اقتصاد دوستانه هند در خدمت نیولیبرال ها

اقتصاد دوستانه هند در خدمت نیولیبرال ها

شارلوت توماس

هند در ازای حمایت بیشتر خانواده های بزرگ سرمایه داری هند نارندرامودی، اقتصاد هند را آزاد می کند تا بازارها را به روی دوستان نیولیبرال خود باز کند و به طرح های انحصاری آنها پاسخ دهد.

برخی نیز از « سرمایه داری دلسوز» یا سرمایه داری دوست صحبت می کنند، چرا که رشد مالی گروه های بزرگ از سال ۲۰۱۴ ترسایی بسیار بی سابقه بوده است. در تداوم خاصی از سیاست اقتصادی هند از زمان استقلال، باز بودن سرمایه گذاری خارجی همچنان انتخابی و نوعی اصرار از حمایت گرایی است..

با این حال، ذینفع های این حمایت گرایی تغییر کرده اند. همانطور که ژان ژورس ، موسس روزنامه اومانیته یادآوری می‌کند، در زمانی که بحث‌ها پیرامون شرایط تجارت بین‌المللی از قبل بالا گرفته است در جریان است یک کلمه می ‌تواند واقعیت ‌های متفاوت و وارونگی سلسله مراتب «بازنده‌ها» و «برنده گان» را پنهان کند. بسته به نحوه اجرای آن دارد.

حمایت گرایی می تواند به نفع صنایع کوچک و کارگران یا به نفع گروه های سرمایه دار بزرگ باشد.هند نیز از این قاعده مستثنی نیست.اگر در گذشته هدف این حمایت گرایی استراتیژیک برای حمایت از صنعت و کشاورزی داخلی بود، امروز دیگر اینگونه نیست.

اکنون بسته شدن بخش‌های خاصی از بازار ملی به روی شرکت‌های بین‌المللی با هدف محافظت از برخی شرکت‌ های بزرگ هندی در برابر حملات رقابتی است. در اینجا ما لهجه‌ هایی از سیاست تجاری ایالات متحده امریکا را می ‌یابیم، در مقابل یک حمایت ‌گرایی همبستگی که در تضاد با سرمایه ‌داری است.

مشاهدات مشابه آشکارا در مورد سرمایه داری تجارت آزاد به ویژه در اتحادیه اروپا و و در فرانسه حاکم است. نیولیبرالیزم، در همه انواع اش، به عنوان یک قاعده اولیه، قرار دادن سیاست های عمومی را در خدمت گروه های بزرگ خصوصی قرار داده است. ما از « رقابت آزاد و بدون تحریف » فاصله داریم. نتایج شامل اثرات مضر بر پوتنسیال نوآوری شرکت ها می باشد. در مورد هند، غارت امور عمومی به نفع سرمایه برای « مودی » سودی مضاعف دارد، حتا فراتر از تمجید شخصی او.

اول، با انحصار کانال‌ های ارتباطی، مردم را به ‌طور پایدار به سمت هژمونی «هندو » اجتماعی وابسته می کند . حتا اگر او قدرت سیاسی را از دست بدهد، بازگشت به «هند قبل از ۲۰۱۴ ترسایی » غیرممکن است، زیرا تأثیر ضامن دار هندوییزم سیاسی بسیار قدرتمنداست.

دوم، با جذب سرمایه‌ گذاران خارجی، ارتباطی را که در بالا بین هویت سیاستی و سرمایه ‌داری نیولیبرال ذکرشد حفظ می‌ کند. همچنین توافقنامه تجارت آزاد اخیر که بین هند و انجمن تجارت آزاد اروپا (سوییس، نروی، ایسلند، لیشتن اشتین) امضا شد، این بازارهای ملی را به روی رقابت هند در زمینه صنایع غذایی، دارویی، پزشکی، محصولات مهندسی وغیره باز می کند. این توافق که در پایان شانزده سال مذاکره امضا شد، شاید تسریع در مذاکرات برای یک معاهده مشابه با اتحادیه اروپا باشد. این متن « جاه طلبانه »، بر اساس اصطلاحات بروکسل، تمام بخش های اقتصاد را پوشش می دهد. به گفته مطبوعات حامی سرمایه داری نیولیبرال، این « بازار هند را به روی اروپایی ها باز خواهد کرد ». اما به کدام اروپایی ها و تحت چه شرایطی؟

با حداقل دستمزد کارگران هندی دو ایرو در روز (۱۷۸ روپیه)، تصور اینکه تجارت برای مردم هند و اروپایی که کارگرانشان در شرایط رقابت مرگبار قرار می ‌گیرند، شادآور نیست و سخت است. در واقع، سرمایه داری نیولیبرال، چه آمیخته با حمایت گرایی گزینشی مانند مورد هند باشد، چه کاملاً به روی سرمایه خارجی مانند اتحادیه اروپا باز باشد، فقط ناامیدی ایجاد می کند. این در بسیج عمومی مردم هند و اروپا تجربه شده. جنبش به توسعه دنیای کشاورزی در فرانسه و همچنین در هند منعکس شده است. همین علل و اثرات مشابه، در سال های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ ترسایی اعلام لایحه مقررات زدایی از بازار کشاورزی منجر به بسیج دهقانان در مقیاس و مدت بی سابقه ای در مقیاس جهانی منجر شد. با شعار « بیاید به دهلی برویم »، دهقانان بسیج وبه سمت پایتخت حرکت کردند. تا محاصره واقعی دهلی را سازمان دهند انها به توسط اردوگاه ها، غذاخوری ها وغیره ... دهلی رابیش از یک سال محاصره کردند .در نتیجه دولت قانون خود را کنار گذاشت، اما نتوانست به تقاضای کشاورزان برای قیمت و دستمزد تضمین شده در حرفه ای که بالاترین میزان خودکشی را دارد، پاسخ دهد.، درنتیجه، این بسیج توسط مطبوعات هماهنگ پوشش داده نشد، اما بسیج در اواسط ماه مارچ از سر گرفته شد.

تعجبی ندارد که اعلامیه جنوری فرانسه- هند بخشی از این چارچوب اندیشه سرمایه داری نیولیبرال است. پاراگراف ۲۹ به « فرصت های بزرگ و هنوز استفاده نشده در دسترس هر دو کشور از نظر تجارت و سرمایه گذاری » اشاره دارد.هر دو کشور «حمایت قوی خود را از مذاکرات جاری در ( جی ۷ ) و( جی ۲۰ ) با هدف انعقاد توافقنامه تجارت آزاد بین هند و اتحادیه اروپا تکرار می کنند. همه چیز گفته شده است و ما قبلاً درک می کنیم که « امکانات بزرگ » ذکر شده به ضرر منافع مردم خواهد بود. درهر دو کشور، شکاف بین افراد بسیار ثروتمند و بسیار فقیر در حال افزایش است. این اعلامیه همچنین به تمایل «برای برقراری گفت ‌وگوی عمیق درباره موضوعات جهانی (...) مانند اقیانوس‌ها، تغییرات آب و هوا، تنوع زیستی، آلوده گی و فناوری دیجیتال با تأکید ویژه بر چارچوب‌های چندجانبه اشاره می ‌کند.

با این حال، دفاع از این سرمایه ها برای بقای بشریت است که باید اصل اقدام مشترک دو کشور باشد. فرانسه، یک قدرت دریایی حاضر در همه قاره‌ها و در همه اقلیم‌ ها، و همچنین هند، یک قدرت جمعیتی پیشرو که در معرض خطرات اقلیمی است، هر دو با هم متحد می ‌شوند تا چارچوبی جهانی برای حکومت جهانی این کالاها و سودهای مشترک بیندیشند: ما می‌توانیم تصور کنیم که نیروی محرکه ای که این را نشان می دهد! و قدرت صلح ساز همکاری پیرامون مسایل مشترک. برای انسان‌ها، این پروژه بسیار هیجان‌انگیزتر از سازماندهی رقابت همه علیه همه در مقیاس جهانی است، که تنها زمانی می ‌تواند منجر به جنگ شود که قبلاً چنین اتفاقی افتاده است..

فرانسه همچنین باید در روابط خود با هند بر حفظ صلح در منطقه آسیا و اقیانوسیه تمرکز کند. پاریس به جای پیروی از منافع امریکا با پایبندی به استراتیژی به اصطلاح « هند- اقیانوس آرام »* خود، که در واقع جنگ تجاری بین پکن و واشنگتن است، باید تنش زدایی را ترویج کند زیرا افزایش تنش ها ترس از یک جنگ عمومی را افزایش می دهد. روابط خوب با مودی که مکرون به آن افتخار می کند، باید در خدمت صلح قرار گیرد. شبکه های دیپلوماتیک منطقه ای ما نیز. چگونه می ‌توانیم مثلاً در برابر پروژه فراغنه سکوت کنیم و خودمان را با دیدگاه جنگی و تجاری هدایت کنیم که دولت می‌خواهد در مجمع الجزایر« نیکوبار » تحقق بخشد؟ نخست وزیر می خواهد یک پایگاه نظامی در این جزیره ایجاد کند که جمعیت آن افرادی است که هنوز با آنها تماسی گرفته نشده است. این پروژه از یک طرف منجر به انقراض جمعیت خواهد شد . آنها از بیماری های حمل شده توسط دیگران در این جزیره مصوون نیستند. از سوی دیگر، دخالت در تسلیحات در اقیانوس هند پیامی مضر برای پکن خواهد داشت. در حالی که دانشمندان از سراسر جهان برای مخالفت با این پروژه فراخوان دادند و یک نماینده « اینسومیز» حزب چپ فرانسه به رهبری میلانشون، از دولت در این زمینه سوال کرد.

امانویل مکرون از بازدید رسمی خود برای گفتن کلمه ای در مورد این پروژه از دنیای قدیم استفاده نکرد، زیرا این پروژه جنگی، زیست محیطی و مرگبار است. بنابراین ما در جزیره « نیکوبار » سیاست فعلی پاریس را در قبال دهلی نو خلاصه می کنیم با این حال، رابطه دیگری با هند امکان پذیر است./ ر ه

* هندوـ پاسیفیک ( بامداد)

بامداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۲۴ـ ‍۲۴۰۸