هشتم مارچ روز جهانی زن مبارک باد
انجینر نورمحمد سلطانی
هشتم مارچ ، برای زنان سراسر دنیا روزی حساس است. این روز در ابتدا به عنوان یک رویداد سیاسی سوسیالیستی آغاز شد. در هشتم مارچ ۱۸۵۷ زنان کارگر کارگاه‌های پارچه بافی و لباس دوزی در نیویورک آمریکا به خیابان‌ها ریختند و خواهان افزایش دست‌مزد، کاهش ساعات کار و بهبود شرایط بسیار نامناسب کار شدند. این تظاهرات با حمله پولیس و لت و کوب زنان برهم خورد.
سال ۱۹۰۷ ترسایی به مناسبت پنجاهمین سالگرد تظاهرات نیویورک در هشتم مارچ ، زنان دست به تظاهرات زدند.بعد از آن ایده انتخاب روزی از سال به عنوان «روز زن» نخستین بار در جریان مبارزه زنان نیویورک با شعار «حق رای برای زنان» مطرح شد. دو هزار زن تظاهرکننده در ۱۹۰۹ پیشنهاد کردند که هر سال در روز یک‌شنبه آخر فبروری ، یک تظاهرات سراسری در امریکا به مناسبت «روز زن» برگزار شود.
در سال ۱۹۱۰ دومین کنفرانس زنان سوسیالیست که کلارا زتکین از رهبران آن بود، به مساله تعیین « روز بین‌المللی زن» پرداخت. زنان سوسیالیست اتریشی قبلا روز اول ماه می را پیشنهاد کرده بودند. اما اول ماه می، جایگاه و مفهومی داشت که می توانست اهمیت و جایگاه مبارزه مشخص بر سر مساله زن را تحت الشعاع قرار دهد. زنان سوسیالیست المان، روز ۱۹ مارچ را پیشنهاد کردند. مناسبت این روز، مبارزات انقلابی در سال ۱۸۴۸ علیه رژیم پادشاهی پروس بود که به عقب نشینی لفظی حکومت در نوزدهم مارچ همان سال، منجمله در مورد مطالبات زنان، انجامید. دومین کنفرانس زنان سوسیالیست تاریخ برگزاری نخستین مراسم « روز زن » را ۱۹ مارچ ۱۹۱۱ تعیین کرد.
بعد از انتشار قطعنامه کنفرانس درمورد تعیین « روز جهانی زن »، انترناسیونال دوم از این تصمیم حمایت کرد، و نخستین تشکیلاتی بود که این روز را به رسمیت شناخت.
۱۹ مارچ ۱۹۱۱ خیابان‌های المان، اتریش، سوییس و دنمارک با مارش زنان به لرزه درآمد. شمار زنان تظاهرکننده در اتریش به ۳۰ هزار نفر می رسید. نیروهای پولیس به تظاهرات حمله بردند و به زدن زنان پرداختند و گروهی را دستگیرکردند
سال ۱۹۱۳ « دبیرخانه بین‌المللی زنان » (یکی از نهادهای انترناسیونال سوسیالیستی دوم)، هشتم مارچ را با خاطره مبارزه زنان کارگر در امریکا، به‌عنوان « روز جهانی زن» انتخاب کرد. در همان سال، زنان زحمتکش و زنان روشنفکر انقلابی در روسیه تزاری در سراسر اروپا، مراسم «۸ مارچ» را بشکل تظاهرات و میتینگ برگزار کردند.در سال ۱۹۱۴ ترسایی جنگ جهانی اول درگرفت. در اروپا که مرکز جنگ بود، زنان انقلابی تلاش کردند تظاهرات ۸ مارچ ۱۹۱۵ و ۱۹۱۶ را تحت شعار مرکزی «علیه جنگ امپریالیستی » برگزارکنند. در کشورهای درگیر جنگ، طبقات مختلف به موافقان و مخالفان جنگ تقسیم شده بودند و انشعاب در صفوف جنبش زنان، مانع از برگزاری سراسری و گسترده «روز جهانی زن» شد.
در سال ۱۹۱۷ تظاهرات زنان کارگر در پتروگراد علیه گرسنگی و جنگ و تزاریزم، بانگ آغازین انقلاب روسیه بود. کارگران شهر در پشتیبانی از این تظاهرات، اعلام اعتصاب عمومی کردند. ۸ مارچ ۱۹۱۷ به یک روز فراموش نشدنی در تاریخ انقلاب روسیه تبدیل شد.
سال ۱۹۲۱، « کنفرانس زنان انترناسیونال سوم کمونیستی » در مسکو برگزار شد. در آن کنفرانس، روز ۸ مارچ به‌عنوان « روز جهانی زن» بتصویب رسید. کنفرانس، زنان سراسر دنیا را به گسترش مبارزه علیه نظم موجود و برای تحقق خواسته‌هایشان فراخواند.
از اواسط دهه ۱۹۳۰، دنیا یک بار دیگر بسوی جنگ جهانی جدید روان شد. برگزاری تظاهرات «روز جهانی زن» در کشورهایی که تحت سلطه فاشیزم بودند، غیرقانونی اعلام شد. علیرغم این ممنوعیت، در هشتم مارچ ۱۹۳۶ترسایی زنان در برلین تظاهرات کردند. در همان روز، اسپانیای فاشیست شاهد تظاهرات هشتم مارچ در مادرید بود. ۳۰ هزار زن کمونیست و جمهوریخواه، شعار « آزادی و صلح » سر دادند.
در پی جنگ جهانی دوم، انقلابات و جنبش های رهایی‌بخش در کشورهای متعددی درگرفت و ۸ ماچ را«روز جهانی زن» و فعالیت می کردند.
در دهه ۱۹۶۰، درکشورهای اسیا و افریقا و امریکای لاتین جنبش های رهایی بخش به پا خاسته بود. در کشورهای سرمایه داری پیشرفته نیز جنبش ها و مبارزات انقلابی و ترقی خواهانه بالا گرفته بود و جنبش رهایی زن نیز اوج و گسترشی چشمگیر یافت.
در امریکا و اروپا، زنان علیه سنن و قیود و قوانین مردسالارانه و احکام اسارت بار کلیسایی به پا خواستند. درجنبش زنان موضوعاتی نظیر حق طلاق، حق سقط جنین، تامین شغلی، منع آزار جنسی، ضدیت با هرزه نگاری، کاهش ساعات کار روزانه وغیره مطرح شد. این جنبش موفق شد در برخی از این زمینه‌ها پیشروی کند. در تظاهرات هشتم مارچ ۱۹۶۹ ترسایی زنان دردانشگاه برکلی در امریکا گرد آمدند و علیه جنگ در ویتنام تظاهرات کردند.
بالاخره در سال ۱۹۷۷ سازمان ملل متحد در قطعنامه‌ای ۸ مارچ را با عنوان « روز حقوق زنان و صلح بین‌المللی» وارد تقویم رسمی خود کرد.
و اما در كشور ما افغانستان درحاليكه مردم ما در ساحه اقتصادی و اجتماعی نه تنها كوچك ترین ترقی و پيشرفت نكرده اند بلكه هنوزهم خشونت عليه زنان و دختران وجود دارد كه ما نمونه های بسياری از خشونت هارا به چشم سر مشاهده مي كنيم از قبيل خود سوزی زنان و دختران، سنگ سار نمودن زنان و اعدام و ترور نمودن زنان و بالاخره محروم ساختن دختران و زنان از رفتن به مكتب و فاكولته كه در حقيقت امر محروم ساختن زنان و دختران از آموختن علم و دانش است كه روز به روز اين خشونت ها بيش ترو بيش تر مي گردد .
خلاصه مردم ما بطور مجموعی صرف نظر از اينكه به كدم مليت و نژاد و يا زن و مرد از نگاه جنسيت تعلق دارند از كوچكترين آزادي های فكری و تحصيلی و شغلی برخوردار نيستند كه علل و عوامل همه عقب مانده گی های فكری، اجتماعی و اقتصادی همه و همه به دوش زمامداران خود كامه و منفعت جو و پول پرست بوده كه بجز از كشت و كشتار مردم وچورو چپاول دارايي های عامه كوچك ترين خدمتی به مردم و وطن نكرده اند و در حال حاضر نيز نه تنها از اعمال غيرانسانی شان درگذشته ندامت نمی كشند بلكه به كاركردهای ظالمانه و جاهلانه خود افتخار مي نمايند و بازهم در فكر فريب، حيله و نيرنگ ديگری هستند كه با زهم به سرنوشت مردم ما چه در داخل و چه در خارج افغانستان مسلط شده و اهداف شوم و پليد خود را كه همانا كينه توزی با مردم است دنبال نمايند
. به طور مثال چند روز پیش اعلامیه ای که از طرف شورای علمای افغانستان از طرف دفتر سخنگوی ریاست جمهوری نشر گردید، تمام حقوق اجتماعی ، تحصیلی ،شخصی و سیاسی زنان و دختران را زیرپا می کرد و واضحاً اصرار می کرد تا با اجرای قوانین خود خلق ما را دوباره به لجنزار افکار قرون وسطایی سوق دهند.
هشتم مارچ روز جهانی زن را بر تمام زنان زحمتکش و ستمدیده افغانستان و جهان تبریک گفته؛ و آرزومندم روزی همه زنان نیز بدون تبعیض جنسیتی ، دست به دست و کنار برادران خود برای آبادانی و یک پارچه گی وطن عزیز افغانستان و همچنان جهان روان باشند.
بامداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۱۱/ ۱۷ـ ۰۸۰۳