اروپا به سمت اعتصابات بزرگ پیش می رود!
گفت و گوی روزنامه اومانیته با سرمنشی اتحادیه کارگری انگلستان
در ماه می ۲۰۲۱ ترسایی، میک لینچ سرمنشی فدراسیون اتحادیه کارگری متشکل از اتحادیه ملی کارگران راه آهن، دریانوردی و حمل و نقل (RMT) شد که بیش از ۸۰ هزار عضو دارد. بخشی از امید چپ بریتانیا به او دوخته شده است. مصاحبه اومانیته با وی را می خوانید:
اومانیته : دو هفته پیش، کارگران راه آهن بریتانیا اعتصابی را در مقیاسی بی سابقه از دهه ۱۹۸۰ ترسایی آغازکردند. اعتصاباتی که تمام نشده است وهنوز ادامه دارد شما از « نبرد یک ـ عمرـ طولانی » صحبت می کنید. منظورتان چیست ؟
میک لینچ : ما قراردادهای در بخش راه آهن داریم که به سال‌ها قبل برمی گردد و توافق‌های موفق و خوبی هستند. به عنوان مثال، در مورد شرایط شغلی و کاری، بسیاری از کارگران در بریتانیا دیگر چنین مزایا و شرایطی را ندارند. دولت و شرکت های خصوصی اکنون در تلاش هستند تا به بهانه بیماری کووید و هزینه های آن ما را از حقوق و دستاورد هایمان محروم کنند. به طور خلاصه، آنها می خواهند کارگران راه آهن بریتانیا حقوق کمتری دریافت کنند، در صورت بیماری پوشش کمتری داشته باشند، مرخصی با حقوق کمتری داشته باشند، حمایت اجتماعی و حقوق بازنشسته گی آنها کاهش یابد. برای ما، این کاملا غیرقابل تحمل است. ما دیدیم که چگونه سایر کارگران بریتانیایی حقوق خود را از دست داده اند. بنابراین، بله، برای ما، این نبرد یک نبرد طولانی است. اگر به توافق نرسیدیم، اعضای راه آهن ما چه در استخدام و چه در بازنشسته گی فقیرتر خواهند شد و همانطور که در بسیاری ازموارد دیده‌ایم و ما هم مانند دیگر مردم در معرض خطر خواهیم بود، همانطور که در بسیاری از خدمات عمومی در کشور شاهد هستیم. پرسونل بخش های عمومی به بخش خصوص رانده میشوند و همچنان تحت فشار کارفرمایان قرار میگیرند و حقوق، شغل و شرایط کاری آنها تغییر می کند. چاره ای نیست و کارگران راه آهن بریتانیا این را می دانند: ما باید در این مبارزه پیروز شویم!
اومانیته : آیا از قبل تاریخ های جدیدی برای بسیج در نظر گرفته شده است؟
میک لینچ : از زمان اعتصاب دو هفته پیش، ما درحال مذاکره با شرکت های این بخش بوده ایم. اما باید بگویم که نماینده گان کارفرمایان نسبت به قبل از اعتصاب حریص تراند. هفته آینده به لندن برمی گردیم و به کمیته اجرایی RMT گزارشی از این مذاکرات ارایه خواهد شد. من از قبل می توانم به شما بگویم که ما به سمت اعتصابی جدید پیش می رویم. دو اتحادیه دیگر که در راه آهن هستند در حال تکمیل مراحل مشاوره خود با هدف اعتصاب هستند. من انتظار دارم در سراسر صنعت راه آهن همگرایی ایجاد شود تا اتحادیه های دیگر، در بخش‌های دیگر مانند هوانوردی یا مراکز ارتباطات به ما بپیوندند .
اومانیته : بسیج شما فراتر از چیزی است که در بریتانیا به عنوان «بحران هزینه زنده گی » شناخته می شود. چگونه مسایل را خلاصه می کنید؟
میک لینچ : در واقع، همانطور که برخی در ویتنام گفتند، امریکایی ها آمدند تا تانک های خود را در باغ های ما پارک کنند. ما حمله نمی کنیم، ما مقابله می کنیم! همین می شود، آنها می آیند علیه ما که همه چیز را بدزدند! محافظه کاران و کارفرمایان خود را متقاعد کردند که کووید19 مردم را منفعل و نگران آینده کرده است و شورش نخواهند کرد. اما اشتباه آنها در اینجاست: کارگران راه آهن، مثل اکثریت جمعیت بریتانیا، دیگر نمی توانند این دولت، این فوق ثروتمندها، این نخبه گانی را که از سنین جوانی در مدارس انتخابی، در « ایتون، سپس در آکسفورد یا کمبریج » پرورش می یابند و رشد میکنند را تحمل کنند. این افراد که هرگز در تمام زنده گی خود شغل واقعی نداشته اند، دیگر تحمل نمی شوند. مردم از این سیاستمداران حرفه ای خسته شده اند. سیاستمدارانی که تصمیم می گیرند چه کسی چه چیزی را برنده شود، و این همیشه به نفع عده کمی و بدبختی اکثریت قریب به اتفاق و قاطع است.
این چیزی است که در حال ظهور است، این چیزی است که می تواند از شر این رهبرانی که ادعا می کنند شرایط زنده گی خود را به مردم دیکته می کنند خلاص شود. راه آهن بریتانیا امروز یک نمونه متضاد مطلق در اروپا است: بخش خصوصی سودی را که هست می گیرد و در صورت ناکامی صورتحساب را به جامعه و مردم ارایه می کند. از زمان خصوصی سازی، شرکت‌ها حداقل ۱۲ میلیارد پوند (۱۴.۲ میلیارد یورو) از راه آهن استخراج کرده‌اند و همه اینها مستقیماً به دست سهامداران و روسا رفته است. بدیهی است که این شرکت‌ها هیچ علاقه ای به خدمت به مردم ندارند و وقتی دیگر هیچ چیز بدون سرمایه گذاری یا مانند زمان همه گیری بیماری کووید کار نمی کند، هی! خوب، آنها کلیدها را به دولت پس می دهند. در واقع، این اتفاق در سراسر اروپا رخ می دهد، از المان گرفته تا اسپانیا، فرانسه و بلجیم، جایی که در ماه سپتامبر یک اعتصاب عمومی در این زمینه برگزار می شود…اتحادیه‌ها دیگر نمی توانند به داشتن گزارش های کارشناسان بسنده کنند، ما باید به قلب طبقه کارگر، در مناطق دورافتاده، در حومه شهر بازگردیم. « ما اتحادیه‌ها هستیم، ما آنها را رها نمی کنیم و به مبارزه خود ادامه میدهیم ».
تکنوکرات‌هایی مانند امانویل مکرون که آینده‌ای را با ترازنامه های متعادل، « قوانین طلایی » می فروشند، طوری رفتار می کنند که گویی فقط طبقه متوسط رو به رشد وجود دارد، اما هیچ چیز از آنچه ارایه می دهند برای طبقه کارگر نیست.
آنچه در اینجا ( انگلستان ) اعمال می شود مطمین هستم می تواند در فرانسه نیز اعمال شود. شما می توانید یک شغل تمام وقت داشته باشید، اما هنوز کاملاً به کمک هزینه همبسته گی از طرف دولت نیاز دارید. ما باید این موضوع را به پایان برسانیم: ما به بسته های افزایش دستمزد، امنیت شغلی، معکوس کردن توازن قدرت در شرکت ها و جامعه نیاز داریم. من امیدوار هستم که واکنشی در سراسر اروپا وجود داشته باشد.
اومانیته :از زمان اعتصاب در پایان جون، که در طی آن شما در صحنه مبارزه حضور داشتید و مدافعان نیولیبرالیزم را مهار کردید، تا حدی قهرمان سندیکالیزم و چپ بریتانیا بودید: ما آن را در این جشن معدنچیان «دورهمی» می بینیم ، مردم با تی شرت هایی که تصویر شما را نشان می دهد. چگونه این لحظات را توصیف میکنید ؟
میک لینچ : ( باخنده) من خودم نمی خواهم قهرمان شوم. قهرمانان کارگران هستند. من همکاری همه رهبران اتحادیه‌ها را می‌خواهم، نه تنها در سطح ملی، بلکه در شاخه ها، در محل کار، در همه بخش‌های اقتصاد. ما به رهبران جدید نیاز داریم. همه اعضای ما از جوانان امروز نیستند، بسیاری از آنها متعلق به دهه ۴۰ و ۵۰ میباشند. آنها عمدتاً به دلیل تخریب اجتماعی دوران تاچر ، در یک محیط اتحادیه بزرگ نشده اند. ما شاهد نوعی احیای سندیکالیزم هستیم، اما باید مبارزه کنیم در غیر اینصورت، میدان برای بهره برداری، برای شرکت های بدون ایمان و قانون، مانند شرکت کشتی رانی P & O که در بهار، کارکنان خود را تحت قرار داد یکجانبه اخراج کرد و کارگران موقت بی تجربه را با دستمزد کم جایگزین آنها کرد مواجه هستیم .
اومانیته : استعفای بوریس جانسون نشان دهنده بحران در اردوگاه محافظه‌کاران است. وضعیت سیاسی کنونی را چگونه می بینید؟
میک لینچ : از دیدگاه قوی و مستحکم کارگران راه آهن استعفای او می تواند مذاکرات ما را حتا پیچیده تر کند. دشوار است بدانیم آیا کسی باقی مانده است که صلاحیت لازم را داشته باشد. این یک نگرانی است، البته ما می خواهیم به توافق خوبی برای اعضای خود برسیم. اگر این امکان وجود نداشته باشد، ما به کمپاین خود ادامه خواهیم داد اما بحران می تواند در سراسر جامعه گسترش یابد، درسیستم آموزش، بهداشت و همه جا!
این دولت هیچ علاقه ای به مسایل و سیاست های عمومی نشان نمی دهد. آنها فقط به شغل، مقام و جاه طلبی خود فکر می کنند. چه کسی در راس دولت خواهد بود؟ چه کسی سقوط خواهد کرد؟ اما این راهی برای اداره کشور نیست؟ من به نوبه خود، انتخابات زود هنگام قانونگذاری را ترجیح می دهم. این امکان تصمیم گیری روشن واضح را فراهم می کند. اما، در عین حال، واضح است که کیر استارمر، رهبر حزب کارگر و رهبری حزب کارگر باید با مسوولیت و واضح سیاست های خود را با مردم مطرح کنند و به خواست ها و انتظارات کارگران توجه کنند وپیام های خود را به انها منتقل کنند تا کارگران روی آنها برای مبارزه حساب کنند.
اومانیته : فعلاً که اصلاً اینطور نیست... حزب کارگر به رهبری کیر استارمر، پس از پایان پرانتز جناح چپ که جرمی کوربین ایجاد کرد، او به معاونان خود دستور داد خود را در کنار کارگران راه آهن معرفی نکنند؟ ودر صفوف کارگران نباشند ؟
میک لینچ : کاملا مضحک است. اتحادیه من، RMT، حزب کارگر را با دیگران تاسیس کرد. کیر استارمر، هر کاری که بکند یا بگوید، باید با جنبش کارگری و مبارزات اجتماعی بوضوح ماهیت خود را معرفی کند . مردم حتا دیگر نمی فهمند. اگر آن مرد استارمر نتواند بگوید « من با شما هستم، شما نیاز به افزایش حقوق دارید، به حمایت های اجتماعی نیاز دارید، به خدمات عمومی نیاز دارید»، مانند بسیاری از افراد قبلی ناپدید می شود. حزب کارگر قبل از سیاست های مشخصی که میخواهد دنبال کند باید از حمایت مردم برخود دار باشد و در کنار آنها قرار گیرد تا قادر به اجرای سیاست های مشخص خود باشد.
بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۲/ ۲۲ـ ۱۳۰۷
استفاده ازمطالب بامداد با ذکرماخذ آزاد است.
Copyright ©bamdaad 2022