بهـــار
ای بهار، اندر زمین سوخته با ران ببار
بر درخت و سبزه و گلزار و گل یکسان ببار
دشت ودامان وطن در شعله هاي کینه سوخت
بس کن این سوزندگی را ،صلح بی پایان ببار
سی بهار د یگرت بارید با ران سکر
دور کن رنج سکر را بعد ازین ریحان ببار
سر زمین مردم بیچاره را دیگر مسوز
از سلیمان تا هری و قله واخان ببار
آب نقرایین جاری کن به گلزار و چمن
چون عرق هایی جبین مردم دهقان ببار
کله هایی منجمد را از جهالت پاک کن
نور صلح و دوستی بر قلب یخبندان ببار
موعظات پوچ و خشک فتنه را خاموش کن
قطره پر موج رستاخیز این دوران ببار
پر شکو فان کن ، گلهای درخت دوستی
میوه همسویی بر کام دل یاران ببار
همچو نور آفتا ب و عطر زیبای نسیم
دانه صلح وصفا بر کشور تا بان ببار
تا دل غمد یده گردد شاد از فصل بهار
بهر عاشق از رخ مه گوهر رخشان ببار
دختر رز را بگو با شور مستی آفرین
جیل مروارید و گوهر از لب خندان ببار
دور گردان کینه را از سر زمین قلبها
همد لی و همسویی در قلب هموندان ببار
پر تو خور شید آزا دی و هم آزاده گی
برصفوف پاک همرزمان و داد خواهان ببار
(عبدالو کیل کوچی )
بامداد ـ فرهنگی ـ ۱۵/۶ ـ ۲۳۰۳