نفرین به کسانیکه گلوی ترا میفشارند!
مـاریا دارو
با اظهارسپاس وحمایت از فراخوان آقای سلیمان کبیرنوری زیرعنوان« زنان، مادران و دختران وطنم، به پا خیزید! »
خطاب به زنان افتخار آفرین کشور!
هرگاه تو نبودی جهانی هستی وجود نداشت…این تویی که تسلسل بشریت را بوجود آوردی و این تویی که از شیره وجودت از خون رگهایت طفلی را تغذیه و بدنیا میآوری و او را بارور میسازی و آن نهالی پروده دامان توست که علیه آزادی ها و حقوق حقه تو دستور خفه شدنت را صادر مینماید.
آری ای زن !
ای زیبایی جهان؛ و ای درخشش صفا و محبت ! بتو میگویم که حق گرفته میشود. اگر قامتت را راست نسازی، و برای گرفتن حقوقت مبارزه نکنی، دلیل بی تفاوتی ها برانست که طرف ستمگران را انتخاب نموده ای.
آیا میدانی چه کسانی برستم و اذیت تو حکمران است؟
همان کوردلان که نه سویه ونه سواد دارند و نه از قوانین حقوقی و مدنی جامعه آگاهی . مگر بنابر جبر زمان بالایت حکم میرانند.
صبر و حوصله مندی و عاطفه شما باعث بسته شدن بال های تان میگردد. بیا و به پرواز آ !
سرزمین ما دارای تاریخ پر افتخار زنان بوده و میباشد. در همه عرصه های زندگی زنان تکمیل کننده مردان بوده اند. هرگاه زن نبود عقل خام چطور پخته میشد ؟... بلی همین زنان اند که بخاطر ترحم و لطافت قلب شان از خود گذری مینماید که کور دلان مغز بسته آنها را به متاع ترجیع میدهند.
زنان کشور مان طی چندین دهه جنگ، بزرگترین آسیب را دیده و در کنار مردان آتش جنگ تحمیلی را حس و لمس کرده اند و بیشترین غم ومصیبت را با از دست دادن جگر گوشه ها و پدران و شوهران وهمه و همه ایشان متحمل گردیده اند.
نظر به شرایط فعلی جهان که افغانستان تمثیل و تمرین دموکراسی را در زیرچترحمایت قوای بین المللی مینماید، اما هنوزهم نتواسته است که حقوق حقه زنان سراسر کشور را اعاده نماید.
قانون منع خشونت در تمام کشورهای جهانی شدیداٌ از حمایت و پیشتبانی مردم برخوردار است. اما در کشور ما با آنکه ازطرف دولت توشیح گردیده است، اما عملی و نهادینه نمیگردد. زیرا یک عده کوردلان متعصب و زن ستیز بر ضد ارزشها و خلاقیت معیارهای قبول شده انسانی عمل مینمایند.
هرگاه بازیگر زنده گی خویش نباشید، بازیچه دیگران خواهید شد. پس بهتر است که بازیگر زنده گی خویش باشیم و بخاطر حفظ کرامت انسانی و بخاطر احترام بمقام والای انسان و بخاطر اعاده حیثیت مقام زن به پا خیزیم و نگذاریم تا سرنوشت زنان وطن ما دست خوش بازیگران زن ستیزمتحجر قرون میانه گردد. نگذاریم تا بیشتر صدیقه ها و آمنه ها و ملالی ها، صفیه ها، شکیبا ها و ناهید ها جان های شیرین شان را از دست بدهند.
این دولت بی ماهیت و دست نشانده حدود پنجاه کشور که به دهل هرکشور تمام کابینه آن میرقصد و روی کدام صلاحیت به سرنوشت میلونها زن آن سرزمین بازی میکنند.
زنان با شهامت کشور ! شما قوی تر از آن اید که تصور میکنید. اگر تو، من شوی ومن تو شوم همه گی ما میشویم ...ما اگر دست همبسته گی باهم بدهیم زنجیر اسارت را کسی بدستان ما بسته نمیتواند.... این حقیقت تلخ را باید گفت که قانون اساسی را این کوردلان به مسخره گرفته اند و جز درج جملات زیبا بنام حقوق زن در مواد قانون ویا تجلیل های تجملی و مسخره و اهدای چادر بنام تحفه از طرف رییس جمهور کشور درد من و درد تو و درد مارا دوا کرده نمیتواند.
پس به پا خیزید وبا مشت کوبنده به دهان کوردلان متعصب بکوبیم و خونهای نخشکیده شهیدان گلگون کفن راه آزادی و دموکراسی را به فراموشی نه گذاریم.
کور دلان زن ستیز به زخم های مادران داغدیده وطن نمک پاشی مینمایند . برماست که صدای خویش را هرچه رسا تر بگوش جنایت کار برسانیم!
چنانچه شاعر با احساس وطن ما نذیر ظفر میگوید:
دراین میهن جفا را تازه کردند غم و درد و بلا را تازه کردند
بریدند و شکستند و ربودند جفای نا روا را تازه کردند
به چشمان یتیمان پریشان سرشک دیده هارا تازه کردند
گذشتند از پکول و از قدیفه به مود نو قـــبا را تازه کردند
به فکر قصر وشیادی فتادند در هرکوچه بنا را تازه کردند
نخواندن مکتب و کرسی گرفتند به هرمنصب خطا را تازه کردند
به قتل یکدیگر خنجر کشیدند تمام عقـده هارا تازه کردند
این شعر قیافه تمام کابینه حامد کرزی را به نمایش گذاشته است و پس برمن تو و بر آن مادر عذا دار، به آن بیوه یتیم دار ، به آن زن جوانی که بخاطر کسب علم و دانش برویش تیزاب پاشیده میشود و به آن جوانانیکه حق انتخاب شریک زنده گی ی ایشان را ملا بدست دارد و امر حتمی است که بخاطر اعاده حیثیت و وقار زنان و بخاطر جلوگیری از حق تلفی ها قدعلم نماییم.
همانطوریکه زنجیر تسلسل بشریت را از شیره وجود خویش بوجود آورده ایم. باخون خو یش بخاطر دفاع از حقوق حقه خویش چون زنجیر باهم پیوست شویم ونگذاریم که زنجیر همبسته گی و یکصدایی ما از هم بپاشد و زن ستیزان سوگند خورده اهداف شوم شان را هویت قانونی ببخشند و دست و پای مان را بسته و زنجیر پیچ سازند.
خواهران هموطنم!
بیایید از شعار های کلیشه یی و از تجلیل های نمایشی روز مادر و هشت مارچ و محو خشونت زنان که هیچگونه جنبه عملی ندارد، انرا درعمل پیاده و در کارزار زنده گی خویش تحقق بخشیم. این دیوهای آدم نما را به زباله دان تاریخ بسپاریم. دیگر منتظرآن نباشیم که بنام زن رنجور و زن قفس نشین، زن بی چاره ومظلوم درج اخبار و زبان زد رسانه های جمعی باشیم ، چرا زنان حماسه آفرین قرن بیست ویک جهان نباشیم. تا از کارهای انقلابی ما جرقه ها از ندای جمعی ما صدای همبسته گی بر خیزد و تا باشد که زن ستیزان رابسوزاند و آن های که ترا آتش زده و تیزاب پاشیده و ضد انسانیت اعمال خشونت شان را عملی کرده اند با صفیر گلوله های وحدت و همبسته گی نابود سازیم.
آنانیکه بیچاره تراند و مارا مظلوم و رنجور و بیچاره میخوانند ... ما بیچاره نیستم که فریب حرفها و شعارهای میان تهی را بخوریم.سرشک از رویم پاک کردن چه سود - علاجی کن که از دیده خون نیاید.
زنان غیور و افتخار آفرین!
شما خود سرشک را از روی تان پاک کنید. این شما اید که نیم نفوس جامعه را تشکیل میدهید و نیم دیگر را به دامان تان تربیت میدارید . پس چرا انتظار دارید که این دشمنان کینه توز بخاطر تصاحب قدرت با استفاده از نام خدا و دین مقدس و سرانجام از نام جهاد وطن را به زندان و مرگ تدریجی مبدل ساختند و مادران ، خواهران و همسران را بنام مظلوم و ضعیفه و سیاه سر و بیچاره، پر و بال بسته اند و میخواهند تطبیق اعمال وحشیانه و آدم کشی و سنگسار را قانونیت بخشند.
بیدار شوید و با شهامت و هم صدایی مشت کوبنده به دهان این گروه بی نام ونشانیکه ملت ما را به گروگان گرفته اند حواله نمایید!
بامداد ـ دیدگاه ـ۱۴/۱ـ ۰۱۰۲