دو حزب سیاسی افغانستان اتحاد همدیگر و تاسیس حزب جدید سیاسی را اعلام نمودند

دولت و سياست

احمد ضيا رحيمزى

Aug 21, 2015 - 16:47

کابل (پژواک، ٣٠ اسد٩٤): دو حزب سیاسی « حزب مردم افغانستان » و « حزب ملی ترقی وطن »، پس از یکسال تفاهم و مذاکره ضمن یک کنفرانسی ، اتحاد خود و تشکیل حزب جدیدی بنام « حزب ملی ترقی مردم افغانستان » را اعلام نمودند.

 صادق روزبه  مسوول شعبه تبلیغ و فرهنگ حزب جدید التاسیس « ملی ترقی مردم افغانستان » به تاریخ ٣٠ اسد، به آژانس خبری پژواک اظهار داشت که  این دو حزب سیاسی افغانستان از مدت یک سال به این سو بین خود روی اساسات این تفاهم و وحدت کار نمودند تا بالاخره امروز هردو حزب اتحاد رسمی خود را ضمن یک کنفرانسی اظهار داشتند.

موصوف اظهار داشت که یک کمیته تفاهم مشترک از مدت تقریباً یک سال به این سو بین هردو حزب تلاش می کرد تا روی اتخاذ پالیسی های مشترک، میکانیزم این اتحاد ، ارگان های حزبی و سایر مسایل به توافق برسند.

روزبه همچنان اظهار داشت که کنفرانس اعلام اتحاد امروزی نتیجه کار یک ساله کمیته تفاهم بین دو حزب بود که در آن اعضای هردو حزب سهم داشتند .

وی افزود که به اساس فیصله کمیته تفاهم مشترک، قیادت حزب برای یک سال آینده به شکل متناوب ادامه خواهد یافت و بعد از آن کنگره حزب جدید ، تاسیس و روی تعیین زعامت آینده این حزب تصمیم خواهند گرفت.

موصوف می گوید که  برای شش ماه آینده، سر از امروز انجنیر عبدالحی مالک رئیس سابق حزب ملی ترقی وطن، به حیث رئیس گروه جدید التاسیس« حزب ملی ترقی مردم افغانستان » برگزیده شد و پوهاند داکتر محمد داوود راوش رئیس سابق حزب مردم افغانستان به حیث معاون این حزب جدید برگزیده شده اند.

همچنان منبع می افزاید که بعد از ختم شش ماه اول، برای شش ماه دوم پوهاند داکتر محمد داوود راوش ریاست حزب و انجنیر عبدالحی مالک  معاونیت آنرا بدوش خواهد داشت، تا اینکه کنگره عمومی حزب جدید دایر و در مورد رهبری این حزب تصمیم اتخاذ نمایند.

همچنان به اساس معلومات انترنتی ، قبل از این بتاریخ ١٤ میزان ١٣٩١ هجرى شمسی، حزب ملی افغانستان و حزب ترقی وطن که به گفته آنها، هردوی شان احزاب راجستر شده در وزارت عدلیه کشور بودند، طی یک کنفرانسی بنام کنفرانس وحدت اتحاد خود را اعلام و از تشکیل حزب واحدِ جدیدی تحت نام «حزب ملی ترقی وطن» خبر داده بودند.

هر چند مسوول بخش فرهنگ و تبلیغ « حزب ملی ترقی مردم افغانستان » درمورد تعداد دقیق اعضای هردو حزب یکجا شده و یا حزب جدید،به پژواک معلومات نداد، ولی اظهار داشت که هردو حزب مذکور در بیش از بیست ولایت افغانستان شورا های حزبی دارند وهمچنان در بیرون از افغانستان در کشورهای اروپایی، ایالات متحده امریکا و کانادا دارایی شورا های حزبی می باشد.

 صادق روزبه   مسوول بخش فرهنگ وتبلیغ حزب جدید التاسیس « حزب ملی ترقی مردم افغانستان » به پژواک گفت که هردو حزبی که امروز اتحاد شان را اعلام داشتند، ثبت و راجستر وزارت عدلیه افغانستان بودند ولی حزبی که جدیداً تاسیس شده، از حالا مراحل ثبت و راجستر خود را در وزارت عدلیه آغاز می کند.

موصوف اظهار امید واری می کند که اتحاد این دوحزب برای تقویت آزادی، دموکراسی و برای ترقی و پیشرفت همه جانبه کشور مفید ثابت شود.

 بامداد ـ سیاسی ـ ۲ /۱۵ ـ ۲۲۰۸

در دو ســـوی مــرز

ویژه گی های مدل خودگردانی دموکراتیک  در روژاوا

پوهنمل دکتر اسد محسن زاده

چنانکه دربخش نخست این پژوهش زیر نام « دردوسـوی مــرز»* با تکیه بر داده های اماری اشاره شد، کردهای سوریه بخشی از خانواده بزرگ کردها میباشند که در پی خط کشی های سیاسی استعمارکهن به کشورهای مختلف منطقه از جمله سوریه تقسیم شدند. گمان زده میشود که رقم این گروه بزرگ اتنیکی در سوریه  بین ۹ تا ۱۲ در صد کل نفوس این کشور یا ۲,۵  تا ۳ میلیون نفر میباشد که بیشترشان در شمال و شمال شرق  درمنطقه معروف به غرب کردستان یا « روژواـ رۆژاڤایێ کوردستانێ» بودوباش دارند.

فعالیت سیاسی وسازمانهای کردها در سوریه به سالهای ۲۰ سده پیشین میرسد.دراین سال ها « مساله کردها» در فعالیت حزب کمونیست که شمار زیادی از کردهای دادخواه وآزادی دوست در آن حضور داشتند برازنده گی داشت. درسال ۱۹۵۷ ترسایی کردهای سوریه خود دست به تشکیل « حزب دموکراتیک کردی درسوریه KPD »  منحیث سازمان  الترناتیف ملی ـ کردی چپ  زدند. این حزب در زیر فشار حزب برادر «  حزب دموکراتیک کردستان « KDP  مربوط به جلال طالبانی  بعد ها به حزب « حزب دموکراتیک کردستان در سوریه » تغیر نام داد. این تغیر نام از کردی به کردستان واکنش شدید دولت سوریه را در پی داشت ؛ که در نتیجه ۵۰۰۰ تن از هموندان حزب بازداشت شدند. این انکشافات زمینه ساز انشعاب های پییگر در حزب و موجب  پیدایش حزب های تازه کردی در سوریه گردید.

گروهی از این احزاب شناسایی حق فرهنگی کردها از سوی دولت سوریه را کافی دانسته ؛ و جناح دیگر خواستار داشتن حق تعین سرنوشت و حقوق سیاسی برای کردها گردیدند. رخدادهای سال ۱۹۷۵ترسایی  در بین کردهای عراق نیر دربر انکشافات سیاسی میان کرد های سوریه نیز اثرگذار بود که در پی آن احزاب چندگانه کردها در سوریه تاسیس شد. یگانه سازمانی که ریشه در انشعاب « حزب دموکراتیک کردی درسوریه KPD » نداشت « حزب اتحادیه  دموکراتیک PYD  » است که در سال ۲۰۰۳ ترسایی توسط اعضای حزب کارگران کردستان PKK   پایه گذاری شد.

 با به قدرت رسیدن حزب سوسیالیستی ـ عربی  بعث در این سوریه  نظام تک حزبی اعلام اما در سال های پسان تر یعنی پس ازسال ۱۹۷۲ ترسایی احزاب  دیگر سوری منحیث هموندان « جبهه مترقی ملی » در سوریه اجازه فعالیت داشتند .  حزب سوسیالیستی ـ بعث ، جنبش سوسیالیستی عربی ، حزب کمونیست سوریه ـ گروه خالد بکتاش ،اتحادیه سوسیالیتی عربی، حزب کمونیست ـ شاخه یوسف فیصل ،جنبش پیمان ملی ، حزب یونینیست های دموکراتیک ـ عربی ، حزب وحدت  دموکراتیک سوسیالیستی ، وحدت خواهان سوسیالیت و وحدت خواهان سوسیال دموکرات  همه در  جبهه مترقی ملی  عضویت داشته و به گونه ای در قدرت شریک بودند.

در کنار این احزاب شامل ایتلاف دولتی سایر احزاب خورد و بزرگ که رقم آن به  نه حزب میرسید نیز به صورت رسمی فعالیت داشتند. در این سال ها  احزاب : حزب دموکراتیک کردستان ، حزب عمل کمونیستی ، اخوان المسلمین ،سازمان دموکراتیک آسوری ها ، جبهه رهایی ملی  سازمانهای غیرقانونی بوده و اجازه فعالیت رسمی نداشتند.

در خور یاد است که در سالهای تحت الحمایه گی از فرانسه (۱۹۲۰–۱۹۴۶ ) برای کرد های سوریه امتیازاتی از جمله داشتن فرستنده رادیویی و روزنامه « Hewar  هیوار یا ندای یاری » به زبان کردی اجازه داده شده بود. درهمین سالها شماری از سرشناس های کرد ترکیه  به سوریه  پناه جستند. از جمله اتحادیه خویبون «  سازمان استقلال کردها»  به رهبری  برادران  کامران و  علی چلادت بردی خان در دمشق فعالیت می نمودند.

در سالهای ۱۹۶۲ ترسایی حق تابیعیت نزدیک به ۱۲۰۰۰۰ کرد سوریه سلب  و تا سال ۲۰۰۵ این رقم به ۲۰۰۰۰۰ نفر میرسد. و از سال ۲۰۱۱ ترسایی بدینسو درپی اعلامیه بشارالاسد دگرگونی های رونما ؛ وشماری از کردها حق شهروندی را دوباره بدست آوردند.

وقتی درسال ۲۰۱۱ ترسایی جنبش دادخواهی با شعار«  نان ، آزادی و وقار » درشمال افریقا جان گرفته ، راهش را از تونس به سوی مصر ، اردن و سایر کشورهای عربی گشود؛ این جنبش های اعتزاضی  مردمی با پیش کش نمودن خواست های بنیادی چون: پیاده نمودن دموکراسی،  برچیدن ستم و بهره کشی ، پایان دادن به نظامهای دیکتاتوری سلطنتی ، آزادی عقیده و بیان  و  فعالیت های سیاسی و ده ها خواست دیگر توانست میلیون ها انسان را در کشور های عربی به شور بیآورد. این جنبش دراردن نیز با نیرومندی درحرکت بوده و نظام کهنه کارشاهی این کشور را به لرزه درآورد. گسترش جنبش دراردن و تغیر سیاسی در این کشور با منافع ناتو ، اسراییل و ارتجاع عرب ناهمخوانی داشت بناً بزودی درپی چند اقدام نمایشی از سوی سلطنت جلو این حرکت در اردن گرفته شد. اعتراض و ناخشنودی جوانان درجنوب سوریه درمنطقه دارا در مرز اردن وسیله ای شد برای  پیاده نمودن برنامه های از قبل آماده شده  برای سرنگونی بشار اسد در سوریه . سیا ، دستگاه استخبارات اسراییل و کشورهای ارتجاعی عربی که قبلاً برنامه های سرنگونی دولت بشار اسد را در چانته آماده داشتند؛ بدون درنگ به مداخله بی مانند درسوریه پرداخته و این حرکت صلح آمیز را به جنگ مسلحانه تبدیل نمودند.تانکهای قطر وعربستان سعودی به زودی خود را تا مرز اردن ـ سوریه رسانیده و آماده گی ها برای وارد آوردن ضربه آخری گرفته می شد که با مقاومت ارتش سوریه روبرو گردید. همپا با این اقدامات جنگی در میدان جنگ تبلیغاتی و سرد نیز ماشین جنگی و تبلیغاتی امپریالیزم ، ارتجاع و صهیونیزم دست بدست هم داده و از هیچ دروغی در برابر دولت سوریه و سازمانهای عضو در جبهه مترقی ملی سوریه دریغ نورزیدند که در پی آن کشور آرام و سیکولار سوریه به ویرانه وحشتناکی تبدیل ومیدان رقص و پایکوبی تروریستان بنیادگرا و زایش « خلافت ترور » و بیداد جنایات النصره شد. 

با شروع اعتراضات صلح آمیز درمارچ ۲۰۱۱ در سوریه؛ کردها کمتر در این اعتراض ها شرکت نمودند ، وقتی به یاری ناتو و ارتجاع خلیج « ارتش آزادی سوریه » پی ریزی و گروهایی مخالف دولت درشورای  به اصطلاح ملی سوریه  ساخته امپریالیزم با زر و زور گرد آمدند ؛ کردها و سازمانهای سیاسی آنها  به خاطر وابسته گی این شورا به کشور ترکیه که سیاست خشن ضد کردی را پیشه می ناید به این شورا به نظرتردید و بی باوری دیده و از شرکت در آن خود داری کردند. در اکتوبر سال ۲۰۱۱ کرد ها شورای ملی خود شان « شورای ملی کردها  KNC » با شرکت ۱۱ سازمان سیاسی کرد سوریه را پی ریزی نمودند؛ که در آن حزب اتحادیه  دموکراتیک PYD  شرکت نورزید. دلیل این تصمیم در فرمانبری سایرسازمان های کرد به حزب دموکراتیک کردستان عراق به رهبری مصطفی بارزانی است؛ که دارای پیوند نزدیک و همکاری با دولت ترکیه میباشد. بادرک این حقیقت که پراگننده گی در صفوف کردهای سوریه باعث ناتوانی های بیشتر خواهد شد ؛ در جولای ۲۰۱۲ ترسایی با جانبداری کردهای عراق زمینه نشست و نزدیکی دو گروه از نهاد کردهای سوریه  یعنی حزب اتحادیه  دموکراتیک PYD   و شواری ملی کردها فراهم گردید. در نتیجه هر دو جانب به ایجاد « کمیته عالی کردی » با ترکیب ۵ نماینده از هر جناح  برای پی ریزی استراتیژی  واحد کرد های سوریه پرداختند. در این سال ها دولت سوریه  بخشی ازنیروهای نظامی اش را از مناطق کرد نشین بیرون نموده و مساله کنترول منطقه را به « واحد های دفاعی مردم   YPG  »  که از سال ۲۰۰۴  ترسایی منحیث واحد های رزمی حزب اتحادیه  دموکراتیک PYD   فعالیت مینمود واگذار شد.  واحدهای « گردان های دفاعی مردم  YPG » رسماً تحت رهبری  « کمیته عالی کرد ها » قرار گرفته بود. در خوریاد است که روابط  و همکاری های معینی بین اداره خود گردان کردی و دولت مرکزی سوریه وجود دارد. موجودیت میدان های هوایی و یا بیمارستان های دولتی در مناطق کرد نشین از جمله در حسکه نمونه هایی ازاین همکاری ها میباشد.

 نویسنده در موزیم ملی سوریه ، اگست ۲۰۰۹ ترسایی

سازمانهای سیاسی و ساختار های رهبری کردها در سوریه :

۱ ـ حزب اتحادیه  دموکراتیک « PYD  ,Partiya Yekîtiya Demokrat  -  حزب الاتحاد الديمقراطي»

حزب اتحادیه دموکراتیک  درسال ۲۰۰۳ ترسایی بنیاد گزاری شده و درحال حاظر بین ۶۰۰۰۰  تا ۷۰۰۰۰ عضو دارد. رهبری آن دوگانه بوده و این حزب توسط بانو عاسیه عبدالله و صالح مسلم رهبری می گردد. از نظراندیشه این حزب  با حزب کارگران کردستان PKK    نزدیک بوده و عبدالله اوچالان را منحیث رهبری فکری خود میداند. درونمایه اماج های برنامه وی حزب را: عدالت اجتماعی ، آزادی ، دموکراسی توده ای ،  برابری زن و مرد، رشد اقتصادی ، اجتماعی  و فرهنگی ، مبارزه در راه صلح و پیشرفت عادلانه ، پلورالیزم سیاسی ، آزادی عقیده وبیان ، و مبارزه در راه حفظ محیط زیستی انسان میسازد.

این حزب در سال ۲۰۱۲ با سایر احزاب کرد « کمیته عالی کرد ها » را پی ریزی و در آن ۵ نماینده دارد. با آنکه درچندین دهه گذشته در کنار روژاوا یا کردستان غربی درشمال سوریه کردها در سایر مناطق اینکشور از جمله دمشق و حلب  نیز بود وباش داشته اند ، ولی جنگ بی امان جهادیست ها در برابر کردها و سایر اقلیت های قومی و دینی در سوریه باعث گردیده است؛  تا کرد ها بیشتر درمناطق شمال شرقی اینکشور در ساحه زیر رهبری  کمیته عالی کردها بود و باش داشته باشند.

کمیته عالی کردها  در حقیقت حکومت در روژاوا میباشد که در آن به صورت برابر اعضای  شورای مردمی کردستان غربی  و حزب اتحاد دموکراتیک  شامل میباشند. و از شورای ملی کردها  نماینده گی مینمایند. در مقایسه با سایر احزاب در روژاوا  حزب اتحاد دموکراتیک بزرگترین و با نفوذ ترین سازمان سیاسی میباشد.

۲ ـ شورای ملی کرد ها «  KNC»

شورای ملی کردها اتحادی از ۱۴ حزب سوری و کردیست؛  که که مانند حزب اتحادیه  دموکراتیک  PYD   برای حق شناسایی اقلیت کردها ، ایجاد ساختارهای محلی و حق خود اردایت بیشتر کردهای میکوشند. برخلاف حزب اتحاد دموکراتیک که موقف چپ  دارد، شورای ملی کردها شامل نیروهای  نیروهای راست ، لیبرال و محافظه کار کرد بوده که بیشتر با حزب دموکراتیک  کردستان KDP به رهبری مصطفی بارزانی درعراق پیوند دارند.

۳ ـ  واحد های دفاعی مردم  « YPG  »

واحد های دفاعی مردم  یا  « ی ‌پ ‌گ  » شاخه نظامی حزب اتحادیه  دموکراتیک  PYD بوده و ریشه درخیزش های مردم در سال ۲۰۰۴ در قامشلی یا گامیشلی دارد.

واحد ‌های مدافع مردم که عموماً  بنام ی ‌پ ‌گ  شناخته شده و متشکل ازجوانان کرد ( مرد و زن ) میباشد؛  مسوول برپایی نظم عامه و دفاع از جان و مال باشنده گان در  روژاوا  است.

در جولای سال ۲۰۱۲ ترسایی وقتی نیروهای امنیتی دولتی سوریه  از سری‌ کانی بیرون رفتند  YPG  جای آنها را پر نمود و پس تر عامودا و عفرین  را نیز تصرف کردند. واحد های دفاعی مردم  «ی‌ پ ‌گ » شامل هشت  لوا نظامی است؛ که  در عفرین، قامشلی، کوبانی و سری ‌کانی مصروف عملیات های نظامی در دفاع از خودگردانی کردها  و مناطق هممرز آن در روژاوا میباشند .

این ها ارتش دارای کندک های رزمی بانوان یا  YPJ میباشند. YPJ تنها از زنان کرد تشکیل نشده  و دررده های آن زنان عرب ، مسیحیان سوریه ، آسوری ها و سایر اقلیت های دیگر این کشور نیز حضور دارند. سازمان  یک نهاد دموکراتیک بوده ،خود را ارتش دموکراتیک مردمی دانسته و رهبری شان را درانتخابات دموکراتیک  خود برمی گزینند.

تعداد افراد این ارتش در دست نیست و براساس گمان زنی ها  رقم افراد گردان های دفاعی مردم « YPG» به ۴۵۰۰۰ نفر میرسد که  ۴۰ در صد آنرا یعنی نزدیک به   ۱۸۰۰۰  تن را زنان تشکیل می دهند.کارنامه های از ایستاده گی و رزمجویی  این زنان و مردان آزاد اندیش و بی باک که با متانت در برابر تجاوزات دولت ترکیه از شمال ، « خلافت ترور » و ده ها سازمان تررریستی بنیاد گرا دیگراز جنوب میرزمد همه جا سر زبان هاست. همین رزمنده گان راه آزادی و انسانیت با آنکه زیر ضربات شدید سازمانهای :

۱- گروه داعش ۲- جبهه النصره ۳ ـ  فرقه احفاد الرسول ۴- فرقه النصیر ۵- گردان فتح الله   

۶ - فرقه لااله الاالله ۷- ابن تیمیه  ۸- کندک علی بن ابی طالب ۹- کندک الجزیره

۱۰- کندک میرگرد ۱۱- شاخه امنیتی رقه ۱۲- الشام ۱۳- گردان العادیات ۱۴- کندک محمدیه

۱۵- گردان الابرار ۱۶- گردان شداده ۱۷- گردان احرار الخویران ۱۸- گردان جندالحرمین

۱۹- گردان شمال ۲۰- گردان جندالله ۲۱- جوانمردان جربوی ۲۲- گردان احرارالطوافی

۲۳- کندک سرّین ۲۴- گردان اهل السنه ۲۵- گردان مارعی ۲۶- گردان عایشه

۲۷- گردان احرارالشام  ۲۸- گردان احرار ابو راسن ۲۹-  گردان احرار الحرب

۳۰- فرقه انقلابیون رقه

۳۱- کندک اسامه بن زیاد ۳۲-  کندک القارعه ۳۳- کندک الموحدین ۳۴- کندک طایفه المنصوره

۳۵- کندک الله اکبر ۳۶- لوا الضلال ۳۷- کندک المدینه المنوره ۳۸- فداییان انقلاب

۳۹-  کندک شهدای الظاهریه ۴۰- گردان شهید حسن الخلف ۴۱- واحدهای ابن القین

۴۲- کندک ملی ۴۳- کندک شهید ابو لطیف ابوالخطاب ۴۴- مجلس نظامی رقه

۴۵- کندک احرارالشدادی ۴۶- کندک انورالحق و ۴۷- کندک احرار جبال عبدالعزیز

از جنوب ؛ و بمباردمان از شمال قرار داشته د رحالی که به نبود سلاح های پیشرفته وامکانات مالی و لوژیستیکی  لازم روبرو اند؛ با  باور به حقانیت مبارزه شان کارنامه های ستایش برانگیزی آفریده اند.

« خودگردانی دموکراتیک » در روژاوا

روژاوا که از سال ۲۰۱۲ ترسایی با خود گردانی دموکراتیک  توسط شورا های مردمی رهبری می شود؛ منطقه مهم استرتیژیک  در شمال سوریه ، در غرب کردستان عراق و جنوب مناطق کردنشین ترکیه با مساحت ۲۴ هزار كیلومتر مربع  و داشتن ثروت های سرشار زیر زمینی و زمین های حاصلخیز کشاورزی با جمعیت نزدیک به ۳ میلیون میباشد. این منطقه در جولای ۲۰۱۳ ترسایی پیشنهاد خودگردانی در چارچوب کشور سوریه را نموده؛ و از نوامبر همین سال با اعلام رسمی خود گردانی دست به تاسیس حکومت خود گردان منطقه وی زده و با تصویب قانون اساسی موقت در جنوری ۲۰۱۴  در سه منطقه یا کانتون  : عفرین ، کوبانی و جزیره ساختارهای اداری کردی را ایجاد نمودند. مهم ترین شهرهای روژاوا  قامشلی ـ پایتخت اداره خودگردان ، حسكە، دیرك، سریكانی ، كوبانی و عفرین می باشد. رییس اداره خودگردان روژاوا صالح مسلم رهبر حزب اتحادیه دموکراتیک میباشد که امورمربوط به دولتداری دموکراتیک دراین بخشی ازسوریه  را از پیش میبرد.

مزر بین سوریه وترکیه برمسیر« خط آهن بغداد »  بین ترکیه و سوریه کشیده شده است . در امتداد این خط  سه ایالت کردنشین عفرین ، کوبانی و جزیره که از هم صد ها کیلومتر دور میباشند قرار دارند. بعضاَ این مناطق بصورت واحد و با هم پیوسته تصور میشوند.  واقعیت چنین نبوده و درنتیجه سیاست های مداخله گرانه ترکیه؛ با همه وسایل از پیوند جغرافیایی این مناطق و ایجاد دیوارکردی درمرزترکیه جلوگیری میشود.  در بخش شرقی  روژاوا  در مرز با عراق منطقه جزیره با شهرهای  دیرک حمکـو، تربه سپی، گرکی لکی، درباسیه، سریکانی و حسکه  قرار دارد. در حال حاضر سه چهارم این مناطق تحت کنترول اداره خود گردان کردها قرار دارد. جمعیت کردهای  این منطقه به دومیلیون رسیده و از مناطق مهم تولید محصولات کشاورزی در سوریه میباشد. علاوتاً در منطقه رمیلان  بزرگترین ذخیره نفت قرار دارد که برابر به ذخایر نفتی کیرکوک عراق میباشد. مرکز رهبری و یا پایتخت اداره خود گردان  روژاوا  شهر قامشلی بوده و در این منطقه مراکز و نهاد های مدنی و ارتشی کردها قرار دارد. با اعلام رسمی خودگرانی دموکراتیک  در روژاوا ، حکومت محلی وکابینه  وزراکه ترکیب  دموکراتیک از نماینده گان  تنوعات نژادی و مذ‌هبی این ایالات میباشند؛ برگزیده شدند.براساس قوانین تصویب شده در منطقه خودگردان  درهمه  تشکیلات خود گردان زنان حضور گسترده داشته و سهم حد اقل ۴۰ درصدی در پیشبرد امور برای زنان اختصاص داده شده است. ساختارهای دموکراتیک و خودگردان روژاوا بر پایه قانون ، تضمین آزادی ، حق نظر و رای  استوار بوده ودر آن همه حقوق انسانی رعایت شده و درهمه سطوح حاکمیت مسوولین برگزیده شده  با حضور قانون گذاران و با ادای سوگند در برابر قانون ومردم به کار شروع نموده و از مسوولیت و کرده های شان در برابر شورا ها محلی و ایالتی پاسخ ده اند. برای پیشبرد امور درسطح ولایات سه گانه نیز مردم به انتخاب نماینده گان برای پارلمان های ایالتی در جزیره ، کوبانی و عفرین  پرداخته و این ساختار ها تا سطح دهکده ها با ایجاد شورا های ده ادامه می یابد.

درغرب ایالت جزیره ؛ منطقه کوبانی در روبروی دشت سوروچ ـ ترکیه  قرار دارد. برخی از روستا های این منطقه کوبانی و سوروچ درهمسایه گی هم قرار دارند. گری سپی، تل ابیض، عین عیسی، منبج و جرابلوس از جمله شهرهای واقع درایالت کوبانی هستند. نزدیکی این منطقه با پایتخت سوری خلافت ترور در رقه؛  باعث گردیده است که بیشتر تروریستان از ترکیه از این منطقه به سوریه انتقال داده شده و یا هم زخمی ها و بیماران داعشی و سایر تنظیم های جهادی از این طریق به ترکیه برده شودند. جمعیت منطقه کوبانی به نیم میلیون نفرمیرسد. عفرین غربی ترین کانتون روژاوا میباشد که شامل شهر های عزاز، جبل سامان و ادلیب میشود . نفوس ایالت عفرین  به ۵۰۰۰۰۰  نفر میرسد که در نتیجه کوچ سایر سوری ها ( عرب ها ، آشوری ها ، ارمنی ها  چچین ها ، سریانی ها و سایر اقلیت های اتنیکی نفوس آن به دو چند رسیده است.

در روژاوا  ذخایر نفتی و گازی زیادی وجود دارد؛  که توان تولید روزانە ۲۵۰ هزار بشكە نفت ، مقادیر زیادی گاز كه معادل نصف سقف تولید نفت كل سوریه قبل از جنگ تحمیلی ۲۰۱۱ ترسایی ( حدود ۳۸۰ هزار بشكه نفت در روز ) را دارد. درخوریاد است که  نسبت نبود پالایشگاه های نفت که بیشتر درغرب کشوردر حلب و مناطق نزدیک به بحیره مدیترانه قرار داشت؛ از این منابع استفاده اعظمی شده نمی تواند. روژاوا از مناطق عمده کشاورزی سوریه بود كه برابر ۴۳  در صد کل مساحت زمین های زیركشت سوریه است را می ساخت . در سال های پیش از جنگ تحمیلی روژاوا سالیانه ۴۰۰ هزار تن گندم معادل ۳۷ در صد  كل گندم سوریه ،۲۷۳ هزار تن پنبه معادل ۳۹ درصد كل پنبه تولیدی آن كشور و همچنین تقریبا نصف تولید زیتون سوریه را تولید مینمود. بر بنیاد محاسبات اقتصادی در صورت نبود جنگ و مدیریت سالم مردمی درآمد سالیانه این منطقه بیشتر از ۱۰ میلیارد دالر میرسد.

اداره خود گردان  نوبنیاد در روژاوا  در بخش های  مختلف سیاسی، قانوگذاری، دفاعی ، اجتماعی و اکولوژی  فعالیت نموده و مسوولیت رهبری و اداره بیش از سه میلیون کرد، اقلیت های آسوری ، ارمنی ، مسیحی و عرب ها را به گردن دارد. این اداره مسوول تهیه مواد خورا و بار مردم ، دفاع از حاکمیت مردمی در برابر خلافت ترور داعش و سایر گروه های تروریستی در سوریه  و مبارزه در برابر حملات حکومت اسلامگرا های ترکیه که متحدین اصلی  بنیاد گرا های داعش و جبهه النصر می باشد. علاوتاَ این ادراه به مسایل آموزش و پرورش عادلانه و به زبان کردی ، آسوری  و سایر زبان ها  پرداخته و نیازهای فرهنگی سایر گروه های اتنیکی چون عرب ها و آرامی ها را در نظر میگیرد. در شرایط محاصره اقتصادی و نظامی از دو سوی مرز ( ترکیه در شمال و مناطق تحت فرمان خلافت ترور داعش در جنوب ) بایست نظام بهداشتی و خدمات صحی رایگان برای مردم تامین گردیده صد ها زخمی و آسیب دیده جنگ در روژاوا و سایر مناطق سوریه که  همه روزه به این منطقه پناه می آورند باید تامین گردد.این حاکمیت باید به همه مسایل مربوط به حیات انسانها از تهیه سلاح و مهمات و لباس جنگجویان ؛ تا پاک نگهداشتن شهرها و مناطق مسکونی و تنظیفات پرداخته و نیازمندی های مردم را برآورده سازد.

با درنظرداشت سنگینی جنگ بی امان و نوکار بودن این نوع خود گردانی ، مدل خودگردانی روژاوا  توانسته است درنتیجه سهمگیری مردم از کارایی ستودنی برخوردار باشد. در موسسات تولیدی و نفتی اداره موسسات توسط شورا ها و کمیته های کارگری از پیش برده شده و راه های برای رفع نیازمندی های مردم به مواد سوخت و انرژی جست وجو میگردد. در بخش زراعت و صنایع کوچک نظام کووپراتیفی در حال گسترش بوده و شمار بیشتر کشاورزان دست به ایجاد کوپراتیف های تولیدی و پروسس مواد غذایی میزنند. در بخش های دفاعی نیز واحد های دفاعی مردمی که دیگر ساختار های تنها کردی نبوده و درآن عرب ها ، آسوری ها ، ارمنی ها و...  حضور دارند؛ نیز خود گردانی دموکراتیک وجود داشته و این واحد ها در انتخابات  و تصمیم گیری دموکراتیک رهبری شانرا تعین مینمایند. بر بنیاد داده های اداره خود گردان  این اداره هفتاد در صد کل عوایدش که شامل درآمد گمرکی ، مالیات و فروش مواد خام میباشد؛ را صرف مسایل دفاعی روژاوا مینماید و سی در صد باقیمانده صرف سایر بخش های اجتماعی و فرهنگی می نماید.

مدل خودگردانی دموکراتیک در شمال سوریه  که در شرایط نهایت پیچیده و دشوار جنگی از پیش برده میشود؛ درحال ساختمان و گسترش بوده و کاستی های وجود درعملکرد آن با حضور فعال مردم گام به گام رفع میگردد. مردم در برابر مشکلات زیادی روبرو اند . صد ها دهکده ها و شهرها بدست تروریستان خلافت داعش ، گروه های مختلف جهادی و بمباردمان های دولت ترکیه از بین رفته اند. هزاران خانواده در آن سوی مرز در انتظار برگشت به وطن اند. ولی مین های بیشمار فرش شده توسط  تروریستان ، دهکده های ویران ، نبود و سایل مین پاکی ، مواد ساختمانی ، کمبود دوا ، وسایل ترانسپورتی و... زنده گی نورمال را دشوار و کار رهبران اداره خود گردان را مشکل ساخته است.

اعلام خود گردانی در شمال سوریه و آنهم در مرز با ترکیه ومناطق کردنشین آن ، مورد خوشنودی و پسندش دولت ارتجاعی ترکیه ، رهبران سازشکار کرد درعراق ، ارتجاع عرب و خلافت ترور نبوده و هریک بنوبه خود از آن سوی مرز به تخریب و بدنامی این خود گردانی میکوشند. طرح مسایل مربوط به دموکراسی مردمی و سهم گیری توده ها در رهبری و پیشبرد امور مربوط به زنده گی ، حل دموکراتیک مسایل اتنیکی و مذهبی ، سهمگیری فعال و گسترده زنان در پروسه های سیاسی ـ نظامی و ... با منافع و دیدگاه های این نیروهای ارتجاعی سازگاری ندارد. برای همین هم اردوغان نیروهای دفاع مردمی را  با جنایتکاران و وابسته گان عصر تحجر داعشی یکی میخواند؛ و گروه های ایتلاف مخالفین سوری این خود گردانی را « اقدامی دشمنانه »  و انرا مخالف تلاش های شان برای دامن زدن به درگیری های قومی ، مذهبی و منطقه وی که در آن منافع غارتگرانه شان نهفته است میدانند.

با آنهم  نیروهای ترقی پسند و دادخواه جهان با خوش بینی به «مدل روژاوا » برخورد نموده ، بدین باوراند که مدل سیاسی ـ اقتصادی  روژاوا تضمین کننده آزادی و حقوق انسانی بوده  ؛و در نوع خود در خاور میانه بی نظیر است . در صورت ادامه ای خود گردانی میتواند به نمونه مثال برای سایر مناطق سوریه و کشورهای شرق میانه و آسیای صغیر مبدل گردد.

مدل « خودگردانی دموکراتیک » که اکنون برای نخستین بار در خاورمیانه در روژاوا عملی می گردد ؛ بادرنظر داشت منافع استراتیژیک  امریکا ، ترکیه ، اسراییل ، ارتجاع عرب ، نیروهای ارتجاعی کرد درعراق  و حکومت اخوند های ایران همخوانی ندارد . چه در صورت  برقرارای صلح در سوریه و کارآریی این مدل ،این شیوه حاکمیت و خود گردانی میتواند در سایر مناطق و در گام اول در بین کردها مطرح گردد. چنانکه در بالا اشاره شد این منطقه دارای پوتنسیال بزرگ اقتصادی و منابع زیرزمین  برای رشد اجتماعی و اقتصادی میباشد.

بصورت کوتاه میتوان نتیجه گرفت که :

ـ ادامه جنگ ویرانگر« خلافت ترور » و ارتش جلادش ، بازیگران منطقه وی ، دولت ارتجاعی ترکیه ، ارتجاع عرب  و صهیونزیم اسراییل و امپریالیزم  در برابر سوریه پیامدهای فاجعه ‌باری انسانی، اقتصادی، فرهنگی و زیست‌ محیطی دارد. برای همین هم مبارزه در راه برقراری صلح و امنیت درسوریه از مسایل مبرم به شمار میرود.

ـ گسترش و اثرگزاری مدل روژاوا  با اصل  پذیرش و تحمل دین های مختلف چون : مسلمانان شیعه ، سنی ، ایزدی ها ، مسیحیان ارتدکس ، کاتولیک ، گروه های مذهبی مسیحی ـ ارمنی و سایر ادیان با داشتن حق برابر درکنارهم نشان میدهد که برخلاف برنامه های ضد انسانی پاک سازی و نسل کشی خلافت ترور داعش، فرقه های مختلف دینی میتوانند با احترام و پذیرش همدیگردر کنارهم زیست نموده و برای خشنودی خدا و سرفرازی پیروان شان ادا خدمت نمایند.

 ـ برخورد انسانی و مدنی در برابر زنان منحیث انسان های آزاد با داشتن حق رای و سهم مساوی درهمه میدان حیات سیاسی و اجتماعی  در روژاوا ؛ نمونه مثال بوده و نشان میدهد که باور به دین معین نباید مانع حقوق و آزادی های انسانی گردد.

ـ مساله مالکیت مردم برمنابع زیرزمین و استفاده آینده نگر به سود منطقه ، مردم  و نسل های آینده از آن .

ـ گسترش نظام تعلیم و تربیت عمومی  و رایگان با در نظر داشت ویژه گی های تاریخی و فرهنگی مردم .

ـ گسترش همکاری های اقتصادی از جمله مساله ایجاد کوپراتیف های تولیدی و کشاورزی در روژاوا نشان میدهد که این مدل اقتصادی به سود مولدین کوچک بوده و درآن از ظرفیت های موجود اقتصادی و انسانی به نفع رشد محلی ، کار آفرینی و بلند بردن سطح  درآمد مردم ، بهبود در زیرساختارهای موجود استفاده حد اکثر به عمل می آید.

ـ مساله عرضه و رشد شبکه خدمات رایگان بهداشتی .

ـ توجه به حفظ محیط زیست و برخورد اکولوژیک به داشته های طبیعی و ده ها مساله دیگر« مدل روژاوا »  را برای نیروهای ترقی خواه منطقه به مدل با اهمیت و درخورتوجه تبدیل نموده است ؛ که میتوان از آن درس های سودمندی بدست آورد.

و چنین اند تفاوت های امروزین در دو سوی مرز :

ـ در یک سوی زنان و مردان  آزاده ، داد خواه و روشن ضمیر که در راه پی ریزی نظام مردمسالار ، برابر، همگرا ، پیشرفته و آینده نگر در وجود شورا های و ارتش مردمی قرار دارند  و در آنسوی مرز زنان و مردان بی اراده ، برده منش ، تاریک اندیش که با گذاشتن سرتسلیم و برده گی به « خلیفه » و با تکیه به زور و اعمال قهر  نه تنها زنان را برده و اسیر و وسیله زر اندوزی و شهوت رانی می سازند ، بل با هر نوع  آزادی ، ترقی و داد خواهی  سرستیز و دشمنی دارند.

ـ  در این سو روژاوا  با مبارزه رهایی ‌بخش و پیکار در راه صلح ، دموکراسی وعدالت اجتماعی  ؛ و آن سو حاکمیت متعصب مذهبی عثمانیست های  تنگ نظر حزب عدالت و توسعه اردوغان.

ـ این سو برنامه های مردمی  برای رشد یکی از کم رشد ترین مناطق سوریه  ، آن سو  ارتجاع حاکم کردهای عراق و منابع سرشار و بزرگ اقتصادی که توسط گروه کوچکی از کمپرادور ها به غارت برده میشود.

* نشر شده در تارنما های : بامداد ، حقیقت ، مشعل ، وطندار ، رسانه نور ،  پرچمداران رسالت مند و گروه های فیسبوکی

 بامداد ـ سیاسی ـ ۱ /۱۵ ـ ۱۴۰۸

سرگشتگی سیاسی افغانستان در شاهراه ابریشم

(بخش چهارم)

« ...گفتمان گسترده رسانه ای و ارزیابی های اگاهان سیاسی کشور به طور جداگاهانه همه میرسانند که سیاست خارجی کشور برغم موجودیت شرایط مساعد بین المللی و امکانات بالقوه ، در برآورده سازی مبرم ترین اهداف خود کامیاب نبوده و پراتیک سیاسی دولت با چالش های جدی روبرو بوده و هنوزهم است.»

دیپلوم انجینرعمرمحسن زاده

معضل سمتگیری در سیاست خارجی

درسه بخش پیشین این جستار، طرح استراتیژیک شاهراه ابریشم با درنظرداشت جهت های برازنده ژیوـ پولیتیک آن درمناسبات منطقه ای وجهانی به واکاوی گرفته شد تا در روشنایی ابتکارات سیاست خارجی و رویکردهای اقتصاد خارجی قدرت های بزرگ و کشورهای دور و پیش افغانستان ، جایگاه سیاسی و چگونه گی عملکرد کشور ما در شرایط موجود و در درون بافته هایی از روابط و مناسبات منطقه ای و فرامنطقه ای شناخته و فهمیده شوند. اینک در این بخش ، نگرشی به سیاست خارجی و کارکرد های دیپلوماتیک  دستگاه دولت افغانستان ، انگیزه ها وعوامل سیاست گذاری کشور پیشکش ، وهدف ها و راهبرد ها به منظور نمایان شدن دورنماها و چانس های همگرایی کشورمان در این و یا آن مدل توسعه راه ابریشم و پیآمد های سمت دهنده آن برای تصمیم گیری های سیاسی بیان میگردند.

روند تعامل و دستینه شدن اهداف

سیا ست خارجی مجموعه عملکردها ، خواسته ها و اعلامیه های یک دولت  به منظور اثرگذاری بر روابط و آراستن مناسبات با دولت های دیگر، سازمان های بین المللی و نهادهای فراملتی است . این سیاست بر مبنای اهداف و منافع مشخص در برگیرنده بخش های گوناگون چون سیاست امنیتی ، سیاست اقتصاد خارجی ، سیاست انرژی ، سیاست فرهنگی در بیرون ، سیاست حفاظت محیط زیست و عرصه های دیگر است ؛ و درپهنه روابط بین الملل بیشتر در رابطه با سیستم  « تعامل با هم دیگر » مورد ارزیابی قرارمی گیرد .اندیشه پردازان ، حاکمیت ملی را سنگ پایه سیاست خارجی ،  و برآورده ساختن منافع دولتی را که برخی ها آنرا با اغماض با منافع ملی یکی میدانند از زمره وظایف نخستین آن می شمارند .در بررسی عوامل اثرگذاربر سیاست خارجی دیدگاه های متفاوتی در برابر هم قرار دارند. برخی ها سیاست خارجی را ادامه سیاست داخلی دانسته و عواملی چون موقعیت جغرافیایی ، منا بع طبیعی و ثروت های زیرزمینی ، نیرومندی تخنیکی ، نظامی و اقتصادی ، استاندارد زنده گی و سطح اگاهی و فرهنگ مردم را برای عملکرد دولت در بیرون تعین کننده میدانند. برخی دیگر باور دارند که عملکرد سیاست خارجی با منافع یک دولت نمی تواند همواره همسان باشد ؛ زیرا « منافع دولت  » به خودی خود نمی تواند تعریف گردند ، بل آنرا بازیگران دیگرتعین میکنند.از این رو سیاست خارجی فرآورد اثرات بیرونی ومحدودیت های ناشی از نظام بین المللی است که عمدتآ بر نورم ها ، ارزش ها و قواعد بازی اروپایی ( غربی ) اتکا دارد. دراین راستا تمثیل حاکمیت و نقض آن در نتیجه وابسته گی شدید سیاسی ، نظامی و اقتصادی مساله بحث برانگیز دیگر درسیاست خارجی است که بر تصمیم گیری ها در زمینه تامین امنیت و گزینش راه توسعه ملی تاثیر بزرگ  دارد . کشور های توسعه نیافته همواره نیازمند کمک و همکاری بیرونی بوده و در این زمینه در وابسته گی شدید قرار دارند. پذیرش شرایط بیرونی ها خواهی نخواهی اثرات تعین کننده ای بر سمتگیری های سیاست خارجی داشته و زمینه های مداخلات بیرون را در عرصه های سیاست درونی وبیرونی این کشور ها فراهم می نماید . نقش تدوین کننده گان  ومجریان سیاست خارجی با شناخت از قوانین و نورم های  جهان شمول عامل دیگریست که  تصمیم گیری ، تعاملات ، و کار بست اهداف از راه هنر مذاکره سیاسی را در پهنه روابط بین المللی  سمت و سو میدهند . این نقش به همان اندازه با دید انتقادی نگریسته میشود که متآثر از سیستم بینشی سیاست سنتی و منافع فردی و گروهی جدا ازخواسته های مردم باشد.

سیاست خارجی جمهوری اسلامی افغانستان در چهارده سال گذشته هم از همین زوایا مورد ارزیابی قرار گرفته و دستآورد ها و برآیند مشخص آن در ترازوی « هر آنچه که باید میبود و هر آنچه که است » سنجیده میشود .گفتمان گسترده رسانه ای و ارزیابی های اگاهان سیاسی کشور به طور جداگاهانه همه میرسانند که سیاست خارجی کشورما  برغم موجودیت شرایط مساعد بین المللی و امکانات بالقوه ، در برآورده سازی مبرم ترین اهداف خود کامیاب نبوده و پراتیک سیاسی دولت با چالش های جدی روبرو بوده و هنوزهم است. جستجوی علل ناکامی ها  و بازکاوی کُنش ها و واکُنش ها سیاست خارجی ، بیشترینه کارشناسان را به نتیجه گیریهای همسان میرسانند . دیدگاه انتقادی آنها  به صورت کوتاه چنین است :

ـ  افغانستان تا اکنون دارای خطوط اساسی سیاست خارجی تدوین شده نیست و پارلمان کشورآنها را به تصویب نرسانیده است .

ـ  افغانستان تا هنوز نتوانسته است روابط خود را با همسایگان به صورت استراتیژیک تعریف نماید .

ـ  راهکار های سیاست خارجی گونه گونه و پُر از تناقض اند .هر کس بزعم خود و درهر جایی به خواست خود به تمثیل پالیسی سیاسی می پردازد .

ـ  سیاست خارجی بیشتر در گرو روسای جمهور بوده وتصمیم گیری در مسایل با اهمیت به گونه فردی اتخاذ گردیده است .

ـ  در وزارت امور خارجه یک واحد واقعی سیاست گذاری و جود نداشته ودر بیرون از آن هم نهاد های تخصصی و کارآمد برای طرح و تدوین سیاست خارجی ایجاد نگردیده اند. از این رو سیاست خارجی افغانستان در درازای این همه سالها واکُنشی ، بدون پیگیری ، غیرفعال و غیرابتکاری بوده ، و توانایی مدیریت خوب موافقتنامه ها را نداشته است .

ـ  سیاست خارجی جمهوری اسلامی افغانستان  دیر پا و دراز مدت نبوده و تنها به طور مقطعی و آنهم بگونه « زیک زاک » عمل کرده است . سیا ست « گاه دوست و گاه دشمن » ، « گاه نزدیک و گاه دور » ، « گاه دست و دل باز و گاه خشمگین »  ، «  گاه اقرار و گاه انکار » و ... از اعتبار دولت کاسته ، عقلانیت و محاسبه گری را در فرآیند تصمیم گیری مورد پرسش قرار داده است .

ـ  بیشترینه مجریان سیاست خارجی دارای دانش ، تجربه و صلاحیت لازم مسلکی نبوده  و بر اساس گزارش « کمیته نظارت و ارزیابی مشترک افغانستان ـ جامعه بین المللی » که پس از کنفرانس لندن پیریزی شد ؛ کارمندان وزارت امورخارجه جمهوری اسلامی افغانستان نه برمعیار شایسته سالاری ، بلکه بر مبنای پارتی بازی ، رقابت های درونی میان جناح های مختلف و وابستگی به قدرتمندان استخدام میشوند .برغم بودیجه سرشار و بی مانند در تاریخ وزارت امور خارجه افغانستان ، تو سعه ساختاری و امتیازا ت بزرگ نخبه گان اجرایی ، تعداد قابل ملاحظه ای از کارمندان به ویژه مامورین بیرون مرزی این وزارت وظایف خود را به گونه بایسته انجام نداده  و پس از پایان ماموریت های خود به وطن برنگشته اند .از این رو سیاست کادری و تمرکز دیپلومات های ورزیده و کار فهم در وزارت امور خارجه با چالش های جدی روبرو است . (۱)

رشته نارسایی ها و کار نا آمدی ها را می توان در جای دیگر دنبال نمود. در اینجا باید به آن دشواری ها و چالش های ای درنگ بیشترگردد که مایه سر گشتگی های سیاسی و ژرفای بحران در زنده گی سیاسی بیرونی کشورما اند . سیاست خارجی کشورما چنانکه ادعا میگردد در گذشته فاقـد اصول یا خطوط اساسی نبوده و اکنون نیز قانون اساسی ، منشور سازمان ملل متحد ، میثاق ها و اعلامیه های بین المللی چون اعلامیه حقوق بشر ، اصول پنجگانه همزیستی مسالمت آمیز،  موافقتنامه های دو و چند جانبه و اسناد دیگر اصل های برجسته این سیاست را مشخص و معین ساخته اند و بنا بر پذیرش آنها ، دولت مکلف به رعایت و تعمیل آن اصول جهانشمول میباشد . اصل بیطرفی که گذشته ای بیش از صد سال در تاریخ سیاسی کشور ما دارد و اصل عدم انسلاک  به مثابه خطوط بر جسته سیاست خارجی ما تا پیش از آمدن نیروهای ایالات متحده امریکا ، ناتو و دیگر کشورها به سرزمین ما با قاطعیت رعایت و عملی میگردید .عدم اشتراک افغانستان در جنگ های اول و دوم جهانی و پیمان های نظامی منطقه ای ، و سهمگیری فعال در جنبش عدم انسلاک گواه پابندی به این اصول بوده اند . دخالت مستقیم ایالات متحده امریکا ، اعضای ناتو و کشورهای دیگر پس از یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ ترسایی در امور داخلی افغانستان که بر پایه تصمیم شورای امنیت سازمان ملل متحد مجاز دانسته شد؛ و به موازات مداخلات غیرمستقیم پاکستان وسایرکشورهای منطقه صورت گرفت ، درعرصه سیاست خارجی کشور ما نیز دگرگونی های را وارد نمود . این سیاست نه تنها در زیر تاثیر حضور نیروهای نظامی ایالات متحده امریکا و ناتو ( ایساف ) بود ، بلکه با تحمل نقض حاکمیت درونی افغانستان وظیفه داشت تا همه تصامیمی را که درکنفرانس های بُن اول تا  بُن دوم و پس از آن اتخاذ میگردید اجرا نموده واز استراتیژی هایی پیروی کند که هرازگاهی از سوی کار شناسان غربی  تدوین می شدند و تغیر می یافتند . کنفرانس بُن اول بدون در نظر داشت خواست و اراده مردم افغانستان و زیر نظر سازمان های استخباراتی برای کشورما حکومت ساخت و نیروهای هوادار غرب و اقتدار گرایان مذهبی را بر سرنوشت مردم مسلط گردانید . کنفرانس های توکیو مسایل پولی و کنفرانس های پیترسبرگ ، لندن ، لزبن و شیکاگو سیاست امنیتی و امور نیروی های امنیتی را تنظیم نمودند .کنفرانس های روم ، پاریس ، دن هاگ بخش های دیگری از سیاست درونی کشور ما را سازماندهی کردند .از این رو سیاست خارجی افغانستان از همان لحظه های نخست تا اکنون شدیدآ متأثر از مناسبات و پیوند های نزدیک نظامی ، سیاسی و مالی با ایالات متحده امریکا ، نا تو و اتحادیه اروپا بود و اهداف اساسی سیاست  خارجی کشور ما را نیز حفظ و تحکیم این روابط با در نظرداشت و رعایت منافع غرب تشکیل میداد . پس از این اهداف نخستین و تعین کننده در سیاست خارجی ، تامین روابط با همسایگان و قدرت های منطقه ای به ویژه هند و چین قرارداشت که در زیر تاثیرمناسبات با غرب باید شکل میگرفت و زمینه های ثبات سیاسی و توسعه اقتصادی منطقه ای را فراهم مینمود . این امر در واقعیت تعریف مشخص استراتیژیک روابط با همسایگان بود ، زیرا از نگاه دورنمایی جایگاه افغانستان را در محور منا فع استراتیژیک ایالات متحده و غرب دراین منطقه آسیا مشخص و روابط منطقه ای آنرا نیز در چارچوب طرح « راه ابریشم نو » بر مبنای همکاری های اقتصادی ـ تجارتی و فر هنگی تعین مینمود .در این راستا ایالات متحده امریکا تنها به افغانستان نمی اندیشید ، بل همه منطقه را در نظر داشت. از همین جاست که این کشور در همه سال های حضور خود در افغانستان یکی از با تجربه ترین مامورین سیاسی خود را برای « افغانستان و پاکستان » موظف مینمود و نیروهای نظامی آن نیز مرزهای فراتر از افغانستان را به مثابه عرصه فعالیت های خود تلقی میکردند . ایالات متحده امریکا با الهام از دوکتورین کارشناس ارشد خود زبیگنیف برژینسکی  باور داشت که  سرزمین های وسیع ایرو ـ آسیا را زیرکنترول خویش درآورده میتواند ومدل های توسعه منطقه ای آن نیزمایه همگرایی افغانستان درچهارسوی آسیایی خواهد گردید. ( ۲ )

افغانستان برای رشد روابط منطقه ای ، کنفرانس همکاری اقتصادی منطقه ای در باره افغانستان ( ریکا ) را فراخواند و در سازمان ها و برنامه های دیگر چون انجمن جنوب آسیا برای همکاری منطقه ای ( سارک ) ، کنفرانس عمل و اقدامات اعتماد ساز در آسیا ( سیکا ) ، سازمان همکاری آسیای مرکزی ( سا کو ) ، سازمان همکاری اقتصادی ( ایکو ) ، برنامه همگرایی منطقه ای تاجکستان ـ افغانستان ـ پاکستان و سازمان همکاری اقتصادی منطقه ای آسیای مرکزی ( ساریک ) فعالانه سهم گرفت. اما این فعالیت ها در بازه زمانی نزدیک به یک دهه به دستآورد های مطلوب نیانجامید ند و بافت اقتصادی و همکاری های منطقه ای ، به ویژه  پروژه های بزرگ زیر ساختی بر آورده نگردیدند ، از این رو  روند دیگری بنام  « پروسه انقره » که پسان ها « پروسه استانبول » یا « روند قلب آسیا  » یاد گردید براه انداخته شد. این روند ، تلاش دوباره ایالات متحده امریکا در راه همکاری منطقه ای درمسایل امنیت ، اقتصاد و توسعه بود که با نشان دادن علامت های انعطاف پذیر به آدرس کشورهای منطقه و با بهره گیری از موقف ترکیه به مثابه عضو باشگاه محلی ناتو در افغانستا ن و روابط گسترده اش در آسیای جنوب شرقی و آسیای میانه سازماندهی گردید . ترکیه نیز آرزومند بود تا نقش هژمونیک خود را در بهبود بخشیدن روا بط منطقه ای ایفا نموده  و با برگزاری  نشست های سه گانه سران ترکیه ، افغانستان و پاکستان پس از اپریل سال ۲۰۰۷ ترسایی روابط افغانستان را با پاکستان  عادی سازد . اوج این پروسه ، گردهمآیی استانبول  بروز دوم نوامبر سال ۲۰۱۱ ترسایی بود که در آن بیش از بیست کشور و سازمان منطقه سهم گرفتند ، و  ناتو ، اتحادیه اروپا ، جاپان ، عراق و مصر ازآن حمایت نمودند .اساسات کار روند استانبول همانا اصول الزامی برای امنیت و ثبات منطقه بر پایه « اعلامیه همسایگی کابل ـ سال ۲۰۰۲ تر سایی » به ویژه  خود داری از خشونت ، عدم مداخله در امور یکدیگر،  احترام به تمامیت ارضی و مجموعه ای از اقدامات اعتماد آفرین برای همکاری بود. همگرایی افغانستان دراقتصاد منطقه از راه تجارت ، ترانزیت و سرمایه گذاری  بدون درنظر داشت عوامل سیاسی چون هژمونی سیاسی ـ نظامی ایالات متحده امریکا در منطقه  و حضور نیروهای ناتو در افغانستان ، مطالبه جمهوری اسلامی افغانستان در روند قلب آسیا بود که با واکنش برخی از کشورهای منطقه روبرو گردید . از جمله ، کشور چین برای نخستین بار پس از حضور ایالات متحده و ناتو در افغانستان ، نقش فعالی را در تهیه پیش نویس بیانیه نهایی نشست استانبول و تشریح همکاری های منطقه ای در مورد امنیت افغانستان ایفا نمود و بار دیگر خواستار افغانستان مستقل ، با ثبات و بدون دخالت خارجی گردید .چین دراکتوبر سال گذشته ترسایی مهماندار اجلاس سران کشورهای قلب آسیا بود و طرح های مشخصی را در مبارزه علیه تروریزم ، قاچاق مواد مخدر وهمکاری های منطقه ای پیشکش نموده است. روند استانبول با وجودیکه از پیشتیبانی فورمال منطقه ای و فرا منطقه بر خوردار است بازهم نتوانست بنا بر منافع متضاد و سیاست های تقابل جویانه ای قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای فرآیند سودمندی را برای  افغانستان دستینه سازد. این پروسه  بدون دورنما های خوشبینانه و چشمداشت مثبت تا چند دیگر ادامه خواهد یافت ؛ زیرا روابط و همکاری های منطقه ای زمانی کسب برجسته گی خواهد نمود که در مناسبات دو جانبه نیز پیشرفت های پدیدار گردند .افغانستان در مناسبات دو جانبه خود با همسایگان همواره با حسن نیت بر خورد نموده و خواهان روابط نیک همسایگی بوده است . اما شماری از همسایگان افغانستان برغم تظاهر دوستی و ابراز آرزومندی برای تامین صلح و ثبات درکشورما  پیوسته از اهداف خودی در روابط دو جانبه پیروی کرده اند؛ که عملکردهای سیاسی ـ امنیتی آنها مایه آشفتگی نه تنها در افغانستان ، بلکه در منطقه گردیده است. در این میان میتوان از دو گرایش عمده در مناسبات افغانستان با منطقه سخن گفت :

در یک سو کشورهایی قرار داشته و دارند که از همان روز نخست پاگذاشتن ایالات متحده امریکا و ناتو به افغانستان ،  فاکتور منطقه ای را پیش شرط اساسی برای استقرار صلح و امنیت و توسعه افغانستان دانسته و از جامعه جهانی خواسته اند تا از پروسه صلح و باز سازی توسط خود افغان ها و به رهبری خود شان ، با احترام گذاری به استقلال ، حاکمیت و تمامیت ارضی ، حق حکومت و مردم افغانستان در تعین سر نوشت شان پیشتیبانی نموده و ظرفیت های انکشافی ، حاکمیت و خود اراده گی را ارتقا دهد .( ۳ ) کشورهای چین ، روسیه ، هند ، ایران و جمهوریت های آسیای میانه در این ردیف قرار دارند و همه آنها بنا بر نکته نظر های گوناگون از مخا لفت های صریح در برابر حضورنیرو های نظامی ایالات متحده و ناتو در افغانستان خود داری نموده اند . چین خرسند بود که ایالات متحده وظیفه تامین امنیت را که برای توسعه روابط تجارتی چین با منطقه مفید بود به عهده گرفته استږهند از سرنگونی رژیم طالبی وابسته به پاکستان در افغانستان و امکان نفوذ درمنطقه راضی بود. ایران از توسعه نفوذش درعراق که در نتیجه سرنگونی رژیم صدام توسط ایالات متحده بوجود آمده بود ، سپاسگذاربود و آرزو داشت تا درهمکاری بیشتر با ایالات متحده به نتا یج مشابه در افغانستان نیز دست یابد. فدراسیون روسیه همچنان آرزو داشت تا ایالات متحده در افغانستان نه به پیروزی قاطع و نه به شکست مواجه گردد و حضورش مایه مصروفیت درازش درجنگ افغانستان  باشد. جمهوریت های آسیای میانه درنخست از سرکوبی گروه های بنیاد گرای اسلامی احساس آرامش می نمودند واز پیدایش چانس های نو  توسعه روابط با کشورهای جنوب شرق آسیا خوشبین بودند . این کشورها همه درگسترش مناسبات با افغانستان تلاش مینمودند و خواهان تشدید فعالیت های افغانستان در روا بط  دو جانبه و سهمگیری آن در ساختارهای منطقه وی چون سازمان همکاری شانګهای بودند. دریغا که افغانستان نتوانست این خواست را درعمل برآورده سازد. از یکسو طرح سیاسی افغانستان مبنی بر استوار ساختن روابط از راه تجارت ، ترانزیت و سرمایه گذاری بدون همکاری های سیاسی و در نظرگیری منافع همه کشورهای  منطقه و آنهم در شرایط  بی ثباتی و بی امنی ، کافی نبود و از سوی دیگر مخالفت ایالات متحده امریکا و متحدینش در گسترانیدن روابط افغانستان با برخی از کشور ها ، مایه کا ر نا آمدی سیاست های افغانستان و ناکامی تلاش های  حکومت آن گردید. ( ۴ ) از مجموع کشورهای این رده ، افغانستان توانست تنها با هند و چین  چارچوب همکاری و مشارکت  را نشانه گذاری نموده و روابط خود را از زاویه استراتیژیک به نگرش گیرد. موافقتنامه همکاری استراتیژیک میان افغانستان و هند میدان های همکاری های دو جانبه را بدرستی تعریف نموده و این همسایه نیک ،  حسن نیت خود را از راه مشارکت عملی در روند باز سازی ، سرمایه گذاری بزرگ در پروژه های زیر بنایی و خدمات اجتماعی به اثبات رسانیده است. با دریغ که روابط پایدار و آزمون شده هند ـ افغانستان در ماه های اخیر بنا بر کوتاه نظری سیاست خارجی افغانستان ، به ویژه نادیده گرفتن هند  به مثابه فاکتور با اهمیت سیاسی ـ نظامی و اقتصادی با چالش های جدی روبرو گردیده و با خدشه دار شدن آن ، کشور ما شریک مطمین خود را درمنطقه از دست خواهد داد. جمهوری مردم چین دومین کشورمنطقه است که ضرورت همکاری استراتیژیک  با افغانستان را به موقع تشخیص داده و با ا مضا معاهده حسن همجواری و همکاری های دوستانه در سال ۲۰۰۶ ترسایی ، خواست و علاقه خود را در ایجاد فضای اعتماد سیاسی و گسترش  مناسبات با افغانستان به ویژه در عرصه های اقتصاد ، امنیت ، مبارزه با تروریزم و تجارت غیر قانونی مواد مخدرابراز نموده است. چین در دوازدهمین نشست شورای سران کشور های عضو سازمان همکاری شانگهای از رییس جمهور افغانستان دعوت نمود و در اعلامیه مشترک چین ـ افغانستان مورخ هشتم جون ۲۰۱۲ تر سایی از تلاش های افغانستان در بهبود ی و توسعه بخشیدن روابط با کشورهای منطقه حمایت کرد . این کشور از عضویت ناظر افغانستان در سازمان همکاری شانگهای استقبال نموده و خواهان توسعه نقش آن در این سازمان گردید . چین اکنون نیز علاقمند نقش آفرینی در « روند قلب آسیا  » است و می خواهد در پروسه مذاکرات بخاطر تامین امنیت درونی و ثبات کشور اثرگذار باشد. روابط افغانستان با کشورهای ازبکستان ، تاجیکستان ، ترکمنستان ، قرقیزستان و قزاقستان با آنکه این کشورها روز تا روز کسب اهمیت بیشتر مینما یند؛ تا هنوز رُشد نیافته باقیمانده و مناسبات با فدراسیون روسیه نیز به حالت عادی بر نگشته است . همکاری افغانستان با این کشورها در نازلترین سطح قرار داشته و پروژه های اقتصادی چون انتقال گاز ترکمنستان از طریق افغانستان و پاکستان به هند  ( تاپی ) ، طرح خرید و فروش برق بین دولت های آسیای مرکزی و آسیای جنوبی ( کاسا ـ ۱۰۰۰ ) ،  ساختمان لوله گاز شبرغان ـ مزار شریف ـ بشکینت و ده ها طرح دیگر درشاخ آهو قرار دارند. همه رایزنی ها و اقدامات اعتمادساز نتوانسته اند این همکاری های منطقه ای را ارتقا دهند . ایران که با حضور نیرو های ایالات متحده و ناتو در افغانستان مخالف بوده و است؛ بار ها آماده گی خود را در مبارزه با تروریزم ،  افراط گرایی ، قاچاق مواد مخدر و حل مساله مهاجرین به جانب  افغانستان اعلام نموده و خواهان گسترش همکاری های دوجانبه در عرصه های  اقتصادی ، معادن و صنعت گردیده است . روابط دو جانبه افغانستان ـ ایران تا اکنون در حالتی قرار ندارد تا  گفتمان سازنده استراتیژیک به منظور مشارکت و همکاری های پایدارو همه جانبه ، به شمول حل پرابلم های ترانزیتی افغانستان راه اندازی شود. امضای موافقتنامه های همکاری های دراز مدت استراتیژیک و امنیتی دو جانبه  میا ن افغانستان و ایالات متحده امریکا  و جانبداری بیهوده حکومت افغانستان از عربستان در جنگ با حوثی ها روابط حساس دو جانبه را با دشواری های جدی مواجه ساخته که پیآمد هایی را با خود خواهد داشت .

گرایش عمده دیگر مناسبات افغانستان درمنطقه در برگیرنده کشور پاکستان و متحدین نزدیکش عربستان سعودی ، قطر و امارات متحده عربی است که همه شرکای استراتیژیک ایالات متحده امریکا و بریتانیا اند. روابط افغانستان با این کشورهمسایه پیچیده وپُر از تنش است ؛ زیرا پاکستان طراح و پیش برنده ای جنگ اعلان نا شده علیه افغانستان  ، پرورشگاه تروریزم و افراط گرایی مذهبی و زاد گاه همه پدیده های بحران آفرین برای افغانستان بوده و هنوز هم است . زیان ها و آسیب ها ی بزرگی را که سیاسیون ، نظامیان و سازمان دوزخی شان « ای اس آی »  بر مردم افغانستان وارد نموده اند چنان گسترده و عمیق اند که تاریخ کشور هیچگاهی آنها را فراموش نخواهد کرد . معضل اساسی سیاست خارجی افغانستان در روابط با این کشور،  دیپلوماسی اگنده از دروغ  و فریبنده آنست که هیچگاه مبتنی بر احساس مسوولیت و حسن نیت نسبت به افغانستان نبوده و همواره به مثابه پرده تزویر برای بیراهه کشاندن و فریب دادن افکار عامه جهان عمل کرده است . با آمدن ایالات متحده امریکا و متحدینش به افغانستان چنان پنداشته می شد که با اعلام مبارزه علیه تروریزم برگ تاریخ ورق زده شده و این ابرقدرت شریک استراتیژیک خود را وادار به قطع  مداخله غیرمستقیم  در امور افغانستان از راه صدور گروه های دهشت افگن اسلامی خواهد نمود . امروز پس از گذشت چهارده سال دیده میشود که این پندار نادرست بود و پاکستان مانند همیشه به تربیت ، تجهیز و بسیج تروریستان پرداخته است .ایالات متحده امریکا  که از کردار و رفتار رهبران نظامی ـ سیاسی پاکستان و سازمان « ای اس ای » اگاهی همه جانبه داشت هیچگاهی حاضر نگردید برای تامین صلح و امنیت در افغانستان ، متحد دیروزی و امروزی خود را زیر فشار قراردهد و از پاکستان آنچه را مطالبه کند که از همه جهان در مبارزه با تروریزم مطالبه میکرد. تجربه تلخ سیاست خارجی ما نیز در این بود که با گذشت زمان متوجه گردید که ایالات متحده امریکا و بریتانیای کبیر به هیچ وجه حاضر نیستند تا درموقف استراتیژیک پاکستان در ازای تثبیت هژمونی و جایگزینی در افغانستان تغیری را وارد کنند و یا کم ازکم هر دو کشور را به نظر مساوی بنگرند . تلاش های درد آور سیاست خارجی ایالات متحده امریکا همواره در این بوده تا منافع و موقف افغانستان در منطقه را در تابعیت و همسانی با خواسته ها ومنافع پاکستان تعریف کند . این پیشتیبانی بیدریغ به خود اگاهی سیاسی رهبران پاکستانی چنان افزود که آنها در برابر افغانستان از هرگونه پسگرد و انعطاف خود داری کردند و مانند گذشته به رهبری و سازماندهی تروریست ها برای خونریزی و تخریب در افغانستان به مثابه ابزاراعمال فشار به خاطر رسیدن به اهداف استراتژیک خود ادامه دادند. حکومت افغانستان در راه بهتر ساختن روابط  دو جانبه با پاکستان  تلاش بسیار نمود و امتیازات فراوانی را درعرصه تجارت و مناسبات اقتصادی به این کشور قایل گردید. اما همه این مسا عی به ویژه مذاکرات دو جانبه و چند جانبه و اقدامات دیگر به جایی نرسید و حکومت افغانستان ناگزیر گردید اعلام بدارد که جنگ از آنسوی خط سازمان می یابد و کلید صلح در افغانستان بدست پاکستان است . برگشت نیروهای جنگی ایالات متحده امریکا و ناتو از افغانستان ، آشفته گی وضع سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی ، وابسته گی شدید افغانستان به کمک های خارجی ، افزایش ترور و دهشت بنیاد گرایان وابسته به پاکستان چون گروه حقانی ، طالب و داعش و یک سلسله عوامل دیگر باعث گردیده تا حکومت نو افغانستان کُرنشی دیگری را در برابر پاکستان نشان دهد و حاضر به معامله ای گردد که نقش پاکستان را درمنطقه ارتقا بخشیده و آن کشور را به اهداف استراتیژیک اش در افغانستان که همانا تسلط بر دریاها ، معادن ، بازار ها ، خطوط مواصلاتی ، منابع انرژی ، نفوذ در ارتش و نیرو های امنیتی ، اخلال مناسبات تاریخی افغانستان با هند ، بدست آوردن حق ترانزیت آزاد ، نصب عناصر وابسته در دستگاه دولت ، برسمیت شناسائی خط و موارد دیگر است نزدیک تر سازد . امضای موافقتنامه امنیتی که در باره آن در بخش پایانی این جستار سخن آورده میشود نخستین گام در راه برآورده ساختن این سیاست است که خوشبختانه با اعتراض شدید مردم افغانستان مواجه گردید . البته پاکستان این همه پیروزی را در روابط دیپلوماتیک خود نسبت به  افغانستان به تنهایی بدست نیآورده است. دوستان نزدیک منطقه ای آن چون عربستان سعودی که سال ها درجنگ اعلان ناشده علیه افغانستان نقش فعالی را بازی نموده  یکجا با قطر ، امارات متحده عربی و برخی دیگر از کشورهای عربی زمینه سازتحقق برنامه های ضدافغانی آن کشور بوده اند. عربستان و قطر نه تنها سازنده داعش اند بلکه با مهمترین تنظیم های جهادی افغانستان دارای روابط مستقیم اند  و کنترول امور دینی و شرعی را بدست دارند .کشور کوچک امارات متحده عربی به قول از سفیر آن در افغانستان در ده سال گذشته در حدود بیست هزار ملا امامان مساجد افغانستان را تربیت نموده و از صد ها تن دیگر برای تحصیلات عالیتر شرعیات در آن کشور دعوت نموده است . دین در دست آنها ابزارکار سیاسی است که غایه آن نگهداشت افغانستان درمدار کشورهای تمامیت خواه و تندرو اسلامی با حفظ روابط نزدیک با ایالات متحده امریکاست .

افغانستان در میان این دو گرایش منطقه ای و مناسبات فرامنطقه ای سخت درگیر و سرگشته است و تا اکنون نتوانسته استراتیژی درازمدت سیاست خارجی خود را تدوین نماید . در بخش پایانی این جستاربه این موضوع و ضرورت بازنگری سیاست خارجی خواهیم پرداخت .

پانویس ها :

۱ـ   نشست پنج روزه وزارت امور خارجه  ج ا ا برای تعین خطوط اساسی سیاست خارجی ، ۱۵دسامبر۲۰۱۲ ترسایی ،

ـ  « سیاست خارجی افغانستان  » محمود صیقل معین پیشین وزارت امورخارجه ، ۲۰دسامبر۲۰۱۲ ترسایی،

ـ   نکاتی در باره سیاست خارجی افغانستان ، فرامرز تمنا رییس مرکز مطالعات استراتیژیک وزارت امورخارجه،

ـ استراتیژی دقیق در سیاست خارجی ، احمد سعیدی ، ۲۷جولای ۲۰۱۵ ترسایی

ـ گزارش اسوشیدپرس ،  ۳ جون ۲۰۱۵ ترسایی

۲ ـ  یگانه قدرت جهانی ، استراتیژی حاکمیت امریکا ، سال ۲۰۰۲ ترسایی

۳ ـ  بیانیه یانگ ای شی وزیر خارجه چین در کنفرانس بُن دوم، ۵ دسامبر ۲۰۱۱ ترسایی

۴ ـ  زمانیکه حامد کرزی در مسافرت خویش به ایالات متحده امریکا از ضرورت همکاری با ایران سخن گفت ، اوباما سخت بر آشفته شد .

  بامداد ـ سیاسی ـ ۲ /۱۵ ـ ۱۹۰۸

برنامه‌ خصوصی ‌سازی انتقام‌ جویانه‌ اروپا برای یونان

یانیس واروفاکیس وزیر پیشین مالیه یونان

اجلاس سران کشور‌های حوزه‌  ایرو در ۱۲ جولای شرایط تسلیم‌ اش را بر الکسیس سیپراس، نخست وزیریونان که از بدیل ها وحشت داشت، دیکته کرد و او همه‌  آن‌ها را پذیرفت. یکی از این شرایط   درباره‌  واگذاری مالکیت اموال عمومی باقی‌ مانده‌  یونان است.

رهبران حوزه ایرو می‌ خواهند اموال عمومی یونان را به نوعی از ودیعه (Treuhand)  ـ همچون صندوق ـ تبدیل کنند، ابزار حراج مفت، شبیه آن چیزی که پس از سقوط دیوار برلین برای خصوصی‌ سازی سریع، با خسارات مالی عظیم و با تاثیراتی ویرانگر بر اشتغال همگان، روی اموال عمومی دولت رو به سقوط المان شرقی به کار بستند.

این صندوق ودیعه ای یونانی ـ صبر کنید ـ در لوکزامبورگ ایجاد و به دست گروهی اداره می‌شود که تحت نظارت وزیر دارایی المان است، یعنی ولفگنگ شویبله که واضع این طرح است. طی سه سال، حراج کامل خواهد شد. در حالی که کار صندوق ودیعه‌ ای نخستین، همراه با سرمایه‌ گذاری عظیم المان غربی در زیربنا‌ها و انتقالات بزرگ­ مقیاس به مردم المان شرقی بود، مردم یونان هیچ نفع مشابهی از هیچ نوعی دریافت نمی‌کنند.

اوقلید ساکالوتوس که دو هفته پیش، بعد از من وزیر مالیه یونان شد، بهترین کار را برای اصلاح بد‌ترین ابعاد برنامه‌  ودیعه‌ ای یونان انجام داد. او موفق شد مقر صندوق را در آتن نگه دارد و از طلبکاران یونان (به‌اصطلاح ترویکا شامل کمیسیون اروپا، بانک مرکزی یونان و صندوق بین‌المللی) این امتیاز مهم را بگیرد که فروش اموال به جای سه سال می‌تواند تا سی سال طول بکشد. این امری تعیین‌ کننده بود، چون چنین چیزی به دولت یونان اجازه خواهد داد تا اموال کاهش ارزش یافته را تا زمان بازیابی قیمت ‌شان از قیمت‌های پایین ناشی از رکود فعلی، حفظ کند.

دریغا، ودیعه‌ ای یونان همچون یک مایه نفرت یاقی می‌ ماند و لکه‌  ننگی بر وجدان اروپا خواهد بود. بدتر از همه، فرصت از کف رفته است.

این برنامه از نظر سیاسی زهرآگین است، چون صندوق به‌ رغم این که مقرش در یونان است، عملاً به دست ترویکا اداره می ‌شود. از نظر مالی نیز مهلک است، چون این اقدام‌‌ ها درخدمت آن چیزی خواهند بود که حالا حتا صندوق بین‌المللی پول نیز پذیرفته که یک بدهی غیر قابل ‌پرداخت است و از نظر اقتصادی نیز شکست خورده است، چون فرصت‌های شگرفی را برای سرمایه گذاری تولید داخلی هدر می ‌دهد تا در مقابل به اثر رکودآور ثبات مالی یاری رساند که آن هم بخشی از «شرایط» اجلاس ۱۲ جولای بود.

نباید این شیوه پی گرفته می‌ شد. در نوزدهم جون، من به دولت المان و ترویکا یک طرح بدیل، در قالب بخشی از سندی به نام « پایان ‌دهی به بحران یونان» ارایه کردم:

«دولت یونان پیشنهاد می ‌کند تا اموال عمومی (به جز آن‌ها که به امنیت کشور، امکانات عمومی و میراث فرهنگی مربوط‌ اند) در اختیار یک شرکت سهامی مرکزی قرار گیرد تا از مدیریت دولت جدا شود و به عنوان نهادی خصوصی، تحت نظارت پارلمان یونان اداره شود، با این هدف که ارزش دارایی‌هایش بیشینه شود و یک جریان سرمایه گذاری داخلی ایجاد کند. دولت یونان تنها سهام‌ دار خواهد بود اما دیون و بدهی آن را ضمانت نخواهد کرد.»

شرکت سهامی نقشی فعال در آماده‌ سازی اموال برای فروش بازی خواهد کرد. شرکت سهامی « در بازارهای سرمایه‌  بین‌المللی اوراق قرضه‌ ای وثیقه ‌دار منتشر خواهد کرد» تا ۳۰ الی ۴۰ میلیارد ایرو (۳۲ الی ۴۳ میلیارد دلار) جمع‌ آوری کند که « با احتساب ارزش کنونی اموال»، « برای نوسازی و بازسازی اموال تحت اداره‌اش سرمایه‌گذاری» می‌شود.

این طرح یک برنامه‌ی سرمایه‌ گذاری سه تا چهار ساله را پیش‌بینی می‌ کرد، نتیجه ‌اش این بود که مخارج سالی ۵ درصد تولید ناخالص داخلی بیش‌تر می ‌شد» که با شرایط اقتصاد کلان باعث می شد که «ضریب فزاینده گی رشد بیش‌تر از ۱٫۵ بشود» که « برای چندین سال به صورت رشد اسمی ۵ درصدی تولید ناخالص داخلی درخواهد آمد». این وضع به نوبه‌  خود، به همان نسبت موجب «افزایش عواید مالیاتی» خواهد‌ شد، پی‌آمدش « نظام مالی پایدار خواهد بود که به دولت یونان امکان می‌ دهد درحالی که به اقتصاد اجتماعی لطمه نمی ‌زند، نظم مالی را رعایت کند.»

در این سناریو، مازاد اولیه (که پرداخت بهره‌ها را شامل نمی‌شود) «هم به میزان » سرعت گریز^۱ « مطلق دست می‌ یافت، هم به درصد دوره‌ها در طی زمان». به دلیل آن‌ که شرکت سهامی طی یک یا دو سال «مجوز بانکداری به دست می‌ آورد، بنابراین خودش را به بانک توسعه‌ ای کاملی تبدیل می‌ کرد که مستعد جمع ‌آوری سرمایه‌ گذاری خصوصی برای یونان و ورود به طرح‌های مشترک با بانک سرمایه‌ گذاری اروپا است.»

این بانک توسعه که ما پیشنهاد کردیم «به دولت اجازه می‌داد تا برگزیند که کدام اموال خصوصی شود یا نشود، در حالی که اثری بزرگ‌ تر روی کاهش بدهی‌ها از طریق خصوصی‌ سازی گزینش شده، می‌گذاشت.» با این همه، « ارزش اموال باید بیش‌تر از آن چه صرف نوسازی و تجدید ساختار می‌ شود افزایش یابد، آن هم با کمک یک برنامه‌  مشارکت بخش خصوصی و دولتی که ارزش اموال براساس احتمال خصوصی ‌سازی آینده افزایش می‌یابد.»

در یک نقطه‌عطف تاریخی در اروپا، بدیل بدیع ما را به زباله­ دانی پرتاب کردند. این بدیل آن‌جا می‌ماند تا دیگران بازش یابند.

منبع:

project-syndicate.org

۱ ـ سرعت گریز یا سرعت فرار عبارت است از الزام یک اقتصاد به رشد با میزان سرعتی کافی تا از رکود خارج شود و سرانجام به نرخ طبیعی رشد اقتصادی برگردد.

بامداد ـ اقتصادی ـ ۴/ ۱۵ـ ۰۶۰۸