دموکراسی دروغین

زبیر شیر زاد  

ساعت ۸ و ۳۰ صبح مورخ ۱۳ برج اپریل ۲۰۱۳ به اخباری در صفحه بی بی سی سرزدم واز سفرهنر مند، جا نسیه وهمسرش جی زی به کشور نماد مقاومت در برابر امپریالیزم  یعنی کشور قهرمان کوبا آگاهی یافتم. بی شرمی مالکان کاخ سفید مرا به تعجب آورد. امپریالیستها همیشه  داد از آ زادی ودموکراسی میزند ولی ازهمه پیشتر ا ین آنها اند که دروغ میگویند، دموکراسی وآزادی را زیرپا میسازند و به مسخره میگیرند. سفر یک زوج هنرمند  به کشور کوبا، کشوری که عضو متساوی الحقوق جامعه جهانی است،  غضب سناتوران امریکایی را بر انگیخت در حالیکه جا نسیه و همسرش جی زی مثل همه انسان ها ازاد خلق شده ، وازروی قوانین مدنی ایالات متحده امریکا حق دارند طبق میل خود شان زندگی کند، سفرداشته باشند ودیدگاه های شا نرا بیان کند. سفر این زوج هنری به کوبا بخاطر دیدار با علاقمندان آواز وهنر شان که در کوبا فراوان اند رفتند  وتجلیل سالروز عروسی  شان در آنجا،صورت گرفت. آنان ر فتند به کوبا ، نه راکتی را باخود بردند ونه هم  تکنالوژی بمب اتوم، نه تریاک در بکس داشتند ونه پلان سقوط  حکومت امریکا! این یک سفر هنری با پیام صلح، آشتی و دوستی به مردم قهرمان کوبا بود که خشم تکه داران دروغین آزادی ودموکراسی و داعیه انسانیت را بر انگیخت. امپر یالیست ها  از زمان پیروزی انقلاب  کوبا با مردم این کشور دشمنی فراوان می ورزند واز روابط انسانی داد وستـد متمد ن میان مردمان ایالات متحده  امریکا و کوبا جلوگیری می نمایند.  جا نسیه و همسرش این تابو را شکستاندند  وبه زبان موسیقی،  بی هراس همچو خارا چیلی به سردمداران زور وسرمایه ودروغ چنین گفت : شما سیاستمداران دروغین هستید، من کوبا وکوبایی ها را از صمیم قلب دوست دارم وعاشق کوبا هستم. جانسیه ثابت ساخت که نتنها هنرمند محبوب است بلکه  یک مرد دلیر هم است. او در این سفر ادای احترام به مردم قهرمان کوبا کرد که سالها سفر امریکاییان به آنجا ممنوع است.  جا نسیه دلیری وشجاعت خود را در چند سطر ولی با اهمیت و دندانشکن به صدای گیرا ودلپذیر خود به انهایی که به سفرش مخالفت ورزید چنین اظهارنمود:                                                                                                   من رفتم هاوانا
به تایید کاخ سفید رفتم
آب من با شما در یک جوی نمیرود
شما سیاستمداران کاذب ودروغگو هستید
وتاریخ را تحریف میکنید
شما میخواهید من را به زندان بیندازید
پروا ندارد ، بگذارید یک جرم واقعی انجام دهم که آن طرفداری از آزادی است
من آزادم وبیان آزاد دارم
وهر کار ی  که دلخواه من باشد ودلم بخواهد آنرا انجام میدهم.

میـړنۍ تـر میـړنــو کـمی نه دی

دشهیدی شیرین جانی په یاد

د زبیر شیرزاد لیکنه

زمونږ دګران هیواد افغانستان تاریخ د دی خاوری او ملی نوامیسو دساتلو لپاره زمونږ دزړورو خلکو که نر دی اوکه ښځی دنه ستړی کیدونکو مبارزو، هڅو اوهاند ځلانده تاریخ دی. دلته دغلیم اویرغلګرو په وړاندی نه یوازی نارینه وو بلکه ښځو هم غزا کړی او د شهادت جامونه یی پورته کړی. دلته نر اوښځو یو ځای او اوږه پر اوږه د آزادی، خپلواکی، ترقی، ټولنیز عدالت او دیوی سوکاله او بسیا ټولنی دجوړیدو لپاره مبارزه کړی. په دی لیکنه کی زه دهغو ټولو غازیانو او ملی اتلانو، ویاړلو میرمنو لکه رابعه بلخی، ملالی، نازو انا، مخفی بدخشی، سلطان راضیه، عایشه درانۍ او ډیرو نورو غیرتمنو ښځو کارنامی نه را اخلم چی له نن نه ډیرپخوا یی زموږ په ملی تاریخ کی غوره ځای نیولی دی.                                       
دا د دریو لسیزو وړاندی  دیوی افغانی زړَوری میر منی او دوهغه وخت د خلک دموکراتیک ګوند دیوی مبارزی غړی اروا ښادی شرین جانی له ویاړه نه دډک تلین یاد دی. مونږ باید خپل اتلان هیر نکړو. داځکه چی ټول ملتونه په خپل تاریخ ویاړی او ویاړلی اولسونه بیا هغه دی چی خپل تاریخی اوملی ارزښتونه، دود او د خپلو اتلانو یاد ژوندی ساتی او درناوی یی کوی.                 
 سړی جګړی لکه څنګه چی یی نړی په دوو متضادو قطبونه سره جلا کړه، زمونږ تولنه یی هم وویشله. د لته هم د انسانی، هوسا او بسیا ټولنی د جوړیدو لپاره غږ پورته شو. زمونږ زړَورو خویندو او میندو چی د منځنیو پیړیو په شان یی زور زیاتی او ظلمونه ګاللی وو، دی مبارزی ته ور ودانګل. اروا ښاده شرین جانه یوه له دغو غیرتی اودرنو ښځو نه وه. هو، دا میړنۍ خور او مور شیرین جان نومیده. دا دکابل په زړه او لویو ښارو کی نه ، بلکه د کا بل نه ډیر لری دلوګرلام په خـټین کلی کی چیرته چه کلیوالی  دود اوکلتورمزبوط وه ، یو خوا یی دبلور لویه ویاله او بلی خواته یی  دعلینګار او علیشنګ د لوی سیند څپی له ورایه ښکاریدی، په یوه غریبه  او مظلومه کورنی کی زیږیدلی وه. مکتب یی ونه ولوست دا ځکه چی هلته مکتب نه وه. هغه کارګره نه شوه دا ځکه چی هلته کارخانی نه وی جوړی شوی.  ملا هم نشوه ځکه چی هلته مدرسه نه وه . هلته یوازی  دکلی جومات وو. شرین جانه د کلی دنورو نجونو سره جومات ته ولاړه اوقرآن پاک یی زده کړ. خپل پنځه وخته لمنځونه یی کول، هم یی ځان ته اوهم یی  مور او پلار اود هر څه وړاندی دخپل ځان په شان مظلوم او بی وزلی ولس ته دښه ژوند دوا ( دعا) کوله.  شرین جانه د نورو بی وزلوپه شان په خوارۍ او غریبۍ کی لویه شوه. کله چی پیغله شوه  نو دیو روڼ اندی او پر وطن مین مبارز ارواښاد شریف جان سره یی واده وکړ، د پنځو ماشوما نو مور شوه چی دری یی لوڼی او دوه یی بیا زامن وه.  شرین جانی  او شریف جان  د بی وزلی سره سره د خوښی نه ډک ژوند در لود. دوی یو پر بل مینان وو. په نیمه او وچه ډوډی یی تل قناعت کاوه  او غوښتل یی چی د خوږ عمر تر پایه ګډ ژوند وکړی، غم او خوښی سره وویشی، خو " تقدیر"  بل څه وکړل. دشرین جانی میړه او دژوند شریک یی چی هغه هم د خلک دموکرتیک ګوند غړی وو دعدالت او انصاف غوښتنی په لارکی شهید شو. شرین جانه کونډه شوه د خپل ژوند د ملګری مرګ ډیره خواشینی او په غوسه کړه او فولادین هوډ یی وکړ چی دخپل میړه لاره خپله کړی. دمبارزی ډګر ته یی را ودانګل او قربانی ته یی ځان چمتو کړه ، دځان او کلی نه ددفاع په خاطر یی  وسلی ته لاس واچاوه ، په پټه توګه یی  دوسلی کارول زده کړل او هره ورځ دیوی ملی مبارزی په څیر ځلیده او نور مظلومان یی هم خپل کلی اوکور نه ددفاع تر شعارلاندی را ټولول. سره له دی چی شیرین جانه دقوی هیکل خاونده نه وه خو  دوطن اوآزادی سره مینی  شرین جانه دیوه قوی عظم څیښتنه کړه،  په خپل کلی کی یی  یوه کلیوالی وسله واله ډلګی جوړه کړه. له هغو ښځو نه چی خپل میړونه یی د وطن په لار کی شهیدان شوی وو ، همیشه پا لنه کوله. شرین جانی دهغو کونډو خیال هم ساته دکومو میړونه چی  ددولت سره په جګړه کی مړه شوی وو.  شرین جانی هغوی ته تل دا ویل چه که ستاسو خاوندانو غلطه کړی تاسو باید غلط نه کړی اوپه رښتیا او وطن دوستی پوه شی.  تاسو هم دلته اوسی ددی کلی ساتل په تاسو هم فرض دی، راځی چه سره په ګډه ددی کلی او ولس نه ملاتړ وکړو اوپری نږدو چی څو پنجابی ملایان  او وطنی مزدوران زمونږ دا کلی او دا وطن وران او ویجاړ کړی. ددی په خبرو کی دومره قوت او تاثیر وه چه دورځی په تیریدو اودکم سواد په لرلو سره یی بیا هم په یوی لویی مبلغی بدله شوه. ، پنجابی نوکرانو  دشرین جانی کړنی و نشوی زغملی، په شپو ، شپو یی ورسره جګړه وکړه. کلونه تیرشو دلباس په تغیر به له یو ځایه بل ځای ته تله او دشپی له خوا به خپل سنګر ګی د یوی  زمرۍ په شان حاضریده او جنګیده. هغه کال کی سخت ژمی وه چه د یخنی له امله شیرین جان سخته  رنځوره شوه او توری ټوخلی ونیوله، مرض یی دوامدارشو په میاشتو، میاشتو ناروغه پاته شوه. تر کابله هم لاړه خو جوړه نه شو. نه یونانی دارو او نه هم تابلیتونو پری تاثیر و کړ، سپرلی وه، اوړی شو اود منی موسم هم ورباندی تیرشو، خو دا به تل ټوخید له ، چا به دیو مرض نوم پری کیښوده او چا به بیا دبل مرض نوم ، خو کله چه بیا د ژمی موسم راغی په داسی حال کی چه ټوله شپه یی جګړه کړی وه او ډیره خسته او خوبولی هم ښکاریده خو هیڅوخت اوهیچاته  یی شکایت ونه کړ. داشپه ګنی د شرین جانی د رغیدو شپه وه. مازدیکر چه شو ټولو میرمنو ته یی وویل تاسی پو هیږی دجګړی نه وروسته تبه نلرم او ټوخی می هم ورک شو زه نه پوهیږم چه دا ولی ؟ په دوا جوړه نشوم خو بیګانی جګړی روغه کړم . ټول ورته حیران پاته شول. دا نوره هیڅکله ناروغه نه شو او خپل تبلیغی کار لمن یی په ډیره او پراخه حوصله او قوی اراده یوازی دښځو په منځ کی نه، بلکه نارینه وو ته هم وغزوله . بل ژمی هم تیرشو، سپرلی شو سره ګلان وغوړیده ټوله ځمکه شنه شوه اوبیا داوړی موسم راغی او دسرطان میاشت وه چی له بده مرغه یی زوم ( دلور میړه) ملګری سیداجان چه یو کړیدلی او مظلوم ګوندی وه  او دخپل ژوند ۲۲ کاله یی لا نه وه پوره کړی، په یو مخامخ جګړه کی چی د خپل ژوند تر وروستۍ شیبی د زمری په شان وجنګیده او په خپل مرګ یی دښمنان شاتګ ته اړکړل، شهید شو.  دزوم شهادت  دشرین جانی هوډ او عظم نورلا هم ټینګ کړ. شهید سیداجان خپل ټول ملګری وژړول. دی تر تورو خاورو لاندی شو خو دده خاطری تر اوسه لا هم ژوندی او تلپاتی هم دی.، د شهید سیداجان له مرګه پوره دوه میاشتی وروسته، میرمنی ته یی خدای زوی ورکړ چی شهید سید جان یی د لیدو او روزنی آرمان در لود خو نا ولو لاسونو دهفه خوب رښتیا نه کړ. دسیداجان غیرتی میرمنی دیو نارینه په شان کار ته شروع وکړه، خپل زوی یی مکتب کی شامل کړ، لیسه یی پری ولوستله، په کانکور امتحان کی دکابل طب پوهنځی ته کامیاب شو. د طب په فاکوته کی یی زده کړی سرته ورسولی او اوس د کابل دښار په یوه روغتون کی دپلار په شان په صداقت په کاربوخت دی. هو، دسیدا جان شهادت په میرمن شیرین جانی هم ډیر بد تاثیر وکړ او ډیره یی غمجنه کړه . دسیداجان دشهادت په دوهمه میاشت هلته لری په پاکستان کی ددی دوژلو حکم صادر شو او دمعراج په نوم وحشی صفته انسان ددی غیرتی ښځی دشهادت دنده په غاړه واخیسته. معراج هره شپه له لری ډزی کولی او میړنی شیرین جان هم په مقابل کی خپل همت ورته ښوده. معراج ددی مرمی شمیرلی. شیرین جانه ډیر وخت ولسوالی ته نه وه تللی. مر می یی کمی وی چه معراج یو اوږد جنګ له هری خوا شروع کړ خو شرین جانی له جنګ نه لاس په سر نشوه. ټوله شپه یی جګړه وکړه. شپه سهار شوه، دی غوښتل چه ولسوالی ته لاړه شی او نوری مرمی راوړی خو خبره نه وه چه معراج ورته کمین نیولی دی. شرین جانه په تش لاس دمعراج په لومه کی ولویده، هلته لری دسیند غاړی ته یی، چیری چه دعلینګار او علیشنګ سیندونه یو شوی دی، بوتله او په ډیره بی رحمی یی شهیده کړه. معراج انسانی کرامت هیر او تر پښو لانده کړ او شیرین جانه یی په داسی حال کی چی په سرو وینو کی ډوبه وه سیند ته لاهو کړه چی دسیند څپی یی تکی سری او مستی کړی. سیند وشرمید خو معراج او دهغه ډارنه او مزدوری ډلی حیا  اوغیرت نه درلود.  داتلی شرین جانی جسد پیدا نشو دسیند څپی ورته کفن شوی او ددی  دجسدعفت اوعزت یی وساته چی څوګ یی بی حجابه ونه وینی. سیند دشرین جانی همت ته په خپلو مستو څپو درناوی وکړ، ټوله سیمه ولټول شوه خو د شهیدی شیرین جانی مړی پیدا نشو. د شرین له مرګ نه وروسته ډیر ژر وحشی معراج او دشیرین جانی نور قاتلین په خپل منځی اختلافونو کی ګیر او ټول مړه شول. دهغوی په مړینه د کلی د اوسیدونکو زړونه یخ او خوشعاله شول. د شیرین جان له مرګه پوره۳۲ کله تیر شوی خو دکلی خلک دا نشی منلی چه ګنی هغه مړه شویده. دهغه سیمی اوسیدونکی تر اوسه دشیرجانی را تلو ته انتظارباسی او سترګی په لاردی. دوی فکر کوی چه شیرین جان ولسوالی ته تللی دمرمیو حساب، کتاب ورکوی. افسوس چه زړوره مور شیرین جان بیرته نه راځی خو دهغی خاطری دولس په زړونو کی لا ژوندی دی. له همغی ورځی دهر چا په کور کی چه لور پیدا شوی نوم یی پری شیرین جان ایښودلی. شیرین جان په ویاړلی مرګ شهیده شوه او اوس په حماسی بدله شوی.دشهید سیداجان زوی او دشهیدی شیرجانی لمسی اوس دهغو دهیلو دپوره کولو دپاره دهغه کلی داوسیدونکی په رایګانه توګه هم وقایه اوهم تداوی کوی دغه ځوان داکتر په دی له ویاړه ډک کار د خپل شهید پلار سیداجان او شهیدی انا شیرین جانی روح خوښ ساتی پرون که هغو کلیوالو په پلاراو نیا یی خو نن یی بیا په ځوی او مور یی افتخار کوی او دمور تربیه او روزنه یی دقدر وړګڼی .

دشهیدی او زړوری شرین جان روح د ی تل ښاد او یاد دی تلپاتی وی!                                                           .

حریم عاشقان

از لبان بو سه زارت  گل بوسه میخرم من

وزدوچشم پرخمارت محوجام وساغرم من

نفس گــر م تو آ رد  باغ لاله در وجود م

ازنسیم بــوسه ها یت  نو بهار دیگرم من

تا تنم فشرده دستت  همچوگل شگفته ام من

در میا ن با ز وانت عطر غنچۀ تــرم  من

بشنو م صــدای پــایت تاز پشت در شبا نه

تا سحربه انتظارت گوش ودیده بردرم من

تا تو پروری وجودم همچو با غبان نیسا ن

نه د یگر تنی فسر ده  نه گلا ب پر پر  من

گــر نبویم  از بهارت  گل تـــازۀ  محبــت

درهوای عشق ووصلت سروپا چو آذرم من

تــا زپـرتـو جمالت، شده پرفـروغ (عزیزه)

درحــریــم عاشقانت همه شب چواخترم من 

(عزیزه  عنا یت )

         صدای مهاجران افغانستان درایران                                  

   ما آمده ایم بخاطرکار، نه برای چوبه دار   

نوشته : عبدالو کیل کوچی

سی سال واندی از استقرار دولت اسلامی در ایران میگذرد. مردم افغانستان با توجه به گذشته های دوستی با همسایگان از جمله با جمهوری اسلامی ایران روابط نیک داشته وآنرا به دیده قدرنگریستند .ولی متاسفانه برخورد

دوگانه برخی ازمنابع مسوول جمهوری اسلامی ایران فضای دوستانه و همزیستی برادرانه رامکدرمیسازند .چنانچه از رفتار اسفبار و تهدید آمیز مقامات امنیتی جمهوری اسلامی ایران با مهاجران افغانستان معلوم میشود که آتش انتقام وکینه توزی آنها در برابر مهاجران افغانستان تا هنوز زبانه میکشد که حتاعقده هاوکینه های دیرینه شان را هم نمیتوانند  پنهان نگهدارند .

برخی از شخصیت های ایرانی ، گاه گاهی ارزشهای فرهنگی وطن ما را مورد هجوم خویش قرار داده تلاش مینمایند تا بگونه یی میراث های فرهنگی وثروت های معنوی  بجا مانده از علما ، دانشمندان ، نوابغ ، فلاسفه و نمادهای  افتخارات تمدن باستانی این سرزمین را به خود نسبت بدهند . که  بگونه مثال در بعضی موارد حتا  کلمه « افغانی » را در پسوند نام سید جمال الدین افغان ، این نابغه بی مانند وفیلسوف شهیر افغانستان برنمی تابند و بر تابش جاودانه خورشید علوم وفلسفه کشور باستانی ما همچون مولانای بزرگ جلال الدین محمد بلخی ، وهموندان آن ابن سینای بلخی ، ابوریحان البیرونی ، امام فخر رازی ، حضرت سلطان العلما پیر انصار ودیگران چشم ایشان خیره میشود .

زمانی هم اهداف سود جویانه خود را با استفاده ازشرایط دشوار وتحمیل شده بر مردم افغانستان ، به شیوه های گوناگون دنبال میکرده اند  که جنگ تحمیلی سی ساله افغانستان گواه زنده آنست . آنگاه که در افغانستان قرا وقصبات زیر تهدید جنگ قرارداشت ، پل ها منهدم میگردید ،مکاتب به آتش کشیده میشد وزیر ساختارهای اقتصادی کشور ما در معرض نابودی قرار گرفته بود  برخورد آنها  نسبت به قضایای افغانستان طور دیگری بود .

وموضع گیری آنها در قبال تحولات ودگرگونی های سیاسی  در دوره های مختلف وحکومت های وقت  در کشور ما و پیشرفت های وسیع سازندگی در عرصه های گوناگون ، بخصوص در رابطه به  مسایل آب وبند وانهار ، راه  و مواصلات ،خطوط انتقال ، موضوعات اقتصادی وفرهنگی نیز از ویژگی هاییست که ریشه درین بیشه داشته است .

مادامیکه افغانستان در موجودیت جامعه جهانی ،مسیر صلح ودموکراسی ونوسازی کشور را می آزماید ، آنگاه مهاجران بی دفاع افغانستان مورد غضب ، عصبانیت وبرخورد خشن مقامات امنیتی جمهوری اسلامی قرار گرفته آنها را که بخاطر کار آمده اند ، بجای کار به چوبه دار می آویزند وبه این ترتیب مهاجران افغانستان جانهای شان را از دست میدهند وحتا تسلیمی اجساد قربانیان وشهدای هموطن ما با مشکلات روبرو میگردد. (البته اثبات جرم  ازین امر مستثنا میباشد ). ولی اگرمهاجریکه از یک کشورهمزبان ، همدین وهمسایه در یک کشورهمزبان ، همدین وهمسایه نزدیک خود اتهام جرم میشود ودر عین حال از حق داشتن وکیل ، پایواز ، وبنحوی از حق دفاع از خود محروم گردیده وبدون حضور نماینده کشورآبایی خودبطوریکجانبه محاکمه ومجازات میشود آیا این کدام رسم وشیوه همزبانی ،همدینی  وهمسایگی است . 

با آنکه کشور ایران دارای فرهنگ وتمدن عظیم وتاریخی بوده وملتی بزرگ وبشر دوست  ، ولی متاسفانه برخورد خشونت آمیز مسوولین امور مربوطه در جمهوری اسلامی است که فرق جوانان مهاجر افغانستان وقلب فامیل های داغدیده هموطنان ما را میشکنند .

مسله مهاجرت هموطنان ما در خارج از کشور آبایی ما،  ریشه در گذشته  تاریخ کشور ما دارد که از زمان امیر عبدالرحمن جابر شروع گردیده ودر راستای این ستمگری ها ، زمانی که خاندان آل یحیی در ازا  تعهدات شان بخاطر انتقام گیری از غازیان آزادی خواه وفاتحان جنگ استقلال کشور مان با کمک بیگانگان به قدرت رسیدند .آزادی خواهان را با غداری تمام وبیسابقه سرکوب نمودند که تاریخ افغانستان گواه زنده آنست . آنان در مطابقت به تعهدات قبلی با ولینعمتان استعماری خویش به این هم بسنده نکرده یک دوره تاریخی افغانستان را از کاروان پیشرفت وترقی عقب نگهداشتند . این اعلی حضرتان، والا حضرتان ،این واجب الاحترامان غیر مسوول ،  پانزده میلیون نفوس کشور را در سر زمینی که دارای منابع سرشار طبیعی ،  معادن غنی ، زمین حاصلخیز ،با آب فراوان ،مردم مستعد بکار ودنیایی از ثروت های خداداد میباشد،  د ه ها سال باشکم گرسنه  بیکار وبی روزگار ،فقیر، مریض ومسکین نگه داشتند . وگذشته از آن اکثریت عظیم مردم افغانستان در زمان زمامداری المتوکلین حتا از داشتن سواد عادی محروم بود ه اند واز جهان خارج بی خبر. اکثریت خاموش کشور تحت شدید ترین نو ع ظلم واستبداد با فقر گرسنگی ، جهل ومرض دست وپنجه نرم کرده اند  .

خاندان حکمران ، کشور را درسطحی ازعقب ماندگی نگهداشتند که افغانستان با هیچ یکی از کشور های جهان قابل مقایسه نبوده است .کشوریکه  درعصر کیهان ،اکثریت عظیم مردمش از ابتدایی ترین حقوق معشیتی برخوردار نبوده و در آن  تا هنوز مسله نان حل نگردیده است، مردمش به برق وخدمات اقتصادی واجتماعی سرتاسری دسترسی نداشته ، خط آهن ندارد ،نود وپنج فیصد از نفوس آن محروم از سواد بوده  و در گرداب  نفاق و بیکاری وبی روزگاری بی سرنوشتی وبیداد گری دست وپا میزنند  ،این همه تاثیرات بجا مانده از میراث شوم حکمروایی آن خاندان است که همچو مصیبتی در سر راه مردم تا هنوز در کشور باقی مانده است.این خاندان نازل شده در کشور ما که بیش از نیم قرن بر مردم افغانستان حکمروایی داشتند کشور ما را همچون زندان ی سربسته ومنزوی از جامعه جهانی نگهداشتند. مزید بر آن آتش جنگ کینه ونفاق ملی ، قومی، سمتی وزبانی را با سیاست تفرقه انداز وحکومت کن همواره دامن زده اند که وحدت ملی کشور را صدمه زده وفقر همگانی ،جهل ومرض از میراث شوم دوره سیاه زمامداری آنها میباشد . کشوری که در طول تاریخ مهد پرورش اقوام وملیت های باهم برادر وباهم برابر بوده ومردمش با وحدت خود جوش مردمی در دامانش پرورش یافته اند آنرا به تفرقه جویی مواجه ساختند  .

این خاندان حکمران و دست پرورده های شان با استفاده از عقب ماندگی های سیاسی و اجتماعی کشور،  بار ها جنبش ها ونهضت های ترقی خواهانه را بنام ها وبهانه های گوناگون به چالش وخطر های مهلک روبرو ساخته وبه این ترتیب سد راه ترقی وتعالی وسعادت مردم گردیده اند که نمونه های شوم میراث بجا مانده از دوره های سیاه حکمروایی آنها وزمینه سازی اصلی مداخله وجنگ های تحمیلی واعلان ناشده ازآنسوی مرزها را درجنگ سی ساله اخیرافغانستان بخوبی میتوان مشاهده کرد. زیرا آنچه در نظام دموکراتیک ومردمی که مردم افغانستان بدست خود ساخته بودند تخریب گردید.  زراعت پیشرفته نابودشد ودستگاهای صنعتی وزیر ساختار های اقتصادی منهدم . که درنتیجه آن پرابلم های گوناگون از جمله فقر ومرض ، بیکاری وبی سرنوشتی ومصیبت جنگ دامنگیر ملت آزاده ومظلوم افغانستان گردید.

 تحت اینگونه شرایط نا مساعد جوانان  وزحمتکشان هموطن برای بدست آوردن لقمه نانی مجبور شدند تا  در کشور های همسایه بالخاصه  ایران به مهاجرت رو آورند  . ومهاجرین افغانستان در ایران  علی الرغم برخورد های غیر دوستانه کارفرمایان ایرانی وبا تحمل زجر ، تهدید وتوهین متحمل کارهای شاقه وطاقت فرسا گردیدند  تا لقمه نانی برای فامیل های شان بدست آورند . در حالیکه روابط تاریخی مردم  ایران و ملت معظم افغانستان با توجه به مشترکات فرهنگی ،زبانی ، دینی ، نژادی و وجوهات فراوان تاریخی بر پا یه همزیستی مسالمت آمیز دوستی واحترام متقابل وحسن همجواری استوار بوده است. ولی برخورد های مسوولین اموردرین راستا  با مهاجران افغانستان متاسفانه  طوردیگریست .

 بنا برآن  وجدان عنا صر آگاه وطنپرست این را نمی پسندد  که خون هموطن بی دفاع ومظلوم شان در کشور همسایه بریزد .  وتعداد کثیری از آنها مظلومانه  در عقب میله های زندان جمهوری اسلامی با تهدید مرگ روبرو گردد . درین رابطه گزارش های کمیسیون حقوق بشر قابل توجه است . برغم تماس های منابع دیپلوماتیک هردو کشور تا هنوز پس منظر قضایا روشن نگردیده است .

لذا ادامه چنین وضعیت ، هر عنصر بشر دوست را مکلف میسازد که صدای مظلومانه مهاجران دربند کشیده افغانستان درایران را بگوش نهاد های حقوق بشر جهانی ودیگر نهاد های بین المللی وبگوش سایر جهانیان رسانیده تا جان دها وصد ها جوان مهاجر هموطن ما را از مرگ نجات داده مانع کشتار مهاجرین افغانستان در ایران گردند .

 مردم افغانستان شور بختانه  که در گرداب جنگ ومداخلات گیر مانده اند وبا پرابلم های گوناگون دست وپنجه نرم میکنند . تا وقتی که مردم افغانستان بالخاصه روشنفکران مترقی واندیشمندان مسوول ومتعهد با توجه به خرد جمعی ومشارکت عمومی مردم افغانستان ،  براه حل های واقعی وعملی دسترسی پیدا نکنند؛ تا وقتی که بیداری ملی وسراسری بوجود نیآید ، تا وقتی که وحدت ملی تحکیم نیابد وتاوقتی که منافع ملی بر منافع شخصی غلبه نکند  ، تا وقتی که فرهنگ گذشت ، دوستی وهمکاری به معنای واقعی آن بطور گسترده وهمه جانبه در وطن ما  بوجود نیاید ، تا وقتی که مسایل ملی با مشارکت ملی حل نشود واندیشه های وطنپرستانه ،نظریات وتفکرات سالم نجاتبخش وطن یکی نشود ،تاوقتی که اتحاد وهمبسته گی ملی وبسیج نیرو های متعهد ومسوول ورسالتمند تحقق نیابد ، تا وقتی که فرهنگ اتحاد واتفاق رشد نیابد ، مشکل است کبوتر صلح در فضای کشور ما به پروازآید وخورشید سعادت بر در وبام مردم گرم بتابد وافغانستان به پای خود ایستاده شود .

 به باور این قلم راه نجات از جنگ وخونریزی ، همانا وحدت آهنین مردم ومبارزه مشترک ومتحدانه مردم افغانستان در برابر جنگ های تحمیلی ای است که از آنسوی مرز ها می آید . مبارزه متحدانه  وپایدار در مقابل هجوم فرهنگی بیگانه گان ،مبارزه بخاطر تامین وتحکیم وحدت ملی وهمبسته گی وطنپرستانه در مقابل نفاق ملی ،تعصبات قومی ، بلاخره مبارزه روشنفکران مسوول ومتعهد وطنپرست وداد خواهان رسالتمند وتشکل آنان به دور حزب مردمی شان وبسیج آنان در یک جبه وسیع مردمی بخصوص جوانان کشور، مستلزم تلاش خستگی ناپذیری این نیرو ها میباشد تا  نیرویی بوجود آید که بر بنیاد آن صلح بر جنک پیروز گردد . مردم در فضای امن ودوستی زنده گی کرده بتوانند و کار نوسازی ودوباره سازی وطن را موفقانه انجام دهند ، تا بر بنیاد آن فقر ریشه کن گردد . درتمام خانه های افغانستان چراغ صلح ودوستی ،چراغ سعادت ورفاه روشنتروفروزانتر گردد ، آرامانهای والای انسانی تحقق یابد وجامعه در سطح شگوفایی قرار بگیرد وهرکه نان از وطن خویش خورد تا جوانی بیکار وبی روزگاری نباشد که مجبور به ترک وطن ومهاجرت گردد .