شبح فلسطین در جهان گشت میزند
« تا زمانی که فلسطین آزاد نشود، هیچ کسی آزاد نخواهد بود. »
پیترمِرتَنز، منشی عمومی حزب کارگران بلجیم
شبحی در جهان گشت میزند، شبحی به نام « فلسطین ».
همه قدرت‌های جهان کهنه درعملیاتی بی رحمانه علیه آن متحد شده‌اند: بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسراییل، جو بایدن، رییس جمهور فرتوت امریکا، ستون نویسان نیویورک تایمز، اورسولا فون در لاین، رییس کمیسیون اروپا، و بین‌الملل نفرت پراگنی راست افراطی و افسران پولیس المان.
در اینجا حقیقت نخستین چیزی است که کشته می شود. به گفته کمیته حفاظت از روزنامه نگاران (CPJ)، از زمانی که گردآوری داده‌های تلفات جانی روزنامه نگاران در سال ۱۹۹۲ ترسایی آغاز شد، نسل کشی فلسطینی‌ها تا اکنون « مرگ بارترین دوره برای روزنامه نگاران » بوده است. در نسل کشی کنونی درغزه عده بیشتری روزنامه نگار کشته شده‌اند تا در دو جنگ جهانی و جنگ کوریا روی‌هم. دست کم ۱۶۵ کارشناس حرفه یی رسانه کشته شده‌اند. فقط یک لحظه تصور کنید که اگر سربازان روسی در کمتر از یک سال بیش از صد روزنامه نگار را در اوکرایین کشته بودند چه می شد: فریاد اعتراض‌ها گوش‌ها را کر می کرد.
با وجود این، حقایق را نمی توان کُشت. این روزها نسل کشی در هر لحظه در مقابل چشمان ما دارد رخ می دهد. وحشت، جنون، و مصوونیت ( اسراییل ) از مجازات باعث می شود که خیلی ها احساس ناتوانی کنند. همه آنهایی که از « رودخانه » و « دریا » و « آزادی » صحبت می کنند خود را در معرض خطر نیروهای پولیس در برلین، پاریس، لندن، یا آمستردام می یابند.
با وجود این، همه آنهایی که فراتر از گرد وغبار و هرج ومرج امروزی را می بینند جنبشی را می بینند که از جاکارتا تا بروکسل، از لندن تا یوهانسبورگ، و از استانبول تا واشنگتن سر بلند می کند ، جنبشی که هم صدا در همبستگی با فلسطین سخن می گوید. این قدرت، این اتحاد، است که فلسطین را به شبحی تبدیل کرده است.
در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ ترسایی، دانشجویان در اعتراض به جنگ ویتنام و امپریالیزم امریکا دانشگاه‌ها را اشغال کردند. در دهه ۱۹۸۰ ، دانشجویان در اعتراض به آپارتاید در افریقای جنوبی دانشگاه‌ها را اشغال کردند. این روزها دانشجویان در سراسر جهان علیه نسل کشی اسراییل و مصوونیت آن دولت از مجازات و رفتارهای دوگانه و تبعیض‌آمیز در برخورد با اسراییل به حرکت درمی آیند.
همواره علیه این جوانان بدگویی شده است، به دانشجویان تهمت زده‌اند، و آنها را محکوم کرده‌اند. اما حق درهرمورد با دانشجویان بوده و هر بار پیروز شده‌اند. آنچه امروز رخ می دهد «جرقه ویتنام » دیگری در نسل نوینی است که می فهمد: « تا زمانی که فلسطین آزاد نشود، هیچ کسی آزاد نخواهد بود. »
در سال ۱۹۶۸ ، جنبش ضد جنگ پس از حمله سال نو (تت) ویتنام قوّت گرفت. جنبش ضد جنگ امروزی ( و نسل کشی در فلسطین ) از جنبش مقاومت در برابر ویرانی غزه به دست اسراییل قوّت گرفته است. در هر دو مورد، موفقیت نظامی (موقت) نصیب قدرت‌های استعماری و متحدانشان شد، اما پیروزی سیاسی نصیب جنبش مقاومت شد. برای مثال، در بریتانیا در حدود ۱۰۰هزار نفر در سال ۱۹۶۸ علیه جنگ ویتنام تظاهرات کردند. این تعداد کمتر از جمعیت شرکت کننده در کوچک ترین تظاهرات این روزها علیه نسل کشی در غزه بود. امروزه در راه پیمایی های اعتراضی بین ۱۵۰هزار تا ۸۰۰هزار نفر شرکت می کنند.
کشور شما، تاریخ شما، و آینده شما
تصور کنید که فلسطینی هستید و مهاجران زمین هایتان را بدون اینکه مجازات شوند از شما می گیرند. این تصرف زمین ۷۵ سال است که ادامه دارد، الحاق پس از الحاق، نسل بعد از نسل. تصور کنید که فلسطینی هستید و تاریخ شما را از شما می گیرند. موزه ها، مراکز فرهنگی، کتابخانه‌ها، مسجدها و کلیساها را به ویرانه تبدیل می کنند و چیزی جز پوسته ای از فرهنگی « که اسراییل می خواهد وانمود کند هرگز وجود نداشته است » باقی نمی گذارند. هدف روشن است: زدودن گذشته فلسطین و وانمود کردن اینکه چنین سرزمین و چنین ملتی هرگز وجود نداشته است. تصور کنید که فلسطینی هستید و آینده شما به سرقت می رود. اسراییل بیش از پنج صد مکتب را بمباران کرده و بیش از ۶۲۵هزار کودک را در غزه بدون امکان تحصیل و ۹۰هزار محصل را بدون دانشگاه رها کرده است.
می خواهند زمین را بدزدند، تاریخ را بدزدند، و آینده را بدزدند. اما هرگز موفق نخواهند شد. جنگ نمی کنند، دارند نسل کشی می کنند ، محله به محله، بیمارستان به بیمارستان، مدرسه به مدرسه، «منطقهٔ امن » به « منطقه امن ». اما هرگز پیروز نخواهند شد. نسلی تازه از فلسطینی‌ها آنها را به خاطر آنچه هستند( جنایت کاران جنگی و عاملان نسل کشی) در خواب غفلت شکار خواهد کرد. این نسل شجاعت اِعمال پیگیرانه قوانین بین‌المللی را خواهد داشت، حتا علیه قدرتمند ترین کشورها و بزرگ ترین متجاوزان جهان. در جولای ۲۰۲۴ ( میانه تابستان امسال)، دیوان بین‌المللی دادگستری اشغال فلسطین از جانب اسراییل را غیرقانونی اعلام کرد و آن را آپارتاید خواند و از کشورهای عضو خواست که برای پایان دادن به این وضع اقدام قاطع کنند. اما هیچ اتفاقی نیفتاد. برعکس، فقط در یک سال گذشته امریکا بیش از ده هزار بمب هزار کیلویی به اسراییل داده است که از آنها برای ویران کردن مدرسه ها، بیمارستان ها، مسجد ها، و « مناطق امن » و تبدیل کردن آنها به گودال های بزرگ و گورستان ها استفاده شده است.
رفتارهای دوگانه
چهار روز پس از تهاجم غیرقانونی روسیه به اوکرایین، هر دو نهاد فوتبالی یوفا و فیفا همه تیم های فوتبال روسیه، چه تیم های باشگاهی و چه تیم ملی، را از شرکت در هر مسابقه ای درجهان منع کردند. فیفا و یوفا در بیانیه مشترکی اعلام کردند: « (جامعه ) فوتبال در این مورد کاملاً متحد است و با همه آسیب دیده گان در اوکرایین همبستگی کامل دارد.»
انتظار می رفت که واکنش مشابهی در مورد نسل کشی اسراییل علیه فلسطینی ها نشان داده شود. با این حال چنین نشد. اسراییل همچنان مُجاز است بدون هیچ مشکلی در لیگ ملت های یوفا شرکت کند، همان طورکه اجازه دارد بدون دغدغه مجازات در المپیک پاریس و در مسابقه آواز یوروویزیون در مالمو (سوید) شرکت کند. این رفتار دوگانه نه فقط سرشت آپارتاید دولت اسراییل، بلکه نسل کشی جاری را نیز «عادی » می کند. کار تا آنجا پیش رفت که نماینده گان کنگره ایالات متحد امریکا در هنگام سخنرانی جنایتکار جنگی بنیامین نتانیاهو در کنگره به پا خاستند و او را تشویق کردند.
روسیه پس از تهاجم غیرقانونی به اوکرایین بی درنگ مورد تحریم کامل اقتصادی و نظامی قرار گرفت. اما در مورد اسراییل چنین نشد. حتا پس از کشته شدن ده‌ها هزار نفر (در غزه) ، اتحادیه اروپا به توافق همکاری با اسراییل ادامه می دهد و به شهروندان اسراییلی امکان دسترسی کامل به فناوری، علوم، و دانشگاه های اروپایی می دهد. اتحادیه اروپا با نشان دادن اینکه تمایلی به انجام ضروری ترین اقدام ندارد، در عمل خود را از نظر اخلاقی مُرده اعلام می کند.
سنگ اندازی در ماشین جنگی امپریالیستی
ویجی پراشاد، مارکسیست هندی، در جشنواره همبستگی مانی فی یستا (ManiFiesta) در اوستاند (بلجیم) به من گفت: « لازم نیست برای فلسطینی ها دلسوزی کنیم. فلسطینی‌ها سرانجام خود شان را آزاد خواهند کرد. ما لازم نیست این کار را بکنیم. ما باید بکوشیم که ماشین جنگی متوقف شود.»
نقطهٔ ضعف و ضربه پذیری ماشین جنگی در تامین تسلیحات است. یک مَثَل قدیمی داریم که سلاح های المانی و پول المانی‌ها در سراسر جهان در حال کشتارند. امروزه این گفته بیشتر در مورد سلاح‌های امریکایی صادق است. طی پنج سال گذشته، ۷۹ درصد از کل تسلیحاتی که به اسراییل داده شده از امریکا و ۲۰ درصد از آلمان بوده است. دولت امریکا با حمایت های مالی و نظامی بی امانش به سوخت رسانی به ماشین جنگی اسراییل ادامه می دهد. امریکا بیش از ۳۰۰میلیارد دلار به اسراییل کمک کرده است، از جمله ۴میلیارد دلار کمک سالانه نظامی. در همین ماه اگست امسال، آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجهٔ امریکا، فروش جت های جنگنده اف-۱۵ به ارزش ۱۹میلیارد دلار، همراه با گلوله‌های تانک به ارزش ۷۷۴میلیون دلار، مرمی هاوان به ارزش بیش از ۶۰میلیون دلار، و موتر های زرهی نظامی به ارزش ۵۸۳میلیون دلار به اسراییل را تایید و تصویب کرد. بخشی از این محموله‌های تسلیحات از بندرها و فرودگاه‌های اروپا عبور می کند. در یک مورد، یکی از کارگران فرودگاه بروکسل که در حال بارگیری محموله ای بود جعبه‌هایی را دید که به مقصد تل آویو فرستاده می شدند. او و یکی از همکارانش متوجه شدند که این جعبه ها حاوی تجهیزات نظامی به مقصد اسراییل اند. آنها تصمیم گرفتند که موضوع را با اتحادیه صنفی شان مطرح کنند و بی معطلی همین کار را کردند. اتحادیه در نهایت تصمیم گرفت که ارسال این محموله را تحریم کند. به دنبال این اقدام، اتحادیه کارگران حمل ونقل تصمیم کلی گرفت که ارسال همه محموله های تسلیحاتی بعدی به اسراییل را نیز تحریم کند.
همه چیز با نه گفتن یک کارگر آغاز شد. و سپس یک کارگر دیگر، یک اتحادیه و سپس یک اتحادیه دیگر. سرانجام اتحادیه‌های سراسر جهان، از ایتالیا تا استرالیا، از هند تا کانادا.
جنبش دانشجویی ریاکاری و رفتارهای دوگانه عاملان جنگ های امپریالیستی را محکوم می کند. و جنبش کارگری در خودِ ماشین جنگی امپریالیستی سنگ می اندازد. ما نمی گذاریم آپارتاید عادی شود، استعمارعادی شود، نسل کشی عادی شود، و امپریالیزم عادی شود. شبحِ فلسطین دنیایی را گشت می زند. / نامه مردم
بامداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۲۴ـ ۲۴۰۹
Copyright ©bamdaad 2024