چرا انتخابات فرانسه برای جهان مهم است؟
ریچاردهاس، رییس شورای سیاست خارجی امریکا
بیش از چهار دهه پیش، هنری کیسینجرمشاورامنیت ملی ایالات متحده امریکا، سال ١٩٧٣ ترسایی را « سال اروپا » خواند. هدف کیسینجر از این نام گذاری تاکید بر ضرورت مدرنیزه کردن روابط اتلانتیک و مهم تر از آن تاکید بر این نکته بود که متحدان اروپایی باید همکاری بیش تری با امریکا درخاورمیانه و علیه اتحاد جماهیرشوروی در اروپا داشته باشند.
در آن زمان کیسینجر تقریبا اولین کسی بود که اذعان کرد اروپایی ها به بحران های پیش رو آن طور که باید و شاید پاسخ نداده اند. با این اوصاف ما ( اروپایی ها ) بار دیگر با سالی سرنوشت ساز (سال اروپای دیگر) روبه رو شده‌ایم. اما این بار نتایج تغییر و تحولات بیش تر از اینکه دولت ایالات متحده را نگران کند، اروپایی ها را هراسان کرده است. امروز هم مخاطراتی که اروپا با آن رو به روست اگر بیشتر از سال ١٩٧٣ ترسایی نباشد، کمتر نیست. هیچ نشانه ای وجود ندارد که روسیه قصد خروج از شبه جزیره کریمه را داشته باشد و این طور که پیداست قصد هم ندارد از بی ثبات کردن اوکرایین دست بردارد. همچنین این نگرانی وجود دارد که مسکو رویکرد مشابهی را در برابر سایر کشورهای عضو ناتو که با روسیه مرز مشترک دارند، در پیش گیرد. مساله مهاجرت و حملات تروریستی نیز بر مشکلات اروپا اضافه شده است. خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا (برگزیت) اکنون رسما آغاز شده و آنچه باید حل وفصل شود زمان و شرایط خروج لندن از باشگاه اتحادیه اروپاست؛ چیزی که قطعا تاثیرات چشمگیری بر سرنوشت اقتصادی و سیاسی بریتانیا و اتحادیه اروپا خواهد داشت.
یونان و شماری از کشورهای جنوب اروپا هم با شرایط دشوار اقتصادی، نرخ بی کاری بالا و افزایش بدهی ها روبه رو هستند و آنچه این نگرانی را تشدید می کند شکاف روبه افزایش میان استطاعت دولت ها و آن چیزی است که اتحادیه اروپا از آنها انتظار دارد. اما در مقایسه با همه مشکلات اتحادیه اروپا، آنچه به‌راستی سرنوشت قاره سبز و حتی جهان را مشخص می‌کند انتخابات ریاست جمهوری فرانسه است. نظرسنجی‌ها حاکی از آن است که هر یک از چهار کاندیدای پیشرو شانس پیروزی در این انتخابات را دارند. اما آنچه این عدم قطعیت را متفاوت و واقعا مهم می‌کند پیروزی احتمالی دو نفر از این چهار کاندیداست: مارین لوپن، رهبر حزب تندرو « جبهه ملی » و ژان لـوک مـلانشـون*، کسی که مدافع سرسخت خروج فرانسه از اتحادیه اروپا ( فرگزیت) است. پیروزی یکی از این دو کاندیدا در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری هفتم ماه می، به معنای پایان عضویت فرانسه در اتحادیه اروپا و ناتو خواهد بود و در این صورت تردیدهای جدی درباره سرنوشت این دو سازمان و درمجموع اروپا ایجاد خواهد شد. تصور این سناریوها تا همین اواخر غیرقابل باور بود. اروپا برای چند دهه موفق ترین، پایدارترین و پیش بینی پذیرترین منطقه در جهان بوده است. اما تحولات عظیمی در این قاره اتفاق افتاده است. یک عامل، تمایل و توانایی ولادیمیر پوتین برای استفاده از نیروی نظامی، تهدید اقتصادی و دست کاری سایبری برای پیشبرد برنامه هایش است. اما منشأ چالش بزرگ تر اتحادیه اروپا سیاست مداران این سازمان هستند؛ کسانی که به طور فزاینده ارزش اتحادیه اروپا را زیر سوال می برند؛ اتحادیه ای که وارث جامعه اقتصادی اروپاست که در سال ١٩٥٧ ترسایی در جریان پیمان روم تشکیل شد. منطقی که در پس فرایند شش دهه ادغام اروپا موسوم به « پروژه اروپایی » وجود داشته، همیشه روشن بوده است. اروپای غربی و در راس آنها المان و فرانسه مجبور بودند با هم متحد باشند تا تصور وقوع هر جنگ دیگری غیرممکن باشد. با پیشرفت اقتصادی، این هدف ( جلوگیری از بروز جنگی دیگر در اروپا ) محقق شد. اما با گذشت زمان شهروندان اروپایی دلایل لزوم وجود « پروژه اروپایی » را فراموش کردند. تشکیلات اتحادیه اروپا هم به مرور زمان دست نیافتی تر، بیش از اندازه نخبه گرا و بیش از اندازه قوی شده و دیگر هیچ اعتنایی به هویت های ملی ندارد. توصیه های نابخردانه ایجاد یک اتحادیه پولی بدون یک نسخه مالی مشخص، شرایط را بدتر و روند فزاینده بیروکراتیک اتحادیه اروپا دامنه نارضایتی ها را گسترده تر کرد. نتیجه این شرایط ظهور سیاست مداران پوپولیست و ملی گرا در جبهه راست و چپ فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی است. حتا اگر همین امروز هم یکی از دو کاندیدای متعلق به تشکیلات سیاسی فرانسه ( فرانسوا فیون یا امانویل ماکرون که خواستار ماندن فرانسه در اتحادیه اروپا هستند) در انتخابات پیروز شوند، عدم قطعیت موجود در فضای سیاسی این کشورهمچنان به قوت خود باقی خواهد ماند. با پیروز نشدن لوپن و ژان لوک ملانشون شاید در کوتاه مدت بتوان این بحران را پشت سر گذاشت اما چالش بلند مدت به قوت خود باقی است. کاملا واضح است اتحادیه نیاز به تجدید نظر دارد. اتحادیه اروپا باید از «همسان سازی» به سوی سیاست های به مراتب انعطاف پذیرتر حرکت کند. اتحادیه اروپا همچنین باید با تجدید نظر در تجمیع قدرت در بروکسل، اختیاراتی را به پایتخت های کشورهای تشکیل دهنده این سازمان بدهد. دولت‌ها هم باید پیش نیازهای توسعه سریع تر اقتصادی و هم زمان افزایش توانایی کارگران را فراهم کنند. دولت ها باید مهارت کارگران را برای جلوگیری از افزایش نرخ بی کاری را که نتیجه اجتناب ناپذیر توسعه فناوری های تکنولوژیک است در دستورکارخود قرار دهند. اروپایی ها نقش دولت دونالد ترامپ، رییس جمهوری ایالات متحده را در سرنوشت اروپا نیز نباید دست کم بگیرند. حمایت کوته بینانه ترامپ از برگزیت و خروج سایر کشورهای اروپایی از اتحادیه اروپا باید متوقف شود. دولت ترامپ باید متوجه شود که یک اروپای پاره پاره، ضعیف و ناپایدار نمی تواند شریک خوبی برای واشنگتن در ناتو باشد. شاید این گفته درست باشد این قاره آسیاست که قرار است تاریخ قرن ٢١ را شکل دهد اما درس های عبرت قرن گذشته را نباید فراموش کرد: اینکه آنچه در اروپا اتفاق می‌افتد، می تواند ثبات و سرنوشت جهان را نیز تحت تاثیر قرار دهد / منبع: پروجکت سندیکت
*برخلاف تبلیغات گوش کرکننده ارتجاع و نیولیبرالیست ها، ملانشون خواستار خروج از ناتو و درصورت برآورده نشدن منافع زحمتکشان فرانسه خواستار « فرگزیت » می باشد.
ملانشون رهبرجنبش « فرانسه سربلند » اهداف انتخاباتی خود را چنین جمعبندی نمود:
افزایش ۱۶ درصد دستمزد ها ، کاهش ساعات کار هفته گی، کاهش سن بازنشسته گی، افزایش بودجه به اندازه ۱۷۳ میلیارد یورو در ۵ سال آینده ، کنارگذاشتن انرژی اتمی و....
ملانشون مخالف مهاجرین خارجی نبوده ؛ و حتا ادغام آنان در جامعه فرانسه و حل مشکلات اشخاص بدون اقامت در فرانسه را خواهان هست .
در خوریاد است که روزنامه « لو فیگارو » مـلا نشـون را « چــاوز فرانسه » نامیده است.
ملا نشـون در اگست ۱۹۵۱ در شهر طنجه المغرب به دنیا آمده ؛ و در سال ۱۹۶۲ به فرانسه مهاجرت ؛ پس از تحصیل در رشته فلسفه ( ۱۹۷۲ ) در سال ۲۰۰۰ ترسایی منحیث وزیر آموزش حرفه ای در کابینه لیونل ژوسپن تعین گردید.
او در سال ۱۹۷۶ به حزب سوسیالیست فرانسه پیوست و بعدا ها آنرا ترک نمود. ملانشون در سال ۱۹۸۶ ترسایی نماینده مجلس سنای فرانسه و در جون ۲۰۰۹ ترسایی نماینده پارلمان اروپا شد که دوباره آن را روز ۲۵ می ۲۰۱۴ کسب کرد.
ملانشون در فبروری ۲۰۱۶ ترسایی نامزدی خود را برای مقام ریاست جمهوری فرانسه اعلام ، و جنبش « فرانسه سربلند » را بنیاد نهاد. ( بامــداد )
بامداد ـ دیدگاه ـ ۳/ ۱۷ـ ۱۹۰۴