عبدالوکیل کوچی
قضاوت
دید یک روز یکی رهگذری که فتادست به گل و لای خری
از ترحم به نجا تش پردا خت دم خرکنده شد، دورش انداخت
ا تفا قاً صاحب خر د ید ش کرد قصد زدن و تهدیدش
زودبگریخت یکی شاخه شکست چوبکش بچشم هندو بچه رفت
هندو و صاحب خر درپی آن می دویدند چو گرگ و چوپان
نا گهان تصادمی واقع شد بارششماه زنی ضایع شد
هندو و شوی زن وصاحب خر می دو ید ند پی راهگذر
خواجه ازهول دل ترس گزند جست آنگاه سر دیوار بلند
از قضا پیر علیلی بیمار خفته بود آن سو به بیخ دیوار
رهگذر، تن چو به تقدیر بداد خیز زد بر سر آن پیر افتاد
دید خود را به حصار آن چار نتوا نست که کند باز فرار
بردند او را بقضاباتک تاخت خویش قاضی بود آنرابشناخت
قاضی گفتاکه این کارقضاست محل عدل و عدالت اینجا ست
حافظ دین و شریعت ماییم صاحب طر یقت و فتو اییم
عرض کردندهمه راگوش نمود همه را ساکت و خاموش نمود
اول آن پیر کهن گفت چنین که به دادم برس ای قاضی دین
قاضی گفتا که چه زیبا گفتی سر دیو ار بباید رفتی
خیز کن از سر دیواربه زیر زیر پایش کن و حق خود گیر
پیر گفتا که ندارم دعوی نتوانم ابد اً این کاری
بعدازآن گفت به هندو کای مرد دومین چشم تو هم کور شود
تا دو ازهندو، یکی از مسلم هست مساوی و عدا لت قایم
گفت دعوی ندارم ای قاضی عرض خودپس گیرم هستم راضی
نوبت سوم از آن خاتون بود بارشش ماهش که ضایع شده بود
گفت قاضی شوهرش رابجد که زنت عقد شود با این مرد
تا ازاو شش ماهه باردارشود پس از آن ساقط و بی بار شود
شوهرش گفت پسرم ضایع شد زن زیبایم هم از دست رود ؟
هم سرازدست دهم هم ناموس این چه قانون وچه رسم و قاموس
نی نی ندهم زن خود را ازدست نیست دعوام که بمن هرچه شدست
چهارمی بودهمان صاحب خر بود ایستاده به خط آخر
همه جریان قضاوت را دید یک بیک در نظرش گشت پدید
روبقاضی کرده غوغا برداشت گفت اصلاً خرکم دمب ندا شت
راست میگویم من بی کم و کاست این خر اصلاً ازاول دم ندا شت
آن زمانیکه قضاوت گم شد خر دم دار یکی بی د م شد
تا جهان است بکام دد و در نی خر آسوده و نی صاحب خر
تا که آید پی این شام، سحر از غم آزاد شود نسل بشر
بامـداد ـ فرهنگی ـ ۱/ ۱۴ـ ۱۱۰۷