پاکستان د اسراييلو پېښې کـوي

صمـد ازهـر

د پاکستان د وړمې شپې(پنجشنبه ۱۷/۰۷/۱۴۰۴) بمبارۍ پر کابل او د پکتيا پر برمل ولسوالۍ په کلکه غندو او له نړۍ او متحده ملتونو له نړيوال سازمان نه عوښتنه کوو چې دغه ښکاره تېری محکوم او تېري کوونکي تر پوښتنو لاندې راولي.

پاکستاني رسنۍ وايي چې د کابل په ډروني بريدونو کې ګويا نورولي محسود د « ټي ټي پي » مشر او د هغه راتلونکي ځايناستي په نښه شوي او وژل شوي دي. په داسې حال کې چې ويل کېږي نورولي دا خبر رد اواعلان يې کړی دی چې ژوندی او تر ډيورند کرښې هاخوا له خپلو جنګياليو سره اوسي.

دا چې کومه خبره رښتيا ده، محسود په کابل کې وژل شوی يا ټپي شوی او يا ژوندی او په هاخوا سيمې کې د خپل قام او پلويانو په منځ کې دی، هرڅه چې وي، يو ښکاره او منل شوی اصل دا دی چې پاکستان حق نه لري په هره پلمه چې وي، پر يوه خپلواک هيواد بريد وکړي. دوی کولای شول خپلې ادعاوې او ثبوتونه متحده ملتونو ته وړاندې کړي نه دا چې د ترمپ او نتنياهــو په شان پر نړيوالو قوانينو ملنډې ووهي. بل څرګند حقیقت دا دی چې پاکستان د خپل تاريخ وهلي خوسا ترور پالنې پاليسۍ په پايلو کې له دې واقعیت سره مخ دی چې هم په دننه او هم په باندنۍ نړۍ کې سخت بدنومی او له اعتباره لوېدلی دی. پښتانه، بلوچان، سنديان او ان کشمېريان ترې خپل حقونه غواړي. د پاکستان استبلشمنت چې هم په سياسي او هم په اقتصادی او ټولنيز ډګرونو کې له سختو ستونزو سره مخ دی تل هڅه کوي د خپلو ناکاميو پيټی د نورو پر اوږو بار کړي. کله يې پر افغانستان تپي او کله پر هندوستان يا ایران.

د پاکستان نظامي جوړښټ (استبلشمنت) په کلونو کلونو مشخص شخصيتونه يا په خپل لاس او يا د لاسپوڅو په لاسونو ووژل او په زرګونه يې وتښتول چې له ژوند او مړينې نه يې څوک خبر نه شول. اوس يې مډرن ترور ته لاس غځولی دی. عاصم منیر اوس د نتنياهــو پر پل پښه ږدي او د ډرون په وسيلې د خپلو مخالفانو هدفي ښکار کوي.

د دوی د دې تېري تر شا څه پراته دي او کوم عوامل يو ځای شوي او دوی يې دې ته هڅولي چې د تش په نامه پولې شاوخوا سيمو برسېره اوس د افغانستان په زړه باندې هم ګوذار وکړي؟

څه موده مخکې د پاکستان نظامي پاچا عاصم منير واشنګتن ته ولاړ او د معمولو پروتوکولونو خلاف د امريکې جمهور رییس دونالد ټرمپ ورسره وکتل. د دوی تر منځ خبرې پټې پاتې شوې. د رسنيو يوه تبصره دا وه چې ښايي پر ايران د امريکې او اسراييلو د پلان شويو بمباريو په ليکه کې به يې خبرداری ورکړی وي چې کونه ونه خوځوي او د خپل اټومي قدرت په نېشه کې يې له ځوزانو سره ونه جنګوې. پاکستاني سرچينو بيا داسې څرګنده کړه چې د سيمې او تروريزم په ضد مبارزې باندې خبرې شوې دي. په دې وروستيو کې عاصم منير او د پاکستان صدراعظم شهباز شریف دواړه يو ځای په سپينې ماڼۍ کې شرفياب شول. پوښتنه راپورته کېږي چې اوس بيا څه خبر وه چې ملکي او نظامي مشران بايد په ګډه ورغلي وای؟!

زما په آند، د واشنګتن او اسلام آباد دواړو زړه طالبانو ته ډک دی.

که له چين، روسيې او منځنۍ آسيا سره د طالبانو نيژدې سياسي او اقتصادي اړيکې، د روسيې له خوا د دوی پوره په رسميت پېژندل او د چين او ډېرو منځنۍ آسيا هيوادونو له خوا د ديفکتو په څېر په رسميت پېژندل او تر څنګ يې د بګرام هوايي اډې په هکله د ټرمپ شوقونو ته د طالبانو د رد ځواب، پر سپينې ماڼۍ بد لګېدلی وي، او د طالبانو په اړوند د پاکستان ناهيلي په نظر کې ونيسو نو ليرې يې مه بولی چې د دوی له خوا به پر افغانستان د فشار اچولو ګډ تصميم نيول شوی وي.

زمونږ هېر نه دي چې واشنګتن ته د عاصم منير تر لومړي سفر وروسته پاکستان د افغانستان د حکومت مخالفانو ته په پاکستان کې د ناستي بلنه ورکړه. دا چې دا ناسته بنا په ځينو عواملـو تر سره نه شوه، بېله خبر ده، مګر انکار نه شي کېدای چې له دې سفر سره يې تړاو درلود.

پاکستان او امريکې په تېرې نيمې پېړۍ کې د داوود خان له جمهوريته تر نن پورې د رنګ رنګ جهاديانو(نيابتيانو) په زېږولو او ملاتړ کې سترې پانګونې کړې دي چې خبر يې تر خراساني داعش پورې هم رسېدلې ده.

د پاکستان موخه له پيله تر هرڅه دمخه د افغانستان د پرمختګ د ټولو پديدو له بېخه وېستل او پو پناه کول وه. له کتاب، ښوونځي، زده کوونکي، ښوونکي او فرهنګي جوړښتونو نه نيولې تر فابريکو، بندونو، نهرونو، کارېزونو، مخابرات، ترانسپورت، ودانۍ، عام ولس او هر هغه څه چې د ښه ژوند له پاره په کار ول، د دوی له خوا په تباهۍ نخچه کې ول. په پايله کې يې غوښتنه د يوه کمزوری، لاس په نامه او بې ثباته افغانستان رامنځ ته کول و چې د ده تر قوماندې لاندې او له هندوستان سره د جګړو په مهال يې د ملا تير او شا ته د مانور میدان وي.

طالبان هم د پاکستان په غېږ کې را لوی شوي او ساتل شوی ول. د دوحې په مذاکراتو کې طالبانو ته دوی مشورې ورکولې او د طالبانو تر بريا وروسته هم پاکستاني لوړ پوړي د لارښوونې او ان د کابينې جوړولو په چارو کې د لاس وهنې په موخه کابل ته راتلل. ډېری طالبان چې تر هرچا زيات د افغانستان په اړوند د پاکستان له بدو نيتونو نه خبر ول، سوکه سوکه ترې په واټن کې شول اوله پاکستان سره د ښو اړيکو ساتلو د هڅې تر څنګ، يې د ملي ګټو ساتلو ته لومړيتوب ورکړ.

پاکستاني طالبان (تحريک طالبان پاکستانTTP ) تر ۲۰۲۱ پورې د افغاني طالبانو تر څنګ په جګړو کې د پاکستان د واکدارانو ملاتړ له ځانه سره درلود. په افغانستان کې د طالبانو بري ټي ټي پي ته هڅونه ورکړه څو په پاکستان کې ورته بدلون له پاره جګړه لا سخته کړي. پاکستان له افغان طالبانو نه غواړي له پاکستان سره د ټي ټي پي په ضد ودرېږي او په زوره يې مخه ونيسي. طالبان وايي هغوی اوس په پاکستان کې دي او دا ستاسو ستونزه ده چې حل يې کړی. اوس نو پاکستان چې اټومي او ستر نظامي قدرت دی او په افغانستان کې له ټولو ستونزو سره سره د اقتصاد غوړاوی او کرنيز- صنعتي پرمختګ نه شي زغملای، په نويو پلمو پر کابل بريد کوي او پس له انګرېز، روس او امريکې او ناټو نه خپل بخت آزميي.

امريکا او ناټو وروسته له لسيزو نيابتي جګړو، شل کاله په افغانستان کې حضوري جګړه وکړه. په منځني اټکل په ورځ کې کم له کمه د سلو تر دوه سوو کسانو په شاوخوا کې د هوايي بمباريو او ځمکنيو ګوذارونو له کبله وژل کېدل. بېباکه وژنو، ورانولو او تباهيو د فساد، ظلم، تالان او وطن خرڅونې تر څنګ عام ولس د اشغالګرو او د لاسپوڅي حکومت په ضد راوپاراوه چې د طالبانو ملاتړ ته يې ودانګل. د امريکې تېرو جمهور رییسانو ونه شول کولای په برياليتوب سره د دې اوږدې جګړې له چيکړې پښې وباسي. په پای کې همدغه ټرمپ و چې زلمي خليلزاد ته يې دنده وسپارله چې په هره بڼه چې کېږي په شپږو مياشتو کې به په دوحه کې له طالبانو سره يوې پرېکړې ته رسېږي څو امريکايي نظاميان وشي کولی په سلامتۍ له دې خاورې نه ووځي. د دوحې هوکړه د ده په واکدارۍ کې امضا شوه او په دې هوکړې کې د هېڅ يوې اډې د ساتلو يا د نظاميانو د پاتې کېدو کومه نښه نه وه. د ټرمپ ټوله هڅه په دې متمرکزه وه هر څومره ژر چې کېږي له دې خټو نه پښه وباسي او چين او روسيې ته مخه وکړي.

ټرمپ په دې عقيدې و او پټوله يې هم نه، چې ګواکې طالبان د پيسو مريان دي، په پيسو اخیستل کېږي او چېرې چې په کار وي جنګول کېږي. اوس يې هم کله چې د برتانيې له صدر اعظم کی ير ستارمر سره په مطبوعاتي کنفرانس کې د بګرام د بيا تر لاسه کولو تلوسه ښکاروله، وويل طالبان هم له مونږ نه څه غواړي او مونږ هم په مقابل کې څه غواړو.

امريکايي پلاوی چې د امريکايي برمته بنديانو د خوشې کولو خبرو له پاره کابل ته راغلی و، خليلزاد هم ورسره و. دوی بر بنديانو برسېره په نورو مسايلو هم خبرې کړې وې چې کېدای شي بګرام هم په کې شامل وي. طالبانو په اقتصادي ډګر کې له امريکې نه د پانګې اچونې او د سفارت د پرانيستو غوښتنه کړې وه. داسې ښکاري چې د پانګې اچونې په بدل کې ټرمپ د بګرام اډه غواړي. خليلزاد هم وروسته وويل چې د امريکې بيا راتګ بګرام ته له تروريزم سره په مبارزه کې له طالبانو سره مرسته کوي. ټرمپ دا هم وويل چې بګرام نه د افغانستان له پاره بلکه د چين او روسيې په ضد غواړي. زياته يې کړه چې دغه اډه د چين د ذروی وسلو د توليد له سيمې نه دوه سوه کيلومتره واټن لري.

طالبانو اعلان وکړ چې د امريکې په شمول د هېڅ باندني هيواد یظامي اډه او نظامیان په قطعي توګه د منلو نه دي، دوی وويل زمونږ سياست اقتصاد محوره دی او د اقتصادي همکاريو او پانګونو له پاره وَر د ټولو پر مخ خلاص دی.

له بلې خوا د باندنيو چارو وزير امير خان متقي يو اونيز سفر هند ته او د هند له خوا په کابل کې د سفارت پرانيستلو تصميم هم د پاکستان پر چارواکو بد ګوذار و.

که دغه ټولې څېړنې راغوټه کړو، پاکستان چې خښته يې پر افغان دښمنۍ ايښودل شوې او په دې ډګر کې يې نيمه پېړۍ ورانکاره پانګونه کړې، په خپله خاوره کې يې تروريستان روزلي او تبليغ يې ورته کړی دی، اوس د همغو روزنځايونو «ځيني خلک» چې ماغزه يې هم په ديني مدرسو او هم د آی اس آی په تبليغاتو کې د سخت دريځۍ او د همدوی په تفسير شريعت پلي کولو په ګټه مينځل شوي، اوس غواړي د افغانستان په څېر پاکستان کې هم طالباني واکمني رامنځ ته کړي. نو که قضيې ته په ځير وکتل شي پړه پخپله د دوی په غاړه لوېږي. طالبان، که افغاني دي يا پاکستاني، د پاکستان د نظاميانو او د دوی تر ملاتړ لاندې مدرسو د روزنو محصول دي. اوس نو لکه پورته چې مې لیکلي دي، افغان طالبان د پاکستان پر بدو نيتونو د پوره پوهېدو په پايله کې نور د دوی د غوښتنو او فرمایشونو رعایت نه کوي، له عنعنوي دښمن (هند) سره يې سفارتي اړيکې ټينګوي او د لومړي ځل له پاره پاکستاني واک په خپلو روزل شویو کې له ځواکمن خنډ سره مخامخ کېږي.

امریکا هم، د طالبانو او د خپلو رقيبانو روابط نه خوښوي او پر بګرام يې هم سترګې خښې کړې دي.. د مسکو په فورمټ کې د باندنيو چارو د وزير په توګه د لومړي ځل له پاره د متقي ګډون هم په ډېرو ښه نه دی لګېدلی. طالبان يواځې اقتصادي او سفارتي اړيکي مني خو امريکا زيات څه غواړي.

همدغو عواملو لاس سره يو کړی او اوسنۍ وضع يې رامنځ ته کړې ده. نن د پاکستان دفاع وزير د افغانستان په خاوره کې د ننوتو تهديد وکړ. دوی چې لومړي ځل دی چې داسې غورې وهي، په لاره کې يې زبرځواک شين څراغ لګولی دی، کنه دوی هېڅ کله دا جریت نه درلود چې دومره ریسک وکړي.

له بده مرغه د طالب چارواکو د بې ځايه، بې دليله او غير شرعي کړنو، په ځانګړي ډول له ښځو سره ناوړه چلند، د نجونو له تحصيل سره مخالفت، ناوړه او شرموونکې سزاګانې او قانون دښمني، په نړيواله سازمانونو او په تېره بيا په متحده ملتونو کې د افغانستان لار ډپ کړې ده. که دوی په همدغو ټکو باندې له سره غور وکړي، ډېرې لارې به ورته خلاصې شي، د تېري په مقابل کې به يې غږ او اعتراض اورېدل کېږي او د بېکس يتيم په شان به اړ نه وي د هر ظالم څپېړه ومني.

په پای کې د پاکستان غوږونه هم ورخلاصوم، که چېرې د دوی تېري ادامه ومومي دا خطر شته چې د دواړو خواو طالبان لاسونه سره يو کړي او شيخ هبت الله هم پر خپلې پخوانۍ فتوا چې جهاد يې په پاکستان کې ناروا بللی و، بيا نظر وکړي. دا به دواړه ملتونه وکړوي او په اوسنۍ بڼه د پاکستان شتون به هم له پوښتنې سره مخامخ کړي. 

بامـداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۲۵ـ ‍ ۱۲۱۰      

Copyright ©bamdaad 2025

متن کامل بیانیه پایانی ( مشترک) هفتمین اجلاس فورمات مسکو

دکتر طلا پامیر 

متن بیانیه :

« به تاریخ ۷ اکتوبر ۲۰۲۵، هفتمین نشست مشورتی فورمات مسکو در مورد افغانستان در مسکو در سطح نمایندگان خاص و مقامات ارشد افغانستان، هند، ایران، قزاقستان، چین، قرغیزستان، پاکستان، روسیه، تاجیکستان و ازبکستان برگزار شد. هییتی از بلاروس به عنوان مهمان در این نشست شرکت کرد.

هیات افغانستان به ریاست وزیر امور خارجه امیرخان متقی برای اولین بار به مثابه عضو در این نشست شرکت کرد.

طرفین مجددا حمایت بی ‌دریغ شان را از استقرار افغانستان به مثابه یک کشور مستقل، متحد و صلح‌آمیز تایید کردند.

طرفین بر لزوم توسعه مبادلات اقتصادی و تجاری، همکاری‌ های سرمایه ‌گذاری افغانستان با کشورهای منطقه و جامعه بین‌المللی تاکید کردند. آنها علاقمندی شان را به توسعه پروژه‌های اقتصادی منطقه‌ یی با مشارکت افغانستان و ارتقای پیشرفت مداوم در زمینه‌هایی مانند مراقبت‌های بهداشتی، فقرزدایی، زراعت و پیشگیری از بلایای طبیعی ابراز کردند تا به افغانستان در دستیابی به توسعه مستقل و پایدار در اسرع وقت کمک کنند. آنها از ادغام فعال افغانستان در سیستم اتصال منطقه‌ای حمایت کردند.

طرفین بر تعهد شان مبنی بر ادامه حمایت‌ های بشردوستانه از مردم افغانستان تکید کردند و از جامعه بین‌المللی خواستند تا ارایه کمک ‌های بشردوستانه اضطراری به مردم افغانستان را سرعت بخشند ؛ یکبار دیگر مخالفت شان را با تلاش‌ها برای سیاسی کردن کمک های بشردوستانه اعلام نمودند.

طرفین خواستار تقویت همکاری‌های ضد تروریزم در سطوح دوجانبه و چندجانبه شدند. آنها تاکید کردند که باید از افغانستان برای انجام اقدامات جامع با هدف از بین بردن تروریزم و ریشه ‌کن کردن آن در یک محدوده زمانی کوتاه حمایت شود تا خاک افغانستان به مثابه تهدیدی برای امنیت کشورهای همسایه و فراتر از آن استفاده نشود. طرفین تأکید کردند که تروریزم تهدیدی جدی برای امنیت افغانستان، منطقه و جهان است.

طرفین بر نقش مهم چارچوب‌های منطقه ‌ای تاکید کردند.

طرفین، کشورهای مسوول اصلی وضعیت فعلی افغانستان را به انجام جدی تعهدات شان در مورد بهبود اقتصادی و توسعه آینده افغانستان تشویق کردند.

آنها { طرفین} تلاش‌های کشورها برای استقرار زیرساخت‌ های نظامی شان در افغانستان و کشورهای همسایه را غیرقابل قبول دانستند، زیرا این امر به نفع صلح و ثبات منطقه‌ای نیست. »

***

ازدید من این اولین بیانیه واقعبینانه و متوازن در چهارچوب فورمات ماسکو در مورد افغانستان است. در این بیانیه بر خلاف بیانیه های پیشن این فورمات و همچنان بیانیه های فورمات های کشورهای همسایه و فورمات چهار جانبه ( روسیه، چین، ایران و پاکستان) افغانستان به مثابه خطر امنیتی ( تروریستی) تعریف نشده؛ در بیانیه از موجودیت گروه های تروریستی در افغانستان سخن نرفته است.

بیانیه، تروریزم را به صورت کل، تهدید جدی برای امنیت افغانستان، منطقه و جهان دانسته و بر مبارزه با آن در سطح دوجانبه وچند جانبه و کمک به افغانستان در مبارزه با تروریزم تاکید کرده است. در بیانیه تمرکز بیشتر روی عادی سازی اوضاع و پیشرفت اقتصادی در افغانستان صورت گرفته است.

به صورت کل، هفتمین اجلاس فورمات مسکو یک اجلاس موفقیت آمیز بود زیرا، همه طرف ها به شمول طرف افغانستان را راضی کرد.

بامـداد ـ سیاسی ـ ۲/ ۲۵ـ ‍ ۰۸۱۰      

Copyright ©bamdaad 2025

یک متهم جنایت جنگی قرار است حاکم غــزه شود!

 دیمیتری مینین، سایت استالیستیه

در ۲۹ سپتامبر، در یک کنفرانس مطبوعاتی مشترک در کاخ سفید با بنیامین نتانیاهو، صدراعظم اسراییل، رییس جمهور ایالات متحده، ترامپ، یک «طرح تاریخی» ۲۰ ماده‌ای برای توافق صلح فلسطین و اسراییل اعلام کرد که خواستار آتش‌ بس فوری در نوار غزه، تبادل زندانیان، خروج مرحله‌ ای ارتش اسراییل از نوار غزه، خلع سلاح حماس و تاسیس یک دولت انتقالی تحت رهبری بین‌المللی بود. نتانیاهو با این طرح موافقت کرد.

در مقایسه با طرح‌های مشابه قبلی که اکنون ناپدید شده‌اند، این پیش ‌نویس توسط نویسندگانش به عنوان متعادل‌ ترین و سازنده ‌ترین طرح ارایه شده است.

مطمیناً، این طرح حاوی نکاتیست که در نگاه اول به نظر می ‌رسد به خواسته ‌های فلسطینیان می ‌پردازد. با این حال، اینکه تا چه حد به طور کلی خواسته‌ های آنها را برآورده می ‌کند و اینکه نتانیاهو واقعاً تا چه حد حاضر به عقب ‌نشینی از اظهارات قطعی قبلی خود است، هنوز مشخص نیست.

مهمترین این نکات، وعده‌ای است مبنی بر اینکه هیچ‌ کس مجبور به ترک غزه نخواهد شد و کسانی که مایل به ترک آن هستند، آزاد خواهند بود که این کار را انجام دهند .

برای بازسازی و احیای نوار غزه، وعده داده شده است که یک « طرح توسعه اقتصادی ترامپ» با کمک کمیته‌ ای از متخصصان « که به ایجاد چندین شهر معجزه‌آسای مدرن و پررونق در خاورمیانه کمک کرده‌اند» تدوین شود.

نوارغزه تحت یک ترتیب انتقالی موقت توسط یک کمیته فلسطینی غیرسیاسی و تکنوکرات که مسوول « ارایه خدمات دولتی و روزمره شهری به ساکنان غزه» است، اداره خواهد شد.

این کمیته متشکل از « فلسطینی‌های واجد شرایط و کارشناسان بین‌ المللی» خواهد بود که تحت نظارت یک نهاد انتقالی بین  ‌المللی جدید، «شورای صلح»، که شخصاً توسط رییس جمهور دونالد ترامپ ریاست خواهد شد، فعالیت خواهند کرد.

انتظار می ‌رود تونی بلیر، صدراعظم اسبق بریتانیا که بدلیل نقشی که در حمله و اشغال عراق برعهده داشت قرار بود محاکمه بین المللی شود، عضوی از این نهاد باشد. انتظار می‌ رود او نقش کلیدی در شورا ایفا کند، در حالی که ریاست ترامپ صرفاً نمادین خواهد بود.

علاوه بر این، اذعان می ‌شود که ایده‌ های بلیر اساس طرح ترامپ را تشکیل داده است. بنابراین، بازگرداندن نوعی قیمومیت بریتانیا بر فلسطین می ‌تواند به همان هرج و مرج قبلی منجر شود.

علاوه بر این، بلیر سخت ‌ترین زمان را برای مذاکره با طرف اسراییلی خواهد داشت، همانطور که در زمان قیمومیت قبلی بریتانیا انجام داد.

در آن زمان، ده‌ها سرباز و افسر بریتانیایی توسط گروه‌های زیرزمینی صهیونیست کشته شدند، همانطور که در بمب ‌گذاری هتل« کینگ دیوید» در اورشلیم اتفاق افتاد.

درهر صورت، تونی بلیر در سمت جدید خود با دوران بسیار سختی روبرو خواهد شد.

بر اساس این طرح، حماس و دیگر گروه‌ها موافقت می ‌کنند که هیچ نقشی در اداره غزه، چه مستقیم و چه غیرمستقیم، نداشته باشند و تمام زیرساخت‌های نظامی آنها، از جمله تونل‌ها و تاسیسات تولید سلاح، باید تخریب شود و قابل بازسازی نباشد.

پس از آن، روند غیرنظامی ‌سازی غزه آغاز خواهد شد. اسراییل غزه را اشغال یا ضمیمه خود نخواهد کرد، بلکه کاملاً عقب ‌نشینی خواهد کرد، « به جز یک محیط امنیتی که تا زمانی که غزه کاملاً از هرگونه تهدید تروریستی بیشتر محافظت شود. »

با پیشرفت بازسازی غزه و اجرای برنامه اصلاحات توسط تشکیلات خودگردان فلسطین، « شرایط برای مسیری معتبر برای خودمختاری و تاسیس یک کشور فلسطینی ممکن است سرانجام ایجاد شود.» یا شاید نه؛ خود فلسطینی‌ها در این مورد حرف چندانی نخواهند داشت.

چنین اعلامیه‌ ای به هیچ وجه نمی ‌تواند به رسمیت شناختن کشور فلسطین نامیده شود، همانطور که بیش از ۱۵۰ کشور، از جمله اعضای اتحادیه اروپا، قبلاً اعلام کرده‌اند اگر طرفین با این پیشنهادات موافقت کنند، جنگ فوراً متوقف می ‌شود و نیروهای اسراییلی برای آماده ‌سازی جهت آزادی گروگان‌ها به خط مورد توافق عقب ‌نشینی خواهند کرد. ظرف ۷۲ ساعت پس از پذیرش عمومی این توافق توسط اسراییل، همه گروگان‌ها باید «مرده یا زنده» بازگردانده شوند. پس از آزادی همه گروگان‌ها، اسراییل ۲۵۰ نفر را که به حبس ابد محکوم شده‌اند، علاوه بر ۱۷۰۰ نفر از اهالی غزه که پس از ۷ اکتوبر ۲۰۲۳ دستگیر شده‌اند، از جمله همه زنان و کودکانی که در ارتباط با این موضوع بازداشت شده‌اند، آزاد خواهد کرد.

در ازای هر گروگان اسراییلی که آزاد می ‌شود، اسراییل بقایای ۱۵ نفر از اهالی غزه را که فوت کرده‌اند، تحویل خواهد داد. پس از بازگشت همه گروگان‌ ها، شبه‌ نظامیان حماس که به همزیستی مسالمت‌آمیز متعهد هستند، عفو و خلع سلاح خواهند شد. «به عناصر حماس که مایل به ترک غزه هستند، اجازه عبور امن به کشورهای میزبان داده خواهد شد.»

ترامپ به حماس اولتیماتوم داد: طرح را به شکل فعلی آن ظرف ۳-۴ روز بپذیرید، در غیر این صورت... «اسراییل از حمایت کامل واشنگتن در اتخاذ هرگونه اقدامی که ضروری بداند، برخوردار خواهد شد.»

نتانیاهو که مجبور شده تلاش‌ هایش برای «پاکسازی» کامل غزه را متوقف کند و با ایده‌ های ترامپ، رییس «شورای صلح»، موافقت کند، بمباران و گلوله‌ باران غزه ادامه دارد و درخواست‌های ارتش اسراییل مبنی بر اینکه ساکنان نوار غزه باید منطقه راترک کنند، همچنان در حال گسترش است.

ناوگان بشردوستانه «صمود»، حامل غذا و دوا، که از اروپای «زیبا» به سمت سواحل غزه در حرکت بود، نابود شده و خدمه آن، از جمله «گریتا تونبرگ» مشهور و حتا «ریما حسن»، عضو پارلمان اروپا، بازداشت شده‌اند. به دلایلی، سیاستمداران اروپایی به طور خاص نگران سرنوشت آنها نیستند.

عبدالعاطی، وزیر امور خارجه مصر، نیز اذعان کرد که صدراعظم اسراییل بلافاصله پس از دیدار با رییس جمهور ترامپ، در تلاش برای جلوگیری از اجرای این طرح بود. وی افزود: « می‌دانید، به همین دلیل است که ما بسیار محتاط هستیم.»

خبرگزاری امریکایی اکسیوس گزارش می ‌دهد که ترامپ پس از بمباران ناموفق قطر توسط اسراییل که کل جهان عرب «محترم» را به لرزه درآورد، حمایت بی ‌قید و شرط قبلی خود از اسراییل را کنار گذاشته است.

ترامپ در اواخر سپتامبر که میزبان نتانیاهو در کاخ سفید بود، حتا او را تحت فشار قرارداد تا در حضور حاکم قطر با او تماس بگیرد و عذرخواهی کند، که نتانیاهو این کار را کرد.

اما در عین حال، همانطور که اکسیوس نیز گزارش می‌ دهد، نتانیاهو موفق شد اصلاحات قابل توجهی در متن پیشنهادی ایجاد کند و محتوای آن را رقیق کند. از این گذشته، نکته اصلی این است که با ترامپ مخالفت نکند و به او بگوید که او یک نابغه است.

بنابراین، طبق نسخه اول، قرار بود یک نهاد حاکم در غزه با مشورت اعراب و اروپایی ‌ها تشکیل شود. در نسخه نهایی، نهاد حاکم پیشنهادی یک «شورای صلح» پر زرق و برق به ریاست ترامپ و بلیر بود که به معنای « قیمومت مستقیم ایالات متحده و بریتانیا به جای یک مشارکت چند جانبه» است.

هشت کشورعرب و مسلمان (مصر، اردن، امارات متحده عربی، اندونزیا، پاکستان، ترکیه، عربستان سعودی و قطر) که ترامپ طرح خود را در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک به رهبران آنها ارایه کرد، با صدور بیانیه‌ ای از تلاش ‌های او برای پایان دادن به این درگیری استقبال کردند.

آنها همچنین حمایت خود را از حق فلسطینیان برای تعیین سرنوشت فوری و راه حل دو کشور که به وضوح فراتر از محدوده سند پیشنهادی است، مجدداً تأیید کردند.

بعداً، وزرای امور خارجه کشورهای مذکور همچنین بر تعهد خود برای « همکاری با ایالات متحده برای پایان دادن به جنگ در غزه از طریق یک توافق جامع که تضمین کننده ارایه کمک‌ های بشردوستانه کافی به غزه بدون محدودیت، توقف آوارگی فلسطینیان، آزادی گروگان‌ها، ایجاد یک مکانیزم امنیتی که امنیت همه طرف‌ها را تضمین می‌ کند، عقب ‌نشینی کامل اسراییل، بازسازی غزه و هموار کردن راه برای صلح عادلانه بر اساس راه حل دو کشور» تأکید کردند.

طبق این توافق، غزه به طور کامل با کرانه باختری متحد خواهد شد تا یک کشور فلسطینی مطابق با قوانین بین‌المللی به عنوان کلید دستیابی به ثبات و امنیت منطقه‌ای تشکیل شود. برای جلوگیری از دست دادن مهلت ترامپ، قطر، مصر و ترکیه فرمولی را پیشنهاد می ‌کنند که به موجب آن حماس موافقت خود را با اصول این طرح اعلام می‌ کند و پس از آن یک کنفرانس بین‌المللی برای بحث در مورد جزییات آن تشکیل می ‌شود. به عبارت دیگر، ابتکار عمل رییس جمهور امریکا، به جای اینکه موضوع را آنطور که او امیدوار بود به پایان برساند، راه را برای نبردهای دیپلوماتیک پیچیده جدیدی باز می ‌کند. /ر ت

بامـداد ـ سیاسی ـ ۴/ ۲۵ـ ‍ ۰۸۱۰      

Copyright ©bamdaad 2025

ترامپ چرا بگـرام را می خـواهــد؟

اسد کشتمند

این نوشته به علت طولانی بودن دردوبخش منتشرخواهدشد. دربخش اول زمینه ارتباط سرنوشت جنگ اوکرایین با برگشت امریکایی هابه بگرام مطرح می شود. دربخش دوم، برخی اززوایای احتمال برگشت امریکایی هابه بگرام موردارزیابی قرارخواهد گرفت.

بخش اول: 

جنگ اوکرایین قرار را ازتمام دنیا ربوده است زیرا تبعات و نقش وتاثیر آن بر زندگی رومره انسان های روی زمین و بر روند شکلگیری نظم نوین جهانی و درنتیجه تقلای نیروهایی که مانع شکل گیری و قوام این پدیده عظیم جهانشمول می شوند، همه و همه جا را درمی نوردد. ناتو و امریکا دراین جنگ سرمایه گذاری بی سابقه وسرسام آوری را هم درعرصه مادی و هم درپهنای تاثیرگذاری بر روان جمعی بشریت براه انداخته اند و وضع امروزی که شکست محتوم آنها را درپی دارد، به هیچ وجه برای شان قابل قبول نیست و با چنگ و دندان، از راه های گوناگون با برخوردی تلافی جویانه درپی ادامه جنگ هستند. قبل از آغاز این جنگ تحریک شده به وسیله امریکا، همه غربی ها در این تصور بودند که با حساب های دقیقی که انجام داده بودند، روسیه درمدت کوتاهی در زیربار تحریم های بی سابقه و همآهنگ غربی و دربرابر اوکرایین مجهز به مقادیربی سابقه ای ازآخرین تجهیزات ودست آوردها درعرصه تسلیحاتی غربی(که ازسال۲۰۱۴ بعد ازکودتای فاشیستی آغازشده بود)، کمر خم خواهد کرد اما مقاومت و سخت جانی و درعین حال نیرومندی و تجربه بزرگ روسیه موجب آن شد که نتیجه آن چیزی نباشد که غربی ها انتظار داشتند. دراین جنگ مرگ و زندگی برای روسیه، ناتو تمام قد و با همه دار وندارخود به قصد نابودی آن صف آرایی بیسابقه و تاریخی را به کاربست. نتیجه آن چیزی است که همه روزه شاهد آن هستیم یعنی پیشروی دایم روسیه و درهم شکستن بلاوقفه ماشین جنگی ناتو که به وسیله سربازان اوکرایینی به کارانداخته شده است. از جانب دیگر دلار به مثابه ارز ذخیره و تبادله جهانی به تدریج تضعیف می شود بنا ً نقش تعیین کننده امریکا در جهان روبه افول است.

دراتحادیه اروپا هم به تدریج شکاف ها برملا می شود و اعلام موضع رسمی جنگ طلبان با مخالفت روبه تزایدی مواجه می گردد واحتمال اینکه جنگ اوکرایین درگرماگرم این تعاملات با فروپاشی ارتش اوکرایین به پایان برسد، هرروز برجسته ترمی گردد. امریکا نمی خواهد این شکست تاریخی به نام پرطنطنه اش ختم شود. تمام این صحنه سازی های ترامپ وحواریون اش ناشی ازدرک این واقعیت است که گرچه دراثر تبلیغات گمراه کننده رسانه ای دنیای سرمایه داری امپریالیستی تا هنوز توده های مردمان دنیا به ویژه امریکایی ها ازآن درک واطلاع درستی ندارند اما واقعیتی است که نمی توان از آن فرارکرد.

غربی ها وامریکایی ها درشرایطی که در باطلاق اوکرایین گیرمانده اند، برا ی اولین باردم ازصلح می زنند. چه شد که غربی ها به یک باره گی صلح طلب شدند؟ در واقع اجبار صحنه جنگ کسانی راکه به صلح واقعی هیچ ایمان و علاقه ای ندارند به سوی نوعی از تگدی برای صلح اما با حفظ ظاهرمتفرعن کشانده است. آن ها به آتش بس برای تجدید قوا نیاز دارند ولی روسیه به آن ها این فرصت را نمی دهد. امریکایی ها وبه ویژه ترامپ ناراحت است از اینکه چرا روس ها آتش بس را نمی پذیرند درحالیکه درغزه همچنان به نسل کشی مردمان بی نوا و بی دفاع فلسطینی به دولت فوق دست راستی اسراییل واعمال فاشیستی آن کمک می کند و پیهم قطعنامه های آتس بس را در شورای امنیت سازمان ملل ویتومی کنند ودربرابر آن به اصطلاح طرح صلح ترامپ برای غزه را مطرح می سازند که یک دنیا غدر و نیرنگ درآستین دارد. دیده شود که بازچه حیله هایی به کارمی برند. سیاست امریکا درقبال مساله غزه چنان غیرعادلانه، پر از تکبر و بیرحمانه است که الکساندرمرکوری تحلیلگر نامدار انگلیسی می گوید که برخورد ترامپ در قبال غزه صاف وساده گانگستریزم است.

اکنون امریکا با درک دقیق از توان خود و چشیدن طعم تلخ شکستی که برایش غیرقابل انتظاربود مصمم شده است، لااقل در ظاهر امر، از این مخمصه که درحال برباددادن تمام ابهت و نقش رهبری کننده اش بر دنیای غرب است خود را نجات بدهد. حکومت پنهان امریکا با استفاده ماهرانه ازشیوه بی بند وبارانه ترامپ در تلاش است از روی صحنه ی این بازی با همان شیوه مسخره وی بیرون رفته ولی سرنخ حوادث را با ارسال سلاح های مرگ بار و رهبری عملیات جنگی دراوکرایین درسایه همچنان در دست نگه دارد تا اگر معجزه ای رخ داد وغرب راه گم کرده ازقضا به  پیروزی هایی دست یافت، از جمع آوری میوه آن محروم نماند. واقعیت این است که امریکا شدیداً دل درگرو این جنگ دارد و باتمام قوا درفکر انتقام کشی از روسیه دراین عرصه بسیاربا اهمیت جهانی است اما برپایه واقعیت های میدانی چاره ای ندارد جز اینکه با اقدامات نمایشی و اتخاذ روشی پر از ابهام درباره رهبری جنگ در اوکرایین شکست نهایی را که به احتمال بسیارقوی اتفاق خواهد افتاد، به نام متحدان بی اراده و رام اروپایی خود ثبت نماید. با صحنه سازی نه چندان ماهرانه ای ، ترامپ(بخوان حکومت پنهان امریکا) به اروپایی ها می گوید شما به اندازه کافی بزرگ هستید، بگیرید رهبری جنگ با روسیه باشما! ولی مطمین باید بود که این فقط روی صحنه و ظاهر قضیه است؛ درپشت صحنه، پشت میز رهبری جنگ تغیر چندانی وارد نخواهد شد زیرا جریان بلاوقفه پیشرفته ترین سلاح های مرگبار امریکایی همچنان ادامه خواهد یافت و حتی تشدید خواهد شد، چنانچه دراین روزها زمزمه هایی مبنی بر ارسال موشک های «توما هوک» از طریق مقامات مسوول بالارتبه امریکایی چون "جی. دی. ونس" معاون ترامپ ودادن اجازه به کیف برای هدف قراردادن مسکو ودیگر شهرها و اهداف دیگر به گوش می رسد. به گفته مسوولین روسی ورود این موشک ها تغییری دروضع کلی جبهه وارد نخواهد کرد. شاید برعکس این گفته سخنگوی کرملین آقای"دیمیتری پسکوف" که ناشی از حس اعتمادبه نفس بوده و با آرامش و متانت ادا شد، بتوان پیش بینی کردکه ورود "توماهوک" ها درصحنه جنگ اوکرایین تغییرات بزرگی را به شکل فروغلتیدن تندرغضب روس ها بر پایگاه ها و مراکز فرماندهی اوکرایینی که درآن ها ناتویی هاهم قراردارند درپی داشته باشد وشاید چه بلایای دیگری که درپی آن خواهد آمد.

درگرماگرم این بازی های فریبنده امریکایی ها، بعضی از رهبران کوتاه اندیش اروپایی درچنین وضعی با پنهان کردن کوچکی خود درسایه این «بذل » امریکایی ها سربه جنون می زنند وبا به اصطلاح ابتکارات واقدامات تشنج آفرین پیهم خویش به تحریک هرچه بیشترمی پردازند تا بتوانند امریکا را وارد درگیری مستقیم تربا روسیه بسازند، این رهبران عاقبت نیندیش شاید نمی دانند که اگرامریکایی ها توان کاربیشتری را می داشتند در این جنگی که مال خودشان است، به هیچ وجه دریغ نمی کردند . این رهبران کوته اندیش اروپایی نمی دانند که این بذل امریکایی ها درجهت سپردن ظاهری رهبری جنگ اوکرایین به آن هایک تحفه آلوده به سم است، زیرا امریکایی ها با مهارت اروپایی ها را درصف اول قرارمی دهند تا درصورت شکست بسیارمحتوم دراین جنگ عظیم، پایان ماجرا به نام اروپا رقم بخورد.

اهل سیاست اما می داند که این عقب نشینی امریکا فقط ظاهر قضیه است؛ امریکا پس پرده همچنان پشت فرمان قرارخواهد داشت زیرا نتیجه سهمگیری همه کشورهای عضو ناتو درجهت کمک به عملیات بزرگ جنگی به وسیله نیروهای نیابتی اوکرایینی، بدون کمک و رهبری مستقیم (این باراعلام ناشده) امریکا بسیارناچیزخواهد بود. این امریکا است که با امکانات عظیم خود، درعرصه جمع آوری اطلاعات از طریق ماهواره ها و پروازهای اکتشافی پیرامون روسیه به ویژه جوارمرزهای روسیه در دریاهای بالتیک وسیاه وحتا تعیین اهداف و آماده ساختن کوردینات هاجهت گشودن آتش نقش اساسی را ایفا می کند. بدون اجازه امریکایی ها شلیک این موشک ها واعزام پهپادها درعمق خاک روسیه امکان پذیرنیست. در واقع بدون کمک امریکا فروپاشی تمام جبهات دراین جنگ سرنوشت سازبین روسیه و ناتو به سادگی اتفاق خواهد افتاد . گذشته ازآن، همه می دانند که مرکز اساسی رهبری وهمآهنگ سازی کمک رسانی وعملیات جنگی دراوکرایین درپایگاه بزرگ امریکایی «رامشتاین » درجنوب المان قراردارد که همچنان به فعالیت خود ادامه می دهد. «رامشتاین» یکی ازبزرگترین پایگاه های نظامی امریکا دراروپاست. از این پایگاه برای عملیات هوایی و پشتیبانی ازنیروهای نظامی دراروپا و خاورمیانه استفاده می شود. دراین مرکز کمک ها، سهمگیری و فعالیت تقریباً پنجاه کشور مرتبط به غرب و ناتو درجنگ اوکرایین همآهنگی می شود. نکته دیگری را که ترامپ گفته این است که اروپایی هامصارف این جنگ را بپردازند و امریکا سلاح های موردنظررا تامین می کند. یک مطلب دراین میان ماهرانه در سایه قرارداده می شود وآن اینکه دردنیای امروزی این سلاح ها فقط به اجازه کشور تهیه کننده می توانند مورد استفاده قراربگیرند. هیچ  کسی تجاوز صهیونیست ها برقطر و خاموشی کامل پیشرفته ترین سلاح های دفاعی ساخت امریکا را که قطردراختیاردارد، از یاد نبرده است. درهرجایی که سلاح امریکا مورد استفاده قرارمی گیرد باید امریکا کود استفاده ازآن را آزاد کند. درنتیجه این که چه کسی به شرکت های بزرگ مجتمع های نظامی- صنعتی امریکا پول بپردازد، تا وقتی که رهبری پنهانی جنگ درپشت پرده در دست امریکایی ها است، تغییری درصورت واقع جنگ وارد نخواهد کرد. این جنگ، از روزاول؛ از آوانی که امریکایی ها در اوکرایین کودتای فاشیستی را به راه انداختند جنگ امریکایی ها بوده و همچنان تا آخر مال آنها باقی خواهد ماند. مرتبط با این حوادث، یکی از ویژگی های سیاست های امریکا ازطریق ترامپ دراین ماجرا و سایر معضلات امروزی دنیا بی مسوولیتی فوق تصور در ابراز واعلام و تغییرمتداوم سیاست ها است؛ به نحوی که هیچگاه نمی شود از نیات واقعی امریکا درقبال موضوعات مطروحه سردرآورد و این محتملاً از جانب سردمداران حکومت پنهان یک امیتاز درجهت انعطاف پذیری درمیدان عمل تلقی شود ولی بی اعتباری شدید نسبت به قول و قرار امریکایی هارا درپی دارد، به عقیده آگاهان سیاسی، هرنوع استتارنقش رهبری کننده امریکا دراین جنگ نمی تواند کسی به ویژه روس ها را فریب بدهد. نه تنها دراین زمینه بلکه به طورکلی موضع گیری های ضد ونقیض، بی پشتوانه، عامیانه وغیرقابل اعتماد ترامپ به ویژه فضای رسانه ای جهان را به افتضاح کشانیده است. در واقع ترامپ به گفته حتا تحلیلگران امریکایی به یک دلقک شباهت پیدا کرده است. می توان به این عقیده رسید که شاید موضع گیری ها واظهارات ترامپ نقش به رسوایی کشاندن سیاست وموضع گیری های مسوولانه را ایفامی کند تا مردم هرچه بیشتر در برابرسیاست بی تفاوت بمانند و ازآن نفرت پیدا کنند. یا شاید این هم موردنظرباشد که درنتیجه سردرگمی ای که خود مسوولین امریکایی به ویژه حکومت پنهان با مارک ترامپ درمسیرحوادث دراماتیک، انبوه ومتراکم روند تغییر نظم جهانی درشرایط دشوار کنونی با آن روبرو شده اند، تلاش دارند با چنین شیوه ای مردم راهم سردرگم سازند. با توجه به این وضع وعلایم فراوانی که وجود دارد، به سادگی می توان به این نتیجه رسید که سیاست های امریکا درگردباد بی اعتمادی و درعین زمان خودشیفتگی خطرناکی دست وپا می زند. درشرایط بغرنج و تا حدودی نامکشوف کنونی، این سیاست ها می تواند کسانی را که درمقام تصمیم گیری قراردارند به اشتباهات بزرگی که برسرنوشت بشریت تاثیرعظیمی خواهد داشت، بکشاند. باید توجه داشت که درچنین بغرنجی های دنیای درحال تغییر، از یک سوسکوت دوستان مطیع وسربه راه امریکا مانند اتحادیه اروپا و«غرب جمعی » و از جانب دیگرترس کشورهایی که به ناحق مورد تجاوز قرارگرفته اند، سردمداران حکومت پنهان را محتملاً به سوی این ایده فریبنده می بردکه امریکا همیشه حق به جانب است وهنوزهم نیرویی است که می تواند هرچه بخواهدهمان خواهد شد. اگرچنین باشد، این خطای بزرگ و وحشتناکی است که زمینه های تامین صلح جهانی را شکننده ترساخته و جهان را به سوی تشنج و بی امنی بیشتر خواهد کشاند. این به این معنی نیست که دیگرامریکا نقشی ندارد وهمه باید از او روبرگردانند. نه؛ چنین نیست تا هنوزهم دربسی موارد امریکا حرف اول رامی زند ولی روندی که آغازشده و پرازبغرنجی های دوران های گذاربا اهمیت تاریخی است، اتفاقاً آغاز گسل ازهمین نقشی است که امریکا به ایفای آن پافشاری ورزد.

بناً بخشی ازحکومت پنهان وسردمداران هوشیارامریکا درحال هضم این واقعیت دردناک هستند ودرفکر چاره جویی برای تلافی امکانات ازدست رفته خود درجاهایی دیگر و یافتن راه های دیگری جهت ایجاد مزاحمت برای دشمن سرسخت و تاریخی خویش یعنی روسیه تقلا و تلاش دارند. دراین زمینه یکی از راه هایی را که امریکایی ها به احتمال قوی درکنارسایر بازی های سیاسی وعملیاتی خویش درپیش خواهند گرفت استفاده از سرمایه گذاری های پنهانی، هوشیارانه، درازمدت و با اهمیت شان درافغانستان خواهد بود. دراین عرصه دراین روزها بعد ازاظهارات جنجالی ترامپ همه جا صحبت ازبگرام است.

ادامه دارد

بامـداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۲۵ـ ‍ ۰۶۱۰      

Copyright ©bamdaad 2025