دو سروده زیبا از ف. بری                    

بازیچه اهریمنان

قلب آسیا گشته مجــــروح از فتن      صلح و آرامش شفــای این وطن

تیر زهــــر آلود تبعیــــض ونفاق      می خراشـــد سینه اش از افتراق

ازخود و اغیار بر او دارنـد نظـر      سود خود سنجند ز اوضاع یا ضرر

آنکه نفعش درکشاکش مضمراست     آتش افروز وشیاد و مخبـــراست

آنکه او بــــــر صلــح دارد مدعا       ســــــعی دارد در ره امن و دغا

ملت افغان ازین فســــــانه رنگ       گشته اند آماج صــــد تیر خدنگ

ازفریــــب و خدعه و از ماجرا       درخروش و در تلاطـــــــم دایما

گشته اند گمراه دربحــــــر نفاق        الفـــــراق والفــــــراق و الفراق

گاه شوند دردین ومذهب درعناد       می شـــــوند بازیچه  دست شیاد

گاه شوند مجذوب قـــوم ومنطقه        سرگران درگیرو دارو معضـله

دور مـــــــانده از رونــــد ارتقا         گاه نیاسودیم درامـــــــن و رفا

فقر و بیداد است نماد این وطن        درفســـــاد دارد نشــــان مبرهن

آخـــــرانسانیــــم واز نسل بشر         تا به کی نشناسیم خیر را زشـر

دیده های عقـــــل گر بینا شوند       فتنه و شیـــــــاد خود رسوا شوند

بر فروزیم نور عرفان در وطن       وهم و ظلمت را بدورداریم زتن

با تمـــــــدن همره و همپا شویم        پرده  جهل بر دریـــم  بینا شویم

ساز هستی درنــــوای علم وفن       غیرت و شان است بهر هموطن

کی روا باشد ازین بیش اینچنین      خوار ومحتاج وحقیــر و دستبین

همتــــــی درکار می باید نمود        زین حقارت جان وتن باید زدود

تکیه گاه

پدربــــا فرزنـــد در راه روان بود         زپیری موســــم عمرش خزان بود

نهاده دســـــت بر دوش پســــر تا          نبینــــــد لطمه  از لـــــــــرزش پا

پــــــدر گفتا پسر ای نور چشمان          بــــــود مهر تو دایم بر دل و جان

تــــــرا قوت بود بیش یا مراهـــم          ز تــــــو بیشتر بود نیرو فراهــــم

 بگفت فـــرزند، مراقــوت بود بیــــش           نه جای پرسش است نی جای تشـــویش

پدر بـــــــار دگر بنمــــود پرسان          همان پاسخ شنید از نورچشمــــان

گرفت دستش پدر از دوش فرزند          دلش بــــگرفت ازین گفتــار دلبند

به خود گفتا پسـررا چه هوایسـت           زاخلاص وادب دورخود نمایست

پدربازهم بگفتــــــا ای پسر جان            ترا بیش است زپدر قدرت وشان

پسر گفت نه پدر، مـن خاک پایم            زتــــــو باشـــــد نوا و هر ادایـم

چو دست تو مرا اندر قفـــــا بود           از آنم کــــوه قدرت تکیه گاه بود

مرا قدرت بودی چون کوه فولاد           رضامنـــــــدی پدر نیروی اولاد

پدر دامان مهرت پر توان است            مرا پشت و پناه درهرزمان است

تو بودی ای پدر از آنکه هستم           مرا هستی زتوست هرآن که هستم

بری مهر پدر لطــف خدا است          دعایش مظهــــر مجــد و رفا است