نخست وزیر بعدی بریتانیا کیست؟
تریزا می ، انتخاب بین « بد » و « بدتر»
نفیسه كریمی
« تریزا می ٥٩» ساله تا بیست و‌چهارم ماه جون برای شش سال در دوره نخست داخله دیوید کامرون، وزیر داخله بود. همین او را در موقعیتی ویژه قرار می دهد چراکه در ٥٠ سال گذشته هیچ کس شش سال پیاپی در پستی چنین کلیدی قرار نداشته است. او در دانشگاه آکسفورد جغرافی خوانده و پیش از اینکه به عضویت پارلمان درآید، در مرکز مالی و بانکی لندن کار کرده است. از ۱۷ سال پیش درست دو سال بعد از اینکه برای اولین بار از «میدن‌هد»، به عنوان نماینده پارلمان به «وست مینستر» رسید در سطوح بالای حزب فعال بود. از سال ۱۹۹۹ترسایی در کابینه سایه « مایکل هاوارد »، به عنوان وزیر آموزش و کار حضور داشت تا روزی که محافظه‌کاران قدرت را به دست گرفتند. در کابینه سایه آن روز‌ها، به عنوان حزب مخالف در مقابل حزب کارگر شکست ناپذیر، در دوره « تونی بلر»، نخست وزیر سابق بریتانیا، برای بیش از ١٠ سال، تریزا در پست‌های مختلف حضور داشت البته بیشتر به عنوان وزیر زنان و برابری.
در سال ۲۰۰۵ در یک سخنرانی، در مجمع عمومی از اعضای حزب خواست با اقشار فقیر‌تر ارتباط بیشتری برقرار کنند تا شهرت بد حزب با عنوان «حزب بدجنس» تغییر کند؛ عنوانی که بسیاری از بزرگ‌ترهای حزب هنوز او را برای به کاربردنش نبخشیده‌اند. رابطه او با دیوید کامرون نیز چندان خوب نبود، اما همیشه احترام بین شان وجود داشت. حتا در آغاز سخنرانی برای نامزدشدن در مبارزات حزبی برای رسیدن به کرسی رهبری، از دیوید کامرون تشکر کرد؛ مردی که به گفته او حزب محافظه کار را از یک حزب بازنده به یک حزب برنده تبدیل کرد. اما برخلاف این تمجیدها، او در مواردی اختلاف نظرهایی جدی با دیوید کامرون داشت. با وجود این، قول داد حزب را که بعد از مبارزات اخیر دو پاره شده، دوباره یک پارچه کند. این در حالیست كه تریزا می در مبارزات اخیر برای رفراندوم درباره موقعیت بریتانیا در اتحادیه اروپا، جزچهره‌های اصلی کمپاین نبود. بسیاری روز بعد از اعلام نتایج نمی دانستند، وزیر داخله مملکت طرفدار ماندن بوده یا خروج؛ البته که او طرفدار ماندن بود.
توانایی در چانه زنی
یکی از ویژه گی های تریزا می توانایی اش در مذاکره و توجه به جزییات است، همان چیزی که در مذاکرات پیش رو برای خروج از اتحادیه اروپا، اهمیت کلیدی پیدا می کند. او باز هم در توصیف خود می گوید: سیاستمدار اهل خود نمایی نیستم، دایم از یک استودیوی خبری به استودیوی دیگر نمی روم، سر ناهار با همکارانم غیبت نمی کنم و در کافه‌های اطراف پارلمان با بقیه نمی نوشم؛ اما کارم را بلدم. او می‌گوید، «مرا براساس کارهایم قضاوت کنید».
طبیعی است که بسیاری انتقادات تندی از او دارند؛ هم در حوزه مهاجرت هم در حوزه خدمات اجتماعی، اما خودش به این سابقه مفتخر است و می گوید توانسته کارهای استثنایی در این سال ها انجام دهد؛ مهاجرت از خارج اتحادیه اروپا را کنترل کرده، پرونده‌های باز پلیس درباره سوءاستفاده از قدرت وغیره را دنبال کرده و البته در یکی، دو مورد مشخص از جمله استرداد « ابو قتاده » به اردن، پرونده‌ای را که سال ها طول کشید، به نتیجه رسانده است.
مساله مهاجرت در قلب ریفراندوم اخیر قرار داشت. بسیاری از کسانی که به خروج رای داند، مساله شان مهاجرت عمده از اتحادیه اروپا به بریتانیا در چارچوب جا به جایی آزادانه نیروی کار بود. در روزهای بعد از ریفراندوم، حتا بعضی از رهبران کمپاین خروج، زیر این ماجرا زدند و گفتند بریتانیا در اتحادیه مالی می ماند و جابه‌جایی نیروی کار هم سرجای خودش است، اما خانم می نظر دیگری دارد، می گوید: «مردم به این خواسته رای داده‌اند و روشن است که او باید این کار را انجام دهد».
بانوی آهنین
پس از سخنرانی تریزا می در کنفرانس سالانه حزب محافظه کار در زمان انتخاب دیوید کامرون برای کسب کرسی ریاست، بسیاری از رسانه ها، او را با مارگارت تاچر نخست وزیر پیشین این کشور قیاس کردند و به او لقب « بانوی آهنینL جدید بریتانیا دادند. روزنامه « دیلی‌بیست » در آن زمان در گزارشی با اشاره به نقش خانم می در راهبری کشورش برای همکاری با ایتلاف ضد داعش در حملات هوایی علیه این گروه تروریستی در عراق نوشت: «او امیدوارست به زودی کل کشور را راهبری کند». این روزنامه انگلیسی این طور ادامه داده بود: « اگر کامرون انتخابات آینده را از دست بدهد، او (تریزا می) حتا می تواند پیش از پیروزی هیلاری کلینتون در کاخ سفید (انتخابات ٢٠١٦ ایالات متحده) رهبری محافظه کاران انگلیسی را در دست بگیرد».
تریزا می که به « واگویی حقایق تلخ» معروف است، پیش از این در زمان نخست وزیری تونی بلر چشم در‌چشم هم حزبی‌های محافظه کارش گفته بود: « باید در همه آنچه انجام می دهند به طور بنیادین تغییر ایجاد کنند» ؛ و افزوده بود، حزب محافظه کار به «حزبی کثیف» بدل شده است. چند نفری در حزب، هرگز او را برای سخنرانی نیشدارش که فراتر از سالون همایش طنین انداز شد و افکار عمومی را اسیر خود کرد، نبخشیده‌اند، اما واکنش لحظه ای او کمک کرد حزب محافظه کار با ارایه تصویری ملایم تر، در نهایت با چهره میانه روتری، مانند دیوید کامرون به قدرت بازگردد.
او چهره‌ای است که به سخت کوشی معروف است و به طور گسترده‌ای از سوی هم حزبی‌هایش که او را فردی با اراده‌ای پولادین و مصمم می دانند، محترم شمرده می‌شود. تریزا می « یک فمینیست است»، این را خودش با افتخار می گوید. چند سال پیش او با پوشیدن تی شرت که روی آن نوشته شده بود: «یک فمینیست، این شکلی است»، بر این موضوع تاکید کرد که در اعمال و کردارش نشان داده فمینیست است. او که برای سال‌ها یکی از مهم ترین پست‌های مملکتی را در اختیار داشته، رییس و یکی از پایه گذاران موسسه «زنان برای پیروزی» است که تلاش می کند زنان بیشتری را برای چالش نماینده گی مجلس از حزب محافظه کار ترغیب کند.
خانم می متاهل است و فرزندی ندارد قصد هم ندارد درباره زندi گی خصوصی‌اش به کسی توضیح دهد و از پاسخ در‌‍‌این باره طفره می رود. فرزند یک کشیش انگلیکن در سال‌های اخیر توانست، یکی از مهم ترین قوانین برابری حقوق را پیش ببرد؛ قانون ازدواج همجنس گرایان در بریتانیا، از مسایل بسیارحساس به ویژه در میان همکارانش درحزب محافظه کار.
بسیاری از همکاران تریزا می، او را آدمی مطمین توصیف می کنند، کسی که کاری را که به دستش بدهند، به سرانجام می رساند. توصیفی از کسی که حالا نه تنها حزب محافظه کار که کل مملکت به آن احتیاج دارد. او قول داد برای نظارت بر خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا، یک نهاد جدید ایجاد کند و می گوید شروع این فرایند تا پایان سال جاری میلادی خواهد بود، اما او معتقد به توضیح نیست و نمی گوید در مذاکره چگونه عمل خواهد کرد. پیش از این نیز چنین مذاکراتی انجام داده و موفق بوده، اما حالا که در شمال کشور یک زن دیگر، نیکلا استورجن برای استقلال اسکاتلند نقشه می کشد و در اتحادیه اروپا، زنی دیگر انگلا مرکل صدراعظم المان، قصد دارد نگذارد بریتانیا مثالی برای احزاب جدایی طلب اتحادیه شود، باید دید تریزا می چگونه می تواند پیروز این نبرد دشوار شود./شرق
تخلیص از بامداد
بامداد ـ سیاسی ـ ۱/ ۱۶ـ ۱۲۰۷