ذلگی۱۲ساله گفت : « طالبان در بازوی‌ام پیچکاری کردند تا انتحاری بکنم ! »
امان ریاضت
تصور می کردند که در محکمه حاضر شده اند، هراسان و اما محتاط ، بریالی چشم های سبز دارد و روی سفید و مایل به سرخ؛ هوس کردم که ای کاش چشم ها و رخ اش از من بود.
خبرنگاران المانی و یکی هندی آمده اند که با این پرسش، گفت و گو را آغاز کنند. بله، « چرا این جا هستند؟ ». از این رو، « بریالی، حمیدالله و ذلگی » را برای انجام گفت و گو با خبرنگاران، آوردند.
بریالی وابسته به داعشیان؛ و حمیدالله وابسته به طالبان گفته می شوند. اینان، در میان ۱۵ و ۱۸ ساله به نظر می رسند. ذلگی ۱۲ ساله هم یکی از کسانی گفته می شود که پیش از انتحارخودش را تسلیم دولت کرده است.
هندی و اما تلاش می کرد که کارت شناسایی اش را به بریالی بدهـد؛ فارسی و یا پشتو نمی فهمد و اما چشم و دست، پایین و بالا می زند تا شماره روی کارت اش را به این بچه نشان می دهد، یک و دو بار از فیسبوک هم نام گرفتند؛ متوجه شدم و بی درنگ که خلاف تعهدهای ما و هندی بود؛ کمی هم شرمید و آنی گفت: He is very Pilot ( او بسیار با ادب است )، لبخند ناراضی زدم و گفتم: Yeah (بله)، بریالی گفت که فیسبوک استفاده می کند. فرصت را دیده و خواستم تا آن کارت را به من بدهد، بی هیچ درد سری، دست به جیب روی سینه اش برد و کارت را واپس داد.
پیراهن و تنبان به تن داشتند؛ نگذاشتم تا هویت شان به تصویر کشیده شود.
خبرنگاران المانی و اما توسط ترجمانی که به زبان های پارسی، پشتو و انگلیسی مسلط است، گفت و گو را آغاز کردند.
شخصی که وابسته به داعش گفته می شود ( بریالی )، خیلی زرنگ به نظر می رسید، حاضر نشد هیچ پیوندی با این گروه‌ها را بپذیرد؛ انگار با څارنوال گپ می زند. در پایان گفت و گو، سر و روی اش را آب گرفته بود و دیدم که خبرنگار المانی با نگاهی، این حالت اش را یادداشت کرد. بریالی نزدیک به من نشست و گفت: گپ هایم خوب بود؟
در حالی که گفتم خوب بود و اما از بدی‌ها و آفت‌های تروریستان آغاز کردم و از راه کجی که به منظور رسیدن به آرامی، دنبال می کند. احساس می کردم که گپ هایم خوب به دل اش می نشیند.
حمیدالله و اما تسلط بر گفت و گو را از دست می داد، در حالی که نمی خواست متهم باشد؛ ولی اصرار می کرد که هیچ گروهی خوب نیست. تکرار می کرد که خارجیان باید افغانستان را ترک کنند . به گفته او، ۱۴ سال است که برای صلح آمده اند و اما هنوز هم جنگ است و نه صلح. گفته ها تا این جا و اما هیچ نوع پیوندی با طالبان را نمی پذیرفت. می گفت: به کابل آمده بودند، با چند تن از رفیقان و ماما‌یش در هوتل نان می خوردند؛ نیروهای امنیت ملی ایشان را دستگیر کرده اند و در حالی که هیچ گناهی ندارند، ماما‌یش را در بگرام برده اند و خودش را در این جا آورده اند.
ذلگی با آن که ۱۲ سال دارد، بسیار شجاع و با جراات به نظر می رسید. خیلی آرزوی دیدار و گفت و گو با این طوری منطق ها را دارم، من اما عاطفی شدم و پیش از همه به سوی اش رفتم و او را در آغوش گرفتم؛ از لحاظ فزیکی پرو به اصطلاح دَبَل، به نظر می رسید.
تربیت گاه شان بسیار خوب بود. دیوارهای رنگ کریمی، میز و چوکی های خیلی بهتر برای آموزش و حتا وقتی نگاه می کردم، Air Condition هم روی دیوار دیدم؛ خبرها تا این جا و اما منظورم این است که ذلگی در آموزش گاه « حلال و حرام »، انتحاری را حرام می گوید.
خبرنگار: چرا این جا هستی؟
ذلگی: طالبان من را از کابل فرار داده اند و مولوی صاحب درمدرسه مرا تا ۸ ماه آموزش داده است. طالبان در بازوی ام پیچ کاری کرده اند تا انتحاری بکنم و وقتی آمدم که انتحاری بکنم، دیدم که مردم نمازمی خوانند و به دولت تسلیم شدم.
- چرا طالبان انتحاری می کنند و چرا از اطفال استفاده می کنند؟
- انتحاری حرام است. چون طالبان را خارجیان پیچ کاری کرده اند که توسط اطفال انتحاری کنند.
- خارجیان کی انتحاری می کنند طالبان انتحاری می کنند. روزهای طفلی ات و گذشته را به یاد داری که چی می کردی؟
- بله، مکتب می رفتم و درس می خواندم.
- آیا دلت می خواهد که برگردی و با کودکان فوتبال بازی کنی؟
- نه، من می خواهم که این وطن آرام شود و دگر جنگ و انتحاری نباشد. وقتی در وطن جنگ و نارامی باشد، فوتبال را خوش ندارم و نمی کنم، هر وقت این وطن آرام شد، آن وقت فوتبال می کنم.
- در باره خارجیان چی نظر داری؟
- خارجیان در وطن ما چی می کنند، آنان کافران استند، چرا صلح را نمی آورند. دولت، خارجیان را از این وطن بیرون کند، اول به رضا و اما اگر به رضا نشد، به زور بیرون کند. افغانان باید یک جا شوند و به زور خارجیان را بیرون کنند. اگر ما زور نداریم و زور ما نمی رسد، زور خدا می رسد.
فقط محتوا و مهم ترین‌های این گفت و گو را به یاد دارم و کلنجار می روم، ماموریتم خبرنگاری نبود.
این جای قصه به یادم آمد که ذلگی می گفت: طالبان برایم می گفتند، انتحاری که کردی، به بهشت می روی.
ذلگی را به بیرون از اتاق بردم و در راه گفتم من را می شناسی؟
بالا دید و گفت څارنوال استی. خنده تلخی زدم و گفتم نه،
گفت: وکیل‌ام استی. ( تاسف می کردم و نارام بودم. ماندم که چی بگویم )، گفتم: رفیق ات استم رفیق ات.
گفتم اگر از این جا بیرون شوی، چی می کنی؟
گفت: خانه می روم. ( در حالی که برایش تسلی می دادم) گفتم: این جا نسبت به بیرون خوب است، مکتب، میدان فوتبال و یک شهر در همین محوطه، جای داده شده است. مه که در بیرون استم چی کرده ام، هیچ تفاوتی نداره که این جا باشی یا بیرون، همه جای یک رقم است.
ذلگی گفت: بزرگ که شدم، « ملی اردو» می روم و از این وطن دفاع می کنم.
بامداد ـ فرهنگی واجتماعی ـ ۴ /۱۶ ـ ۰۳۰۸