يـو گـل د وطــن

د زړه کتاب دې پـرانـيزه، خواږه د سُخن را

د شونـډو له گلباغه دې يو گـل د وطن را

د زړه پر سر مې وټومبه د مينې سور گـلاب

د حُسن له دونيـا نه دې يو څـاڅکی چمن را

کـه ورژېــدم دلـته پـه غـربـي غُـربــت آبـاد

د خپلې شرقـي مينې له شـغلـو نه کفن را

عادت مې شو جانانه څاڅکی څاڅکی سوزېده

ايـرې مـې کـړه خو بيـا راته د شـمعې بـدن را

د سـرو گلو ټـاپو کې مې خاطـر نه شـو آرام

غونچه مې د نرگسو شه، خوشبو دې د تن را

خيرنې شېبې پرېمينځه په اوښکو د سپوږمۍ

بــاران د مـحـبـت راتـه پــه دښـت و دمــن را

دونـيا او مافـيها دې وي بـس تـاتـه مبارک

خـو مـاتـه مې يوازې يوه لوېشته وطــن را

(صدیق کاوون )

بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۲۵/۲ـ ۰۴۱۲       

Copyright ©bamdaad 2025