگوا تأکید کرده است. روسیه نه‌ تنها تسلیحات به ونزویلا صادر می‌ کند، بلکه متخصصان بسیار ماهر را با هدف آموزش کارکنان فنی این کشور در امور تعمیر و نگهداری تجهیزات دفاعی ارایه می ‌دهد. دو کشور به ‌تازگی ۲۰ توافق‌ نامه اقتصادی را در نشست دوجانبه در کاراکاس امضا کردند./شرق

بامـداد ـ دیدگاه ـ ۱/ ۲۲ـ ۰۶۰۳

مضمون اندیشه و نظر نویسنده را بازتاب می دهـد. دیدگاه های حزب آبادی افغانستان دراسناد و اعلامیه های رسمی آن انعکاس یافته است .

Copyright ©bamdaad 2022

روزهای سخت زمستانی افغانستان

عبدالمحمد طاهری

مستشار سابق فرهنگی ایران در افغانستان

 بحث امروز ما شرایط مردم افغانستان پس از حکومت طالبان است. ابتدا یک مقدمه عرض کنم. مردم افغانستان، طالبان را ۲۰ سال پیش تجربه کردند، با یک قرایت خاص و ایدیولوژی خاص از دین اسلام و به‌ هر‌حال با آن قراینی که آنها از دین داشتند و با آن امکاناتی که آنها در ۲۰ سال پیش داشتند، بُردار حکومت شان بلند نبود و همچنین ناتوانی ‌شان بر حکومت ‌داری، ناتوانی در ایجاد رفاه ملی، ناآشنایی با ارتباطات جهانی، ناآشنایی با بوروکراسی اداری و ده‌ها و صدها مورد دیگر باعث شد در‌واقع در کنار همه رفتارهای خشن و تند آنان، حکومت شان فروبپاشد.
بعد از جریان برج‌ های دوقلوی امریکا، افغانستان شاهد اشغال و برقراری حکومتی شد که منتسب به جریان ‌های امریکا و متحدانش بود. این حکومت در ۲۰ سال گذشته به دلایل عدیده‌ای که بخش مهم آن جهل، تعصب و قوم ‌گرایی بود، غرق فساد و چپاول شد،‌ این امر باعث شد توانایی انجام کارهای زیرساختی را برای مردم افغانستان از دست بدهند و در لحظات آخر هم دیدیم که با توجه به خیانتی که امریکایی ‌ها کردند و همچنین دور‌زدن مردم از سوی اشرف غنی، او فرار را بر قرار ترجیح داد و امروز مردم افغانستان شاهد ‌حکومت دیگری با یک مدل تقریبا ۱۰ درصد متمایزتر از ۲۰ سال گذشته طالبان شد.
این مقدمه ‌ای بود که لازم دیدم ابتدا بیان کنم. اینکه الان مردم افغانستان شاهد چه شرایطی خواهند بود، جا دارد ‌عرض کنم من زمستان، بهار، تابستان و پاییز را در افغانستان سپری کردم. زمستان افغانستان، زمستانی بسیار بسیار سخت است و مناطق سردسیر افغانستان بارش باران و برف بسیار سنگین به همراه امکانات بسیار ضعیف را دارند و این مردم هستند که باید بار این مشکلات را بر دوش بکشند.
دولت طالبان با توجه به شرایط جدید و عدم آزاد سازی پول‌هایشان که نزد امریکاست، شناسایی ‌نشدن از سوی جامعه جهانی و مشکلات بسیار زیادی که دامن‌ گیرشان است، بعید می‌ دانم بتواند روزهای خوبی را تجربه کند. هرچند آرزو می ‌کنم جامعه جهانی برای نجات جان مردم بی‌ گناه افغانستان، حتما با یک عزم جدی، معضلات و مشکلات مردم را پاسخ ‌گو باشند تا مردم بی ‌گناه قربانی استراتیژی غلط امریکایی‌ها بیشتر از این نشوند.
مضافا اینکه امروز دولت طالبان در گرداب هزاران مشکل دیگر هم گرفتار است‌ اما من اینها را بیشتر برعهده امریکا می ‌دانم، به ‌هر‌حال این امریکایی‌ ها بودند که حکومتی را مستقر کردند و همچنین باز این امریکایی‌ها بودند که حکومت دیگری را مستقر کردند و این امریکایی‌ها بودند که وضعیت مردم افغانستان را به این روز انداختند.
بنا بر این شواهد و قراین، شاهد فقر، بی ‌کاری، عدم اشتغال، بحران ‌های اجتماعی، بحران‌های سیاسی در کنار جدی ‌ترین معضل که همان عدم وفاق ملی است، هستیم که بر این اساس آینده روشنی را برای مردم افغانستان متصور نیستم. اینها مولفه‌هایی هستند که آرامش و آسایش را در هر کشوری به همراه می ‌آورند، زیرا رفاه، انسجام و وحدت از یک طرف،  و انباشت سرمایه و چرخش سرمایه اقتصادی کشور از طرف دیگر، از‌جمله مولفه ‌های اثر‌گذار در ایجاد آرامش در یک کشور هستند.
اگر ما دقت کنیم، می‌ بینیم در شرایط کنونی نه انسجام و وفاق درونی حاکم است و نه چرخ اقتصادی می ‌چرخد و نه اینکه دنیا تا این لحظه قصد دارد دولت طالبان را به رسمیت بشناسد. با این وجود، باز‌هم مردم افغانستان در گرداب مشکلات و معضلات جدی‌ تری گرفتار خواهند شد. در این شرایط ویژه، کشورهای همسایه که در جغرافیای افغانستان حضور دارند، متاسفانه باید سربار این مشکلات باشند، هرچند مشکلات جمهوری اسلامی ایران را از سایر کشورها باید جدا دانست، زیرا مردم ایران، مردمی عاطفی هستند و از نظر فرهنگی نیز شباهت زیادی بین مردم ایران و مردم افغانستان وجود دارد و در کنار مشکلاتی که از گذشته تا‌ اکنون برای کشور ایران درست کردند ولی باز هم باید با اعمال مدیریتی صحیح، سعی کنیم بخشی از نیازهای مردم افغانستان را پاسخ‌ گو باشیم تا بیشتر از این گرفتار شرایط مبهم و غیرشفاف نشوند.
حداقل امیدوارم جامعه جهانی با گسیل امکانات، خدمات و تسهیلات در این زمستان بسیار سخت، مدافع مردم بی ‌گناه باشد و این در شرایطی است که حتا اگر فرض بگیریم که طالبان به دنبال این است که برای مردم رنجی ایجاد نشود، اگر بخواهد تمامی امکاناتی را که در اختیار دارد، به کار گیرد، باز هم نمی ‌تواند پاسخ‌ گوی حتا ۱۰ درصد از نیازهای مردم باشد.
بنابراین عزمی جهانی با حمایت سازمان ملل متحد به همراه توان همه کشورهای منطقه نیاز است تا با یک اجماع جهانی، توزیع امکانات و خدمات کنند تا مردم در این شرایط بسیار بسیار ویژه و حساس بیشتر از این آسیب نبینند. در پایان آرزو دارم در گزارش ‌های بعدی شاهد پیشرفت، آرامش و امنیت در این جامعه فلاکت ‌زده باشیم.

منبع : روزنامه شرق

منبع تصویر:دویچه ولی

بامـداد ـ دیدگاه ـ ۳/ ۲۲ـ ۱۰۰۲

مضمون اندیشه و نظر نویسنده را بازتاب می دهـد. دیدگاه های حزب آبادی افغانستان دراسناد و اعلامیه های رسمی آن انعکاس یافته است .

Copyright ©bamdaad 2022