به پاس اشک های ریخته برمزار داکترراتبزاد
میرمحمدشاه رفیعی
بیست و شش سنبله ۱۳۹۳، شهر بخون خفته اما پرتپش کابل این مهد جنبش های عدالتخواهی و حق طلبی درکشورتابوتی را مشایعت کرد که درآن جسم یک زن نستوه و مبارز راه صلح و عدالت اجتماعی جا داده شده بود. واما این پیکر آرام خوابیده بنابر پیوند آرمانی که با عده کثیری ازباشنده گان این شهر و این میهن داشت، رازهایی را بازگو میکرد که هرگوشی توان شنیدن آنرا نداشت و جلوه هایی چون برق شمشیر ازآن می تابید که هر چشمی توان دیدنش را نداشت. جلوه هایی از مارشهای ظفرنمون برضد استبداد و افکارعقب افتاده از کاروان تمدن که درمیان هزاران مرد وزن و درپیشاپیش صفوف باصلابت شان زنی هم دیده میشد دلیر و آگاه با قامتی بلند وگامهای مستحکم در راهی که انتخاب نموده بود.صدای این زن صدای مادر وطن بود به خاطر نجات سرزمین آبایی اش از چنگال مظالم و بیعدالتی های قرون وسطایی، صدایی که در دفاع از زنان مظلوم این وطن و بخاطر رنجهایی بیکران خلق های زحتمکش افغانستان چه درگردهمآیی های خیابانی و چه در تالار شورای ملی طنین افگن گردیده بود،که امروز باردیگر انعکاس این صدای رسا را هرفرد حق شناس وبادرک این وطن احساس میکرد؛ و به شجاعت ،صداقت،ایمانداری، برحق بودن و خردمندی او وهمرزمانش یکبار دیگر به حکم وجدان اعتراف همگانی صورت گرفت.
درمقابل اینهمه عظمت و شکوه تاریخی این شخصیت بزرگ سیاسی- اجتماعی کشور، ما هدیه ای جز اشک های چشم خویش چیز دیگری نداشتیم تا نثار تابوت و مزار او نماییم.
ماگریستیم به یادافتخارات گذشته و تابناک او و مکتب او وبه خاطرآنکه او درغربت و دور از وطن چشم ازجهان پوشید.
ما گریستیم به خاطرآنکه ما نتوانستیم از وجود رهبران اسطوره یی همچو راتب زادها و همرزمان و همقطارانش طور شاید و باید استفاده کنیم و هدایات ومشوره های آنها را درعمل تطبیق نماییم.
ما گریستیم تا مگر گریه کردن های ما باعث طغیان شعله های عاشقانه ای در سینه های ما بخاطر وطن و مردم رنجدیده آن گردیده و ما را در تطبیق همه جانبه و قاطعانه آموزه ها و اندیشه های رهبران فرزانه پیشین ما بطور لازم هدایت نماید.
حتی گریستند،کسانیکه ناخودآگاه و یا آگاهانه بخاطر تضعیف مقام و به زعم خودشان پایین آوردن مقام علمی و سیاسی و اتوریته معنوی اناهیتا و یا سایر رهبران واقعی مردم افغانستان تلاش نمودند و خوشبختانه هرگز موفق نشدند و اما امروز نادم هستند از گذشته ی که بخاطر حفظ مقام و ارتقا به مدارج بالاتر دولتی وبدست آوردن امتیازات مادی راه خطا را در پیش گرفته بودند.
مرگ وزنده گی شخصیت های سیاسی برجسته و رهبران واقعی هردو میتواند تاثیرگزار برحوادث و رهنمای خوبتر برای رفتن به سوی افق های روشن زنده گی باشد.اشتراک خیلی گسترده و وسیعی از تمام جزایر از هم پاشیده ی متعدد سیاسی چپ درهمه مراسم دوکتورس اناهیتا راتبزاد چه در اروپا و چه درکابل، وحدت و اتفاق نظر اکثریت مطلق آنها را بخاطر تحقق آرمانهای واحد شان به نمایش گذاشت.
وفات اوبه همه مردم افغانستان وانمود ساخت که اناهیتا راتب زاد نمونه و سمبول واقعی وحدت نیروهای چپ دموکراتیک درکشور است؛ همانطوریکه شخصاً خود او هرگز مبارزات سیاسی اش را به سطح مشاجرات شخصی واتهام زنی پایین نیآورده و هرگز درمقابل دشنامها واتهامات رقبا ومخالفینش عکس العمل های احساساتی و طفلانه نشان نداده است من خود شاهد عینی یک مشوره و هدایت مرحومه درسال ۱۳۴۸ بعداز انتخابات دور سیزدهم شورا هستم که به عده ی از محصلین پوهنتون کابل چنین گفت: فرزندانم من به مثابه ی یک زن حاضر به هرنوع قربانی و فداکاری برای حفظ وحدت یکپارچگی سازمان حزبی خود هستم و هرگز سعی نکنید تا با بستن اتهامات ناروا و عقده ای شخصی ،میان صفوف رزمنده تان پراگندگی ایجاد گرد،اهداف ما شریفانه وعالی است برای رسیدن به آن باید از وسایل و راههای شریفانه استفاده شود.
مقام شامخ معنوی راتب زاد برروان و افکار همه درمراسم خاکسپاری او سایه افگند و همه را تحت تاثیر قرار دارد،چنانچه محترم سلیمان لایق ضمن سخنرانی و توصیف شخصیت بی بدیل این زن شجاع و مدافع راستین زنان مظلوم افغانستان یگانه آرزو و آرمانش را وحدت و همبستگی صفوف پاسداران واقعی صلح وترقی درکشور بیان نموده و سخنانش را با ابراز امید رسیدن به وحدت نیروهایی مترقی ،که درموقف دفاع از منافع کشورقرار دارند خاتمه داد.
از سخنان عبدالله تاش کاکړ فرزند ارشد زنده یاد راتبزاد بخوبی فهمیدم که او از طریق تغذیه شیرپاک و تربیه ی والایش به جامعه فرزندی را تقدیم کرده که اولین و آخرین آرمانش وحدت نیروهای ضد استبداد و مترقی باشد تا بتوانند عدالت اجتماعی را درکشور تامین نمایند و نظاره گری از دور برحوادث را ننگ بر هر افغان واقعی وانمود سازد.
پس لازم است ؛ آنانیکه دوکتور راتب زاد را به مثابه شخصیت بزرگ سیاسی-اجتماعی،رهبر،استاد و مادر جنبش ترقیخواهی درکشور میدانند و به سوگواری واقعی در رفتن این عزیز پرداختند، به حرمت اشکهایی نثارشده درپای تابوت و مزار پرافتخار او راه وحدت و همبستگی نیروهای ترقیخواه و دموکراتیک را تحت درفش واحد یک سازمان فراگیر وسراسری در کشور مساعد ساخته و این امر را اولویت کاری زنده گی خویش قرار دهند.
شاد باد روح مادر ترقیخواهان افغانستان!
متحد باد نیروهای سیاسی دموکراتیک و مترقی افغانستان!
بامداد ـ سیاسی ـ ۱۴/۱ ـ ۲۱۰۹