کنفرانس صلح مسکو پاشنه آشیل واشنگتن است
دوکتور سید احمد جهش
درماه اکتوبرسال ۲۰۰۰۱ ترسایی، وقتی امریکا به بهانه امحای طالبان افغانستان را اشغال نمود؛ همه کشورهای منطقه اشغال افغانستان را به نفع خود دانسته این اقدام امریکا را ستوده و شاد باش گفته وامریکا را در زمینه کمک کردند.
اما بعد از وقایع عراق ، لیبیا ، سوریه وبسط و توسعه تروریزم درافغانستان بود که کشور های مذکور بیدارشدند و فهمیدند که امریکا خودش سردمدار تروریزم است که پایگاه هایش پشت دیوارشان قراردارد.
کشورهای موصوف بالاخره درک کردند که اگرافغان ها امور مملکت خویش را خود بدست گیرند به نفع آنها یعنی همسایه ها نیز می باشد.
ازهمه مهمتر بزرگ ترین تهدید برای همسایه های مان خطرتوسعه و گسترش تروریزم و بنیادگرایی است که طرح و پیشکش نمودن چنین همایش ها جهت انسجام و هم آوایی کشور های منطقه برای حل و فصل بحران و تنازع سازمان یافته در افغانستان مطمع نظر می باشد.
تاریخ چانس طلایی رابرای رهبران واقعی و صادق وطن فراهم نموده است. کنفرانس بین المللی صلح افغانستان درمسکو و ادامه ی این همایش ها زمینه را مساعد نموده است تا با استعمار وداع کرده برای وطن ومردم خود اعاده حیثیت نماییم.
به نظرمن خیلی بجا خواهد بود که دراین کنفرانس علاوه برنماینده گان عالیرتبه دولت افغانستان و دول منطقه، نماینده گان مخالفین مسلح دولت وعلاوه برآنها نماینده گان همه احزاب سیاسی کشوراعم ازاحزاب ملی دموکراتیک، لیبرال وجمهوری خواه می توان که ازنام های ازقبیل شاخه های ح د خ ا، جنبش شمال، افغان ملت، سازمان همبستگی، جنبش ملی اسلامی، جبهه ملی، شخصیت های ملی مستقل، روحانیون وطنپرست ودیگران بطور وسیع حضورداشته باشند. زیرا این نیروها ارچند با سلاح به مقابل دولت دست نشانده قیام نکرده اند، اما به مبارزه سیاسی خود به خاطرصلح درافغانستان مساعی زیاد بخرج داده اند.
فکر می کنم که یکی ازعلل خروج حزب اسلامی ( البته به مشوره آی اس آی ) ازمذاکرات با دولت همین باشد که به جای تسلیم شدن به یک دولت دست نشانده بهتر خواهد بود تا با اشتراک دریک کنفرانس بین المللی حیثیت خود را بلند ببرد.
به نظرمن اشتراک هرچه بیشترنیروهای سیاسی داخلی دراین کنفرانس نمایان گراجماع عمومی مردم افغانستان می باشد وباعث می گردد تا فیصله های کنفرانس به اتفاق آرا و با اکثریت قاطع و گرانتوری قدرت های منطقه ای و بین المللی تصویب گردد.
امریکا علاقه ندارد تا در این نوع کنفرانس ها اشتراک نماید. اگراشتراک کند باید فیصله های نشت را قبول کرده به اشغال افغانستان خاتمه داده ؛ پایگاه های خود را از کشور برچیند وبازنده شود. از اینجاست که نشست مسکو دردناک وپاشنه اشیل واشنگتن است. برای امریکا جنگ و اشغال لازم و ملزوم هم اند. صلح در افغانستان مانع اشغال آن می گردد.
در ارتباط به توطیه و رویکرد های بسیار پیچیده و غامض قتل های زنجیره یی مهره های درشت مقاومت بر ضد بنیادگرایی و پیوست به آن برکناری آقایان جنرال دوستم و ضیا مسعود همه حامد کرزی و غنی احمدزی را ملامت می کنند. باید عرض نمایم که این دو اجیرک آنقدر هم احمق نیستند. آن ها می دانند که این دسیسه ها و برطرفی ها به نفع هیچکس نیست. ولی اونها مجبور اند تا آنرا عملی نمایند. زیرا همه حکم و دستور باداران خارجی است که باید تامین و عملی گردد. غربی ها می دانند که جنرال دوستم و ضیا مسعود چه تنفس می کنند. ازاین رو حتا می توان گفت که دوستم و ضیا و مردم ولسوالی اچین ننگرهار همه قربانیان نشست مسکو می باشند.
اجندای نهایی « کنفرانس صلح افغانستان » به ابتکارمسکو باید چنین باشد:
اول- امضای قرارداد آتش بس بدون دادن امتیازبه هیچ جناح.
دوم- ایجاد مجلس خبره گان به اساس لیاقت واهلیت.
سوم- ایجاد حکومت موقت توسط مجلس خبره گان بادرنظرداشت همه ملحوظا ت.
چهارم- تعدیلات در قانون اساسی ( تبدیل سیستم ریاستی به پارلمانی ـ پارلمان متشکل از نمایندگان احزاب واشخاص بی طرف) توسط حکومت موقت.
پنجم- راه اندازی انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری توسط حکومت موقت.
ششم- خواهش احترامانه مردم افغانستان وهمه اشتراک کننده گان کنفرانس ازامریکا تا به غرض اعاده حیثیت بین المللی افغانستان ومردمش، استقلال افغانستان را به رسمیت شناخته، پایگاه های نظامی خود را از افغانستان جمع کرده قوای خود و متحدین خود را تا آخرین سرباز از افغانستان خارج نماید.
افغانستان، واپس از اشغال به خانواده کشورهای قلب آسیا خوش آمدی!
بامداد ـ سیاسی ـ ۳ / ۱۷ـ ۲۴۰۴