ژبــه
« لکه چې ژبه د ډيلي اوس د کابل ژبه ده
داسې په خوله کې مې د ښکلي يار د بل ژبه ده »
ژبه ...
زما په خوله کې لا هماغه پخوانۍ ژبه ده
زما د ننگ جگه شمله ، د ملالۍ ژبه ده
له پښتنې خولې دې راووتې کږې خبرې
لکه چې خوله کې دې جانانه،پنجابۍ ژبه ده
ستا ، په نامه « اسلام آباد» خو شرآباد و خته
خو د ډيلي ژبه ، د سولې او ورورۍ ژبه ده
زه درنه، سوله غواړم ، امن غواړم ، مينه غواړم
خو ستا په خوله کې بس د تورې دښمنۍ ژبه ده
اجمل که تللی ،« د غيرت چيغه » يې زه پالمه
د غني شعر مې د شور او د مستۍ ژبه ده
ته خو مې ورور يې ، تا مې ځان او تا مې تن گڼمه
پېرزو مې نه شي ، خپله کړې دې پردۍ ژبه ده .
او يوه ټوکه :
« د پچاليس په ورځ له سکوله په چوټۍ راځمه »
پښتو خو نه ده ، دا نو کومه لېونۍ ژبه ده ؟
( صدیق کاوون )
بامداد ـ فرهنگی واجتماعی ـ ۱ /۱۶ ـ ۲۱۰۹
« شـب یلــدا بیا شـادی بیــاور»
محصول یک مشاعره
مختــارتاجـزی
« شب یلدا بیا شــادی بیــاور»
به عاشق رسم فرهــادی بیــاور
به بزم سجده های شعر سرکش
دو سه تا بیـت دلشــادی بیــاور
***
« شب یلدا بیا شـادی بیاور»
عمارت کن نه بربادی بیاور
طلسم انتحاری را بکـن دود
تفنگ و ساچمـه بادی بیـاور
***
« شب یلدا بیا شـادی بیاور»
بــرایم رخـش پا بـادی بیـاور
ز بهر محمل نـاز عـــروسـم
برادر جان! یکی گادی بیاور
***
« شب یلدا بیا شادی بیاور»
بـرایم پیک آزادی بیــاور
دگر از ننگ ویرانی مزن حرف
ســرود بـزم آبـادی بیــاور
بامداد ـ فرهنگی واجتماعی ـ ۱ /۱۶ ـ ۱۷۰۹
اصيلـه مـــور
فرښته وه په جاموكي د انسان
لكه ستوري ځليدله په آسمان
د مظلوم اولس آوازيى رااوچت كړ
د ظالــم په اندامــو راغـي لــړزان
چي د ښځو د حقوقو ننگه يى وكـړه
نوم يى پاتي شو تاريخ كي جاويدان
عدالت او سوله هيله يى وه وطن كــي
د هيواد هرزيارايستونكي و پري گران
داد هــر ډول تبعيضه ځني پــاكــه
ورته گران وه د وطن هريو انسان
دا دخلكو او وطن اصيله مور وه
لا ړه ، لا ړه له دنيا نه په آرمان
د دعا لاسونه پورته كړي ملگرو
روح دي ښادوي، تل ژوندي دي وي آرمان
(ياسمين زيارمل)
بامداد ـ فرهنگی واجتماعی ـ ۲ /۱۶ ـ ۱۱۰۹
بگـوییـد کی ام*
به قوم آریـن و به نسل آریـایی ام
به بوم آریانا به اصل زردشتی ام
پـدر آریـا و مـادرم آریـایی اسـت
به جـا کابـلی به لفـظ مـن دری ام
به ظـاهـر چـو بـینی آرام و سـرد
به باطن خروشان چو رود هری ام
به غیرت من ایستاده چو بابا فراز
به میهن پرستی من مردی یکی ام
به هـمـت بلـندم چـو پامـیـر و بـام
به کردار چو آمو هانطور سری ام
به هـدف بـزرگـم چـون هـیـرمـنـد
به مـکـتـبـی مــولانـای بـلـخـی ام
کـنون دسـتـم دراز بـر بیـگانـگان
به مثل وطنم به خاک من یکی ام
وطن دستی مشتی وحشی صـفت
منم چون هزاران در بی عزتی ام
سـپـردن بـه گـور قرن هـا افـتخـار
هم از بلخ و هرات هم از غزنی ام
ز بامـیان چه گویـم ز کـابـل نـاز
ندانـم چه حال شد مزار سخی ام
جـمـع خـرو خـر سـواران غـیـر
چه نابود نمودن فرهنگ غنی ام
به شلاق و ریش و خرافات چند
بـلعـیـدن ره و رسـم افـغـانـی ام
بـنـام دفــاع ز مـذهــب و دیـن
بـه تـوهـیـن گرفـتن مسلمـانی ام
به ملیـت و زبان و صد منطقه
کنند پارچه پارچه خاک آبایی ام
کنون من ندانم در ایـن دار دور
هــمیـنم جـز ایـنم بگویید کـی ام
( داکتر آرین)
بیست و نهم ماه نوامبر ۱۹۹۸ دابلین - ایرلند
* افسانه ای این سروده این است موقعی که به اروپا آمدم سندی که بتواند هویت افغانی ام را ثابت نماید به دست نداشتم و برایم گفتن که ما نمیدانم که خودت کی هستی و از کجا هستی، من هم در عوض همین سخن موزون را تنظیم نموده و پیشکش نمودم که قبول هم شد.
بامداد ـ فرهنگی واجتماعی ـ ۱ /۱۶ ـ ۱۵۰۹
بگویید کی ام
به قوم آریـن و به نسل آریـایی ام
به بوم آریانا به اصل زردشتی ام
پـدر آریـا و مـادرم آریـایی اسـت
به جـا کابـلی به لفـظ مـن دری ام
به ظـاهـر چـو بـینی آرام و سـرد
به باطن خروشان چو رود هری ام
به غیرت من ایستاده چو بابا فراز
به میهن پرستی من مردی یکی ام
به هـمـت بلـندم چـو پامـیـر و بـام
به کردار چو آمو هانطور سری ام
به هـدف بـزرگـم چـون هـیـرمـنـد
به مـکـتـبـی مــولانـای بـلـخـی ام
کـنون دسـتـم دراز بـر بیـگانـگان
به مثل وطنم به خاک من یکی ام
وطن دستی مشتی وحشی صـفت
منم چون هزاران در بی عزتی ام
سـپـردن بـه گـور قرن هـا افـتخـار
هم از بلخ و هرات هم از غزنی ام
ز بامـیان چه گویـم ز کـابـل نـاز
ندانـم چه حال شد مزار سخی ام
جـمـع خـرو خـر سـواران غـیـر
چه نابود نمودن فرهنگ غنی ام
به شلاق و ریش و خرافات چند
بـلعـیـدن ره و رسـم افـغـانـی ام
بـنـام دفــاع ز مـذهــب و دیـن
بـه تـوهـیـن گرفـتن مسلمـانی ام
به ملیـت و زبان و صد منطقه
کنند پارچه پارچه خاک آبایی ام
کنون من ندانم در ایـن دار دور
هــمیـنم جـز ایـنم بگویید کـی ام
بیست و نهم ماه نوامبر ۱۹۹۸ دابلین - ایرلند
نوت: افسانه ای این سروده این است موقعیکه به اروپا آمدم سندی که بتواند هویت افغانی ام را ثابت نماید به دست نداشتم و برایم گفتن که ما نمیدانم که خودت کی هستی و از کجا هستی، من هم در عوض همین سخن موزون را تنظیم نموده و پیشکش نمودم که قبول هم شد.
حــریم نامـوران
گلی به گلشن گیتی جوانه زد شگوفان شـد
صبا زعطروهـوایـش وزید و رقصان شـد
چــراغ بــاغ شـد و پـرتـوش چو ماه فـلک
زشعـلـه سـرکشـید و شمـع درشبستان شـد
بـه زادگــاه دلیـران وسرزمین پـاک وکهـن
شجاع، دختـری میهـن شهـاب دوران شــد
انــاهـیتـای بــلـنـد همـت و صفیــر آزادی
بلند نمود، پرچم آزاده گی وفخرافغان شـد
بـه کـــارزار سیاست بـرای مـردم خـویـش
به فکـرراحـت وآسایش وحقـوق انسـان شد
برای نهضـت نسوان چنان نمود کار وعمل
به شهرو ده و قریه صـدای زنان افغان شــد
زعـــزم راسـخ و دانــایـی و ز زیــورعـلــم
چــو آفتــاب درخشیــد و پــرتـو افشـان شـد
بسوخت نخــل امیـدش نفاق و آتش و جنگ
که درخــزان عمراز وطن بعـید و نالان شد
ز رنج غـربـت و یاد وهـوای میهن خویش
تپیـد وغصه کــرد وهـرنفـس پـریشان شـد
دریـغ چـرخ فـلک را هـوای یـاری نیست
بچیــد غنچه عمـرش کـه رنج یــاران شـد
ولی بماند نـام و خـاطرات جاویدانـه شــان
کـه درحــریم، نـامـــوران آفتـاب تابان شـد
چه حکمت است (عزیزه) دراین فــرازونشیب
که زنــده گـــی ز ازل همرکـــاب پایان شــــد
( عزیزه عنایت )
بامداد ـ فرهنگی واجتماعی ـ ۱ /۱۶ ـ ۱۱۰۹