نای و نیستان

یاد  آن نای  و نیستان و نوای من و تو

یاد  آن وعده  و پیمان  وفـای  من و تو

یاد  آن گلشن  زیبا  که  به آن  زیبــایی

بود مرغان سحر نغمه  سرای  من و تو

یاد آن ساقی و آن  شمـع  و یاران  قـدیم

یاد بزم طرب عشق  و هـوای  من و تو

یاد آن هم سفری  نـیمـه  ره  راه   دراز

یاد غم ها ی جـدایی و جفـای   من و تو

جای آن داشت اگرمن وتو« ما» میبودیم

فارغ ازمخمصه چون چرای  من و تو

چه شد آن عشق گرانمایه واهداف بزرگ

چه شد آن وعده و پیمان  وفای مـن وتو

چه شدآن هم سفر قـله و راه خم  و پیچ

چه  شد آن جاذبه لطف عطای  من و تو

چه شد آن حرمت ایثار و فدا   کاری ها

که هزاران سر و جان گشت فدای من وتو

کو همان نور که تابد به  سر این  گلشن

کو نسیمی که وزد خوش بسرای من وتو

تا که باشیم  چنین  در گرو  فاصله ها

نشود حاصل ازین  رنج دوای من و تو

دشمن ازداخل خارج به کمین افتاده ست

تا  کشاند پی هر حادثه  پای  من و تو

آمد و رفتن هرکس به مراد خویش است

عزم بیگانه نباشد  به رضای  من و تو

من وتو تا  نشویم « ما » نباشیم  آزاد

با همی صرف بود رمز بقای  من و تو

تا نگردیم  یکی  هم دل و همره  نشویم

هیچگاه چرخ نگردد به نـدای  من و تو

ای خوش آن دم که شب تیره به پایان آید

تاکه خــورشید بتابد به فضای  من و تو 

عبدالوکیل کوچی