چـه میتـوان کـرد ؟

چـه میتـوان کـرد ؟

محمد ولی

امریکا به خرابی افغانستان کمربسته است ، آنرا به لب پرتگاه می برد ، تخم نفاقی را که کشت کرده بود درپی حاصل برداری آنست ، از سیاست مناسبات حسنه افغانستان با جهان و همسایگان و تعقیب بیطرفی از گذشته های بیشتر از هفت دهه قبل تنفر داشت و دارد. جان فوستر دالس وزیر خارجه امریکا بعد از جنگ جهانی دوم گفته بود « بیطرفی بد اخلاقی است » ، جورج دبلیو بوش قاتل با یک قطبی شدن جهان گفت « یا با امریکا ، یا دشمن امریکا! »

این غارتگران بی بدیل دوران جز همنوایی و اطاعت از خود به هیچ سیاست دیگر راضی نمیشوند . با کشورهای قدرتمند از راه توطیه گری و تهمت زنی درگیر میگردند و جهان را به واهمه می اندازند ، با کشورهای ضعیف تر با زبان زور و جنگ و تجاوز ، توطیه های درونی ، تهدید و اشغال حرف میزنند ، اروپا را با حیل مختلف ازتجارت تا سیاست با ایجاد رعب از پیشرفت اقتصادی چین و توانمند شدن فدراتیف روسیه در محور ناتو متحد خود نگهمیدارند ، جهان اسلام را با درهم اندازی های نظامی ، سیاسی و فکری دست به گریبان همدیگر میسازند و منابع انرژی شآنرا غارت میکنند .

اینکه با دیگران چه میکنند سرجایش باشد ، اما در مورد افعانستان با وجود خروج ناتو وعسکر امریکا لحظه ای هم از فکر حضور مجدد به اشکال دیگر و خیالبافی رفتن آن بسوی چین و روسیه خالی ذهن نمی باشند ، مسیرفکر سناتوران ، نظامی ها ، چهره های سیاسی پرخاش گر و جنگ جو و مطبوعات شررانداز امریکا با همه فضاحت ها و رسوایی های دامنگیر شده شان از متن و حواشی افغانستان دور سیر نمی کند ، فشارهای گوناگون از پولی تا غوغاگری های مطبوعاتی طور بیست و چهارساعته علیه افغانستان زیر نام مردم افغانستان ادامه دارد .

با همه این آشتفگی های دامنگیر سرزمین ویران شده و مردم فقیر آن که در جغرافیای جهان بحیث یک کشور حَضور دارد و ۳۶ میلیون نفوس را احتوا میکند چه میتوان کرد و چه باید کرد ؟

با قبول اینکه افغانستان بحیث سرزمین بی در و دروازه مورد هجوم‌ شبکه های استخباراتی و افراد نفوذی همه کشورهای همپیمان امریکا ، همسایگان و جهان عرب قرار داشته و دارد و آثار رسوخ علنی آنها طی سالهای اخیر کاملا ملموس بوده است آیا میتوان به سوال طرح شده جواب منطقی و درست دریافت ؟

« تا ریشه در اب است امید ثمری است » بیخ و ریشه این ملت در عمق این خارزار هنوز از نم تحت الارضی آن خود را تازه نگهداشته و نه خشکیده است . با این امید واقعی ( نه واهی ) افغِان ها میتوانند با کنار زدن همه اختلافات ایجاد شده سلیقه وی ، محلی ، قومی و سمتی و تفاوت های فکری برای حفظ این سرزمین در مقابل دسایس امریکا متحد شوند و از وجود این جغرافیه در نقشه جهان حراست نمایند .

پوشیده و سر در گم از هراس اتهامات کسانی که با برخی طرح ها موافق نیستند نمیتوان راه به مقصود برد . بی پرده باید سخن گفت .

سیاست گران وطندوست ، نیروهای سیاسی موثر ، جوانان و زنان افغان بهر اندیشه و تفکری که هستید اگر سرتاسری می اندیشید یا محلی و قومی این حقیقت در نصب العین همه تان قرار دارد که اهداف مطروحه تان را نه در خارج بلکه میخواهید در همین محدوده جغرافیا یی عملی سازید این روح وطنپرستی همگانی است اما با تفاوت دیدگاه های سیاسی یا قومی ، ، پس همه به یک اصل جمع شده میتوانید و آن حقیقت سرزمین آبایی همه اقوام و ملیت های کشوراست . به اصطلاح این سرزمین ظرفی است که مظروف های گوناگون درآن جا دارد . برای همه ضرورت اولی حفظ این ظرف است نه شکستاندن و از میان برداشتن آن در غیر آن نه قوم پرست ، نه ملیت گرا ، نه مدعی اصالت زبان ، نه سیاستگر متعهد ، نه سیاستگر اسلامگرا و نه سیاستگر سکولار جایی نخواهند داشت تا ارزش های متعلق بخود شآنرا عملی سازند ، در نداشتن وطن بروید هرکجایی که میخواهید اندیشه های برباد شده تانرا عملی سازید بگویید ازبیک گرا هستم ، تاجک گرا هستم ، هزاره نسب هستم یا پشتون تبار و ترکمن تبار، دیده شود که کدام تان در کدام گوشه جهان مدینه فاضله خیالی تانرا میتوانید برپا دارید و کی شما را خواهد پذیرفت ؟

بخاطر حفظ سرزمین معروض به خطرات تباهی های گوناگون برای چندی همه جنجال ها و تبلیغات منفی علیه یکدیگر ، تکیه بر موضعگیری های نفاق انگیز و جانبداری های معمول در سیاست را کنار زنید ، بریک جانب تکیه کنید که حفظ همین ظرف برای گنجایش شما باشد در غیر آن یهودی سرگردانی خواهید بود که قاره به قاره جهان سر بزنید وبا قبول توهین و تحقیر و ذلت چهار روز زنده گی را ازسر بگذرانید ، آواره گی سی وشش میلیون انسان درازدست وطن چنین حالت را در قبال میداشته باشد .

شعارهمبستگی ، اتحاد و همدیگر پذیری با حفظ همه تفاوتهای فکری و ذهنی و خواستهای جدا گانه با اجنداهای جدا گانه ضامن بقای کشور و نسل موجود وفردای آن بوده میتواند .

بس است انقدر ارزشهای فکری همدیگر را به باد استهزا گرفتید ، آنقدر اتهام و بهتان ‌به یکدیگر بستید و آنقدر دشنام به همدیگر نثارکردید که وقاحت آن در صفحات مجازی و حقیقی نمی گنجد ، در بدل آن طی سالهای که گذشت چه بدست آوردید جز توسعه فاصله ها ودوری و شقاق و رسیدن کشور به این حال و روز . آنانی که نابخرد اند و ارزش همبسته گی را نمیدانند اگر با مراجع نفاق افگنی بیگانه سر و سِر ندارند باشند بالاخره راه شان را خواهند یافت و از کردار و گفتار شان نادم خواهند شد.

آهوی دشت معاصی را دو روزی سر دهید

تا کجا خواهد رمید آخر شکار رحمت است

انرژی مصرف شده در راه شقاق را مسیر دیگر دهید ، یک صدا در مقابل آنچه امریکا در حق این ملت میکند بایستید ، فَضای مجازی و حقیقی مطبوعات را با غریو دفاع از وطن و مردم مصیبت دیده وگرسنه آن به هیجان درآورید ، وطن واحد و ملت واحد توان هر نوع مقاومت در برابر غول سرمایه و سلاح را دارد به شرطی که گرداننده گان امور و مدعیان سیاستگری مردم را در مسیر همدلی و همبستگی استقامت دهند .

بامـداد ـ سیاسی ـ ۲/ ۲۲ـ۲۲۰۲