بيا قاصد د نوروز راغی، بيا دوران شو د مستيو

بيا گلمخی ساقي وېشي، شنه صهبا د پسرليو

د گلابو عطر ووري، د غوټيو له گرېوانه

وچو لښتو په غوږو کړې، غوږوالۍ د چنبېليو

د سپېرې دښتې گلانو، نوروزي جنډې کړې پورته

پر شنو تالو شولې پلنې، سرې قالينې د رېديو

د آسمان په ډنډ کې لامبي، سپينې ورېځې لکه بتې

پر شگلنو دښتو مات شول، بيا سيلونه د مرغيو

د سپېڅلي جنون شور دی، د ځنځير کړۍ ماتيږي

سکون تښتي له ميدانه، عقل ځي له لېونيو

له مستانو سره مل شه، پياله واخله شيخه گله!

ښکلوې به څو په خوب کې، خوږې شونډې د شهيو

د تقوا کوڅې کړې تورې، خرقه پوشو می فروشو

د حساب قصه اوږده شوه، د بديو، د نېکيو

راشه و وځه له ځانه، د خوديو له زندانه

د خمار تنده کړه ماته، د سوما په کنډوليو

د نوروز له خُمه وڅښه، د رڼا د اوښکو څاڅکي

په سپېڅلو ميو وکړه، روژه ماتې د پېړيو.

( صدیق کاوون )

بامـداد ـ فرهنگی و اجتماعی ـ ۲/ ۲۴ـ ۲۰۰۳

Copyright ©bamdaad 2024