عید رمضان در میان غم وشادی

می  نو یسم  پیا م  عید انه

نغز  و فرخنده  وصمیمانه

خوشیی عید مهم است  اما

کودلی خوش میان غمخانه

عبدالو کیل کوچی

از دیارغربت ، در شرایط آواره گی وعزلت، به آنانی که دور از دامان وطن و در سرزمین بیگانه بسربرده وقلب های شان برای وطن وهموطنان عزیز، اقارب ، دوستان ویاران شیرین شان همواره می تپد وهمچنان به آنهایی که در داخل کشور با تحمل رنج ها و آلام بی پایان در میان مرگ وزنده گی نفس میکشند؛ عید سعید فطر را برای شان  تبریک وتهنیت میگویم .

عید به مثابه موهبت بزرگ آسمانی و روز فرخنده ایست که مسلمانان جهان به پاکیزه گی و تزکیه نفس ، آرایش منازل ، آسایش و آرامش خاطر ودل های ملهم از مهر ومحبت ، با دیدن آشنایان ، آراستن خوان وهمیاری به بینوایان این روز خجسته را به استقبال میگیرند .

ای کاش چنین عیدی سراسری ، فراگیر وهمه گانی در دسترس عموم مردم ما قرار میداشت ولی متاسفانه اکثراً عزاداراند وهرکس به نحوی از شرایط موجود رنج می برند.

درست یکسال ازعید فطر قبلی میگذرد . سالی که گذشت جهان شاهد رویداد های سیاسی و رخداد های خونین نظامی بوده است و درطی همین سال قدرت های جهانی عمدتاً مصروف مسله سازی پروژه ایران بوده اند . اکثراً کشورهای عربی اسلامی در شعله های آتش جنگ می سوزند ، کشورهای منطقه با تهدید و زیاده خواهی روبرو گردیده و افغانستان در بحران جنگ ونا امنی فرومیرود .

 همین حالا مردم هردم شهید و دایماً روزه دار افغانستان با تحمل رنج ها وآلام بی پایان در میان دود و آتش  به سختی نفس کشیده واز فقر، مرض ، جهل وبیکاری وبی سرنوشتی بستوه آمده اند و در برابر متجاوزین خارجی واجیران داخلی شان دست و پنجه نرم میکنند.

درامتداد جنگ های تحمیلی ودراثر حملات  دهشت افگنانه دشمنان افغانستان روزی نیست که بر پیکر شهیدان ودر کنارمجروحان صدای شیون و زاری بلند نشود . هر روزی که می گذرد بلای جنگ گسترده تر میشود. با وجود ایستاده گی نیروهای مسلح کشوردر سنگر دفاع از وطن و مبارزه با هراس افگنان ، هنوز جنگ و نا امنی در کشور متاسفانه ادامه داشته و شرایط زنده گی عادی را برای هموطنان ما دشوار و روز های عید را به چالش ها روبرو میسازد .

در حالیکه مومنین پاک نهاد کشورعید را با خانه تکانی وتزین منازل به استقبال میگیرند  ولی عاملین جنگ ،  خانه ها و منازل مردم را به آتش کشیده و منهدم می سازند . و به جای تزکیه نفس با قساوت قلب ومملو از کدورت ها ، به عوض دل جویی دل شکنی ، جای دوستی دشمنی ، به جای محبت خشونت وبه جای حنا ی عید ، دست و دامن پراز خون  ، جای صداقت و پاکیزه گی ، چور وغارت مال مردم و تاراج منافع علیای کشور وغیره عملکردهای ظالمانه وغیرمسولانه ، مردم را در زیر سایه تفنگ ، تهدید وعزای عمومی نگهداشته ، روز عید شان را به محرم سیه مبدل میسازند .

ولی هستند کسانی که بطور کلیشه یی و دگم ، به توصیف وتعریف رسومات عید پرداخته وآنرا در یک سطح بالا و جدا از زنده گی عموم مردم  که آنهم از قصور بلند ومجلل  منشا می گیرد ، با شمع ، شاهد،  نقل ، شراب ، شکر ، نای و سرود ، ابریشم مخملین ودستان حنا یی به تصویر میکشند . که چنین عید یکصد سال از توان ودسترس مردم عادی فاصله دارد .

این گونه عید نمادین ، نمایشی وسمبولیک که در دسترس دارنده گان دم ودستگاه  قرار دارد ، عید کلیه مردمان کشورنبوده وهرگز نمی تواند عید همه گانی باشد .زیرا هلال عید برفراز آرمانهای مردم افغانستان تا هنوز یکسان نتابیده است . با فرا رسیدن آن روزی که هلال عید بر افق آرزو های کافه هموطنان عزیز یکسان بتابد ، آنگاه عید واقعی وهمه گانی، به مثابه جشن مردمی در واقع سرور وشادمانی ،مهر و محبت ، صلح و دوستی ، آسایش و آرامش ، همکاری وهمیاری  را به ار مغان می آورد .

عید سراسری وهمه گانی وقتی میسر شده میتواند که مردم ما با هشیاری و بیداری تمام بتوانند کلیه سرنوشت خویش را خود به دست گرفته وقبل ازهمه با کسب سواد ودانش وبا توجه به تجارب گذشته شان ، دوستان را از دشمنان دقیقاً تشخیص داده و برای نجات جان شان ، راه اتحاد وهمبسته گی ، راه عدالت پسندی ، وحدت وهمیاری را در پیش گرفته وبا جوشش مردمی به دور فرزندان واقعی ودلسوز ، آگاه ومسوولیت پذیر بسیج گردیده و با ترقی خواهان دموکراتیک وانسان های متعهد وپاک طینت کشور همسو وهمگام گردند .زیرا رسالت تاریخی نیروهای ترقی خواه ودموکرات کشور بر مبنای وحدت شریفانه و محکم ، به خاطر نجات وطن از کلیه بد بختی ها،  ما را به هدف نزدیک خواهد ساخت  .

 زیرا که پاسداری از میهن وبرگزاری عید واقعی در صورتی امکان پذیر است که نیروهای ترقی خواه وعدالت پسند ، دموکرات ومومنین پاک نهاد کشور با وحدت عام وتام ، اصولی وپایدار شرایطی را به وجود خواهند آورد که بر مبنای آن ، مردم شریف افغانستان سرنوشت خود را خود بدست گرفته و پرچم مبارزه را به خاطر نجات وطن از بدبختی های کنونی برافراشته نگهدارند تا در پرتو آن مردم زحمتکش افغانستان شاهد عیدهای فراگیر، حقیقی وهمگانی باشند وآنگاه عید مردمی و سراسری را به همه مردم شریف کشور تبریک وتهنیت میگویم .

نوای عـیـد

نوای عید می آید

نویدی شادی و تبریکی و تمجید می آید

چه بهتر بود اگر بر کافه ملت

سراسر عید می بودی

ولی اکثر عزا دار اند

برغم آنهمه غم ها ، به بنیاد رسوم آنجا

محرم را بنام عید می خوانند

به یکسو آتش و باروت

دگر سو شیون و تابوت

زمین ، تر گشته است ازخون آد م ها

هزاران ناله ی خشکیده بر لب ها

زجهل فقروبیماری، دلها سخت غمگین است

فضا آبستن یک جنگ خونین است 

زعفریت تجاوزگر پیام مرگ می آید

و باران غم از هر گوشه می بارد

چنین حال وهوا آیا سیه ترازمحرم نیست

که آنرا عید می خوانند

و آنهم با نمایش ها وسمبولیک

که وصف اش از کجا ها مایه میگیرد

زقصر قدرت دارنده گان غرقه در شادی

که یکصد ساله دور، اززنده گی مردم عادی

مگر آنجا هلال عید هم یکسان نمی تابد؟

اگر تابد،

اساساًعید مهر آشتی وصلح همکاریست

پیامش وحدت همبسته گی وکمک یاریست

نجات جان مردم از بلای جنگ وبر بادیست

سر انجامش رفاه رستگاری وتواناییست

همان عیدی فراگیروهمگانیست

و آن را بر همه تبریک خواهم گفت.

( عبدالوکیل کوچی)

 بامداد ـ فرهنگی ـ  ـ ۱/ ۱۵ـ ۱۶۰۷