سـپـرغــۍ

 

خړه خزاني سېلۍ راغلې له سهېله ده

باغ په وير اخته دی، نغمه هېره له بلبله ده

اوس يې خوشبویي د کابليو عطرو نه راځي

بويه چې وږمه يې مروره له کاکله ده

ستړې قافلې ته کَرَمي لاره نيولې وه

راز د مينې بل څه و، د لوټ خبره بله ده

موږ پکې ستي شوو خو عرب آشنا مزې وکړې

زموږ د لوگي کرښه غځېدلې تر بابله ده

اور په لمن راوړي د تقوا درمند مې وسېځي

داسې پېرزوينه د آشنا خو کله کله ده

ژمی دی، ساړه دي او بادونه په سرونو کې

تمه مې اوس دلته نه له خاره، نه له گله ده

ستړی يم، د مينې له تودوخې نه دې وگرځم

سمه غېږه راکه، هسې هم دونيا شډله ده

راشه د زخمي زړگي په کلي کې مې واړوه

دا خونړۍ لاره رسېدلې تر کابله ده

راغله هغه مسته په زړه سخته په څنگ تېره شوه

سره غونچه د گلو يې لوېدلې له اوربله ده

راغله خو له سترگو يې سپرغۍ د هوس نه ووري

وچه يې پر شونډو د تودې بوسې غزله ده.

( صدیق کاوون )

 

 

بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۱/ ۲۱ـ ۲۲۱۱

استفاده ازمطالب بامداد با ذکرماخذ آزاد است.

Copyright ©bamdaad 2021