به بهـانه کنفرانس بن
وضعیت سیاسی کشور وضرورت یک بدیل دموکراتیک
دوکتور حبیب منگل
۱۵ سال از برگذاری کنفرانس بین المللی بن مورخ (۲۷نومبر- ۵ دسمبر ۲۰۰۱ ) درباره افغانستان می گذارد . دراین کنفرانس که اندکی پس ازحمله نظامی امریکا به افغانستان و سقوط حاکمیت قرون وسطایی طالبان ، تحت رهبری سازمان ملل متحد به اشترک نماینده گان تنظیم های هفت گانه وهشت گانه جهادی و طرفداران شاه سابق محمد ظاهر ونماینده گان کشورهای ۲+۶ اشتراک داستند ؛ فیصله های درمورد حل مساله افغانستان و پایان جنگ و تراژیدی ، برقراری آشتی ملی، صلح و ثبات دراین کشور؛ دولت - ملت سازی و استقرار دموکراسی، تامین حقوق بشر وتامین عدالت اجتماعی، تشکیل مجدد ارتش ملی وتقویت قابلیت های امنیتی - دفاعی کشور ، ارایه کمک‌های جامعه جهانی به بازسازی و انکشاف اقتصادی ـ اجتماعی وفرهنگی کشور ؛ حکومت داری خوب و رفاه و بهروزی مردم این کشور و تامین وتحکیم استقلال سیاسی وحاکمیت ملی و وحدت ملی و اتسحکام موقعیت بین المللی کشوراتحاذ گردید وبه منصه تطبیق قرار داده شد ؛ ودر پی آن کنفرانس بین المللی دیگری در باره کشور ما دایر گردید ومیلیارد ها دالرکمک به دولت کمک داده شد .
باوجود این که در راستای تحقق فیصله و اهداف کنفرانس متذکره ودر پی آن کنفرانس های متعدد دیگری ، مساعی معین به عمل آمده است و دست آوردهای آن دیده می شود که برای نهادینه ساختن آن باید مبارزه وسعی وتلاش به عمل اید و اجازه داده نه شود که درکشور تراژیدی ، انارشی وجنگ های داخلی تنظیمی سال های هفتاد درکشور تکرار گردد . اما وضعیت سیاسی بحرانی کشور ، ادامه جنگ وتروریسم ونبود صلح وامنیت پایدار درکشور، بحران دولت - ملت و مشروعیت سیاسی ونقض ارزش های دموکراسی وتحمیل پی درپی حکومت های غیرمشروع برمردم ، بحران بی قانونی ونقض سیستما تیک قانون اساسی ، فساد اداری ، مالی واقتصادی و سواستفاده از علایق قومی برای حفط وبه دست آوردن قدرت وثروت وتضعیف بی سابقه وحدت ملی ، فقر وبیکاری روز افزون اکثریت قاطع مردم و بی عدالتی های اجتماعی و ادامه دخالت و مداخلات خارجی و خطر روز افزون مبدل شدن کشور به مقابله کشورهای منطقه و قدرت های جهانی و عدم تسلط افغان ها بر سرنوشت سیاسی و ناتوانی حکومت ها درتامین و حفظ وحراست منافع ملی ، استقلال سیاسی وحاکمیت ملی وچالش های بی شمار دیگر در حیات ملی کشور ، مبین این حقیقت آفتابی است ، که گروه های که در کنفرانس بن۲۰۰۱ ترسایی گردهم آورده شدند ویکی پی دیگری بر مقدرات مرد م زجر دیده افغانستان مسلط ساخته شدند هیچ کدامی از آنها در تحقق وعملی ساختن تصامیم کنفرانس متذکره و کنفرانس های بعدی آن نه فقط به طور کامل ناکام هستند ، بلکه کشور را به چالش های خطرناک و ویران گر روبروساخته است.
در چنین وضعیت سیاسی بحرانی ضرورت مبرم یک بدیل سیاسی دموکراتیک وتحول طلب ، متشکل از نیروهای ملی ، دموکرات ، ترقی خواه و طرفدار عدالت اجتماعی دریک حزب ویا جبهه سیاسی به میان می آید . بدیلی که ازطروق قانونی ومسالمت آمیزبه اقتدار سیاسی دست یابد وبا ایجاد یک حکومت نیرومند و یک پارچه، حاکمیت ملی و استقلال سیاسی کشور را به صورت کامل تامین می نماید ، به بحران ناامنی ، تروریسم وبغاوت درکشور نکته پایان بگذارد و دموکراسی واقعی را استقرار وداعیه ساختن یک دولت - ملت را تحقق بخشد؛ حاکمیت قانون را تامین وفساد اداری ، اقتصادی ومالی را ریشه کن سازد ، استراتیژی انکشاف ملی کشور را به طور بایسته تطبیق نماید وسطح زنده گی مردم را ارتقا بخشد ، به دخالت ومداخلا ت خارجی درامورکشورپایان بدهد و از مبدل شدن کشور به مقابله کشور های ذیدخل منطقه وی و قدرت های جهانی جلوگیری کند؛ و منافع ملی و مصالح علیای کشور را حفظ و حراست و جایگاه افغانستان را به مثابه کشور دارای حاکمیت ، آزاد ، مستقل وغیر متعهد و دوست کشورهای منطقه و جهان در عرصه مناسبات بین المللی اعاده وتحکیم نماید.
بامداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۱۶ـ ۰۳۱۲