وطـن در تنـور داغ

در حیرتم چسان که ترا خواب برده است ؟
نی نی نــه خواب بلکه ترا آب برده است

غـافل ز حال خویش و وطن در تنور داغ
ای وای من  که  گوهر نایاب  برده است

سلسا ل و شــامــامه و آثار با شکـــوه
دار و ندار ما همه ؛ سیلا ب برده است

واحسرتــا ! که ملک خــراسان و آریا ن
سیلاب برده است و به گرداب برده است

گـــل هــای این دیارهـــمه ؛ پامال ظلــم
این ظلم و این ستم ز دلم تاب برده است

حقا که آه و نــالـه و زاری ز حـــد گذشت
این آه وشور، شکوه به مهتاب برده است

گفتم که پاسدار ! سلا مت بزی به عـمــر
دیدی که فرش کهنه ز محراب برده است

کی دیده ام « وفا » و محبت ز روز گار
این مرده زنده گی ز رخم آب برده است.

                                        (  عبدالله وفا )

بامداد ـ فرهنگی ـ ۱۵/۱ـ ۰۵۰۸