زیر بال و پر برادر بزرگ تر

شورای جنگ در رامشتین: واشنگتن استراتیژی نظامی در دونباس را تعیین می کند و قراردادهای صنایع تسلیحاتی در مقیاس بزرگ را در دراز مدت تضمین می کند.

مشکلات لوژیستیکی

در نشست گروه تماس دفاعی اوکرایین در رامشتین، لوید آستین، وزیر دفاع ایالات متحده امریکا از کشورهای ناتو خواست که فوراً «پ ایه های صنعتی دفاعی» خود را گسترش دهند.
او دلایل زیادی برای این کار داشت. اوکرایین تا حد زیادی توسط نیروهای مسلح غربی پشتیبانی تسلیحاتی و مالی می شود و شکاف ها در آنجا در حال افزایش است.
به عنوان مثال: مهمات کالیبر ۱۵۵ میلی متر، مانند مهمات مورد نیاز هویتزر ام-۷۷۷ که نیروهای مسلح اوکرایین با آن مسلح شده اند.
به گفته واشنگتن، اکنون ۸۰۶۰۰۰ گلوله به کیف تحویل داده شده است.
پنتاگون فاش نمی کند که هنوز چه مقدار از این گلوله ها را در انبارهای خود ذخیره دارد. با این حال، یکی از نماینده گان دولت ایالات متحده در مصاحبه ای با وال استریت ژورنال در پایان ماه اگست اعتراف کرد که اگر ما مجبور شویم در جایی وارد نبرد شویم، در انبار هایمان آنقدر ها هم ذخیره باقی نمانده است
از آنجایی که کمبود ها درمقاطعی به ویژه درمورد نیروهای مسلح کشورهای ناتو در اروپا احساس میشود، دولت بایدن به دست و پا افتاده و آنها را تحت فشار قرار می دهد.
از یک سو به دنبال راه هایی برای گسترش هرچه سریعتر تولید مهمات برای نیروهای مسلح خود است. از سوی دیگر، کاتلین هیکس، معاون وزیر دفاع، یک کارگروه عالی رتبه را برای تسریع صادرات تسلیحات به کشورهای متحد تشکیل داده است ( به ویژه به منظور تکمیل ذخایر آنها ) تا آن جایی را که از طریق ارسال به اوکرایین دچار کمبود شده اند را پرکنند.
با این وجود شرکت های تسلیحاتی ایالات متحده امریکا نگران از دست دادن قراردادهای صادراتی آینده خود هستند، چینی ها میتوانند این حفره را پرکنند.برای مثال در شبه جزیره عربستان، اخیراً نشانه هایی از خرید تسلیحات چینی بجای امریکایی دیده میشود. از منظر ایالات متحده امریکا این نه تنها یک فاجعه اقتصادی بلکه یک فاجعه سیاسی است. تسریع فرآیندهای صادرات نه تنها در جنگ قدرت علیه روسیه، بلکه علیه چین نیز مفید است.

اگر حرف های لوید آستین را باور کنیم، انتقال به مرحله جدیدی در تسلیح اوکرایین توسط کشورهای ناتو قریب الوقوع است. حداقل از حرف های وزیر دفاع امریکا در جدیدترین، پنجمین نشست «گروه تماس دفاعی اوکرایین» در روز پنجشنبه در پایگاه نیروی هوایی رامشتاین امریکا می توان این را فهمید.
آستین میخواهد که گروه تماس، که همیشه سعی کرده است نیاز فوری نیروهای مسلح اوکرایین به سلاح ( نیاز برای نبرد بعدی را برآورده کند ) باید یک قدم هم از این فراتر برود.
گروه تماس باید شروع به حمایت از اوکرایین از نظر فناوری تسلیحات در درازمدت کند ( نه تنها برای جنگ، که ممکن است چند سال دیگر ادامه داشته باشد ) بلکه برای زمان پس از آن نیز.
آستین توضیح داد که با نگاهی به گذشته، اولین گام مهم در اپریل تحویل هویتزرهای ام-۷۷۷ توسط ایالات متحده امریکابود.
هویتزرها که اولین نمونه‌های آن در اپریل به اوکرایین آورده شد، به کاهش سرعت حمله روسیه در دونباس کمک کرد.
آنها اولین سلاح های توپخانه ای در اوکرایین بودند که استانداردهای ناتو را برآورده کردند. ( این یک گام مهم است ) . تعداد ام-۷۷۷ هایی که واشنگتن در اختیار کیف قرارداده است به ۱۲۶ فروند رسیده است که رقم قابل توجهی است.
به گفته آستین، گام مهم بعدی این بود که گروه تماس، در اولین نشست خود در رامشتاین در پایان ماه اپریل ، عرضه سیستماتیک تسلیحات سنگین به اوکرایین را آغاز کرد ، که در نهایت حمله فعلی اوکرایین در جنوب این کشور را ممکن ساخت.
آخرین اما نه کم‌ اهمیت، موشک ‌اندازهای متعدد «هایمارس» و «مارس» در آنجا مورد استفاده قرار می ‌گیرند که از ماه جولای از ذخایر امریکا و المان تحویل داده شده‌اند. اتفاقاً، ارتش اوکرایین قبلاً به عنوان بخشی از یک بازی جنگی، عملیات تهاجمی را با جزییات با کارشناسان امریکایی تمرین کرده بود. مقامات دولتی اخیراً به شبکه تلویزیونی سی ان ان امریکا گفتند که در این فرآیند، خطاها شناسایی و تصحیح شدند.
یک مثال: سی ان ان گزارش داد که جنرال های اوکرایینی در ابتدا می خواستند تهاجم را گسترش دهند. با این حال، آنها در نهایت توسط ارتش ایالات متحده امریکا متقاعد شدند تا روی خرسون تمرکز کنند.
اکنون که تهاجم در جریان است، مقامات نظامی ایالات متحده طرح هایی را برای اوکرایین به رهبری مارک میلی، رییس ستاد مشترک ارتش، پیش برده اند.
چندین مقام پنتاگون به سی ان ان گفتند که این روند هنوز در مراحل اولیه است. آنها در حال کار بر روی تجزیه و تحلیل هستند که احتمالا در یکی دو ماه آینده به همراه طرف اوکرایینی شکل خواهد گرفت. این دیگر فقط در مورد جنگ علیه روسیه نیست، اگرچه کاملاً فرض می شود که برای مدت طولانی، احتمالاً چند سال، ادامه خواهد داشت. اما آنها در حال حاضر پنج سال اول پس از پایان جنگ با روسیه را در ذهن دارند.
«آینده نیروهای مسلح اوکرایین» چگونه است؟ کدام سلاح برای آنها مفید است؟
کارشناسان پنتاگون توضیح دادند که چنین سوالاتی مهم هستند ، هر چه باشد، سلاح هایی که اکنون در حال ارایه به اوکرایینی ها هستند، پایه و اساس نیروهای مسلح آینده این کشور را می گذارند.
یک چیز واضح است: اوکرایین به جای سلاح های قدیمی شوروی که در آغاز جنگ در اختیار داشت و بعداً هم توسط کشورهای مختلف اروپای شرقی و جنوب شرقی به آنها مسلح شد، در آینده سلاح هایی دریافت خواهد کرد که مطابق با استانداردهای ناتو باشد، به ویژه سلاح هایی ایالات متحده امریکا.
این امر به شرکت های تسلیحاتی غربی و احتمالاً ایالات متحده امکان می دهد تولید خود را افزایش دهند: آستین در رامشتاین اعلام کرد: «ما برای گسترش پایگاه صنعتی دفاعی خود و پوشش نیازهای اوکرایین در دراز مدت همکاری خواهیم کرد.»
میلیاردها دلاری که واشنگتن برای تحویل تسلیحات به اوکرایین فراهم می کند نه تنها در خدمت مبارزه با روسیه است، بلکه به تجارت آینده صنعت تسلیحات ایالات متحده نیز کمک می کند.
سی ان ان آنچه را که کارکنان پنتاگون به رسانه ها توضیح داده بودند اینگونه خلاصه کرد، سازنده گان تسلیحات امریکایی و کشورهای متحد احتمالاً می توانند « قراردادهای تسلیحاتی بلند مدت و چندین ساله » را قبل از انتخابات ریاست جمهوری بعدی امریکا با کیف امضا کنند.
حداکثر تا آن زمان، نیاز اوکرایین به نیروی هوایی جدید نیز مشکل ساز خواهد شد.
البته طبق اظهارات کارشناسان پنتاگون، برنامه های ایالات متحده تنها یک «تخمین » است. اما این تخمین هم نشان می دهند که چگونه ایالات متحده معتقد است که اوکرایین باید در آینده «نظامی خود را توسعه دهد». بخصوص محتمل نیست که کیف بتواند در چنین موضوعات گسترده ای اصلا با واشنگتن مخالفت کند. به خصوص از آنجایی که احتمالاً تحویل تسلیحات باید به برنامه های آموزشی نظامی طولانی مدت توسط پرسنل نظامی ایالات متحده امریکا مرتبط است.
این واقعیت که جوزپ بورل، مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا از یک مأموریت آموزشی اتحادیه اروپا برای نیروهای مسلح اوکرایین در پایان ماه اگست حمایت کرد نیز می ‌تواند به عنوان نشانه ‌ای در نظر گرفته شود، که کشورهای اتحادیه اروپا و صنعت تسلیحاتی آنها نباید نفوذ و سود در اوکرایین پس از جنگ را به امریکا بسپارند.

بامـداد ـ دیدگاه ـ ۲/ ۲۲ـ ۱۲۰۹