وطن آن مایه راحت که جانبخش است دیدارش

دلم را زنده می سازد نسیم طرف گل زارش

بهشتی می نماید در نظر از باغ و نهارش

خوشا عشرت سرای کابل و دامان کهسارش

که ناخن بر دل گل میزند مژگان هر خارش

خوشا وقتی که خرم از بهار این گل زمین گردد

بدست باغبان گلدسته شاخ یاسمن گردد

در آن دم این تمنا در دل چرخ برین گردد

خوشا وقتیکه چشمم از سوادش سرمه چین گردد

شوم چون عاشقان وعارفان از جان گرفتارش

نه تنها وقت خوش از ذوق گلگشت چمن دارم

که هر سو میروم مد نظر سرو سمن دارم

سخن از سنبل او میزنم طرح ختن دارم

ز وصف لاله  او رنگ بروی سخن دارم

نگه را چهره خون سازم ز سیر ارغوان زارش

وطن را فیض جاری باشد از جوی پل مستان

حیات عالمی شد آب دلجوی پل مستان

چمن هم زینتی دارد ز پهلوی پل مستان

چه موزونست یارب طاق ابروی پل مستان

خدا از چشم شور زاهدان بادا نگهدارش

نهان گر مانده چون گنج از نظر ها معدن کوهش

بود پشت وپناه ملت مامامن کوهش

مگو دلکش مناظر نیست در پیرامن کوهش

خضر چون گوشه ای بگرفته است از دامن کوهش

اگر خوشتر نیامد از بهشت این طرفه کهسارش

مگو عالم شکوه قدر والایش نمی بیند

بچشم احترام آثار هر جایش نمی بیند

جبال سربلند دهشت افزایش نمی بیند

اگر در رفعت برج فلک سایش نمی بیند

چرا خورشید را از طرف سر افتاده دستارش

سحرگه آفتابش در نظر نارنج را ماند

برو بوم وسیع اش خاطر بی رنج را ماند

هوایش در لطافت طبع دقت سنج را ماند

حصار مار پیچش اژدهای گنج را ماند

ولی ارزد بگنج شایگان هر خشت دیوارش

سزد از موقع این گلزمین تعریف دلخواهی

که از بهر تجارت هر طرف در وی بود راهی

عبور رهروان از بس در او هر گاه وبیگاهی

نظر گاه تماشایی ست در وی هر گذرگاهی

همیشه کاروان مصر میآید ببازارش

گزارش های گوناگون ایامش که میداند

مفصل سر گذاشت دشت بگرامش که میداند

فسون فتنه خیز چشم بادامش که میداند

حساب مه جبینان لب بامش که میداند

دوصد خورشید رو افتاده در هر پای دیوارش

مپرس از ساغر خورشید و از میخواره صبحش

که مستان می ‌روند از خود پی نظاره صبحش

صبا با جانفزایی ها بود آواره صبحش

بصبح عید میخندند گل رخساره صبحش

بشام قدر پهلو میزند زلف شب تارش

هوای خرمش از بس دلاویز است و جان افزا

نسیمش روح پرور میوزد از جانب صحرا

توان گفتن فضای دلکشش را جنت دنیا

تعالی لله از باغ جهان آرا و شهرآرا

که طوبی خشک بر جا مانده است از رشک اشجارش

چگویم از بهار خرم این روضه رضوان

که خیزد از درو دشتش بقد ها سنبل و ریحان

نماید نسترن همچون شفق اندر سحرگاهان

نماز صبح واجب میشود بر پاکدامانان

سفیدی چون کند اندر دل شب یاسمن زارش

ز شمشاد اندرین گلشن بهاری بی خزان دارد

که هر نخلش برعنایی سری بر آسمان دارد

نهال سربلندش زآنقدر موزون نشان دارد

بعمر خضر سروش طعن کوتاهی از آن دارد

که عمری بوده است از جان دم عیسی هوا دارش

چو گاهی میبرد از خویش سیر این گلستانم

زند از بس تمایل شاخ ها گل در گریبانم

عبیر آلوده میکردد ز نکهت جیب دامانم

نمیدانم قماش برک گل لیک این‌قدر دانم

که بر مخمل زند نیش درشتی سوزن خارش

از آن هر لحظه مرغ خوشنوایش میزند کو کو

که در عالم نظیرش نیست همچون گلشن مینو

گذر از جوی شیر آن که دارد شر شر دلجو

گلو سوز است از بس نغمه های عندلیب او

چو آتش برک میریزد شرر از نوک منقارش

ز خوش بختی در این مینو سرا هر کس بود ساکن

اگر از دور گیتی سختی ای بیند منش ضامن

بشرط آنکه نسپارد طریق مردم خاین

درختانش چو سرو از برک ریزی ایمنند ایمن

خزان رنگی ندارد بر گل رخسار اشجارش

اگر بخشد بآدم از لطافت عمر جاویدان

شگفتی نبود از آب و هوای این سرابستان

ندیده است آنکه این گلشن، ندارد زنده گی چندان

خضر تیری بتارکی فگند از چشمه  حیوان

بیا اینجا حیات جاودان بر گیر ز انهارش

(  ملک الشعرا قاری عبدالله )

بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۱/ ۲۴ـ ۲۶۰۸

 Copyright ©bamdaad 2024

افغانستان

وريدلاى زه دلمرله سترګې نوريم

چاته تور، وچاته شين اوچاته سوريم

دوست ته مې شمه جنت لکه خليل ته

خوغليم ته سره سکروټه سورتنوريم

چې دحق رڼاته ورکړي غزونه

زه موسى د زماني ته هغه طوريم

وم خپلواک، يمه خپلواک اوخپلواک پايم

نه دچايمه باداراونه مزدوريم

هرې لويشتي کې به ټينګ دحق سنګرکړم

دتاريخ اوږدوکې ټول منصور منصوريم

داچې چا؛ نه يم تراوسه پېژندلاى

دهريو له پوهې پورته شان شعوريم

دآسیادخپلواکۍ توغ مې په لاس کې

ددښمن په پرځولوکې مشهوريم

نهوټکېونه مې نوم افغانستان شو

لوستل کېږي چې، نه هغه لوست مستوريم

هندوکش ، پامير.، خېبر مې شاهدان دي

دتاريخ اتل ، دسیمې ځواک ، مغروريم

په لاس تش ، سترګې مړې اووچې شونډې

قناعت پانګه درنه بډاى معموريم

له شپږ لوري داورکاڼوته يم موخه

بيارغيږمه راتلونکى ته مسروريم

دپردو ،خپلو تاړاک ته ايسارپاتې

لرم زغم دپېښونه چې مات تروريم

دتودواوبوپه مينې کې تل ګورﺉ

کله وران کله سيزلاى کله چوريم

د نړۍ سیاست سیالۍ له ډېره قهره

لژندوينوکې کلونه پروت رنځوريم

مابه وپېژنی سم که راته ځيرشی

دخوشال ، ميرويس ،محمود، احمد انځوريم

دآسيا زړه يم نړۍ ته تل په نښه

هم لويديځ ، ختيځ ته لوست دلوړ غروريم

يم مواج دځمکې ژوند څپوبهيرکې

دپايښت اوپرمختـــګ پرمې مخــموريم

( نجم الرحمن مواج )

بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۳/ ۲۴ـ ۱۸۰۸

 Copyright ©bamdaad 2024

پیام شورای اروپایی حزب آبادی افغانستان بمناسبت یکصدوپنجمین سالگرد استرداد استقلال افغانستان

به نماینده گی از شورای اروپایی حزب آبادی افغانستان ، فرارسیدن ۱۰۵مین سالگرد استرداد استقلال افغانستان را به تمام ملت شریف و سربلند افغانستان تبریک و تهنیت عرض می ‌کنیم. این روز پرافتخار، یادآور حماسه و مبارزات مردم ما به رهبری شاه امان‌الله خان است که با اراده‌ای قوی و ایستاده گی در برابر استعمارگران، استقلال و آزادی کشور را به ارمغان آورد.

استقلال افغانستان در ۲۸ اسد ۱۲۹۸ خورشیدی، نقطه عطفی در تاریخ کشو ما بود که تحولات عمیق سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را به دنبال داشت.

شاه امان الله بعد از بدست آوردن استقلال سیاسی ، دست به اصلاحات بنیادی در عرصه های سیاسی ، فرهنگی ، اجتماعی ، اقتصادی زد و آرزو داشت تا یک جامعه قبیلوی عقب مانده را به یک جامعه مدرن و مترقی تبدیل نماید و بر پیشرفت سریع کشور و حفظ استقلال کشور تاکید میکرد.

در این دوره، برای نخستین بار قانون اساسی تدوین شد، برده گی لغو گردید و تبعیضات علیه اقلیت‌ های مذهبی از بین رفت. شاه امان‌الله خان با محدود کردن نفوذ روحانیون، فیودالان و اعضای خانواده شاهی، راه را برای مدرن ‌سازی افغانستان هموار ساخت. همچنان معارف گسترش یافت.  برای اولین بار اقدامات بنیادی غرض حضور زنان برداشته شد و برای زنان این فرصت مهیا گردید که آنها در عرصه های مختلف  زنده گی اجتماعی حضور یابند. رفع حجاب زنان مطرح گردید.

 این همه بیانگر رویکرد مترقیانه و آینده‌ نگرانه دوره امانی بود.

امروز، در حالی که ۱۰۵ سال از آن روز تاریخی می ‌گذرد، تجلیل از این روز مهم نه تنها یادآوری از گذشته‌ های پرافتخار ماست، بلکه فرصتی است تا از درس‌های آن برای ساختن آینده‌ای بهتر بهره بگیریم. استقلال، تنها به معنای آزادی از قید و بندهای خارجی نیست، بلکه به معنای اتحاد، همبستگی و تلاش مستمر برای حفظ و تقویت ارزش‌های ملی و هویت فرهنگی ما نیز می‌باشد.

تجلیل از تحولات عمیق سیاسی ، اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی در  دوره امانیه در حقیقت ارجگذاری میباشد به مقام تحول طلبان ، مبارزین وآزادیخواهان کشور که جان های شیرین شانرا  در راه آبادی ، پیشرفت و مساوت ، عدالت اجتماعی و ریشه کن کردن تبعیض و تعصب از هیچگونه خودگذری دریغ نکردند و حتی جانهای شیرین شانرا قربانی نمودند.

مردم افغانستان در حالی ۱۰۵مین سالگرد استقلال خود را تجلیل می ‌کنند که شرایط دشواری بر کشور حاکم است. متأسفانه، محدودیت‌های زیادی برای زنان وضع شده و آنان از مشارکت در عرصه‌ های مختلف جامعه محروم گردیده‌اند. دختران نیز از حق تحصیل که یکی از بنیادی ‌ترین حقوق بشری است، بازداشته شده‌اند و در نتیجه، آینده روشن برای نسل جوان کشور تیره و تار به نظر می‌رسد.

از سوی دیگر، متقاعدین که سال‌ها برای کشور خدمت کرده‌اند، اکنون از حق تقاعد خود محروم شده‌اند و در شرایطی قرار گرفته ‌اند که توانایی تأمین نیازهای اولیه زنده گی خود را ندارند. وضعیت اقتصادی مردم نیز به شدت وخیم شده و فقر و بیکاری به میزان بی ‌سابقه‌ای افزایش یافته است.

این شرایط ناگوار، بار سنگینی را بر دوش مردم ما گذاشته است. در حالی که ما سالگرد استقلال خود را گرامی می ‌داریم، ضروری است که به یاد داشته باشیم استقلال و آزادی حقیقی تنها زمانی معنا پیدا می ‌کند که تمام شهروندان کشور از حقوق و آزادی‌ های خود بهره‌مند باشند و بتوانند در ساختن آینده‌ای بهتر مشارکت کنند. برای عبور از این بحران‌ها، نیاز به وحدت، همبستگی و تلاش مشترک داریم تا افغانستان را به سوی صلح، عدالت ، ترقی ، پیشرفت و رفاه سوق دهیم.

بیایید با تجدید عهد در این روز مبارک، به یاد داشته باشیم که استقلال و آزادی ‌مان به ساده گی به دست نیامده است و برای حفظ آن باید همواره هوشیار، متعهد و متحد باشیم. با یادآوری از فداکاری‌های نیاکان ما، بیاموزیم که تنها با اتحاد و همبستگی می ‌توانیم در برابر چالش‌های کنونی و آینده پیروز شویم و افغانستان عزیز را به سوی صلح، پیشرفت و رفاه هدایت کنیم.

به امید افغانستان آباد، آزاد و متحد!

گرامی باد ۱۰۵ مین سالروزاسترداد استقلال افغانستان !

نیکمرغه دی وی د استقلال ۱۰۵ کلنی کلیزه !

داود رزمیار

رییس شورای اروپایی حزب آبادی افغانستان

بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۴/ ۲۴ـ ۱۸۰۸

 Copyright ©bamdaad 2024

عمری پی آزادی این ملک تپیدیم

بار غم او دوش دل خسته کشیدیم

با آنکه قیامت در هرخانه بپا شد

هرگز زره عشق وطن پانکشیدیم

هرلحظه ی ما درگرو جنگ و تباهی

در روز بدحادثه ‌قامت نخمیدیم

با دشمن مکار وطن عهد نبستیم

از بهرطمع درپی دونان ندویدیم

چون زاغ و زغن در هوس دانه ودامی

زین شاخه به آن شاخه دگر نپریدم

در دیده ما خاک وطن خلد برین است

افسوس دمی ‌راحت این ملک ندیدیم

از غفلت و بی مایه گی مشت اراذل

بس درد کشیدیم و به مقصد نرسیدیم

بااین همه فردای وطن را سحری است

همدست اگر پرده ی ظلمت بدریدیم

( نورالدین همسنگر )

هالند، اگست ۲۰۲۴

بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۲/ ۲۴ـ ۱۸۰۸

 Copyright ©bamdaad 2024