هستی ام را تا غمش درخویشتــن پیچیـده است 

                    شکوۀ زنجیــر من تــا آسمـــان نــالــیده اســت

                     بــرگ خــامــوشــم که از نخل امــید افتــاده ام

                     صــد چمن رنگ بهــارم داغ او دزدیـده اســت

                    تـــا نفــس بــالـــد بــه پــروازتمـــنای وصـــال

                    نقــش درآینــه ام رنگ صفـــا پــاشیــده اســت

                    گــــرطــــواف کــعبــۀ دل بــــود هـــردم آرزو

                    غفلتــم در راه وصلـــت پیش پا خوابیده اســت

                    دربــیــابــان محـبــت ره روی گــــم گشـــته ام

                    پـــای پـــراز آبــله درپـیــچ و خـم گردیـده است

                    ازگـلستــان غبـــارمـــا بــه صحـــرای جــنــون

                    نخــل عشــق نـــو بهـــاران دگــررویــده اســت

                    پــا بــپــای نــاتــوانــی چنــــد با شیـــم همنفــس

                    ای فلک این چیست که آسایش زما ببریده است؟

                    تــا به گــرداب غمــش درپیچ و تـاب افتــاده ایم

                     ســا حــل امیــد دورازچشــم مــا افتیــــده اسـت 

                    عیش هستی گر(عزیزه) غنچۀ گل بـرلب اسـت

                    عـالمی در یک تبسم عمـــر گل پوشیـــده اسـت
                   
                                               عزیزه عنایت ،  18/2/2013