رفتـــه تأثیــر ٬ ای عــــزیزان از بیــــان و از قلم
رنج ما هـــرگــز نخـــواهد یافت پایان غم مخور

گر بساط نظم و آســایش ز کشـور چیده شد
اینکه رسم نیکی و یا لطف و احسان غم مخور

حــال ما با غـــربت و رنــج و تعب ٬ دلواپســی
گشته است بدتر ز سومالی و سودان غم مخور

گر نباشــــد کلبــه یی تا یک نفس گیریم قرار
هســــت ما را خار و سنگ اندر بیابان غم مخور

او که سیم و زر به کف دارد این داد خداست
گر بمیـریم ما و تو در حســـــرت نان غم مخور

گر تن طفل تو عــــریان است و احزان کلبه ات
وانکه دارد پول و قصر و شوکت و شان غم مخور

گر که با اشغالگر و بیگانه همدستند چی باک ؟
میهن و ماوا گر اشغال است و ویران غم مخور

نام شان در زرع خشخاش و فروش چرس و بنگ
باشــــد اندر صدر کشـــــور ها نمایان غم مخور

گر چه در ســـال روان حاصل نه چندان خوب بود
می شود سال دگر حاصل دو چنـدان غم مخور !

هر چی طالب کشت و ویران کرد میهن را ٬ و لیک
بهر شان باشد بـــرادر ( نور چشمان ) غم مخور

دســــتگیری نیســـت لازم از فقیـــــر و بی نــوا
گــر بود آهش طنیــــن انداز کیـــــهان غم مخور

گر چی او را نیست بر سر جز هوای کشت و خون
این سر شــــوریده ! باز آید به سامان غم مخور !

گر چی منزل دور ٬ دشمن در کمین و راه صعب
بعد هـــر ظلمت رسد یک نور رخشـــان غم مخور

دور گـــردون گــــر دو روزی بر مراد ما نه گشت
هم نمی ماند به کام جــــــمله دزدان غم مخور

وارسید بر من ندا ٬ با مــــژده ی نیـــــکو چنین :
هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور

میــــــرسد روزی که یک دم در عـــدالتگاه خلق
کیـــــفر اعمال ٬ شـــان گردد نمایان غم مخور

همچو حافظ حـق بگو و راست باش ای « واعظی»
« ســـرزنشها گـــر کنــــد خار مغیلان غم مخور»

(زبیر واعظی )

بامداد ـ فرهنگی ـ ۱۵/۱ـ ۳۰۰۶