دموکرات های ترقی خواه در مقامات عالی دولتی افغانستان

میرمحمد شاه رفیعی

بعد از برگزاری کنفرانس نامتعادل بن اول (قوس ۱۳۸۰) تا کنون یک عده از شخصیت های سیاسی و چهره های حاکمیت دموکراتیک (۱۳۷۱-۱۳۵۷) در مقامات عالیه دولتی مانند پارلمان و یا هم اکنون در کابینه حکومت وحدت ملی و شعبات مهم مقام ریاست جمهوری توظیف گردیده اند.

موجودیت این اشخاص مایه تشویش سران جنگ سالار و حامیان اصلی فساد و ناامنی های کشور می باشد. آنها می خواهند تا با براه انداختن تبلیغات علیه حضور چپی ها در ارگ ریاست جمهوری از گرداننده گان اصلی نظام که فاقد اراده سیاسی و جراات اخلاقی هستند ؛ امتیازاتی را بدست آورند و رمینه های لازم راغرض انسجام و نظم بهتر تشکیلات مافیایی وغارتگرانه خود مساعد سازند.

واقعیت های موجود مبین آنست که چهره های سیاسی گذشته بنابر دلایل تحت اوضاع و شرایط خاص توانسته اند به مقام های عالیه دولتی برسند که از جمله استعداد، توانایی های فردی و تخصص و مهارت های مسلکی مهمترین علت محسوب شده می تواند و در بعضی حالات مناسبات و روابط آشکار و یا پنهان بعضی از اشخاص با مقامات و یا روابط شخصی بیرونی زمنیه همچو گزینش ها را مساعد ساخته است. بنابرآن حضور چند فرد محدود نمی تواند نمایانگر حمایت مجموعی جنبش ترقیخواهانه کشور از نظام موجود باشد. اکثریت مطلق پست های بالایی دولت به اختیار سران تنظیم های جهادی و دوستان تکنوکرات آنها به اصطلاح برگشته از غرب قرار دارد و در مقابل اکثریت کارمندان پایین رتبه  و گرداننده گان چرخ اداری دولت به دست افراد و اشخاصی است که سابقه خدمت گذاری سال های قبل از ۱۳۷۱ را درکشور داشتند و اکثریت آنها تا کنون آلوده به فساد و سازش با دستگاه منحرف و مجزا از مردم نیستند، بلکه افتخارات شان را با شجاعت و مردانگی حفظ نموده اند. تا کنون هیچ یک از سازمان ها و احزاب دموکرات و ترقیخواه کشور سند همکاری و فعالیت مشترک دولتی را با جانب تیم حاکم عقد نکرده است و پروگرام کاری مشترک با دولت ندارند. اما این نیروها مبارزات شان را به شکل مسالمت آمیز و صلح جویانه تحت شرایط قوانین نافذه کشور به پیش می برند. چنانچه در سه انتخابات ریاست جمهوری و دو انتخابات ولسی جرگه اشتراک وسیع و چشمگیر داشتند و با اشتراک درانتخابات حمایت خود را از تطبیق قانون اساسی و توسعه نهاد های دموکراتیک و منتخب مردم نشان داده اند تا بتوانند اهداف اصلی صلح جویانه خود را به دوری از خشونت نشان دهند.

طی چهارده سال اخیر نیروهای دموکرات و ترقی خواه کشور به مردم افغانستان و جهانیان نشان داده اند که آنها مخالف خشونت و توسل به قوه برای رسیدن به قدرت سیاسی می باشند و از روند دموکراتیزه شدن کشور از مجرای قانون حمایت می کنند.

امروز مردم افغانستان می دانند که جانبازان اصیل راه خوشبختی مردم و آنهایی که همیشه منافع ملی و عموم مردم را بر منافع شخصی و گروهی ترجیح داده اند همین نیروهای ملی دموکرات و ترقیخواه کشور می باشند.

اما ضروری است تا به سوالات یک عده افراد هم جواب علمی و قانع کننده داده شود تا ذهنیت افراد و اشخاص برعلیه این نیروها و به نفع بنیادگرایان و تروریزم تغییر داده نشود. زیرا حضور شخصیت ها و افراد سیاسی گذشته درحاکمیت به معنا حمایت قاطع و یا انحلال آنها به آسانی درمیان حاکمیت و یا بعضی از جناح های حاکم در کشور نیست. قبل از همه و بهتر از سایر نیروهای سیاسی تشکیلات دموکراتیک و ترقیخواه کشور به ماهیت محافظه کارانه و ارتجاعی سران دولتی آگاهی دارند؛ آنها میدانند که این افراد بنابر ماهیت اجتماعی و سوابق کاری گذشته شان و بنابر مناسبات و روابط تنگاتنگی که با بعضی از کشورهای حامی تروریزم و نهاد های اقتصادی چپاولگر جهانی دارند نمی توانند صلح و ثبات واقعی را در کشور تامین کنند و زمینه های لازم توسعه پایدار را برای کشور مساعد سازند.

اعضای نیروهای دموکرات و ترقی خواه  کشور مسوولیت دارند تا غرض رفع مخارج و احتیاجات شخصی شان و با استفاده از حق داشتن کار در دستگاه دولتی و یا خصوصی کارنمایند و برعلاوه تأمین مخارج شخصی کار و وظیفه دولتی را وسیله مناسب و فرصت ضروری برای خدمت گذاری مردم قرار دهند و از طریق کار در دوایر دولتی در جهت تطبیق قانون حکومت داری خوب و برعلیه فساد و تبعیض درمحیط مبارزه نمایند. صحنه مبارزات سیاسی اجتماعی در داخل دولت وسیع و قابل دسترس می باشد که می تواند مکمل مبارزات اجتماعی در بیرون از دولت گردد. البته آنهایی که در ادارات دولتی منافع ملی و عموم مردم را فدای منافع شخصی و گروهی خود نموده اند و با فساد و تملق به ثروت اندوزی می پردازند و زمنیه های لازم استحکام تشکیلات مافیایی و غارت گر را مساعد می سازند؛ نمی توانند از جمله اعضای تشکیلات دموکراتیک و ترقیخواه کشور محسوب گردند، اگرچه سابقه سیاسی درخشان هم داشته باشند.

صداقت، راستی، پاکی نفس، خصومت و آشتی ناپذیری با فساد و سو استفاده و تنبلی در کار از خصوصیات افراد وطن دوست و ترقی خواه کشور است. ما باید با پاک نفسی و کاردوستی و تلاش برای تطبیق قانون دور از خشونت و تبعیضض برای ترقی و پیشرفت کشور گام برداریم.

 بامداد ـ سیاسی ـ ۴ /۱۵ ـ ۲۰۰۹