نمیــــکردم چـــه میــــکردم
چـو زلفش روز خـود ابتـر، نمیکردم چه میکردم
به اشـــک غم چو دامن تــر نمیکردم چه میکردم
به مهـرویی که دین ودل، به خــال هنـــدویش دادم
چو طفلان گريه در محضـــر، نمیکردم چه میکردم
ز سيلاب سرشکم همچو دریا گشت و من هردم
فــراز مــوج آن بسـتر، نمــی کردم چــه میکردم
ز اشک خون چکان من، شفق چون لاله گون گرديد
به يادش باده در ساغــــر، نمــی کردم چــه میکردم
گل اندامی که حسـن و صورتش آوازه ی دنیـاست
اگــر خـــدمت به آن دلبـــــــر نمیکردم چه میکردم
( گل عشـــقی بباغ خـــاطرم روییـد و خنـــدان شـــد
گـرش در پای او پـــرپـــــر نمیکردم چه میکردم )
ندارد چــــاره ی ديگر، به جـز فرياد « واعظی »
گر آه و ناله چون محشر، نمی کردم چه میکردم
( زبیر واعظی )
شعر دربامداد ـ ۲ /۱۷ ـ ۰۳۱۰