د مينې دود

پتنگ نسبه يو، لمبو ته خپل وزرونه نيسو

د مينې دود دی، په سينې پورې اورونه نيسو

د زړه په وينو بلوو په تورو شپو کې شمعې

عجيبه خلک يو، ړندو ته څراغونه نيسو

ژوند مو غمجنه سر نامه ده د ناپايه قصې

د ستمگرو خوني لاس ته گرېوانونه نيسو

د درواغجن غرور شملې لاړې بادونو يوړې

تورې سېلۍ ته اوس لمنه کې گلونه نيسو

د هر جابر د غرور لاس زموږ شلېدلې تڼۍ

د هر قاتل خيرنې خولې ته امیدونه نيسو

يو قدم مخ ته ځو خو سل گامه په شا راگرځو

دښمن په غېږ کې نيسو، ورور ته سنگرونه نيسو

د روایاتو د پاچا کهول په خوب ويده دی

موږ شجرې پر غاړه گرځو، زيارتونه نيسو

د ماضي بار مو پر اوږو دی د تاریخ کوڅو کې

زړو خوبونو ته اوس نوي تعبیرونه نيسو

د خاطرو په آيينه کې خپل تصوير لټوو

د زمانې ماتې هيندارې ته مخونه نيسو

د ژوندانه زخمي شيبې او زموږ ستړې سجدې

گناه پرستو ارادو ته، ايمانونه نيسو .

( صدیق کاوون )

بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۴/ ۲۱ـ ۱۳۱۱

استفاده ازمطالب بامداد با ذکرماخذ آزاد است.

Copyright ©bamdaad 2021