مبارزه با داعش یعنی سلاح ندهید و نفت اش را نخرید!
سخنان بانوی سارا واگن کنشت در بوندس تاگ المان
گزینش و ترجمه نافعی
در مراسم سوگواری هفته پیش که به یاد قربانیان حملات تروریستی در پاریش برپا شد، ترانه Quand on n’a que l’amour ساخته هنرمند و آهنگساز نامدار فرانسوی « ژاک برل» خوانده شد. ترانه ای که کاملا در نقطه مقابل سخنان جنگ طلبانه پرزیدنت اولاند قرار داشت. سراسر این ترانه ستایشی است از عشق و دوستی ، پیامی روشن در طرد خشونت و جنگ. آرزو می کردم که ای کاش همه شما که امروز می خواهید رای موافق به اعزام نیروی نظامی المان به سوریه بدهید، این ترانه را شنیده و پیام آن را درک کرده بودید.
درست سه هفته پیش، ۱۳۰ انسان قربانی یک عمل تروریستی وحشیانه شدند. تقریبا تمام عاملان ترور شهروندان فرانسه و بلژیک بودند. کسانی که در علف زارهای حومه شهرهای بروکسل و پاریس بزرگ شده بودند و حالا شما ادعا می کنید که ما هم با کشتن مردم بی گناه، با کشتن زنان و کودکان رقه با دولت اسلامی مبارزه می کنیم و آن را ناتوان می سازیم. مردم رقه و دیگر شهرهای سوریه را، زنان و کودکان را بمباران می کنیم و می کشیم .
این چه جنونی است؟ سوال من از شما این است : ما در چه قرنی زنده گی می کنیم؟
وقتی شما می گویید سرسری تصمیم نگرفته اید و در باره تصمیم خود فکر کرده اید و ما، ما که مخالف هستیم و می گوییم نه، ما نقشه ای نداریم که نشان دهیم چگونه می شود کار دیگری کرد، به شما می گویم که چرا نقشه دیگر هم هست. من به شما می گویم که فقط و فقط یک نقشه چیست. جنگ همه کارها را خراب تر می کند. شما با جنگ، دولت اسلامی را از بین نمی برید. شما با فرستادن نیرو به میدان، آن را تقویت می کنید.
رقه شهری است با ۲۰۰ هزار جمعیت. آخرین بار که این شهر بمباران شد بیمارستان ها و مدارس هدف قرار گرفتند. رسما اعلام نشده که قربانیان بمباران ها چند نفر بوده اند، اما می توان مطمین بود که تعداد قربانیان غیرنظامی در سوریه، فقط در بمباران های همین سه هفته اخیر، بیش از قربانبان حمله وحشیانه در پاریس بوده است. مادران رقه نیز برای کودکان خود می گیریند، آری بمباران جنگی هم ترور است.
ماکرون وزیر اقتصاد فرانسه پس از حملات تروریستی گفت : « جامعه فرانسه مسوول است در پیدایش زمینه ای که ترور می تواند در آن شکوفا شود.»
( تک مضراب « مارکوس هلــد» نماینده فراکسیون سوسیال دموکرات : حالا شروع می شود!)
این ها که من می گویم همه نقل قول است ازماکرون : در جمهوری فرانسه هر روز« قولی که برای برابری داده شده» زیر پا گذاشته می شود. هم او می گوید : « ما به امکان ترقی اجتماعی برای همه خاتمه دادیم ». شما ادعا می کنید که می خواهید با فرانسه همبسته باشید. من از شما می پرسم: با کدام فرانسه؟ با فرانسه ای که به سیاست ورزان بالا نشین تعلق دارد؟ همان صاحب منصبان سیاسی که مسوول بد ترین جنگ ها هستند – فقط جنگ الجزایر را به یاد تان می آورم- یا با فرانسه مردم فرانسه، که فقط می خواهد در آرمش و امنیت زنده گی کند؟
به شما می گویم اگر شما خواستار دوستی و همبسته گی صادقانه با فرانسه هستید، به عنوان مثال می گویم، آن وقت باید از تحمیل اقتصاد ریاضتی از طریق بروکسل به فرانسه چشم بپوشید، تحمیل سیاستی که سبب می شود روز به روز جوانان بیشتری آینده خود را از دست بدهند. به این می گویند همبسته گی واقعی . این جا می توانید یک گام جلوتر بروید.
( تک مضراب از ماکوس هلد : باور کردنی نیست!)
به همین دلیل یک بار دیگر می گویم: این دروغ محض است که شرکت در این جنگ دولت اسلامی را تضعیف می کند. تفاوتش هم با نبرد نیروهای کُرد در منطقه در همین است.
شاید ۱۴ سال پیش هنوز این حرف باور کردنی بود که مساله تروریسم را می توان با بمباران حل کرد، اما امروز دیگر بعد از این همه تجربه ای که به دست آمده دیگر باور کردنی نیست. شما در سال ۲۰۰۱ ترسایی تصمیم گرقتید ارتش المان را به افغانستان بفرستید. از ۱۴ سال پیش در آنجا جنگ است، جنگی که هزارن نفر غیر نظامی و ۵۰ سرباز المانی قربانی آن شده اند.
خوب؛ حاصل آن چه بوده است؟ امروز حمایت مردم از طالبان بیش از گذشته است. این جنگ از همان آغاز یک کاری بود عبث. با خیال راحت می تواند به نادرستی آن اذعان کنید و
( تک مضراب از فولکر کاودر از حزب دموکات مسیحی : چه حرف چرندی! )
۲۰۰۳ ترسایی بوش ( رییس جمهور امریکا ) با « ایتلاف داوطلبان» عراق را اشغال کرد. صدام حسین ساقط شد. شش ماه بعد « دولت اسلامی» تاسیس شد که امروز بر نیمی از عراق مسلط است. ۲۰۱۱ لیبیا بمباران شد. قذافی ساقط شد. از آن زمان در لیبیا هرج و مرج بر قرار است و « دولت آسلامی» آن جا جای پای خود را محکم کرده است. در سوریه هم همین طور است. چندی پیش خود پنتاگون اذعان کرد که در آغاز برای تضعیف اسد به گروه های تروریستی اسلامی گوناگون کمک کرده است. اما واقعیت غم انگیز این است که این غرب بود و در درجه اول ایالات متحده امریکا بود که این هیولا را آفرید،
اعتراض نمایندگان احزاب سوسیال مسیحی، دموکرات مسیحی، سوسیال دموکرات : « اوه»!
که امروز همه ما را دچار ترس و وحشت کرده است. این آن حقیقتی است که شما نمی خواهید بشنوید. اما این هیولا حاصل جنگ های ماست، حاصل جنگ های غرب است در این جهان.
پرسش از سخنران- پرسنده دیتر یانه سِک از حزب سبزها/ اتحاد ۹۰:
من هم مثل شما به این لشکر کشی رای نخواهم داد. اما من از خود، جدا، می پرسم که آیا شما در استدلال های خود قدری یک جانبه نیستید؟ شما به درستی از این که افراد غیر نظامی در حملات به رقه قربانی شده اند شاکی هستید. ولی در مورد کسانی که قربانی حملات هوایی روس ها شده اند، مثلا در منطقه حمص، چه می گوئید؟ من از میان پناه جویان کسی را می شناسم که اهل حمص است ، خانواده او درست ساکن این منطقه هستند و شاکی است که از اواسط ماه سپتامبر بمب افکن های روسی با حملات شدید خود به این منطقه قربانیان زیادی برجای نهاده اند. در این مورد شما سخنی نمی گویید. از آقای بارچ (رهبر حزب چپ) هم من در آخرین مباحثات روز چهارشنبه سخنی نشنیدم. فقط یک چشم شما بیناست که همه تقصیرها را به گردن غرب می گذارید ولی حملات شدید روسیه را در زمینه مطرح نمی کنید؟
سارا واگن کنشت: البته این قربانی ها هم به اندازه قربانیان حملات فرانسوی ها، مانند قربانیان بم های امریکایی، قربانیان همه بم های دیگر غم اگیزهستند. این جنگ بم افکن ها ابزاری است نادرست. بم ها ایجاد صلح نمی کنند، چه بمب روسی باشد، چه بمب امریکایی و چه بمب فرانسوی. این را ما همه جا به همین صورت گفته ایم. من دیروز در تظاهرات در برابر « رایشس تاگ» که ما به آن دعوت شده بودیم، دقیقا همین را گفتم. این صادقانه نیست که شما دست می زنید و می گویید که این قربانیان عوضی هستند ـ در روزنامه ها هم آمده است، ولی شما امروز به اعزام نیروی نظامی به سوریه رای موافق می دهید. صاف و ساده بگویم این یعنی دغل کاری . اگر شما مخالف بم هستید و بم روسی را محکوم می کنید. پس لطفا دست خود را برای دست دادن و اعلام موافقت بالا نبرید که هواپیماهای « تورنادو »ی خود را برای بمباران مردم غیر نظامی به آن جا بفرستید. به این می گویند ثبات در رفتار، سازش ناپذیری. آن وقت است که من هم به شما احترام خواهم گذاشت.
( فولکر کاودر از حزب دموکرات مسیحی سوسیال مسیحی – ما احترام شما را نمی خواهیم! )
واگنکنشت: البته من خیلی خوب می دانم که اسد دیکتاتور است و در کشورش شدت عمل به خرج می دهد. ولی این را هم خیلی خوب می دانم که وقتی در واشنگتن با خود پسندی مستبدانه تصمیم گرفته می شود از کدام دیکتاتور جهان حمایت شود و تا دندان مسلح گردد و زیر پای کدام دیکتاتور خالی و ساقط شود هیچگاه دمکراسی و حقوق بشر مِلاک تصمیم گیری نبوده است. در تمام این جنگ هایی که شده فقط و فقط به چنگ آوردن نفت، گاز و حوزه نفوذ بوده است. تا اکنون یک میلیون و سیصد هزار نفر برای دست یافتن به این هدف ها جان خود را از دست داده اند.
(هنینگ اوته از حزب محافظه کار دموکرات مسیحی- سوسیال مسیحی : فقط کلیشه است)
واگن کنشت: کلیشه؟ یک میلیون و سیصد هزار نفر قربانی شده اند و شما سخن از کلیشه می گویید؟ این تک مضراب شما را جدی نمی گیرم. شرم آور است.
( ماتیاس ایلگن از حزب سوسیال دموکرات : شما شرم آور هستید)
این جنگ ها بودند که خاورنزدیک و میانه را به آتش کشیده اند، منطقه ای که امروز یک میلیون نفر فقط برای نجات جان خود می خواهند از آن فرار کنند. این شکست بزرگی برای سیاست اروپاست که مدت زمان زیادی با دست گذاشتن در دست امریکا از جنگ هایش حمایت کرد و خطر را از آن دور نگه داشت .
در سال ۲۰۰۱ که جنگ علیه باصطلاح ترور آغاز شد در سراسر جهان چند صد تروریست خطرناک وجود داشتند؟ امروز پس از ۱۴ سال باصطلاح جنگ با تروریسم تعداد آنها به صدها هزار نفر رسیده است. می خواهید تعداد آنها به میلیونها برسد؟ اگر هدف اینست باید به همین روش ادامه دهید و مارپیچ بالارونده جنگ و خشونت را به اوج برانید.
در سال ۲۰۰ در سراسر جهان ۳ هزار نفر در پی حملات تروریستی کشته شدند. در سال گذشته ۳۰ هزار نفر. البته شما دقیقا می دانید با تصمیمی که امروز می گیرید خطر حملات تروریستی در المان را بالا می برید. اما من به شما می گویم اگر می خواهید « دولت اسلامی» را واقعا تضعیف کنید باید نگذاریذ اسلحه بدست اش برسد، پول بدست اش برسد، تجهزات بدست اش برسد و نفرات بیشتر به آن بپیوندند.
به عبارت دیگر باید جراات داشت باشید و بالاخره دست پدر خوانده های ترور در میان هم پیمان های خودتان، یعنی ترکیه و عربستان را کوتاه کنید.
واقعا شرم آور است که تا امروز جلوی قاچاق نفت از مرز ترکیه گرفته نشده است و هر شب صد جهادگرای تازه – در حال حاضر تعداد شان بیشتر است – از مرز می گذرند و به دولت اسلامی می پیوندند. بنظر من به جای آن که سوریه را بمباران کنید بهتر آنست که اردوغان را برآن دارید تا دست از این بازی زیر میزی بکشد. این را هم باید گفت که همین اردغان است که کردهای شجاع را که آنجا شجاعانه و واقعا می جنگند بمباران می کند، از جمله با سلاح های المانی. این واقعا ابرو ریزی است. این سیاست از سر تا پا بر دروغ استوار است .
فروش اسلحه به عربستان و قطر را قطع کنید!
ما امروز طرحی برای قطع فوری صدور اسلحه به عربستان سعودی، قطر و ترکیه و منطقه جنگی به مجلس ارایه خواهیم کرد. کسی که به این طرح رای ندهد، او دیگر نباید ادعا کند که می خواهد دولت اسلامی را تضعیف کند.
بامداد ـ سیاسی ـ ۸ /۱۵ ـ ۰۵۱۲