سنان شب پرستان

چه گویم زین فضای وهم، ادای زورگویان را

سلاح فتنه در آستین، بسرکوبند نکویــــــان را

نه  آیین وفا در کیش نـه راهِ انبیا در پیـــــــش

کشند برهانِ دین برخلق، سنان وتیغ عریان را

برند بر دار سر حلاج  به رسـم فتنه  الحــــاد

ندارند آن صفای دل چو بینند اصل ایمــان را

اسیر ظلمت موهوم به ویرانگاه چـوجُغـد شوم

گریزانند  ز راه نور، ندارند دید عرفـــــان را

زقیل و قال بی مفهـوم گرفتار ره  افســــــون

زحال شـان نمی یابی صفا و مهرانســــان را

به پای عشرت دونان بشد بر خـاک  مظلومان

ندارند دید انسانی چو بینند خلق حیـــــران را

حذر دارند زراه حق نمی خواهند ندای حــق

که زاهد در نمی یابد طریق و رسم رندان را

ازین فتنه « بری» سوزد، وزین آشوب درعالم

مگر چــرخ زمان بر کام فتــاده نسل دیـوان را

( ف. بری )

بامداد ـ فرهنگی ـ ۱/ ۱۴ـ ۲۰۰۱