نوبهار دې

نو بهار دې ساقی واخله دا پیاله

ماله راکړه می قـدح کی د لاله

چاپیر شوی د سپوږمی نه پسرلی کی

دا نقـاب دی ستا پـر مـخ او که هاله

ښایسته قرض مهتاب شی را ځلانده

زهره خپله که یی وګړی زواله

بی خبـره ستا د سحـر له تاییده

مشهور شوی په جادو ده بنگاله

ور به نګړم د وطن یو ټوکی خاوره

که څوک راکړی ټول عالم په قباله

لویه خدایه، لویه خدایه، لویه خدایه!

واوره زما د زړه زاری آه و ناله

زه پژواک یم سوالگر ستا په ورکی

په بل چا باندی می نګري حواله.

( پژواک )