مناظره با طالب وحشی

به تهــدید گفت یــکی طالبی مـرا روزی
که بهر کشـــتن تــو دشــنه بـــران دارم

تو بیش ازین به قهـــرم میاور ای ملحد
وگر نه پنجه و دندان خون فشــان دارم

بیا ســـجاده و تسبیح گیر و لحیه گـــذار
کــــزین زیاده نه تابی و نه تـــوان دارم

بگفتمش به صراحت کای ستمگر دهر
اجل رسیده ترا مـــن چنین گمان دارم

ترا چه کار به ریش و عمامه و نماز کس
به من مگوی که من تیر و یا کـمـان دارم

اگر به دل ز اندوه و رنج ما غمی میبود
چرا ز دست تو من قلب خونچکان دارم

به روز حشــــر تـــرا راهت و مــرا راه ام
ترا چـه کار که مـن چــون یا چنــان  دارم

گیرم آنکه هــــزار بار سر به سجده زنم
کشیده ریش و قبا٬ پارچه ی کــلان دارم

ز شرم مردم و از ترس حضرت وجـــدان
بگو ؟ چــــگونه چنین کذب را نهـان دارم

نــدارم هیچ هـــراسی ز خشـم و تهدیدت
هراس مادر و همشـــــیره ی جوان دارم

تـو خصم  و دشمـن و بـدخــواه دانش و زن
ثبوت هر خط و هــــر صفحه ی زمـان دارم

هنوز چند نشـانه ز چوب و داغ دره ی تو
بدست و گردن و پهلو و پشت و ران دارم

ترور و دهشت و جنگ و جدال و بد بختی
شــــعار توست و بگویی که ارمغـان دارم

تـویی نمونه یی از ترس و وحشت و رعب
منـم که عشــــق وطـن گفته و فـغـان  دارم

تویی ســــتمگر دیوانه خو و رهــــزن علم
مـــن آن که مســــلک و راه دلاوران دارم

چه دست پرورده و اهریمن و فرنگی تـو
من آن که فخر به اجـــــداد قهرمان دارم

عنان خویش ندادم چو جاهــلان از دست
کنون به عـــــزم توانا چه همرهـان دارم

متــــاع خویش برو جای دیگری بفروش
خــرید نیست در آنجا که من دکــان دارم

زبیر واعظی

بامـداد ـ فرهنگی ـ ۳/ ۱۴ /۲۴۱۲