سـارا فـلانـدر
طی هفته دوم تا نهم سرطان سه نشست بین المللی بسیار متفاوت برگزار شد. این «نشست»ها بیانگر شکاف رو به رشد جهانی است. خوبست نگاهی به آن ها بیاندازیم، چه کسانی در آنها شرکت کردند، و به ویژه این که چه نقشه ای در سر دارند. دو تا از آنها بر رودررويی و افزایش تنش نظامی متمرکز بودند . در مقابل آن، جریان نخست ( بریکس ) تمرکزش برهمکاری، توسعه پایدار و تجارت بود.
نشست سران بریکس
اولین نشست مصادف بود با ۱۴مین اجلاس سران بریکس که در روزهای دوم و سوم سرطان به صورت مجازی برگزار شد و چین ریاست جلسه را به عهده داشت.
بریکس اتحاد جمع کشورهای برازیل، روسیه، هند، چین، و افریقای جنوبی است. ۳ میلیارد نفر از مردم جهان، یعنی٪۴۰ جمعیت جهان در این پنج کشور زنده گی می کنند، کشورهايی با نظام های سیاسی و اقتصادی وسیعاً متفاوت. اما همه آنها کشورهايی در حال توسعه هستند و همه گی سابق بر این مستعمره یا نومستعمره‌هايی بودند که از سوی کشورهای امپریالیستی بلوک (جی۷) غارت می شدند. مبارزات ضد استعماری و ضرورت همکاری، آنان را به هم پیوند داده است. تمرکز نشست سران کشورهای بریکس متوجه توسعه پایدار و ساختن جهانی با اقتصاد باز، حمایت از تجارت و گسترش همکاری بود. موضوع اصلی این نشست عبارت بود از: «مشارکت در عصر نوین توسعه جهانی.»
بریکس محل تبادل نظر خاصی است و پیش از هر اجلاس سالانه سران، ده‌ها جلسه برگزار می کند. بریکس امسال ۷۰ کنفرانس و برنامه برگزار کرد و مسايلی در زمینه های امنیت سیاسی، اقتصادی، تجارت، مالی، توسعه پایدار، سلامت همگانی، و نیز مبادلات بین‌المللی و فرهنگی را پوشش داده است. بریکس خود را متعهد به حفظ و تحکیم چند جانبه گرايی می‌داند و با هر گونه برتری طلبی مخالف است.
ارجنتین و ایران به تازه گی رسماً تقاضا کرده اند به گروه بریکس بپیوندند.
هشت کشور در حال توسعه دیگر نیز طی برگزاری جلساتی مراتب علاقمندی خود را ابراز داشته اند. جلسات گسترده از این قبیل را (بریکس+ ) می نامند.
در بیانیه پایانی (بریکس) آمده است، علیرغم وجود پاندمی کوید-۱۹ و چالش‌های دیگر، کشورهای بریکس مشترکاً به حفظ همبستگی و تعمیق همکاری‌ها ادامه دادند.
کشورهای بریکس یک سوم مواد غذايی جهان را تولید می کنند. آن ها خود را به انتقال تکنولوژی، همکاری در کشاورزی با دوام و توسعه روستايی، تامین امنیت غذايی، توسعه صنعتی، ارتباطات دیجیتال، توسعه زیرساخت‌ها و مراقبت‌های سلامت و توجه ویژه به افریقا، متعهد می دانند.
در سال ۲۰۲۳ ترسایی افریقای جنوبی ریاست برگزاری پانزدهمین نشست سالانه سران بریکس را به عهده خواهد داشت. (بیانیه ۱۴- مین اجلاس سران بریکس، پکن)
گروه ۷ - پنجم تا هفتم سرطان
اجلاس سه روزه گروه ۷ (جی۷) از پنجم تا هفتم سرطان در قصر المایو، کرون، در ایالت باواریای ( بایرن ) المان برگزار شد. هدف بیان شده این اجلاس هماهنگی سیاست جهانی اقتصاد اعلام شده است.
رهبران کانادا، فرانسه، المان، ایتالیا، جاپان، انگلستان، ایالات متحده امریکا و نیز اتحادیه اروپايی در این نشست حضور داشتند. این‌ها کشورهايی هستند که مسوول چپاول و استعمار آسیا، افریقا و کشورهای امریکايی هستند. آنان باید برای جنایت علیه بومیان، به برده گی کشاندن مردم افریقا و دو جنگ ویرانگر جهانی در قرن بیستم، غرامت بپردازند.
موضوع اصلی این نشست سران قدرتمند ترین و ثروتمند ترین قدرت‌های امپریالیستی چگونگی تشدید تحریم ها علیه روسیه و نیز ادامه جنگ در اوکرایین بود.
تقاضای جدید آن ها این بود که کشورهای تولید کننده نفت با ایجاد سقف قیمت برای نفت، طلا و مواد نادرمعدنی روسیه همراه با ایجاد محدودیت های جدید (انتقال) تکنولوژی موافقت کنند. این تقاضا احتمالاً با بی‌اعتنايی کشورهای در حال توسعه آسیا، افریقا و امریکای لاتین روبه رو خواهد شد.
در حالی‌که اعضا دولت‌های ( جی۷ ) تنها ۱۰ درصد جمعیت جهان را تشکیل می دهند، تولید ناخالص ملی آن ها ۴۵ درصد مجموع جهانی است. این اقتصاد های قدرتمند به سود یک طبقه کوچک از صاحبان شرکت ها عمل می کنند که کم تر از ۱٪ جمعیت خود شان را شامل می شود. آنچه این طبقه مالک را نگران می کند این است که هر چند ثروت آنان در دستان تعداد هر چه کم تری متمرکز شده است، موقعیت آنان از کنترول ۷۰٪ تولید ناخالص ملی در جهان در ۳۰ سال پیش تقلیل یافته است. چگونه باید وضعیت رو به افول خود را تقویت کنند، در حالی که بحران اقتصاد سرمایه داری، افزایش روزافزون بهای انرژی و تورم، بیش از پیش موجبات شکاف میان آنان را فراهم می کند.
روزگار تسلط دلار و یورو به سر آمده است. تحمیل تحریم های سخت علیه روسیه با بی اعتنايی بیش تر کشورهای جهان روبه رو شد. تلاش های تحریمی برای خفه کردن ۴۰ کشور دیگر سبب ایجاد اَشکال دیگری از مبادله شد. تجارت جهانی در حال استفاده از سبدی از ارزهاست که شامل روبل روسیه - بیش از همیشه، یوان چین و روپیه هند می شود.
سیاست مداران گروه ( جی ۷ ) یک بار دیگر با ژست سنگین روابط عمومی قول دادند مبلغ ۶۰۰ میلیارد دلار فایننس ظرف ۵ سال آینده به بخش خصوصی و عمومی در کشورهای در حال توسعه، به ویژه در افریقا، به زیرساخت ها اختصاص دهند. این اقدام در مقابل ابتکار چند تریلیون دلاری کمربند و جاده چین که در آن بیش از ۱۰۰ کشور مشارکت دارند، پیشنهاد شد.
اما این طرح ( جی ۷ )، موسوم به « مشارکت برای زیرساخت و سرمایه گذاری جهانی» فقط تجدید همان قول ۶۰۰ میلیارد دلاری سال پیش بود. آنها این طرح را سال ۲۰۲۱ ترسایی «بازسازی بهتر جهان» نامگذاری کرده بودند. در یک کنفرانس خبری روشن شد که قول سال پیش هرگز تصویب نشد.
سرنوشت این ماجرا هم شبیه قول‌های بایدن و سکوت کرکننده‌اش درباره طرح بسته دگرگون ساز «بازسازی بهتر» وی در برآوردن نیازها و ایجاد زیرساخت های کشور در درون ایالات متحده امریکاست. هیچ کشوری ایده کمک امریکا به کشورهای در حال توسعه برای ایجاد زیرساخت‌ها را جدی نمی گیرد، زیرا امریکا ده‌ها سال است که در کشور خود به ندرت به ساخت پروژه های بزرگ زیرساختی دست زده است. صنایع نظامی ایالات متحده امریکا اشتیاق فراوانی به پروژه های فوق سودآور در ساخت سیستم های سلاح های جدید، یا ساخت و نگهداری ۸۰۰ پایگاه نظامی در سراسر جهان و نیز ساخت یک پایگاه جدید نظامی در پولند دارند.
نشست سران ناتو - هفتم تا نهم سرطان
سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) امسال اجلاس سران خود را در مادرید برگزار کرد. ناتو اتحادیه تحت فرمان امریکاست، که در خدمت تقویت قدرت جهانی شرکت های بزرگ ایالات متحده امریکا است. این سازمان در سال ۱۹۴۹ ترسایی با مشارکت ۱۲ کشور امپریالیستی اروپا، کانادا و ایالات متحده امریکا به منظور محاصره اتحاد شوروی و کشورهايی که پس از جنگ دوم جهانی در تلاش برای ساختن سوسیالزم در اروپای شرقی بودند، تشکیل شد.
پس از تخریب اتحاد شوروی این اتحادیه نظامی به سرعت به سراسر حوزه بالکان و شرق اروپا گسترش یافت و کشورهای سابقاً سوسیالیستی را به بند کشید. ناتو بازسازی اقتصاد خشن سرمایه داری را به آنها تحمیل کرد، مالکیت خصوصی در صنعت و مسکن را به اجرا گذاشت و پرداخت هزینه‌های سنگین مانورهای نظامی ماهانه برای پشتیبانی از جنگ های امریکا در عراق و افغانستان را به گردن آن ها گذاشت.
در این اجلاس ژنرال‌ها و سیاست مداران بر سر یک تغییر اساسی در ناتو به توافق رسیدند، به طوری که دبیرکل ناتو، يِنس استولتنبرگ، آن را « بزرگ ترین بازبینی در سیاست بازدارنده گی و دفاعی پس از جنگ سرد» نامید.
ناتو در یک بیانیه مطبوعاتی با افتخار می گوید: «از نزدیک ترین شرکای ناتو فنلاند و سویدن دعوت شده است به این پیمان بپیوندند، این یک پیشرفت چشم‌گیر در امنیت اورو-آتلانتیک محسوب می شود. ... به علاوه در مورد پشتیبانی درازمدت از اوکرایین از طریق تقویت یک بسته حمایتی همه جانبه نیز توافق شد.»
ناخوشایندتر از همه این که برای نخسین بار از استرالیا، جاپان، نیوزلند و جمهوری کوریا به عنوان «شرکای هندو- پاسیفیک» برای شرکت در اجلاس دعوت به عمل آمد. این دعوت بخشی از «طرح راهبردی ناتو» بود . یک طرح راهبردی ده ساله که علناً چین را یک تهدید تلقی می کند: «اتحاد نزدیک بین چین و روسیه ارزش‌های غربی را تهدید می کند.»
نشست ناتو بر«تحکیم نیروهای دفاعی، تقویت گروه‌های رزمی در بخش شرقی اتحادیه و افزایش تعداد نیروهای با آماده گی عالی» تأکید ورزید. تعداد نیروهای در حال آماده‌باش ناتو از رقم ۴۰.۰۰۰ کنونی به بیش از ۳۰۰.۰۰۰ افزایش خواهد یافت.
ایالات متحده امریکا ۲۰.۰۰۰ نیروی دیگر به اروپا اعزام خواهد کرد. در حال حاضر حدود ۱۰۰.۰۰۰ نیروی امریکايی در اروپا حضور دارند. این طرح شامل تقویت اعزام چرخشی نیروهای زرهی، هوايی، دفاع هوايی و نیروهای عملیات نظامی به منطقه بالتیک می شود.
شایان توجه است که پیشینه میدانی ناتو در افزایش نیروهایش در عراق و افغانستان به طور فاجعه باری ناموفق بوده است.
ارتش اوکرایین با آموزش های ناتو از ۶.۰۰۰ نیروی آماده نبرد در سال ۲۰۱۴ ترسایی یعنی زمان کودتای امریکايی علیه دولت منتخب مردم اوکرایین، برحسب خلاصه گزارش سرویس تحقیق کنگره، به حدود ۱۵۰.۰۰۰ نفر در جون ۲۰۲۱ ترساییرسید. طی این زمان هزینه نظامی اوکرایین سه برابر شد.
ایالات متحده امریکا تانک ها، خودروهای زرهی و سیستم توپخانه ای اوکرایین را مدرنیزه کرد و تهیه کننده اصلی سخت افزار نظامی، ادوات رادیويی، لاری های حمل ونقل نظامی و بیش از ۲۰۰ نفربر جاولین، و موشک‌های ضدتانک بود. بریتانیا، پولند و لیتوانی نیز به اوکرایین تسلیحات فرستادند.
حالا همین سربازان آموزش دیده اوکرایینی «آماده نبرد» خیلی سریع تر از سربازان آموزش دیده ناتو در افغانستان، در حال شکست خوردن هستند. هیچ ارزیابی ای در مورد شکست‌های جانانه در افغانستان یا شکست در اوکرایین به بحث گذاشته نشد.
نقشه بزرگ ناتو برای کشاندن روسیه به باتلاق اوکرایین و اعمال تحریم به منظور بی ثبات کردن و ایجاد تورم شدید و کمبودها در روسیه، ضربه به مراتب شدید تری بر اعضای ناتو وارد آورد. این موضوع تنها موجبات شکست راه حل های نظامی دیگر را افزایش می دهد.
با این حال، نشست سران ناتو خواهان افزایش درگیری نظامی در خاورمیانه، شمال افریقا و منطقه ساحل افریقا شد. ساحل از مراکش، الجزیره، لیبیا، مالی، نیجر، چاد و سودان تا اتیوپیا ادامه پیدا می کند.
ناتو، به جای تهیه نقشه‌های توسعه افریقا، نقشه افزایش دخالت‌های نظامی و جنگ را در سر میپروراند.
تعمیق شکاف‌های جهانی
اتحادهای بین‌المللی جدیدی در حال شکل گرفتن است. روسای جمهور روسیه، ایران، آذربایجان، قزاقستان و ترکمنستان، پنچ کشور شریک در حوزه دریای کاسپین ، در ۲۹ جون در ترکمنستان گرد هم آمدند تا در ششمین نشست سران این حوزه، به ویژه در بخش نفت و منابع گازی، همکاری‌ها را توسعه دهند. آنها متعهد شدند که ارتش‌های خارجی را از حوزه دریای خزر دور نگه دارند.
آنچه در مورد نشست های ( جی۷) و ناتو روشن است، اینست که طبقه حاکم ایالات متحده امریکا به سرعت از جهانی سازی اقتصادی (گلوبالیزاسیون) عقب نشینی می کند، زیرا دیگر در موقعيتی نيست که حرف خود را به کرسی بنشاند. اکنون دست به هر نوع کارشکنی می زند تا در خطوط تغذیه اخلال ایجاد کند و به کمبودها دامن بزند. به اتفاق متحدین خود مشغول تشکیل پیمان‌های اقتصادی و نظامی کوچک تر، خشن تر و بی‌رحم تر است. رکود و تورم ناشی از آن ممکن است همۀ برنامه‌های آنها را به هم بزند.
تظاهرات بزرگی که علیه نشست سران (جی۷) و ناتو برگزار شد، نشانه مقاومت روزافزون و ضروری توده‌های مردم است./ ورکرز ورلـد
بامـداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۲۲ـ۲۵۰۷
Copyright ©bamdaad 2022