درحاشیه رخدادهای ونزویلا:
تحریم جنگ است با ابزار دیگر، جنگی که برای اغلب چشمان ناپیداست
مارگاریت کيمب
کنسرن های رسانه ای امریکا موج گسترده‌ای از تبلیغات ضد ونزویلايی را به طور مدام به بازار عرضه می‌دارند. دهان واشنگتن پست در مورد « راهزنان » ونزویلايی کف می کند و نیویورک تایمز گزارش می دهد که اکوادور زیر فشارمهاجرین ونزویلايی درحال خفه شدن است. متاسفانه این تبلیغات تا اکنون موفق بوده است. این یک جمله متداول است که: « سوسیالیسم عمل نمی کند، به ونزویلا بنگرید!» خیلی کم می توان شاهد بود که فردی با یک پلاتفرم علنی حقیقتی را بیان کند: مشکلات ونزویلا از طرف دولت ایالات متحده امریکا ایجاد شده است؛ اول در دوران اوباما، و سپس از طرف دولت ترامپ.
این تحریمات علیه دولت و مردم ونزویلا است که تورم فوق‌العاده، گرسنگی و ویرانی سیستم بهداشتی را که روزی باعث غبطه منطقه بود، پدید آورده است. تحریم، جنگ است با ابزار دیگر. برای اغلب چشمان، ناپیدا. نه سربازی، نه گلوله ای، نه بمبی، نه پهپادی و نه سلاح نظامی. ولی تحریمات مانند یک حمله نظامی کشنده است و کسی چه می‌داند که آیا ترامپ حمله نظامی را نیز عملی خواهد ساخت یا نه.
معضلات ونزویلا از طرف دولت ایالات متحده امریکا به وجود آمده است.!
در سال ۲۰۱۵ ترسایی بارک اوباما فرمانی صادرکرد که بنابر آن ونزویلا « تهدید غیرمعمول و فوق‌العاده‌ای برای امنیت ملی ایالات متحده امریکا » معرفی گردید. این فرمان ضروری بود تا بتوان تحریمات اقتصادی اعمال کرد. ولی تحریم تنها به این معنا نبود که شرکت‌های امریکايی و یا افراد خصوصی اجازه تجارت با کشور مورد نظر را ندارند. هر کشوری که با ونزویلا تراکنشن اقتصادی داشته باشد نیز همینطور با تحریم روبه رو خواهد شد. ایالات متحده امریکا حتا در حال نزول هنوز آن گوریل مالی ۸۰۰ پوندی است که نمی توان آن را نادیده گرفت.
وقتی نیویورک تایمز، واشنگتن پست، CNN، MSNBC و بقیه درمورد ویرانی‌های ونزویلا گزارش می دهند، هرگز اعتراف نمی کنند که این ایالات متحده امریکا است که مسبب اصلی بحران می باشد. به دلیل تحریمات، ونزویلا روی نفت خود نشسته و قادر به فروش آن نیست. حتا مردم عادی نیز مجاز نیستند خیلی ساده پول به ونزویلا ارسال کنند.
یک قاضی فدرال اخیراً حکم کرده که طلبکاران ( CITGO شعبه امریکايی شرکت نفت ونزویلا) می توانند این شرکت را غصب کنند. طلبکاران، شرکت دولتی کانادايی معدن ذغال سنگ Cristallex و ConocoPhillips هستند. آن‌ها امکان تاراج شرکت ونزویلايی را در اختیار دارند، زیرا تحریمات این اجازه را به ونزویلا نمی دهد که در مورد بازپرداخت بدهی‌های خود با بانک‌ها به تعامل بنشیند. این یک تبهکاری و جنایت ناب است که سرمایه مالی بین‌المللی اعمال می‌دارد. ونزویلا عمداً فقیر شد و اکنون باقی دار و ندار آن تاراج می‌گردد.
ونزویلا از نظر مالی منزوی شده و در محاصره دولت‌های دست راستی برزیل، کلمبیا، و اکوادور قرار دارد. ایالات متحده امریکا می تواند دولت مادورو را سرنگون کند، بدون این که حتا یک سرباز به آنجا اعزام دارد. جنایت معتبر و مطمین تامین مالی مزدوران درونزویلا نیز می‌تواند مانند لیبیا مثمر ثمر باشد.
مردم ونزویلا چه کرده بودند که چنین مجازات سنگینی شایسته حال آنان باشد؟ آن‌ها جراات کردند رای خود را به دولت های سوسیالیستی بدهند؛ اول به دولت ريیس جمهور فقید این کشور «هوگو چاوز» و بعد از او مجدداً به «نیکولاس مادورو» که جانشین او گردید. رسانه‌های کنسرنی به استهزا مادورو را « جانشین دست‌چین شده » می نامند. یعنی این‌که او معاون ريیس جمهور بود و پس از مرگ ريیس جمهور مثل هرکشور دیگری جانشین او شد. کوشش برای سلب مشروعیت از او نمونه دیگری برای همکاری بین دولت و رسانه ها است، آن هم در کشوری که مدعی داشتن آزادی مطبوعات است.
اکنون رسانه های اجتماعی با دولت همکاری کردند تا تضمین کنند، هر کس که به چشم‌انداز ونزویلايی علاقمند است، منزوی خواهد شد.
فیس‌بوک به بهانه نقض شرایط استفاده از فیس‌بوک، صفحه «تحلیل ونزویلا» را حذف کرد. این اولین بارنبود که فیس‌بوک صفحه تحلیل ونزویلا را پاک می‌کرد و مطمیناً برای آخرین بارنیز نخواهد بود.
« لاک آجندا ریپورت » پیش‌بینی می‌کند که « راشیا گیت» بهانه ای برای سانسورگروه‌های چپ است. پلاتفرم‌های رسانه های اجتماعی مانند شبکه‌های تلویزیونی و یا روزنامه های بزرگ نیز بخشی از شرکت‌های رسانه‌ای را تشکیل می دهند و احتمالاً روزی خواهد رسید که وجود ونزویلا دراین صفحات کاملاً محو خواهد شد.
باراک اوباما در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ تحریم هایی مقررداشت. در سال ۲۰۱۷ ترسایی این وظیفه در اوايل جنوری مجدداً تمدید شد تا « گذار بلامانعی» به دونالد ترامپ را مقدور سازد.
« این اقدام سبب خواهد شد که دولت جدید مجبور نباشد در زمانی که مشغول تشکیل تیم امنیت ملی و تايید آن از سوی سنا است فوراً کلیه نوسازی‌ها را اعمال دارد تا امنیت ملی ما تامین گردد.» دولت امنیتی باید درهر حال استوار باشد.
ولی آیا جنبش ضد جنگ استوار است؟ ولی آیا افرادی که ادعای چپ بودن دارند، استواراند؟ اگر ترامپ تهدیدات خود را در مورد اقدامات نظامی عملی سازد، چند نفر در اعتراض به سیاست تجاوزکارانه ایالات متحده امریکا به خیابان‌ها خواهند رفت؟
مردم ونزویلا که به دنبال فرمان امریکا دچار فقر گردیده اند، لابی ندارند تا از جانب آنان سخن گوید. هیچ یک از اعضای کنگره رشته کلام را به دست نمی گیرد و به نام آنان ابراز خشم نمی کند. حتا «برنی ساندرز» به اصطلاح سوسیالیست، چاوز را یک « یک دیکتاتور مرده کمونیست» نامیده بود. و متاسفانه او با برداشت خود تنها نیست.
هر کس که ادعا می کند علیه جنگ است، باید علیه وحشت مستمری که همه روزه بر مردم ونزویلا روا داشته می‌شود دست به اعتراض بزند. مردم به دنبال تصمیمات فراحزبی حزب جنگ طلب زجر می کشند و جان می دهند. اگر چپ‌ها در تحلیل‌ها و اقدامات خود پیگیر می‌بودند هیچ ريیس جمهوری جراات نمی کرد به این صورت ونزویلا و یا هرکشور دیگری را مورد حمله قراردهد.
تصویراز ( telesur )
بامداد ـ دیدگاه ـ ۲/ ۱۸ـ ۳۰۰۸
یادداشت : دیدگاه های ارایه شده اندیشه و نظر نویسنده را بازتاب می دهـد. دیدگاه های حزب ملی ترقی مردم افغانستان در اسناد و اعلامیه های رسمی آن انعکاس یافته است .
استفاده ازمطالب بامداد با ذکر ماخذ آزاد است.
Copyright ©bamdaad 2018