آرزو
طفلکی بیش نبودم که ز سودای لب نـان
سحرگاهــان به سرکوچــه ارمان دویدم
لرزان افتــاده وخیزان با نگاه مــوعــود
به درنعمت دونان اشک حسرت بباریدم
پای درکندوی خاک ، تن دراشوب فلـک
لرزه درباطن طفـلی لقمــه نانی طــلبیدم
سفـــره خـانه ومـــادرزشب هنگـام اذل
بـــوده تهی ومــدامش پــرزانعـام نـدید م
ان طرف در ته صندل پدرزارو مریض
خواهروبرادرومادر گهی ارام نخسپــیدم
اندک اندک زهیولای ســــردی دورا ن
تن ضعیف باتکه پــــاره غربت پوشانیدم
با خود گفتم ،فکرکردم که چــــراجبرفلک
کسی را داد و زکس اینهمه هستی بگرفت؟
سرکوچه شه ظلمت سازمستی وترنم مـیزد
لیک درکلبه خــود نیستی وظلمـت دیـــــدم.
فکرکردم باخود اندیشه نمودم که چــــــرا؟
خـــدای نعمت خـــوانــم بی تکلــف دیــدم!
روهییا زجــر مکش شکوه مـکن، آه مگـو
کـــه در نبــود سلامــت تــرا سراب دیدم
ح. کرنزی
فبروری ۲۰۱۱
فرهنگی ـ بامداد۱۳/۴ ـ ۰۲۰۷