مهـاجــر

د مات  پله  په  سر  ولاړ یمه   زنګیږم

چې نه  وړاندې  تیریدی  شم  نه  تر شا  زه

خونړۍ  سیند له  سیلابه   ډک  روان  دی

په  سکون  کې  خپل  برخلیک  ته  وار خطا  زه

ماهیګیر  یم  په  شکیدلي  جال  کې  ښکار  کړم

د  ګونګوټي  خواري  کړم  بیګاه،  سبا  زه

هر څه   وینم  مګر  هیڅ  کولای  نشم

حقیقت  کې  لکه   وړوند  یم  نابینا  زه

په  حقیرو  سترګو هر یو  راته  ګوري

په  غربت  کې  به  هم  مړ شم  خامخا  زه

که  شم  مړ دلته  په  خاوره  کې  مې  خښ  کړي

خاوره   وائي  مهاجره!   نه  یم   ستا  زه

تا خاپوړې  کړي  هلته  چې  پیدا  وې

بې وطنه!  بیا  به  هم  درکړم  پناه  زه

ژوند  او  مرګ  مې  شو  پردۍ  په  پردۍ  خاوره

نا امید  شوم  سراسر  له  دې   دنیا  زه

ما  کاکړ  ته  رسیدلی  مدام  غم  دی

یادوم   چې  تیر  وختونه  په  ژړا   زه

( عبدالکبیر کاکړ )

مـیـړانـه

هر څه  به  تیر  شي

په  هر  چا  به  تیر  شي

وختونه  به  تیر  شي

ځواني  به  تیره  شي

ښکلا  به  بدله  شي

زړه  به  شي

او  مړه  به  شي

مګر!

میړانه  پاتې  کیږي

او  تاریخ  پرې  لیکل  کیږي

( عبدالکبیر کاکړ )

د انجنیرعبدالقادر« مسعود » په انتخاب

 فرهنگی ـ بامداد۲/ ۱۳ـ ۲۶۰۸