اعلامیه همایش اروپایی زنان افغانستان
به مناسبت روزجهانی منع خشونت برزنان
۲۵ نوامبر مصادف است با روز منع خشونت . درسال ۱۹۶۰ترسایی دراین روز سه خواهر دادخواه ، به جرم مخالفت با استبداد، درشکنجه گاه دژخیمان جبهه دومینیکا جان باختند. ازسال ۱۹۸۳ ترسایی بدینسو این روز را سازمان ملل متحد به « روزجهانی رفع خشونت دربرابرزنان » مسما ساخته است.
بیایید در این روزصدای قربانیان وحشیانه ترین وفجیع ترین اشکال خشونت زمان را، صدای محرومان ومظلومان ، صدای زنان افغان را بلند نماییم.
صدای مادردرسوگ نشسته درمرگ فرزند دلبندش ، که جنگ افروزان وتروریستان قلبش رانشان گرفتند، صدای بانوان آتش نشین وتن سوخته گان را، فریاد زن پابرهنه وگرسنه و بی پناه را،که یتیمان بردوش دیگرنان آورش را ازاو گرفته اند. صدای دختربچه ای که بوی شیرهنوزدر دهانش، عروسی اش کردند. فریاد زنی را که متاع گونه به بازارعرضه شده، فروختندش و یا با حیوانات تبادله اش کردند ؛ صدای کودکانه ، دختربچه ایی راکه آرمان مکتب رفتن رابه گورمی برد.
فریاد خونین زن سنگ سارشده و قربانی محاکم صحرایی جلادان دین فروش را ؛ صدای درد مظلومیت زنان گوش و بینی بریده را، صدای زنان و دختران آواره وطن را که درغربت وعقب درب دیگران خشونت های جدید و دردهای بی پایان نو را تجربه می کند.
هموطنان عزیز !
کشورما طی ۴ دهه اخیر بسترداغ جنگ و خشونت های ظالمانه وغیرانسانی
ناشی ازآن بوده است، وهموطن ما آماج این خشونت ها قرارگرفته اند.
ملت ما درکل قربانی جنگ دیگران ، انتحار وانفجار، بی مصوونیتی ،عدم حکومت قانون ، فقر وحشتناک ، بی کاری ، بی سوادی ، سلاح سالاری وبیداد زورمندان وحکام ظالم وحکمروایان غیرمتعهد ، ناکارا و بی کفایت ،نظام غیرعادلانه ، حضورمافیای موادمخدر و مداخله بیگانان گشته اند، که زنان به مثابه بی دفاع آسیب پذیرترین قشر اولین قربانیان این خشونت ها بوده اند و برعلاوه بارسنگین خشونت جنسیتی ،خانواده گی ،اجتماعی و خشونت فرهنگ پدرسالاری حاکم برجامعه را بدوش می کشند.
خواهران وبرادران ؛
ما راه رفع خشونت دربرابر زنان را دربه کنار ساختن عوامل آن می دانیم:
خواستارقطع جنگ، تامین صلح عادلانه وپایدار درکشورخود هستیم . از دولت افغانستان می خواهیم تا مسوولیت ارایه تضمین های مطمین حقوقی و آزادی های زنان ، ارتقای سهم آنان درهرعرصه های زنده گی رامتعهدانه به عهده گیرد.
ما دموکراسی را اکیدا یگانه بدیل دربرابرافراط گرایی می دانیم و خواستار نهادینه شدن آن هستیم. پیمانه حضورزنان درپروسه های احتماعی ، اقتصادی ، سیاسی و فرهنگی رامقیاس سنجش دموکراسی دانسته ، با این باوریم که بدون شرکت گسترده زنان هیچ گونه آزادی و دموکراسی کامل ممکن نیست.
در این روز یکبار دیگربه هرزن هموطن رو می آوریم و ضرورت مبرم تشکل درصفوف یک جبش گسترده ومستقل زنان را به مثابه شرط اول رسیدن به آرمان های بزرگ زنان افغانستان مطرح می سازیم.
حق گرفته می شود، حق داده نمی شود و بدین باوریم که تنها مبارزه شکیبا، باورمند ومتحدانه پیروزی آوراست.
نابود باد خشونت!
داکترشفیقه رزمنده
رییس همایش اروپایی زنان
بامداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۱/ ۱۷ـ ۲۲۱۱
محو خشونت علیه زنان
گزارشی از کنفرانس علمی شورای سراسری زنان افغان درهالند
براساس فراخوان « شورای سراسری زنان افغان درهالند» ، به روز ۱۱ نوامبر ۲۰۱۷ ترسایی از « روزجهانی محو خشونت علیه زنان » تجلیل به عمل آمد.
در این نشست که خانم یاسمین همسنگر سکرتر مسوول شورا، گرداننده گی آنرا به عهده داشت، در ابتدا محترم سهیلا زحمت رییس شورای سراسری زنان افغان درهالند طی صحبتی حاضرین را خوش آمدید گفته ، و در باره اهمیت این روز، و تجلیل از آن صحبت نموده، یاد آورشد که « شورای سراسری زنان افغان درهالند » ، همواره تلاش نموده است تا ازحقوق و آزادی های برحق زنان دفاع ، و درروشن ساختن اذهان مردم ازهیچگونه سعی و کوشش دریغ نورزیده است. صحبت های بانو سهیلا زحمت مورد ستایش و استقبال شرکت کننده گان نشست قرارگرفت.
در ادامه این گردهمایی داکترشفیقه رزمنده رییس « همایش اروپایی زنان افغان » طی صحبت ارزنده در مورد رفع خشونت علیه زنان وتعهد همایش اروپایی در زمینه دفاع از حقوق زنان مظلوم ودرد کشیده کشور،صحبت ، و اعلامیه همایش اروپایی زنان افغان را به خوانش گرفت.*
بعدا محترم ولی محمد شاهپور رییس « اتحادیه انجمن افغان ها درهالند » پیرامون خشونت خانواده گی علیه زنان با ارایه ارقام ، فاکت ها و تصاویرمفصلا صحبت ؛ وخواست تا همه گان باید با تلاش گسترده و عملی در امر رفع خشونت علیه زنان و کودکان تلاش نمایند تا فامیل ها در فضای آرامش زنده گی فارغ از همه دشواری ها را داشته باشند.
دربخش دیگر این نشست بانوعزیزه عنایت و خانم فاطمه جمال سروده های شعری شانرا دیکلمه نمودند که مورد توجه و پسند حاضرین قرارگرفت .
در این گردهمایی خانم فتانه مقتدر فعال فرهنگی واجتماعی درمورد عوامل خشونت ، بانو گل مکی آرشید فعال اجتماعی درباره دفاع خودی به صورت نظری و عملی « شیوه های مختلف دفاع خودی » برای حاضرین اجرا نمود که مورد توجه قرارگرفت.
در بخش بعدی کنفرانس خانم رویا منگل درمورد نقش خانواده برای محوخشونت،خانم فوزیه زرین فعال اجتماعی درمورد خشونت علیه زنان در اروپا ، و بانو داکتر ذکیه زمان زاده درمورد انواع خشونت، به تفصیل و با ارایه ارقام و تصاویرسخنرانی نمودند که ازطرف اشتراک کننده گان محفل مورد استقبال قرارگرفتند.
در ادامه محل مزمل مقتدر جوان با استعداد ترانه میهنی را پیشکش ن نمود که با ستایش شرکت کننده گان قرار گرفت.
در بخش پایانی کار کنفرانس داکتر نجیب الله مسیر فعال سیاسی و اجتماعی طی صحبت همه جانبه درمورد راه بیرون رفت از خشونت علیه زنان مفصلا سخنرانی نموده ؛ پیشنهادات مشخصی را ارایه نموده ؛ و راه اندازی همچو محافل را در امر ارتقای سطح آگاهی هرچه بیشتر زنان ارزنده وموثر خوانده ؛ کار و تلاش های زنان آگاه را در زمینه موفقیت آمیز ارزیابی نمود.
محفل به امید رفع هرگونه خشونت علیه زنان ؛ و گسترش فضای همدلی وصمیمت در کانون فامیل ها و جوامع بشری بعد ازصرف غذای که از طرف شورای زنان آماده شده بود به پایان رسید.
گزارشگر : یاسمین همسنگر
* « اعلامیه همایش اروپایی زنان » بزودی در بامداد به نشر می رسد.
بامداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۱/ ۱۷ـ ۲۱۱۱
بیش ازیک و نیم قرن ازاختراع عکاسی می گذرد. کلمه عکاسی در زبان انگلیسی ریشه یونانی داشته و از دو کلمه (photo) به معنای نور؛ و (graph) به معنای ثبت گرفته شده است.
عکاسی درعین زمان که یکی از هنرهای ظریفی است و دقت و مهارت و استعداد و ذوق هنری بکار دارد ، به عنوان یک ابزاربیانی قوی چهره واقعی جامعه، جنگ، فقر، گرسنگی، ظلم وخیانت ها و نابرابری های اجتماعی و روابط غیرعادلانه انسان ها را نیز تصویرمیکند .
عکاسی و عکس گیری درافغانستان بنابرتعصبات حاکم درجامعه ، تا سال های سلطنت امیرعبدالرحمن خان یک نوع بت پرستی محسوب می شد و بسیاری از مردمان کشورما عقیده برین بودند که کسی که عکس بگیرد کافر و بت پرست شمرده می شود.
فیض محمد کاتب، مورخ و واقعه نگاردربارحبیب‌الله خان، در« سراج التواریخ » می‌نویسد:
امیر حبیب‌الله خان پادشاه افغانستان برعکس دوران پدرش نخستین عکاس افغان بود ، او در اوایل سال ۱۹۰۹ ترسایی «هزاران روپیه » را از هندوستان وسایل عکاسی خریداری کرده و قسمتی از ضلع شمالی ارگ شاهی را به استدیوی عکاسی تبدیل کرد و گروهی از درباریان را با فنون عکاسی آشنا ساخت.
میرحسام الدین رسام از سادات غزنی، نقاش معروف دربار که نقاشی دیواری می کشید، همراه با دو برادرش میرعبدالروف و سید جواد ؛ و نیز دو غلام بچه دربار به نام های امان بیگ شغنانی و محمد ایوب خان ایلخانی هزاره از اولین کسانی بودند که با فنون عکاسی آشنا شدند.
با روی‌کار آمدن امیرامان الله خان در سال ۱۹۱۹ ترسایی ، عکاسی در افغانستان رونق بیش تریافت.
امان‌الله خان درسفر اروپایی‌اش در سال ۱۹۲۷ وسایل عکاسی جدیدتری را از المان خریداری کرد و در دربارعکاسان تربیت شده همیشه حضور داشتند.
محمد ظاهر شاه یکی دیگر از شاهان افغان است که به عکاسی علاقه زیادی داشت. گفته شده که یکی از عکاسی ها او از یک مجسمه شکسته دریکی از سفرهایش در شمال افغانستان باعث شد هیات باستان شناسی فرانسه در افغانستان شهر یونانی - باختری « آی خانم » را کشف کنند .
غیر از ظاهر شاه، دو تن ازعکاسان دیگر نیز در افغانستان وجود داشتند که هر دو بیشتر برای حکومت کار می‌کردند.
یکی صاحب داد، عکاس رسمی امان الله خان بود که از طرف وی به لندن فرستاده شده بود تا فن عکاسی را بیآموزد و دیگری مامور محمد شاه بود همچنان یکی از عکاسان معروف کابل گل محمد عکاس نام داشت.
ظهور کمره‌های صندوقی یا « کمره فوری » باعث گسترش بی سابقه عکاسی درافغانستان شدند.
این کمره‌هاعکس‌های سیاه و سفید را در چند دقیقه به چاپ میرساند که تا حال در برخی ولایات کشورازجمله کابل، معمول است. با گسترش مطبوعات و پایه گذاری خبرگزاری دولتی، عکاسی گسترش بسیار زیادی یافت
سال ۱۹۵۵ ترسایی به کمک کشور هند یک کورس عکاسی درکابل ایجاد و اکبرشالیزی، کریم شیون، نیک محمد وفا جو، سونه رام تلوار، پاینده مستمندی، نقشبند و چندتن دیگر نخستین فارغان آموزش دیده ای بودند که بعنوان عکاسان و فوتوژورنالیستان حرفوی درآژانس باخترمشغول بکارشدند.
با تاسیس موسسه افغانفلم و ایجاد دستگاه مجهزچاپ و لابراتوار کارعکاسی درکشورحرفوی ترشد و هزاران قطعه عکس مستند و تاریخی از جریان زنده گی روزمره مردم، وقایع و حوادث ، ملاقات ها و سفرهای رهبران دولتی به خارج، تاسیسات دولتی، آبدات تاریخی وغیره به سایزهای مختلف رنگه و سیاه و سفید بوسیله عکاسان ورزیده و تعلیم دیده همچون اکبرشالیزی، عبدالصمدآصفی، سلطان حمیدهاشم، و نیزخلیل الله سعید، قادرطاهری، فاروق ستارزاده، یحیی آصفی، ناصرپوپل، اسحق ستار زاده، فاروق سعد، فاروق زرنگ، شیر و دیگران ....
همینطور عکاسان شخصی مثل بشیررونا، ظاهرهروی، ظاهر طاهری و .... ازعکاسان ورزیده کشورما بشمارمیروند.
بامداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۱/ ۱۷ـ ۰۷۱۱
می خواهم قلمم درفهرست اسلحه ها بیاید!
سرنیزه و قلم، این گونه باشد تمثیل.
(ولادیمیر مایاکوفسکی )
یاشار دارالشفا ، پیام حیدرقزوینی
برگرفته از روزنامه شرق چاپ ایران
حکایت پرتناقضی است سرنوشت اغلب یا تمام نویسنده گان و شاعران دهه های ابتدایی قرن بیستم روسیه، و شاید حکایتی پرتناقض تر باشد حکایت انقلاب کبیر روسیه؛ انقلاب اکتوبر. شاید از شوخی روزگار باشد یا شاید هم از جبرش، که نویسنده ای، از همه نزدیک تر به رهبران انقلاب، نماد این تضادها و تناقض‌هاست: ماکسیم گورکی. نویسنده‌ای که بیش از هرچیز با « مادر» می شناسندش. چهره‌ای حزبی، نویسنده انقلاب، رفیق لنین و البته از بنیانگذاران ریالیسم سوسیالیستی. این چنین است چهره گورکی. البته که او همه این ها بوده است اما ماجرا روی دیگری هم دارد که کم تر دیده شده. روی دیگری که در میان هیاهوی شادی‌های بعد از فروپاشی گم شده است. روی دیگر گورکی «مادر»، گورکی «کلیم سامگین» است. «زنده گی کلیم سامگین»، این رمان چهارجلدی و البته ناتمام که دوازده سال پایانی عمر گورکی وقف آن شد، اغلب نادیده گرفته شده و جزو آثار ناموفق نویسنده اش قرار داده شده. «کلیم سامگین» را حتا نشانه ناتوانی و شکست گورکی در نویسنده گی هم دانسته اند. با‌این‌همه شاید از نگاهی دیگر بتوانیم این آخرین رمان گورکی را مهم‌ترین اثرش هم بدانیم. نگاهی که یورگن روله در «ادبیات و انقلاب» به درستی روی آن دست گذاشته است.
سرگذشت گورکی با انقلاب گره خورده و این گره خورده گی وضعیت او را بحرانی و چه بسا تراژیک کرده است. « زنده گی کلیم سامگین» روایت این بحران است. گورکی عنوان فرعی این رمان را « چهل سال » انتخاب کرده بود. چهل سال از زنده گی جامعه روسیه از ۱۸۸۰ تا ۱۹۱۸. در رمانی واقع گرایانه با گستره‌ای چنین وسیع، چهره ها و جریان‌های اصلی و حاشیه ای زیادی یکی بعد از دیگری به عرصه می آیند و می‌روند و در این آمدن‌ها و رفتن‌ها، هم تحت تاثیر وقایع تاریخی قرار می گیرند هم بر این وقایع اثر می گذارند. گورکی در این رمانش مواجهه ای خاص با تاریخ دارد. در روایت رمان، تاریخ نه عرصه‌ای بیرون از زنده گی و آدم ها بلکه چیزی در پیوند با آنهاست. در این جا، هم تاریخ است که آدم ها را می سازد و هم آدم ها هستند که تاریخ را شکل می دهند. انگار که گورکی در سال‌های پخته گی اش بیش از هر زمان دیگری به مارکس فکر می‌کرده است. به دیالکتیک میان انسان و مناسبات تاریخی و اجتماعی اطرافش و به این که با ارتشی تک نفره نمی توان تاریخ را ساخت. کلیم سامگین، نه یک انقلابی تمام عیار است و نه یک ضدانقلاب. به قول خود گورکی او کسی است که « ناخواسته » با انقلاب همراه شده و البته خود را قربانی تاریخ می داند. کلیم سامگین در روایت طولانی رمان هرلحظه چهره‌ای متفاوت به خود می گیرد.گاه انقلابی است و گاه طرفدار تزار، گاه شجاع است و گاه ترس خورده و درخود فرورفته. او از جمعیت و توده مردم می ترسد یا حتا از آنها منزجر است اما به خود که می آید می بیند در میان توده‌هاست. کلیم سامگین را می توان از شخصیت‌های جذاب ادبیات دانست. او قهرمانی است که بسیار به واقعیت زمانه نزدیک است. شخصیت او در طول رمان شکل می گیرد و تکامل پیدا می کند و ملموس می شود. او کم کم با بلشویک‌ها هم احساس همبسته گی پیدا می کند، البته یک همبسته گی نصفه نیمه. کلیم با مساله فقدان شخصیت روبروست و این مساله بیش از هرچیز برایش دلهره آور است. خود گورکی « کلیم سامگین» را روایتی غمناک درباره « اضمحلال شخصیت » نامیده بود. چهره‌های گوناگون کلیم نشانه ای است از درون تکه تکه شده‌اش که هر تکه ای در حکم یک همزاد برای اوست.
گورکی در این رمان ناتمام، تصویری از زنده گی مردم روسیه در طول چهار دهه ارایه کرده است. بسیاری معتقدند که او در این رمان آخرش، ضمنا تصویری از خودش نیز به دست داده است؛ تصویری البته با رویکردی انتقادی. به عبارتی چهره دوگانه کلیم سامگین می تواند نمادی از چهره خود گورکی هم باشد. گورکی اول به عنوان نویسنده و روشنفکری شکاک که به همه چیز با تردید نگاه می کند، و گورکی دوم که عضو حزب است و واقعیت موجود را ذیل آرمان های انقلاب می بیند. گورکی آرمان گرا و گورکی واقع گرا دو سوی یک چهره‌اند و همین دوگانگی است که وضعیت گورکی را بحرانی کرده بود. گورکی درسال های پیری‌اش احساس سرخورده گی داشت و از استالین دوری می کرد. او اگرچه هیچ گاه از آرمانهای انقلابی‌اش مایوس نشد اما نمی توانست واقعیت را هم نادیده بگیرد. سرگذشت گورکی و بحران‌های درونی اش حکایت بسیاری دیگر از نویسنده گان و شاعران سوسیالیست هم دوره‌اش بود. حتا بحران گورکی را به نوعی می توان بحران انقلاب اکتوبر هم دانست. انقلابی که در واقعیت شکست خورد اما ایده‌ها و آرمان هایش امروز حتا بیشتر از ۱۹۱۷ استوار و پا برجا می نمایند. تضاد میان واقعیت موجود و آرمان ها و ایده‌ها، نه فقط تضاد وضعیت بلکه تضاد آدم هایش هم بوده است؛ و از جمله تضادهای خود لنین.
انگار لنین هنگام تحلیل آثار تولستوی و شخص او، نظری به خودش هم داشته: « در این روزگار، زیان آورترین و سخت ترین ضربه ـ به جنبش آزادی‌خواهانه ـ تلاش در جهت بی نقص نشان دادن و صورت آرمانی بخشیدن به آموزه‌های تولستوی است.» به زعم لنین، تولستوی درست موضع می گیرد (شکل) اما موضع درستی نمی گیرد (محتوا).
لنین را، هم می توان شمایل یک روشنفکر درنظر گرفت که همچون مارکس و انگلس دارای تفکر فلسفی و درک ادبی و هنری است و هم می توان چهره‌ای درنظرش گرفت که می‌خواست به واسطه حزب ایده‌های سوسیالیستی را به واقعیت تبدیل کند. لنین در مقام روشنفکر آثار کلاسیک روسیه و جهان را خوانده بود و در مقاله‌هایی که مثلا درباره تولستوی نوشته به روشنی می توان دید که چقدر با کلاسیک‌ها آشنا بوده است. در بستری که لنین در آن رشد کرد ادبیات نقشی پررنگ داشت. دهه‌ها پیش از اکتوبر ۱۹۱۷ترسایی ، ادبیات روسیه با سیاست پیوند خورده بود و حتا می توان گفت که ریالیسم سوسیالیستی ریشه در فرهنگ قرن نوزدهم روسیه داشته است.
واقعیت این است که پیش از آن که حزب در دهه سی از ضرورت ریالیسم سوسیالیستی حرفی بزند این خود نویسنده گان و شاعران بودند که ضرورت تحول را دریافته بودند و حتا می توان پیش از وقوع انقلاب نشانه های این تحول را در آثار ادبی پی گرفت. مایاکوفسکی پیش از دهه سی ضرورت « ریالیسم متعهد » را مطرح کرده بود. پس مساله نه ریالیسم سوسیالستی بلکه اراده حزب برای مسلط کردن شیوه‌ای از نوشتن بود. امروز می توان انقلاب اکتوبر را تجربه ای شکست خورده ناامید و انکارش کرد اما این همه واقعیت نیست. روی دیگر واقعیت این است که در سال‌های نخست دهه بیست آزادی و حتا نوعی هرج ومرج در فضای ادبی و هنری شوروی وجود داشت و مواجهه لنین با ادبیات و هنر تفاوت های بسیاری با نوع مواجهه استالین داشت. در دهه بیست بسیاری از نویسنده گان و هنرمندان گرچه با آرمانهای انقلاب همراهی داشتند اما حاضر نبودند عضو حزب باشند. این‌ها کسانی بودند که تروتسکی در کتاب « ادبیات و انقلاب» با عنوان «همسفران ادبی انقلاب » از آنها یاد کرد. تروتسکی آثار آنها را نه هنر انقلاب می داند و نه هنر بورژوازی بلکه آنها را نماینده گان هنر انتقالی می داند که اگرچه آرمانهای کمونیستی را به طور کامل نپذیرفته اند اما آثارشان در مسیر انقلاب حرکت می کند. تروتسکی می گوید درباره «همسفران» همواره این مساله مطرح است که آنها تا کجای مسیر همسفر باقی خواهند ماند. در ادامه آنچه نویسنده گان و شاعران را از انقلاب دور کرد نه ریالیسم سوسیالیستی بلکه ریالیسم بلشویکی بود.
لنین پس از انقلاب (کنگره نویسنده گان پرولتاریایی ـ ۱۹۲۰ ) اساسا با جزم اندیشی انتزاعی به اصطلاح انقلابی مخالف بود:
« شک نیست که فعالیت ادبی کم تر از همه می تواند برابری خواهی مکانیکی و سلطه اکثریت بر اقلیت را تحمل کند. شک نیست که در این حیطه تضمین دامنه عمل بالنسبه گستردهای برای اندیشه و تخیل، و شکل و محتوا کاملا الزامیست ». ( لنین، درباره هنر و ادبیات ).
حتا لوناچارسکی به عنوان عضو وفادار « پرولت کولت» و نخستین وزیر فرهنگ، معتقد بود کلیه شکل های هنری و ادبی که آشکارا با انقلاب دشمنی نمی ورزیدند، باید به حیات خویش ادامه دهند. با این تفاسیر بی راه نرفته ایم اگر بر این نکته تاکید کنیم که « اتحادیه سراسری نویسنده گان پرولتری روسیه» که به نوعی « اتحادیه نویسنده گان استالین » بود و وظیفه اش نابودی گرایشهای لیبرالی، در هیات یک «گسست ضد انقلابی » با روند پیش از خود متولد شد.
مشکل آنچه « ادبیات حزبی» خوانده می شد، نه به «حزبی بودن»ش بلکه به «ادبیات بودن»ش برمی گشت. آنچه لنین در ۱۹۰۵ ترسایی ، مقاله « سازمان حزبی و ادبیات حزبی» انتظارش را می کشید که همچون خود انقلاب ۱۹۱۷ دست کم « ده روزی دنیا را بلرزاند»، ریشه های ادبیات و هنر رادیکال بالیده از پیش از ۱۹۱۷ترسایی تا میانههای دهه ۱۹۲۰ را لرزاند و خُشکانید. اگر حزب کمونیست پس از انقلاب مشکل اش این بود که به اندازه کافی بلشویکی نبود، ادبیات حزبی هم از قضا از این می لنگید که به اندازهی کافی حزبی نبود. حزبی بودن آن طور که لنین می فهمید، اتفاقا غیر از دستوری بودن بود، حزبی بودن یعنی تمرین تعهد قلمی که می داند چگونه بنویسد و تمرین نوشتن تعهدی که می داند چه بنویسد. در رویای لنین، بنا بود گورکی چطور پوشکین وار نوشتن «کلیم سامکین» را تمرین کند، تولستوی با عینک «مادر»، « گذر از رنج ها »یش را بازآفریند، و نیز شاهد نوشته شدن چخوف وار « بوریس گودونوف »های پوشکین باشیم.
لنین در مقام روشنفکر و درست برخلاف استالین دارای درکی ادبی بود و حتا عجیب این که او همواره پوشکین کلاسیک را به مایاکوفسکی آوانگارد ترجیح می داد. لنین در ۱۹۲۲ ترسایی در بخشی از سخنرانی اش برای اتحادیه کارگران فلزکار درباره یکی از شعرهای مایاکوفسکی که استثناً آن را پسندیده، صحبت می کند و در آنجا به روشنی اذعان می کند که ادبیات را چیزی جدا از سیاست حزبی می داند: « دیروز تصادفاً در ایزوستیا شعری از مایاکوفسکی خواندم. من جزو ستایش‌کننده گان استعداد شعری او نیستم، هرچند به عدم صلاحیت خود در مورد قضاوت در این زمینه اذعان دارم. اما مدت‌ها بود که از نظر سیاسی و اداری چنین مسرت خاطری احساس نکرده بودم. مایاکوفسکی در این شعر محفل‌ها را به باد انتقاد می گیرد و به کمونیست ها می خندد، زیرا کمونیست‌ها پشت سرهم نشست برگزار می کنند. من نمی دانم این شعر از لحاظ ادبی تا چه اندازه ارزشمند است، اما من در ارتباط با سیاست، درستی آن را کاملا تضمین می‌کنم.» با این‌حال لنین در مقالات مختلفش نشان داده که شناختش از ادبیات تا چه حد در پیوند با آرمانهای سیاسی‌اش قرار دارد.
لنین در دو مقاله مشهور « تولستوی و دوران او» و « تولستوی و نهضت نوین کارگری»، با انتقاد از خصلت نخبه گرایانه هنر بورژوایی، بر وجه « مردم گرایی» در هنر و ادبیات تاکید می کند و رسالت هنر راستین را در بازنمایی رنج میلیون‌ها نفر مردم زحمتکش می داند. در فضای آزاد پس از انقلاب نیز، ادبیات توده‌ها خلق شد. از سویی پرولتاریا و دهقانان مورد خطاب نویسنده گان و شاعران قرار می گرفتند و از سویی دیگر صدای نویسنده گان و شاعران انقلابی توسط توده‌های مردم شنیده می شد. به عبارتی انقلاب اکتوبر ۱۹۱۷ ترسایی هنر و ادبیات خود را آفرید و اتفاقا نه به نحوی آمرانه. واقعیت آن است که ادبیات، پیش از وقوع انقلاب، « انقلابی » بود، از این رو نمی توان آنچه بعدها به عنوان ریالیسم سوسیالیستی معروف شد را صرفا زاییده بخشنامه «حزب» دانست.
رادیکالیزم هنری و ادبی سال ها قبل از اکتوبر ۱۹۱۷ در جامعه روسیه به وجود آمده بود و زایش این گرایش‌ها بیش از هر چیز به شرایط خاص روسیه بازمی گشت. نظام استبدادی تزاری از یک سو و عقب مانده گی در برابر اروپای غربی از سویی دیگر، ادبیات و هنر را به سمت رادیکالیزم سوق داده بود و آن را به عنوان فضایی برای بازتاب وضعیت سیاسی و اجتماعی مطرح کرده بود. در چنین شرایطی بود که پس از به وقوع پیوستن انقلاب اکتوبر ۱۹۱۷ ترسایی ، بخش غالب نویسنده گان و شاعران هیچ ابایی از پیوند با سیاست و حتا فراتر از آن هیچ ترسی از « ایدیولوژیک » بودن نداشتند. چرا که در روزهای آغازین انقلاب آرمان جمعی بر همه چیز حاکم بود. از این رو ادبیات انقلابی اکتوبر ۱۹۱۷ ترسایی نه زاده خواست یک فرد ؛ بلکه زاده شرایط عینی و اجتماعی وضعیت بود. در این شرایط بود که تمثیل قلم به مثابه اسلحه واجد معنا می شد.
بامداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۵/ ۱۷ـ ۱۴۱۱
اگهی شورای سراسری زنان افغان درهالند
« شورای سراسری زنان افغان درهالند » بتاریخ ۱۱ نوامبر ۲۰۱۷ ترسایی کنفرانسی علمی زیر نام « محو خشونت علیه زنان » را در شهر هارنهم هالند دایر می نماید.
بدین وسیله از دوستان و علاقمندان احترامانه دعوت بعمل می آوریم تا بااشتراک خویش درغنامندی این کنفرانس بیفزایند.
محل تدویر کنفرانس:
Driemondplein
6843 AN
Arnhem
بخش دوم برنامه به صرف غذا اختصاص داده شده است .
زمان تدویر:
شنبه ۱۱ نوامبر ۲۰۱۷
از ساعت ۱ بعد از ظهر الی ۸ شب
تیلفون های تماس:
0624465670
0263827358
بامداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۲/ ۱۷ـ ۰۳۱۱