پیام و فراخوان گردهمایی کوپنهاگن
راه اندازی نهضت سراسری مدنی بخاطر انفاذ قانون اساسی و حل و فصل مسایل و مصایب افغانستان
بنام خداوند حق و عدالت،
شرکت کننده گان گردهمایی بخشی از دیاسپورای افغانستان اعم از نهادهای سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، فعالان حقوق بشر ومدافعان داعیه برحق زنان و دختران ( بیش از یکصد نهاد) بشکل حضوری و یا از طریق ارسال پیام های ویدیویی و تحریری به میزبانی انجمن حقوقدانان افغان در اروپا، با گزارشگر خاص سازمان ملل متحد در مورد وضعیت حقوق بشر در افغانستان، آقای ریچارد بنیت ، مسایل و مصایب اسفبار افغانستان را همه جانبه بررسی وبه صورت رُک و راست صدای اکثریت خاموش و جامعه مدنی واقعی را بازتاب دادند که عصاره و نکات اساسی آن بخاطر راه اندازی نهضت سراسری مدنی بخاطر انفاذ عاجل قانون اساسی و استمرار قوانین ، خدمت هموطنان عزیزتقدیم می گردد.
دراین گردهمایی، احوال ناهنجار و اسفبار افغانستان با عوامل کثیرالجوانب داخلی، منطقوی و بین المللی مورد ارزیابی قرارگرفت. فساد گسترده و ایجاد «شرکت سهامی » به اشتراک « تاجران قوم و دین فساد سالار و مرکز گریز و مرکز گرایان ناقض حاکمیت ملی و قانون شکن » بحیث عوامل اساسی باعث گردید که در تداوم نقض تعهدات حقوقی حکومت امریکا و ناتو با دولت را که خود حامی آن بودند، بزرگترین شکست اخلاقی « جامعه بین‌المللی» رقم بخورد و افغانستان در سراشیب سقوط ، وارد یک مرحله دیگری از بحرانات خطرناک گردد.
افغانستان که از قبل با حد اقل ده بحران بزرگ مواجه بوده است، در نتیجه این شکست اخلاقی وارد بحران بزرگ حقوقی و مشروعیت گردید، و درست به همین دلیل با گذشت یکسال، اداره طالبان در ایجاد دولت ناکام گردیده و نتوانست با وقوع فاجعه بشری، خطر سقوط اقتصادی، فقر مبلیونی بالاتر از نود فیصد، مهاجرت کتله وی، بیکاری ومقابله نماید.
در چنین احوالی که هست و بود افغانستان در معرض نابودی قراردارد و افغانستان مورد آماج دور تازه تروریزم با ابعاد تهدید منطقوی و جهانی قرارگرفته است، افراطیت، برخورد متحجرانه و برداشت تنگ نظرانه از ارزش‌های دین مقدس اسلام باعث گردیده تا حقوق و آزادی های بشری مردم نقض و بویژه زنان و دختران افغان مورد تبعیض خشن جنسیتی، تا سرحد حذف از حیات سیاسی و اجتماعی کشور قرارگیرند و دختران از حق تعلیم و تحصیل محروم گردند.
در تداوم این مصایب جانکاه، شروع جنگ ها بمثابه سیاه ترین برگه تاریخ وعواقب هلاکتبار آن، کشتاراهالی ملکی، موج جدید بیجاشده گان، کوچ دادن های اجباری و جرایم هولناک جنگی و ضد بشری، مردم مظلوم را بخاک و خون بکشاند و بازهم کربلاها تکرار گردد. با چنین مصیبت خانمانسوز، درافغانستان بحیث قبرستان ارزش های حقوق بشری، سوال نقض حقوق بشری نه، بل فاجعه عمیق حقوق بشر در جریان است.
مبرهن است که در فقدان دولت مقتدر ملی و مشروع ، منبعث از اراده آزاد مردم ، افغانستان به مامن امن شرارت پیشه گان بین المللی مبدل گردیده و منابع معدنی آن مورد تاراج همسایه های حریص و طماع قرار داشته و پاکستان حتا تا مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نقش قیم « نظام طالبی » سخن میراند.
وقت آن رسیده است تا سازمان ملل متحد، کمیسیون حقیقت یاب بین‌المللی را ایجاد نماید، تا مجموع موارد متذکره را بررسی و عاملان آن را مشخص نماید. همچنان ضرور است تا څارنوال محکمه جزایی بین‌المللی در افغانستان حضور یافته و مجموع جرایم مندرج در کنوانسیون های چهارگانه ژینو ( ۱۹۴۸ م) را بررسی و عاملان را به محاکمه بکشاند.
درچنین احوال پرآشوب، رسالت انسانی و ملی هر افغان در داخل و خارج کشور است، تا بخاطر نجات وطن مشترک و مردم مظلوم ما با عقلانیت بیاندیشند و صادقانه گام گذارند و در احوالی که مقدرات تاریخی افغانستان کماکان در کشمکش قدرت های رقیب جیوپولتیکی منطقوی و جهانی رقم می خورد، قبل از آنکه افغانستان را به طرف سوریه شدن سوق و به باتلاق دیگری مبدل نمایند، راه و چاره عملی را مطرح نمایند.
درست با تشخیص این رسالت شرکت کننده گان این گردهمایی، بدون نسخه پردازی از برج عاج اروپا، برویت کتاب خونبار افغانستان موارد آتی را به پیشگاه هموطنان با درد و درک ما مطرح می نمایند: در حالیکه بحران افغانستان راه حل نظامی ندارد، پس چاره زخم ناسور ما کدام است؟
افغانستان در فقدان دولت مقتدر ملی قانون محور و عدالت گستر، منبعث از اراده آزاد مردم ، نمیتواند با بحرانات خانه برانداز مقابله و از انزوای بین المللی بیرون آید.
برای دستیابی به این مامول سترگ ملی، به بحران بزرگ حقوقی ( که حل سایر بحرانات در گرو پرداختن بدان می باشد) راه و چاره اساسی جست وجو گردد .که فقط و فقط با انفاذ قانون اساسی بمثابه شاه کلید حل مساله، می توان این بحران را مهار نمود. انفاذ قانون اساسی و حل بحران حقوقی، دروازه را برای حل و فصل بحران اساسی (مشروعیت) باز می نماید، که با اعمال حق حاکمیت ملی که بر طبق تمام معیارهای جهانی، منشور ملل متحد و میثاق‌های بین‌المللی که افغانستان به آن الحاق و ملزم برعایت آن می باشد و با دین و آیین ما همخوانی دارد و از صلاحیت انحصاری مردم می باشد، ممکن می گردد.
بدینرو از تمام وطندوستان، پاسداران حفظ و سلامت افغانستان و مدافعان حقوق و آزادی های مردم و طرفداران دولت مقتدرملی قانون محور و عدالت گستر، منبعث از اراده آزاد مردم ، می خواهیم که:
با تشخیص دقیق مصالح علیای افغانستان و منافع مردم مظلوم ما، ( در تداوم فراخوان قبلی ماه اپریل که از طرف بیشتر از صد نهاد و حدود هزار تن از ذوات گرانقدر مورد تایید قرارگرفت ) در یک حی علی الفلاح تاریخی به حبل المتین (ریسمان نجات) چنگ بزنیم و برای نجات کشور، از انفاذ عاجل قانون اساسی بمثابه خواست نهایت مبرم، اساسی و اولی جانبداری نماییم.
قانون اساسی پل وصل با جامعه جهانی است و دراین وثیقه ملی است که تعهد و الزام دولت افغانستان به منشور ملل متحد و میثاق های بین المللی مسجل و مورد اطمینان سازمان ملل متحد قرار گرفته و حقوق و آزادی های شهروندان تنها در وجود قانون اساسی و استمرار قوانین معنا و تعریف میگردد.
انفاذ قانون اساسی یگانه راه تحدید قدرت خودکامه و استبدادی است که راه را برای تقسیم واقعی قدرت، تفکیک قوای ثلاثه دولتی و تنظیم بافت دقیق و دیموکراتیک مرکز و محلات، بوجود می‌آورد و زمینه ساز اشتراک مردم در قدرت و اداره دولتی میگردد.
خواست انفاذ قانون اساسی و استقرار حاکمیت قانون ارزش بزرگ ملی و تاریخی و میراث مشروطه خواهان سترگ افغانستان است که در صد سال اخیر مردم بخاطرآن مبارزه نموده اند.
برای رسیدن به این آرمان سترگ ملی نیاز است تا در یک رستاخیز عظیم تاریخی: نهضت سراسری مدنی بدور از هر نوع حب و بغض و گرایشات قومی ، زبانی ، سمتی و ایدیولوژیک در داخل و خارج کشور همچون یک موج خروشان براه افتد، تا این فراخوان وطنی را به یک داعیه برحق مردمی بحیث صدای اکثریت خاموش و منشور ملی مطرح و به جهانیان معرفی نماید.
این نهضت کدام تشکل جدید نمی باشد، هر نهاد سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و مسلکی می تواند خود منادی و مشمول این نهضت باشد. البته انجمن حقوقدانان افتخار خواهد داشت تا در ارتباط و انسجام این نهضت سهیم باشد.
افغانستان بمثابه کشور با اقوام و مذاهب مختلف به یک چتر بزرگ ملی نیاز دارد که تمام مردم و منسوبان رژیم‌های مختلف از شاهی تا طالبان را مورد پوشش قرار دهد. این چتر در مرحله کنونی همانا قانون اساسی است که امکان حضورهمه را بشمول طرفداران نظام های سیاسی مختلف در پروسه های کلان سیاسی و گفتمان بزرگ ملی، ممکن می سازد.
راه اندازی این نهضت مدنی امکان آن را مساعد خواهد ساخت، تا مبارزه شجاعانه زنان، دختران و جوانان مورد دستبرد فساد سالاران قرارنگرفته و بحیث وجه المصالحه قدرت‌های رقیب و درگیر قرار نگیرد.
حق داده نمی شود و برای گرفتن این عادلانه ترین، انسانی ترین اصل بزرگ باید تلاش نماییم. افغانستان وطن و قلب مشترک هر شهروند و تمام اقوام با هم برادر و برابر این سرزمین حماسه و فاجعه است. همه با هم و به اتکا به وحدت ملی که بقول شاه امان الله، موجودیت کشور واحد در گرو آن است، در یک دایره وسیع وفاق منورانه و ملی، با پاسداری از « انقلاب امید » سهم شایسته خود را دراین مبارزه تاریخی علم و جهل، به دفاع از حق حیات و کرامت انسانی، آزادی ، عدالت، ترقی و مساوات ایفا نماییم.
عدم تمکین «تحریک اسلامی طالبان» و حکومت دیفکتوی آنها به ندای برحق اکثریت خاموش افغانستان و اراده ملی، عواقب ذلت بار در قبال دارد و مسوولیت نابودی کشور و بربادی مردم به عهده آنان می باشد.
مکلفیت اخلاقی جامعه جهانی در قبال افغانستان و مردم آن اظهر من‌الشمس است، به ندای برحق اکثریت خاموش افغانستان توجه اساسی نموده و مظلومترین خلق خدا را که تراژیدی خونبار چهل و شش ساله شان معلول و محصول مداخله و تجاوز خارجی است، بخاطر رسیدن به خواست انسانی آنها و تحقق ارزش های مندرج در منشور ملل متحد و ارزش های جهان شمول حقوقی یاری رسانند. دراین راستا تعهد سازمان ملل متحد به قطعنامه ها و مصوبات آن سازمان در مورد افغانستان و گسترش نقش سازمان ملل متحد و نظارت آن بر کمک های بشری و پروسه های جاری حایز اهمیت بزرگ می باشد.
با حرمت،
شورای رهبری انجمن حقوقدانان أفغان در اروپا
میر عبدالواحد سادات رییس انجمن
اول اکتوبر ۲۰۲۲م
بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۳/ ۲۲ـ ۲۹۱۰
Copyright ©bamdaad 2022
بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۳/ ۲۲ـ ۲۲۱۰
Copyright ©bamdaad 2022
گفت وگو با اورهان پاموک رمان نویس برنده جایزه نوبل
« نویسنده گانی هستند که ساکت نخواهند شد. این تنها کاری است که می‌توانیم انجام دهیم.» پاموک
اورهان پاموک رمان نویس برنده جایزه نوبل است. پاموک درباره استبداد، کووید -۱۹ و رمان تازه‌اش با « واشنگتن پست» مصاحبه کرده است. این گفت وگو را می خوانید:
واشنگتن پست: « شب های طاعون» رمان نوشته شده توسط اورهان پاموک، که به تازه گی به زبان انگلیسی ترجمه شده رمانی مملو از تناقضات است: طنزآمیز است و همزمان از نظر تاریخی وحشتناک به نظر می رسد و همزمان ساختگی است. داستان جزیره‌ای خیالی در سواحل ترکیه است که در سال های رو به زوال امپراتوری عثمانی دچار طاعون شده و «پاموک» در چنین بستری به طور توامان نیروی برهم زننده بیماری‌های همه گیر و ظهور اقتدارگرایی جهانی را از دریچه‌ای تخیلی بررسی می کند.
علاقه پاموک ، به چنین مضامین معاصری کاملا تصادفی بوده است. او چندین سال پیش از شیوع ویروس کرونا نگارش این کتاب را آغاز کرد. با این وجود، استفاده او از طاعون به عنوان استعاره‌ای برای شیوع اقتدارگرایی تصادفی نبوده است. تمثیل های به کار برده شده از سوی پاموک از چشم قدرت در انقره دور نمانده و او به دلیل آن چه از سوی دستگاه قضایی ترکیه به عنوان توهین به پرچم ترکیه و مصطفی کمال آتاترک ، بنیانگذار جمهوری ترکیه قلمداد شده با مشکلات حقوقی و قانونی مواجه شده است. این نخستین باری نیست که پاموک خشم ملی گرایان را برانگیخته است. او پیش تر نیز به « توهین به هویت ترکی و ترکی بودن» متهم شده بود.
***
واشنگتن پست: «شب های طاعون» به شکل شگفت انگیزی خنده‌دار است.
اورهان پاموک: من بیش از نیمی از داستان را پیش از شیوع کرونا نوشتم و همسرم سر کار می رفت و در آن سال های پیش از شیوع کرونا به خانه باز می گشت و من برای او کتاب را می خواندم و به او می گفتم: « ببین، خیلی وحشتناک است. اتفاق می‌افتد! این همه مردم در حال مردن هستند! آتش سوزی، انقلاب، اعدام، به دارآویختن مردم و طاعون. از هر سه نفر، یک نفر می میرد». همسرم می گفت: « آیا با خود فکر کرده‌ای که مردم با خود فکر می کنند تو بی‌احساس هستی»؟ و سپس می گفت: «خب، ادامه بده و بخوان». بنابراین، این گونه کتاب را به پایان رساندم.
همان طور که اشاره کردید شما نگارش کتاب را پیش از شیوع کووید ۱۹ آغاز کردید. چه چیزی شما را به نوشتن داستان طاعون ترغیب کرد؟
اورهان پاموک: سال‌ها پیش، فکر کردم یک رمان تاریخی بنویسم که طاعون در دوره عثمانی رخ می دهد. در واقع، در «خانه خاموش» یکی از کتاب های اولیه من یک مورخ عثمانی وجود دارد که در حال تحقیق در مورد اسنادی پیرامون شیوع طاعون در گذشته است و بعدا در اثر « قلعه سفید» نیز صحنه هایی از طاعون وجود دارد.
مطالعه درباره اپیدمی های قرن نوزدهم را آغاز کردم. از طریق مطالعه دریافتم که قیام هایی در پولند و روسیه علیه اعمال قرنطین رخ داده بودند. در آن زمان تقریبا بدون استثنا برای آن که قرنطین کارآمد باشد دولت ها رویکرد اقتدارگرایانه را در پیش می گرفتند. من وضعیت مشابهی را درباره اقتدارگرایی رو به رشد اردوغان و دولت اش در ترکیه دیدم. در نهایت با خود گفتم وقت آن است که رمانی تمثیلی و سیاسی بنویسم چون در شرایط حاکمیت اقتدارگرایی قرارداشتیم. با این وجود، پیش از آن که رمان را به اتمام برسانم اپیدمی کووید ۱۹ آغاز شد، یک همه گیری واقعی.
من می خواهم این داستان خنده دار را برای شما تعریف کنم. وقتی رمان را می نوشتم به این فکر می کردم که چگونه سه کتاب بزرگی که تا اکنون در مورد طاعون بوبونیک (یا طاعون خیارکی، متداول ترین حالت طاعون است که با نیش کیک یا دندان کندن موش آلوده ایجاد می شود) نوشته شده‌اند یعنی « مجله سال طاعون » نوشته دانیل دفو، رمان «نامزد» نوشته آلساندرو مانزونی و «طاعون» آلبر کامو که بهترین رمان ها درباره طاعون هستند و همگی توسط نویسنده گانی نوشته شدند که هیچ یک طاعون را تجربه نکرده بودند. واقع گرایانه ترین رمان از نظر روانشناختی از رمان‌هایی که برشمردم اثر نوشته شده توسط «دانیل دفو» است زیرا او کتاب خود را بر اساس یادداشت‌های کاکایش که طاعون لندن در سال ۱۶۶۵ ترسایی را تجربه کرده بود به نگارش درآورد.
هیچ یک از این سه نویسنده طاعون را به طور شخصی تجربه نکرده بودند و من نیز چنین تجربه ای نداشتم. ناگهان ویروس کرونا از ما سبقت گرفت و همه گان شروع کردند به گفتن این که «اورهان تو چقدر خوش شانس هستی »!
آیا شیوع واقعی کووید ۱۹ بر « شب های طاعون» تاثیرگذار بود؟
اورهان پاموک: بله، در اوایل مارچ و اپریل ۲۰۲۰ ترسایی زمانی که کووید قدری مرموز بود، واکسیناسیونی درکار نبود و همه گان ترسیده بودند من بالای ۶۵ سال سن داشتم و می ترسیدم. شخصیت‌های داستان ام به اندازه من ترس نداشتند. بنابراین، ترس خود را به آنان در داستان تزریق و القا کردم.
چرا فضای داستان را در یک مکان تخیلی قرار دادید و نه یک مکان واقعی؟
اورهان پاموک: من نگارش این رمان را به عنوان یک تمثیل سیاسی آغاز کردم اما تمثیل‌ها کوتاه هستند و در نهایت به توصیفی پانورامیک (وسیع) از امپراتوری تبدیل شد. چرا به جزیره نیاز داشتم؟ من نمی خواستم با وقایع نگاران مکان های واقعی بحث کنم. من یک مکان ایده آل می خواستم. نه جزیره‌ای از نوع جزیره آرمانشهر گونه یا اتوپیایی توماس مور، بلکه ایده آل به نحوی که کلیات را نشان دهد.
یک موضوع مشترک در سراسر کارهای تان وجود دارد: پرداختن به تنش میان سنت و مدرنیته به ویژه در رابطه با مذهب است. برای مثال، این مساله موضوع محوری رمان « برف » شماست.
اورهان پاموک: در تمام رمان های من این موضوع وجود دارد. مدرنیزاسیون، سنت و این مقولات ممکن است برای مورخان یا جامعه شناسان بسیار با ارزش باشند اما برای من باید در قالب یک داستان مطرح شود. یک داستان انسانی.
تصور من از مردم این نیست که افراد خوب و مدرنیست وجود دارند و افراد سنتی وجود دارند. این گونه نیست. همه ما میل به مدرن شدن و میل به پذیرش گذشته یا سنت را با نسبت های مختلف در ذهن خود داریم. رفتار من با شخصیت ها در داستان‌هایم نیز همین گونه است.
شما اشاره کردید که این رمان تا حدی به دلیل تمایل به پرداختن به ظهور اقتدارگرایی اردوغان رشد کرد.
اورهان پاموک: در ترکیه آزادی بیان وجود ندارد. این دقیقا همان چیزی است که من می خواهم در مورد آن بحث کنم. آزادی بیان همواره مورد حمله قرارمی گیرد اما ما در دوران خطرناکی از این نظر زنده گی می کنیم. دولت ترکیه بسیاری از نویسنده گان و روزنامه نگاران و هم چنین تعدادی از موسیقی دانان را زندانی کرده است. این مشکلی است که در سراسر جهان وجود دارد و من نمی خواهم آن را تعمیم دهم یعنی حتا در امریکای ترامپ آزادی بیان وجود داشت. آیا این گونه نیست؟ او توانست آزادی را در امریکا محدود کند. او حقوق زنان برای سقط جنین را محدود کرد یا دادگاه ها این کار را انجام دادند.
پوپولیست های دست راستی در اروپا وجود دارند. ویکتور اوربان ، در مجارستان در قدرت است اما او نتوانست آزادی بیان را محدود کند. این در حالیست که در ترکیه آزادی بیان وجود ندارد و شما نمی توانید بدون آزادی بیان یک دموکراسی واقعی داشته باشید. ما یک دموکراسی انتخاباتی داریم. بسیاری از مردم به راحتی روانه زندان می شوند پس چگونه می توان گفت در ترکیه دموکراسی کامل وجود دارد؟ من فکر نمی کنم دموکراسی کاملی در ترکیه وجود داشته باشد. بنابراین، نمی خواهم کلی گویی جهانی کنم. من در مورد ترکیه صحبت کنم.
شما دوباره به «توهین به هویت ترکی» متهم شده اید؟
اورهان پاموک: این بار نه. این بار به توهین به پرچم ترکیه و کمال آتاترک متهم شده ام. اتهام توهین به ترکی بودن و هویت ترکی در سال ۲۰۰۵ ترسایی مطرح شد. اتهامات کم و بیش مشابه یکدیگر هستند. آنان از دست من عصبانی می شوند و می خواهند برایم مشکل ایجاد کنند اما واقعا نمی توانند به این رویه ادامه دهند. څارنوال مرا به دفتر خود فراخواند و گفت رمان « شب های طاعون» توهین به آتاترک است. او در ماه می سال جاری این حرف را به من زد و سپس موضوع در تابستان به رسانه ها درز کرد. در نهایت گفت وگو این گونه پیش رفت و گفتم در کدام صفحه توهین کرده‌ام؟ دادستان نتوانست صفحه ای ذکر کند. هیچ اتفاقی رخ نداد. پرونده من این بار در هزارتوی بوروکراسی در انقره گمشده است.
آیا پرونده و بررسی درباره آن علیه شما هنوز باز است؟
اورهان پاموک: بله، پرونده هنوز باز است. آنان دنبال پیگیری نیستند، اما همزمان آن را مختومه نیز اعلام نمی‌کنند؛ چرا که ممکن است روزی به آن نیاز داشته باشند تا علیه من استفاده کنند.
آیا می‌گویید این تلاشی برای ساکت کردن شماست؟
اورهان پاموک: شاید تلاشی برای ارعاب من باشد. با این وجود، آنان در نهایت می دانند که این حربه کارآمد نخواهد بود. این یک ژست سیاسی است برای این که به مخاطبان بگویند کتاب پاموک را نخرید! هنگامی که یک پرونده تحقیق وجود دارد زمانی که آن را بزرگ نمایی می کنند بسیاری از مردم به این نتیجه می رسند پس حتما تخلفی از سوی نویسنده سر زده است. البته این یک سیاست ملی گرایانه است.
در دنیایی که اقتدارگرایی در حال افزایش است نویسنده گان یا هنرمندان برای مقابله با آن چه کاری می‌توانند انجام دهند؟
اورهان پاموک: اول زنده بمان برای رفتن به زندان عجله نکن سپس بنویس. من نائب رییس انجمن جهانی قلم (PEN International) هستم. من به آزادی بیان اهمیت می دهم. من دل نگران و به فکر نویسنده گانی هستم که آنان را خاموش و حذف می کنند. من ساکت نمی شوم. می دانم نویسنده گانی هستند که ساکت نخواهند شد. این تنها کاری است که می توانیم انجام دهیم. هم چنین، ما باید متواضع باشیم. قدرت ادبیات محدود است. ما تنها می توانیم قلب کسانی را که کتاب می خوانند به حرکت درآوریم. بیایید در مورد قدرت داستان گویی اغراق نکنیم.
چه چیزی باید در ترکیه تغییر کند؟
اورهان پاموک: اولین چیزی که در ترکیه به آن نیاز داریم آزادی بیان است. از جنبه انسانی، ما به رهبرانی نیاز داریم که مهربان تر و دلسوزتر باشند. رهبرانی که به مردم رحم می کنند و صرفا به آمارها نگاه نمی کنند. مردم ترکیه واقعاً از فقر شدید رنج می برند من هرگز ندیده‌ام کشورم یا هیچ کشوری در عرض دو یا سه سال تا این اندازه فقیر شود. درآمد سرانه کاهش یافت. مردم ترکیه کم تر می خورند و کم تر مصرف می کنند. آنان کم تر از زنده گی لذت می برند. من خشم را در وجود شان احساس می کنم.
پیش‌تر در ترکیه فضای آرام‌تری وجود داشت. اکنون احساس می‌شود ترکیه کشوری بسته‌تر است آیا این امر ناشی از تشدید ناسیونالیزم (ملی گرایی) است؟
اورهان پاموک: ترکیه به دلایل دیگر بسته شده نه صرفا به دلایل ایدیولوژیک. فقر ترکیه را فراگرفته است. شما نمی توانید غذا بخورید. به دلیل فقر نمی توانید سفر کنید و ملت عصبانی هستند. من فکر نمی کنم کشور ملی گراتر از ده سال پیش شده باشد مردم عصبانی هستند. شاید آنان خشم خود را از طریق ملی گرایی ابراز می کنند. این گونه نیست که مردم به ناگهان ملی گرا شده باشند. این در حالیست که اگر پول، رشد و برابری طلبی وجود داشته باشد ترکیه به راحتی بازتر خواهد شد.
واشنگتن پست: ما در مورد موضوعات بسیار جدی صحبت می‌کنیم اما شما به طرز شگفت‌انگیزی خوش بین به نظر می‌رسید. آیا شما خوش بین هستید؟
اورهان پاموک: بله، من خوش بین هستم زیرا ایتلاف اردوغان در صورت برگزاری یک انتخابات صادقانه و دقیق پایدار نخواهد ماند. ملت ترکیه آزادی می خواهد.
بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۲/ ۲۲ـ ۱۹۱۰
Copyright ©bamdaad 2022
گزارش از سیمینار توضیحی در رابطه با فراخوان کنفرانس شورای اروپایی ح آ ا عنوانی نیروهای ملی، مترقی و وطنپرست
بتاریخ ۱۳ اکتوبر سال روان میلادی به ادامه تطبیق کارهای پلانی شعبه آموزش سیاسی و تبلیغ شورای اروپایی حزب آبادی افغانستان سیمینار توضیحی در رابطه با فراخوان کنفرانس شورای اروپایی ح آ ا عنوانی نیروهای ملی، مترقی و وطنپرست از طریق فضای مجازی برنامه زووم برگزار گردید که صحبت کننده اصلی آن رفیق سید طاهر شاه پیکارگر یکی از پیشکسوتان نهضت ترقیخواهی افغانستان بود. بعد از صحبت مختصری که از جانب رفیق نسیم سحر مسوول این شعبه صورت گرفت از رفیق پیکارگر دعوت بعمل آمد تا در رابطه با موضوع تعین شده صحبت نماید.
رفیق پیکارگر از سازماندهی تدویر سیمینار شورای اروپایی ح آ ا و کمیته کاری کشور هالند در رابطه با تدویر کنفرانس اروپایی سپاسگزاری کرده و تصویب فراخوان کنفرانس را عنوانی نیروهای ملی، مترقی و وطنپرست کشور یک اقدام نیک دانسته و راهیابی برای تطبیق آنرا یکی از اهداف ضروری در این زمان بحرانی کشور ما دانست. رفیق پیکارگر با بررسی وضع نابسامان کشور که در نتیجه از دید سیاسی، اجتماعی و اقتصادی زمینه های تکاپو برای نیروهای دموکرات و ترقیخواه ضعیف شده است، بوجود آمدن خلای سیاسی و حقوقی، قرارگرفتن مردم در پرتگاه خطرناک روانی، موجودیت فقر با خشن ترین چهره آن که دامنگیر مردم کشور ما شده و بحران عمیق مالی که در کشور ما ایجاد شده است معلومات مفصل ارایه کرد.
سپس رفیق پیکارگر در رابطه با ایجاد وحدت ها، ایتلاف ها و جبهه توضیحات مفصل ارایه نموده گفت که: همزمان بالای هرسه گزینه کار جدی، دوامدار و بدون وقفه ادامه داده شود. خطوط فکری مشترک، برنامه کاری مشترک، ایجاد خط مشترک برای تغییر وضعیت کنونی، عدالت اجتماعی، آزادی و رفاه اجتماعی را در ایتلاف ها مطرح نماییم. برای ایجاد جبهه وسیع پلاتفورم مبارزاتی ضرور است که باید مورد تایید نهاد های شامل جبهه قرار گیرد جبهه ایکه پیوند عمیق در داخل کشور داشته باشد، که طرح آن در دسترس قرار خواهد گرفت و وظایف مشخص را در رابطه به این موضوع مبرم در برابر سازمانهای حزبی مطرح میگردد.
صحبت کننده بعدی رفیق عمرمحسن زاده معاون شورای اروپایی حزب آبادی افغانستان بود که در رابطه به دولت و دولتسازی، حاکمیت مردم و همگرایی صحبت نمود. در بخش دوم کنفرانس رفقا هریک: نسیم سحر، حکیم کرنزی، شیر سرشک، یحیی هارون و زرمینه عزیز در همین رابطه صحبت هایی داشتند. در اخیر رفیق داوود رزمیار رییس شورای اروپایی برگزاری چنین سیمینارهای آموزشی را اقدام نیک و مفید دانسته از اشتراک کننده ها در کار سیمینار سپاسگزاری نمود.
کار سیمینار بعد از دو‌نیم ساعت در فضای رفیقانه و صمیمانه پایان یافت .
(شعبه آموزش سیاسی و تبلیغ)
بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۲/ ۲۲ـ ۲۱۱۰
Copyright ©bamdaad 2022
وداع با پیکر زنده یاد توریالی آمـو
مراسم وداع با پیکررفیق توریالی آمویکی از فعالین جنبش دادخواهی کشور، برادر زنده یاد ببرک کارمل رییس جمهور ج د ا ، و محمود بریالی ، به روزشنبه ۸ اکتوبر۲۰۲۲ میلادی در شهر دورتموند کشور المان راه اندازی شد.
دراین محفل علاوه بربازمانده گان و اعضای خانواده ، نماینده گان احزاب سیاسی ، شخصیت های اجتماعی و همرزمان رفیق آمو نیزحضور بهم رسانیده بودند.
درمحفل یاد و قدردانی از شخصیت توریالی آمو سروده ایی از حضرت مولانا جلال الدین محمد بلخی توسط افریدون آمو پسرآن مرحومی به خوانش گرفته شد . در ادامه برنامه که توسط رفیق رومان بریالی فرزند برومند زنده یاد محمود بریالی گراننده گی میشد پیام های همدردی سازمانهای سیاسی بخوانش گرفته شده وهمرزمان خاطرات شانرا درباره کارنامه های ستودنی او پیشکش کردند .
در این مراسم همدردی و وداع از سوی حزب آبادی افغانستان رفیق ولی محمد زیارمل ، عضو کمیته مرکزی و معاون شورای اروپایی ، رفیق احد شفیعی عضو کمیته اجراییه شورای اروپایی و مسوول کمیته حزبی المان ح آ ا، رفقا حکیم کرنزی معاون کمیته حزبی المان ، اسد رهیاب از سابقه داران حزب و یکتعداد اعضای ح آ ا از کشورهای المان و هالند نیز شرکت نموده بودند.
رفیق اسد رهیاب یکی از فعالین سابقه دارحزب و جنبش دادخواهی کشورضمن یادآوری از خصایل نیکو، دانش ، مردمدوستی و مهربانی های رفیق آمو، خاطرات نیکوی دوران مبارزات مشترک با زنده یاد تورجان را حکایت نمود.
رفیق ولی محمد زیارمل ضمن صحبت همه جانبه از کارکردهای پرثمر رفیق توریالی آمو با نیکی یاد نموده ، بر ضرورت اتحاد و همبستگی نیروهای دادخواه و وطنپرست کشور تاکید نموده ، آنرا نیازمبرم زمان و مرحله کنونی مبارزه دادخواهانه در کشور خواند .
رفیق زیارمل دراین جریان به خوانش پیام همدری پوهاند دکتر داوود راوش رییس حزب آبادی افغانستان عنوانی خانوده های سوگوارهاشمی ، کارمل، بریالی ، آمو و دامون، و رهروان جنبش داد خواهی کشور پرداخت.
در این محفل بانو انجیلا فاروق به نماینده گی ازخانواده های سوگوار از همدردی و حضور شرکت کننده گان ، پیام های همدردی رفقا و دوستان آن مرحومی از سراسر جهان سپاس و امتنان خود را ابراز نمود. مراسم با خوانش قطعه شعری حضرت مولانا توسط پسر آن مرحومی، و صرف غذا ساعت شش شام پیام یافت .
اگهی های فوتی و پیام تسلیت ـ بامداد ـ ۲۲/۱ـ ۱۲۱۰
Copyright ©bamdaad 2022