زنان نماد شجاعت و همبستگی

زنان نماد شجاعت و همبستگی

هایده صدیقی ، ژورنالیست و فعال مدنی

روز جهانی زن در واقع یک رویداد سیاسی است که هرساله در هشتم مارچ برای گرامی داشت از دستاوردهای زنان در عرصه های سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی در بسیاری از کشورهای جهان ازآن یادبود به عمل می آید. هدف از بزرگداشت هشتم مارچ، آگاهی از کارزارها و مبارزات زنان در سراسر جهان است.

درواقع، مبدا و ریشه هشتم مارچ روز همبستگی زنان، بر می گردد به اعتصاب زنان معترض کارخانه نساجی کتان در شهر نیویورک که در سال ۱۸۵۷ بخاطر شرایط سخت کاری با دستمزد کم، تبعیض و محرومیت از حقوق شان، بشکل سازمان یافته و منظم وارد مبارزه علیه این بی عدالتی ها شدند و اعتصاب کردند. گفته میشود که به منظور جلوگیری از همبستگی و اعتصاب زنان کارگر این کارخانه درحالیکه زنان کارگر در آن محبوس بودند به دلایل نامعلوم آتش گرفت و به اثر این حادثه به تعداد ۱۲۹ تن اززنان معترض کارگر جان های شان را از دست دادند. پس از این رویداد در سال ۱۹۰۹ برای نخستین بار مراسم « روز زن » در شهر نیویورک امریکا برگزارشد و از اعتصاب زنان اتحادیه کارگری نساجی کتان یاد بود به عمل آمد و به همین ترتیب درپی تصمیم تصمیم دومین کنفرانس سوسیالیستی بین المللی زنان در شهر کوپنهاگن ( ۱۹۱۰) و پذیرش ۸ مارچ منحیث « روزجهانی زنان » ، درهشتم مارچ مبارزات زنان علیه بی عدالتی، فشارکارسخت، نابرابری جنسیتی و تبعیض، محرومیت از حقوق و آزادی های مدنی، حق رای و مشارکت در انتخابات و حق تحصیل و کار در کشورهای اروپایی و امریکا ادامه پیدا کرد و گسترش یافت.

جنبش های جهانی زنان، مبارزات و اعتراضات زنان بخاطر کسب حق رای زنان و مشارکت زنان درعرصه های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی و داشتن حقوق مساوی در اجتماع، منع محرومیت ازآموزش و آزادی های مدنی، منع خشونت، تبعیض و نابرابری جنسیتی نشان میدهد که روز زن به عنوان یک رویداد سیاسی و در واقع یک اصل سیاسی بوده که بیشتر کارزارها و مبارزات زنان را به ارمغان دارد.

این روز همچنین یک نقطه عطف در جنبش های زنان است تا توجهات را به موضوعاتی مانند حقوق و آزادی های زنان، حق تحصیل و کار، منع خشونت علیه زنان و برابری جنسیتی ، منع محرومیت ومنع سواستفاده از زنان جلب کند این درحالیست که در سند توسعه پایا ۲۰۳۰ یا (Sustainable Development Goals) که توسط روسای دولت ها، نماینده گان بلند پایه نهادهای تخصصی سازمان ملل متحد و جامعه مدنی در سپتامبر 2015 درمجموع سازمان ملل متحد به تصویب رسید، در بخشی از این سند معتبر، همچنان به توسعه و حقوق زنان تاکید و پرداخته شده است و درحقیقت این دستورکاری( SDGs) یا توسعه پایا شامل برنامه ها و استراتیژی های است که با عملی سازی آن برنامه ها کشورها میتوانند فقررا درهمه اشکال آن بخصوص فقر دانش به ویژه خاتمه دادن به محرومیت زنان و دختران از آموزش و پرورش پایان ببخشند، برای زنان و دختران فرصت ها و زمینه های کاری و آموزش با کیفیت فراهم و ایجاد نمایند، تبعیض ، خشونت و نابرابری جنسیتی را کاهش داده وتا سال ۲۰۳۰ زنان در عرصه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی توسعه یافته و نیرومند شوند.

هشتم مارچ با داشتن تاریخ روشن مبارزات دادخواهانه و همبستگی زنان در جهان گویا اینست که زنان میتوانند علیه ظلم و بی عدالتی، برای کسب و حفظ حقوق شان صدا بلند کنند که همواره حقوق شان از سوی دولت ها بخصوص در کشورهای جنگ زده نظیر افغانستان نادیده گرفته شده است. زنان در افغانستان حتا از حقوق و امتیازات اساسی و اولیه شان که همانا حق کار و تحصیل است محروم اند و آزادی های مدنی و حقوق بشری زنان در افغانستان سلب گردیده است. تمام نهادهای مدنی و مدافع حقوق زن از جمله سازمان منع خشونت علیه زن در افغانستان که همواره برای دفاع از حقوق و امتیازات زنان کار میکرد و همچنین نهادهای پشتیبان حقوق زنان که شامل خانه های امن و پناه گاه های امن برای زنان مطلقه و زنان که مورد خشونت ها قرار گرفته بودند، وجود داشتند و فعالیت میکردند، ادارات و موسسات که برای توانمند سازی زنان و حمایت از زنان بی سرپرست که در وضعیت خراب اقتصادی قرار داشتند طی فعالیت های حمایتی شان در بخش های از قریه جات جهت بلند بردن و توانمند سازی زنان کار میکردند تا از زنان بی سرپست که شوهران و پسران شان را درجنگ از دست داده اند، حمایت کنند، به شمول مکاتب و پوهنتون ها که دران دختران آموزش می دیدند، ادارات و نهادهای که زنان و دختران درآنها مصروف کار و اشتغال بودند و از درآمد شان زنده گی خود را سپری میکردند، در حال حاضر در افغانستان از سوی امارت اسلامی مسدود گردیده و اجازه کار و فعالیت را ندارند.

زنان در افغانستان امن نیستند، از حقوق و آزادی های مدنی، حق رای و حق آموزش و کار که از اساسی ترین حقوق بشری بوده است، واین حقوق نشان دهنده رویدادهای تکامل اولیه زنان است، محروم استند. ازدواج های اجباری و زیرسن به اساس فرهنگ های ناپسند در افغانستان، محروم ماندن دختران و زنان از تحصیل و گسترش بی سوادی در بین زنان در افغانستان، بسته ماندن مکاتب به روی دختران دانش آموز از سوی امارت اسلامی در افغانستان، اختطاف و کشتار زنان معترض و مدافع حقوق زنان از سوی امارت اسلامی، وضعیت نابه هنجار اقتصادی و مالی که دامن گیر بیشتر از چهارمیلیون افراد شامل زنان و کودکان و مردان استنند، در افغانستان، این ها همه مواردی اند که باید به انها و پیامد های ناگوار آن پرداخته شود.

افغانستان یک کشور در حال گزار از جنگ است و داشته ها و دستاوردهای زنان در افغانستان که با مبارزات و تلاش ها بدست آمده است با روی کار آمدن امارت اسلامی کاملا از بین رفته است که این عواقب خطرناک برای آینده افغانستان محسوب می شود که به آسانی نمی توان آن را جبران کرد. بنابرین از جامعه جهانی و دولت های متعهد به سند توسعه پایا، مدافعین حقوق زنان و مدافع حقوق بشر و جنبش های جهانی زنان خواهان راه حل های دایمی و پشتیبانی و حمایت از زنان و دختران افغانستان که همواره مورد خشونت ها و ظلم و بی عدالتی قرار داشته و دارند، میباشیم.

امروزه هشتم مارچ مصادف است به روز بین المللی حقوق زنان در جهان در حالیکه زنان افغانستان به طور قطعی از تمامی حقوق و آزادی های شان محروم اند و هیچ گونه عکس العمل و برنامه عملی دراین زمینه به منظور بازگشایی مکاتب به روی دختران افغانستان، بهترسازی وضعیت زنان در افغانستان در نظر نیست.

بامداد ـ سیاسی ـ ۴/ ۲۳ـ ۰۷۰۳