ای کارگــر، ای برزگــر، ای زحمتکش
ای نقش رُخـت زیب سرای من و تو
دستان تـو هــم کارگشــای من و تو
هر جا که زر است نی تو مانی و نه من
هــر جــا که ستم، مانــد از آن من و تو
***
ای کـارگـر، ای برزگــر، ای زحمتکش!
کارت همه رویش است و فکرت پویش
ای نور دل شب زده گــان قامت تـو
برخیز و بفشان تو شراری سرکش
***
جز برتو امیدی نتوان بست به راه
جز از تـو نویـدی نرسد در بن چاه
با نام تو گـــام می زنـم در دل شب
با یاد تو می شون به ظلمت همراه
***
ای کارگر، ای گزیده ی نوع بشر
از پتک تـو آبــادی دوران بـه ثمر
از دست تو جمله هستی بهره وران
سهم تو کجاست، ای فروزان اخگر
***
تو با من و من با تو در این راه دراز
خیــزیم و رویـم سـوی فـــرداهــا باز
نی خسته و نی شکسته مانیم به راه
تــا روز کنیم ایـن شــب یلــدای دراز
جباری (آذرنگ )
بامداد ـ اجتماعی ـ ۲ /۱۶ ـ ۲۸۰۴