ارمان

رفتم که تا ببوسم  در گـاه عشق و مستی              

ان شهره دوعالم، خوابگاه درد و زشتی

رفتم که از تموزش گرمی زند به جــــانم

آن جان پر زنورش، دیدم برون ز هستی

رفتم طواف دهرش تا سرمه کشم خاکش

دیدم که تار وپودش، برباد ز بت پرستی

رفتــم سبوی ارمان بردوش کشم صباحی

دیدم که، قهرظلمت پوشیدست هر سرایی

رفتـم که تا رهــانــم  ارمانگه  دلیران

مکان و لامکانش، الوان  تنگ  دستی

روهی به خود آی یکدم ،کارت تمام هست هردم

از خــواب خفته بــرخیــز بس کــن  دراز دستی

ح.کرنزی ، ۱۵-۰۱- ۲۰۱۱

 فرهنگی ـ بامداد۳/ ۱۳ـ ۰۸۱۰