دوسروده تازه از رفیق عبدالوکیل کوچی
کوچی صحرا نشینم
کوچی صحرا نشینم
غیرت افغان زمینم
سر زمین نا زنینم
تکیه گاه اولین و آخرینم
منزلم دامان صحرا
میروم چون موج دریا
در مزار خون عاشق
در دیارلاله های سرخ زیبا
عاشق این خاک و آبم
قله پیما چون عقابم
گرچه بال من شکسته
همنشین آفتابم
وحدت ملی شعارم
تاجیک ، ازبیک یا هزارم
یا بلوچ و پشه یی ام
خادم این ملت هردم شهیدم
من زاخلاف خراسان
از دیار قهرمانان
خوستی ام یا ز پروان
انسانم ، فرزند انسان
خاک پای مردم افغانستان
گرد راه میهنم افغانستان
عبدالوکیل کوچی
المان، دهم جنوری ۲۰۱۴
شرار عشق
بازهم جوشنی به برزده یی به گل وگلشنی شرر زده یی
می روی بهر کشتن عاشق فکرعاشق کشی بسرزده یی
با ده در خرمن شکر زده یی
تیر عشقی که برجگرزده یی
از غمت بی قرار و نا لانم چشم خونین و دل پریشانم
درپی شوق وصل دیدارت در همه زنده گی به ارمانم
شعله در کوه بحر بر زده یی
جلوه درلعل ودرگهر زده یی
بی توبرمن جهان نمی زیبد باراین سربجان نمی زیبد
بی رخت ماه اختر خورشید به تن آسمان نمی زیبد
پرده بر اختر و قمر زده یی
خنده بر قله و صحرزده یی
ایرخت جان جان و جانانم دین وآیین وکفر و ایمانم
چونتوهستی پناه زندگی ام فارغ از کافر و مسلمانم
تا به باغ دلم توسر زده یی
سوی این آشیانه پرزده یی
عبدالو کیل کوچی
بامداد ـ فرهنگی ـ ۱/ ۱۴ـ ۱۹۰۱