نور گهربار

دوش رفتم  بدر  میکده  خواب  آلوده

گفت ساقی سخن لطف و عتاب  آلوده

چشم بکشا چنین آتش سوز ن  را بین

کشته سوخته وزخمی جوانان  را بین

پیکر غرقه بخو نهای شهیدان را بین

شور و فریاد  اسفبار یتیمان   را بین

جنگ کفار به عنوان مسلمان  را بین

این جنایات جنون آور انسان  را بین

ما نبودیم چنین عاجز و بیچاره و زار

که  بغرد  به در  خانه ی  ما  استکبار

تا که  بودیم  بهر جبهه  بجنگ  اغیار

پوزدشمن به زمین مالیده  میشد  هربار

آن زما نی که همه همدل همراه  بودیم

ملت ی  واحـد  آزاد و  توانا    بودیم

قلب  آسیا و شکوهمند وطن ها   بودیم

سر نوشت همه خیر شر  دنیا   بودیم

پس چه شد آنهمه نیرو و  توانایی  ما

قدرت وعزت  میراث   نیا کانی   ما

جوشش همدلی و غیرت   افغانی  ما

افتخارات   بزرگان    خرآسا نی  ما

چه  شد  اسلامیت و  باور  ایمانی ما

هیبت  نعره   تکبیر و  مسلمانی  ما

که چنین فاجعه هند وبه مسلمان نکرد

هیچ ملای  پدرسوخته به ایران نکرد

تیکه داران مذاهب به پاکستان  نکرد

بسمچی هم بحریم  تاجیکستان  نکرد

اینقدروحشت حیوان به حیوان  نکرد

مثل شان گرگ به آهوی بیابان نکرد

این چنین  بود که حالا نگرانیم  همی

در میان  خون و آتش به   فغایم همی

سخت محتاج  بیک  لفمه  نانیم  همی

چونکه زیر اثرو هرسو  روانیم همی

هرچه شد ،  بازبه هم آمده همیارشویم

مگر ازخواب  گران رسته بیدارشویم

بیش  ازین عاقل  فـرزانه هشیارشویم

تا که آزاد و زبردست مانده گارشویم

در  افق های وطن نورگهر بار شویم

( عبدالو کیل کوچی )

 بامداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۱/ ۱۷ـ ۱۶۱۰